En wij die dachten dat we in een slapend provinciestadje terecht waren gekomen. Dat is hier verdraaid groot, en met groot bedoel ik dus groot. Een van de grootste nog bestaande houten brug ter wereld in Quanzhou, 70 km, een oude pagode, 45 km en ga maar door. Maar we moeten toch iets doen op een zonnige zondag en we nemen een taxi naar de nabij gelegen bergformatie, Qingyuan mountains (mijn sjinees gaat erop vooruit, vind je niet) Er staat vanalles op dat door mensenhanden is gemaakt, van vroegere en latere tijden en een rondje in de bergen, hoe zwaar kan dat zijn. 140 yuan inkom armer beginnen we vol goede moed aan een tochtje naar Lao-tzu of tse of, maakt het uit. Grondlegger van het Taoïsme en Chinees filosoof uit de 6e eeuw VC. Voila, weer wat geleerd. Een wandeling dus, eerste deel eenvoudig, we leggen Lao-tzu niet te ver zodat men maar een klein stukje moet wandelen, want ik heb de indruk dat men dat hier niet zo graag doet. Na Lao-tzu (hoeveel keer moeten we dit nog aanhoren) stappen we de hoogte in, trappen tot de stupa van een andere dode sjinees, en hoger gaan we, naar een grot, een uitgedroogde waterval (als je wil weten hoe een uitgedroogde waterval eruit ziet; als een hoop stenen) en trappen, veel trappen, een uitgedroogd meertje, verboden te zwemmen in drie talen, een liggende Boedha in een mooie verzorgende tempel, en trappen, veel trappen, een stuwmeer en aan dat stuwmeer, tadaa een post kantoor, en ja trappen, veel trappen. Weerom een tempeltje, maar tegen dan hebben we het wel gehad met trappen, veel te veel trappen. Maar de grote winnaar in de prijs voor schoonheid is de natuur, afwisselend bos, rotspartijen, meertjes en ja onnatuurlijk veel trappen. Volgens mijn GSM 18754 stappen en 176 verdiepingen afgelegd, ik had het niet beter kunnen tellen. en ja, ik weet het, we zijn hier om te werken, maar morgen zullen de trappen iets moeizamer gaan vrees ik.
We hebben het gevonden, made in Belgie. De opdracht luidde, breng iets mee vanuit China dat niet "made in China" is, moeilijker dan u denkt. Korea, ja, een auto hier en daar, maar moeilijk mee te pakken, iets Japans kom je al eens tegen maar meebrengen naar Belgie, maar ik denk dat haar man dat niet zo leuk zou vinden. Maar nu dus heb ik het gevonden, gemaakt in Mol, in de stille kempen.
Waarin een klein land groots kan zijn;
Oh ja, voor de betrokken firma; sponsoring mag altijd. (Grapjeuuuuuuu)
We zijn een week verder. Na 5 Covid testen gaan we eindelijk te weten komen of we vrij van virussen zijn. Maar dat is voor morgen. Ondertussen staan de koffers klaar om naar het volgende hotel te verkassen. Maar u vraagt zich hoogstwaarschijnlijk eerder af hoe onze eerste week op het werk was. Ik zal u niet verder in spanning houden, of toch misschien. Voor we ook maar een stap richting fabriek gaan eerst....tadaaa; Eerst de veiligheidsintroductie en kennismaking met de gedragsregels, in het Chinees, presentatie in het Chinees, vragenlijst, in het Chinees, antwoorden, in het Chinees, het klinkt als sjinees voor mij. Maar op het einde van de rit zijn we allen geslaagd, met certificaat en stempel. Toegangsbadge in handen gaan we een roze toekomst tegemoet. Het voelt aan als thuiskomen, grondplan van de eenheid, de mensen , het gebruikte gereedschap, de werkethos; dit is wat ik ervan heb verwacht.
Elke dag volgt er een strak schema; opstaan en westers ontbijt (sorry, dit ben ik sarcastisch) met degelijke koffie (oeps, I did it again) de wagen in, inbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) en dan aan de slag tot de noen, uitbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) ,eten, inbadgen met gezichtsherkenning ( dat stom mondmasker op en af en terug op) , werken tot de avond, wagen in, eten , nog even bellen of zo en slapen.
