Eind november keerden we terug naar België, een deel van onze spullen lieten we in Casa Maria Vittoria achter, de eigenares zou toch niet afkomen. De overgang naar het mythische jaar 2000 vierden we dan in Schalkhoven met de hoop om 2001 in Italia te kunnen meemaken.
In de maand mei bezochten we Eriks zus in Zweden, waar we Italiaans zonnig weer aantroffen.

Het land bracht ons nog meer geluk, want we vernamen dat ondertussen ons huis verkocht was !
Terug thuis pakten we alles in en sloegen onze inboedel op in de garage van Eriks ouders.

Vol goede moed zouden we onze huizen zoektocht hernemen, weliswaar niet meer in Umbria, want op korte tijd waren de prijzen er snel gestegen. De regio Marche zou het worden, ten oosten van Umbria en nog helemaal niet platgetreden door het toerisme.
Internet was de kinderfase voorbij en enkele makelaars bezaten nu al een website, waardoor we online afspraken konden vastleggen.
Terug bij mijn zus, logeerden we nu in de caravan van Eriks ouders op het terrein van mijn zus.

Onze poes Hummel was er deze keer ook bij.

Hier vernamen we minder goed nieuws, de dag vòòr onze terugkomst hadden ze in Casa Maria Vittoria ingebroken en heel veel spullen van ons weggenomen. Aangifte doen konden we niet want het was immers ons kraakpand geweest !!!!

Dat huis schrapten we definitief van ons lijst, het bracht blijkbaar geen geluk.
Regelmatig reden we nu richting oosten om de regio Marche te verkennen. We zagen huizen in het noorden, maakten afspraken met makelaars aan de kust . Langzamerhand verkenden we dit best bewaarde geheim van Italië.
Ondertussen verwachtte mijn zus haar eerste kindje en moest het huis “ietwat” verbouwd worden. De mannen sleepten wat af met houten balken,

terwijl mijn zus en ik als echte Trümmerfrauen het puin opruimden.

Een goede oefening voor ons huis later.
In september hakten we dan de knoop door: we beslisten een boerderijcomplex te kopen in Cupramontana, precies in het midden van de regio Marche en tevens de hoofdstad van de witte Verdicchiowijn.

Het hoofdgebouw mat ca. 350 m₂, de hooischuur en bijgebouw samen 160m₂. Het terrein omheen met olijfbomen, vijgen, noten en granaatappelbomen was nog eens goed voor 0,5 ha.

Op 23 september ondertekenden we de Comprommesso of het voorakkoord. Deze keer verliep alles op rolletjes, we werkten dan ook met een Duitse makelaarsvrouw die de klappen van de zweep duidelijk kende. Binnen 3 maanden volgde de notariële akte. De geometra zou ons zo snel mogelijk de sleutels overhandigen en hiermee zou dan ook een einde komen aan een 1,5 jaar lange vakantie !
De verbouwingen konden beginnen !

WORDT VERVOLGD...