Cupramontana, 2 maart 2009.

Ciao amici,

Het absolutisme van koning Winter overwon ook in februari....regen, hagel en sneeuw doorweekten beurtelings de Marchigiaanse aarde. De zomer verheugt zich al op een reusachtige voorraad water !

Een internationaal bierfeest, georganiseerd door onze Nieuwzeelands collega's, haalde ons toch even achter de houtkachel vandaan: de toegang tot het feest bestond uit 2 flessen bier afkomstig uit je eigen land. Hun oude wijnkelder bouwden ze even om tot echte Bierkeller, versierd met verschillende vlaggen. Het werd een internationaal gezelschap, de meegebrachte flessen bier bewezen het: Nederlands, Belgisch, Engels, Duits, Nieuwzeelands, Thais, Italiaans.....De Bayeriche Bierfestmusik zorgde tevens voor de vrolijke stemming.

Nog een bezigheid voor winterse druilerige dagen: zelf verse pasta leren maken. Geen betere lerares dan Francesca uit Poggio Cupro, die meer dan 20 jaar de scepter zwaaide in de keuken van een rusthuis. Ook daar stond ze erop dat de ouderen zelfgemaakte pasta en gnocchi op hun borden kregen.

2 manieren kreeg ik onderwezen, die met de pastamachine en die met de deegroller, anders gezegd die voor de beginners en die voor de gevorderden ! De toverformule voor het deeg luidde :1 ei per 100gr. Meel. (om pasta te koken: 1l water voor 100gr pasta en 10gr zout)

ook het meel moest aan bepaalde voorwaarden voldoen, liefst harde tarwemeel of van het type “O”. Fijner meel gaat ook, maar plakt meer en is minder goed al dente te koken. Gewapend met pen en papier observeerde ik hoe een berg meel, met eieren , olie en wat zout tot een soepel deeg werden gekneed. Af en toe maakte Francesca haar handen vochtig afwisselend met water, olijfolie en witte wijn !! De voldoende dunne deeglap schoof ze dan behendig in de pastamachine, dit herhaalde ze enkele keren totdat het deeg uiterst dun bleek. Bij dit stadium koos men, lasagna, tagliatelle of liever dunne sliertjes ? De pasta was nu gereed om opgegeten te worden of ze kon ook de diepvries in.

Zelf mocht ik het ook nog eens helemaal alleen proberen en wonder boven wonder, het lukte ook ! Met de machine wel te verstaan.

Francesca toonde natuurlijk ook hoe men pasta uitsluitend met een deegroller van 0,5 m. lengte maakte. Dit bleek een combinatie van conditie, arm-hand -oogcoordinatie training te zijn , zeer moeilijk voor beginners zeker als men nog de slappe lach erbij krijgt. In ieder geval moet men minstens een kwartier zwoegen voordat het deeg de vereiste dikte krijgt of beter gezegd voldoende dun is. Nee een medaille voor de uitvinder van de pastamachine .

Een kapsterbezoek zorgt hier ook telkens voor verrassingen. Weer of geen weer, een babbel bezoekje bij kapster Renata moet toch kunnen. Er zat al een oudere dame in één van de kapsterstoelen die nieuwsgierig bleek naar mijn nationaliteit. Belg ? Sprak ik dan ook Duits ? Ik had het net beaamd of ze sprong uit de stoel (zo goed als zo kwaad dat het ging, want de kapster was juist met haar bezig) om haar GSM uit haar handtas te nemen. Of ik haar Duitse vriendin niet wilde bellen om de groetjes te doen , ze had haar immers al 5 jaar niet meer gesproken, sinds het overlijden van haar man. Ja die sprak nog wat Duits maar zij alleen Italiaans. Nu ik wilde het wel proberen in de hoop dat die Duitse vrouw zich haar nog herinnerde. Hiervoor moest ik wel even op straat gaan staan, want alleen daar was bereik. Er werd in Germania opgenomen, even verbazing aan de andere kant na mijn uitleg van kappersbezoek enz...Gelukkig was de Duitse vrouw enorm blij en ik moest zeker de groetjes terug doen ! Mission volbracht !

Af en toe probeerde prinses Primavera de macht van Koning Winter omver te werpen, soms slaagde ze erin om wat zon te laten schijnen. Zo'n stralende dag bracht ons dan tot Ravenna, een 180 km van hier. Ravenna bekend om haar Byzantijnse kunst.

Meteen een nostalgie trip , want 27 jaar geleden tijdens onze studententijd stonden we met een groep vrienden al op de piazza Garibaldi . Het historisch centrum bleek weinig veranderd, wel moest men nu voor alle Byzantijnse kerken inkom betalen. 27 jaar geleden konden we ons nog gratis vergapen aan de prachtige mozaieken....deze keer bezochten we de minder bekende gebouwen, slenterden door de talrijke steegjes en reden dan even naar de kust, we wilden immers kijken of onze camping nog bestond ? Inderdaad camping della pineta.....Een heerlijke maaltijd in een visrestaurant maakte de dag echt geslaagd.

De laatste aanval van Primavera verzwakte Winter al behoorlijk, 18 graden in de schaduw en een azuurblauwe lucht. Het tuinmeubilair kon nu behandeld worden en het mooie weer inspireerde zelfs Erik om nieuwe tuinbanken te ontwerpen.

Laat de Primavera nu maar gauw definitief haar intrede doen en zegevieren !!!

tanti saluti cari

Isabelle en Erik

PS:

• Jaarlijks moet ik 1 keer naar de schildklier specialist in het ziekenhuis van Ancona. Op de ingangsdeuren plakte al een groot blad: staking van de helft van het medisch personeel...dat beloofde nog langer wachten in de wachtzaal ! Maar ook de liften deden schijnbaar mee aan de actie: 3 liften....lift 1 bleef steken op de 5de verdieping, lift 2 ging maar steeds op en neer maar stopte nooit en lift 3 stopte wel maar telkens vol....dan maar de benenwagen nemen.

In het ziekenhuis zijn er 8 loketten, 5 voor de betalers , 3 als men niet moet betalen. Men trekt een nummer en als op het bord je nummer verschijnt mag men aan het desbetreffende loket gaan. Ik moest aan één van de 3 niet betalende loketten...doch loket nummer 6 lag aan de ene kant van de zaal en nummer 7 en 8 aan de totaal andere kant...het vergde dan ook wat inspanning om èn het centraal bord in de gaten te houden en de 3 loketten......