Free at last. Vandaag 04/10/2020 zijn we 14 dagen in China en met een officieel certificaat met stempel mogen we afscheid nemen van de kwelling genaamd quarantaine. Vooraleer de nieuwe lichting onverlaten het hotel inneemt moeten deze twee hun biezen pakken. Met medelijden en ook enig leedvermaak zien we deze voorovergebogen aan een terrastafeltje, worstelend met koffers en paperassen in 8-voud een voor een het hotel instrompelen voor hun 14-daagse retraite. We mogen dan al vrij van twee, drie en vier russen zijn, de straat oversteken om een foto te nemen van het hotel is nog steeds levensbedreigend voor de inwoners van PRC. Er wacht ons een rit van een klein uurtje naar Hui'an voor onze "medical observation week" volgend hotel, deels uitpakken, temperatuur opmeten en dan kunnen we eindelijk, at last de benen strekken en een eerste verkenning op het grondgebied van onze tijdelijke speeltuin beginnen. De stad is niet zo groot en we stappen flink door en komen snel aan de rand, de berg op en na een flinke klim kunnen we genieten van een drankje en zicht op een pagode. En s'avonds mogen we zelfs ons eigen eten kiezen. Hoera hoera hoera. Samen met een toekomstige ex-collega die hier al 3 maand zit brengen we onze eerste avond in gezelschap door. Ik weet het, maar na 2 weken niks of niemand kan men niet kieskeurig zijn, is het niet. Morgen onze eerste dag richting fabriek voor de veiligheidsintroductie en kennismaking. En als de verhalen kloppen beloven het boeiende tijden te worden.
Niet voor hypochonders, een artikel in de krant over de huidge periode van virussen. Dan mag ik met recht zeggen, 14 dagen quarantaine is absoluut niet voor hypochonders. Jaren heb ik ervan gedroomd om "hypochonders" te kunnen gebruiken in een zin. Maar terug naar de kern van de zaak, 14 dagen quarantaine, niet voor hypochonders. Elke dag komt er 2 x iemand je temperatuur opmeten, en bij elke 0.5 graad verhoging denk je, "lap, ik heb het aan je rekker". En de aanpassing van het spijsverteringsstelsel aan de Chinese keuken helpt ook al niet echt, als je me begrijpt. Je probeert er een zekere dagindeling op na te houden om toch niet ten prooi te vallen aan melancholische buien en heimwee. We tellen verder af naar zondag. Geduld is blijkbaar een schoon deugd en dat hebben we met hopen. Tot weldra. O ja, om de gevolgen van de voeding tgen te gaan neem je een welbekend geneesmiddel en dan kom je uit bij Constipation blues.
Men zegt dat 10000 stappen hetaantal stappen zijn die je best haalt om een gezonde levenstijl te bewandelen. En dus zijn we vandaag naar de fitnesszaal in het hotel getrokken en hebben we er eindelijk werk van gemaakt, van mijn dagelijks oefenschema.
Damn, dat is dus een probleem want de fitnessruimte is een hotelkamer van 3 meter op 5 meter, ongeveer, met allerhande onbenutte plaats.
17 x 6 stappen. van de raam naar de deur, van de linkermuur naar de rechtermuur. Oftewel 588 keer van de raam naar de deur. 1666,6666666666666666666666667 keer van links naar rechts.
Je kan ook rond lopen, ongeveer 40 stappen, volgt u nog?
Dan maar een hindernissenparcour uitgestippelt, van de deur naar het raam, rond de ronde eettafel, langs het raam over koffers, tussen zetel en salontafel, ove het bed, door het bad en terug naar de gang en zo tot de deur, toch weer +/-44 stappen. En, en er zijn variaties op het thema, als daar zijn, rond het bed, tegen de richting, tegen de richting rond het bed.
26 seconden gemiddeld per toer, 234 uit te voeren, 6084 seconden intensieve training.
Ik denk dat ik toch maar een filmpje ga zien, veel te vermoeiend dit.
Gisterenavond begon deze laptop te kraken, piepen en steunen, janken en zeveren, vandaag 3 uur bezig geweest om hem in gang te krijgen; fout op de harde plate, zoals ze in de vleunders zeggen.
ze zeggen dat na regen zonneschijn komt, maar omgekeerd ook?
Wakker worden gebeld, op de deur bonken door een duidelijk
ongeduldige, norse onvriendelijke en constant roepende (in't Chinees wel
te verstaan) "verpleegster" na een lange dag gisteren is niet mijn idee
van een pleziertje. Bloedafname blijkbaar, maar voor ik het gesnapt heb
is beider humeur flink gezakt.
We zullen er dus voor moeten zorgen dat we niet in het plaatselijk hospitaal belanden.
en op de eerste dag schiepen de Chinezen de quarantaine
05h21 , na 10 en oneffen uur vliegen landen we in Xiamen, onze eerste tussenstop. Alles gaar hier via Wechat, een Chinees APPeke dat, jawel in de ban is geslagen door de grote Donald, iets met verkiezingen of zo? 37 formulieren invullen, 38 keer QR codes inscannen, 33 maal je vluchtnummer en stoelnummer herhalen, uw leeftijd? Om de 200 meter staat of zit er wel iemand die dezelfde gegevens wil. In de aankomst haal, aan de douane, uit de bus, in de bus, in een verlaten winkelcentrum, terug in de bus uit de bus, het lijkt of alle Chinezen werk hebben gekregen in de corona business. De meesten zijn echter wel behulpzaam en vriendelijk, en op het einde wacht het licht. Het is 09h15 en we worden afgezet in een meer dan deftig hotel. Nu eerst de heilige drievuldigheid; Muziek, koffie en een kakske. nog 13 dagen en 21 uur
Te vroeg, het is te vroeg, gisteren kon het niet snel genoeg gaan, maar nu is het te vroeg. Wakker worden, te vroeg, taxi, te vroeg, Schiphol, te vroeg. De realiteit heeft ons ingehaald, we zijn werkelijk vertrokken voor een half jaar. Maar niet zeveren, dit is waar we voor gekozen hebbeb en we weten dat er nog wel enige hindernissen te nemen zijn, zoals daar zijn, de vlucht. Geen noemenswaardig eten (banaan en sinaas en 2 soortement van koekjes, water en ...........neen niks meer, dat is het, hadden we maar een deftige lunch gegeten in de luchthaven. Soit, gedane zaken enz. ge kent het wel. De vergelijking met die andere lagekostenmaatschappij dringt zich op, BYOF en BYOD. Zelfs toiletbezoek word aan banden gelegd. BYOF = bring your own food BYOD = bring your own drinks
Relax, zo voel ik me. Uitslag Covidtest, negatief , visa in het paspoort met foto van ondertekende. Rustig valieskes inpakken, chill man.
maar schijn bedriegt, mijn teerbeminde blijft graven op het wereldwijdeweb en vindt daar toch wel een goed gedocumenteerde beschrijving over de nodige stappen te ondernemen ivm. de uitslag van de COVID test. Formuliertje downloaden, visa en paspoort scannen en samen met uitslag naar een Chinees consulaat e-mail adres.
OK, no problem, we zijn er gerust in...............tot er telefoon komt, van het Chinese consulaat, bent u meneer X, ja mevrouw, daar spreekt u mee, vertrekt u naar China op 19/9, ja mevrouw , dat is het plan. Even stilte aan de andere kant en dan komt het eruit, de uitslag van de COVID test wordt niet aanvaard wegens te oud. Excuseer mevrouw maar uw webpagina zegt 5 dagen voor vertrek mag dit genomen worden. Ja meneer, maar uitslag mag max 3 dagen oud zijn en op je laboverslag staat geen datum wanneer uitslag is binnengekomen en dus niet OK. Wat hierna volgt is een diepe zucht en lichte vorm van paniek langs mijn zijde en ik informeer redelijk vriendelijk wat de lieve dame dan verwacht. Zelfde formulier maar met dag van uitslag erop. Ok, ik naar de huisarts of ze dit even kunnen afdrukken en van de nodige stempels kunnen voorzien. Geen probleem, kom maar ophalen.
We zijn weerom relax, ik langs de huisarts voor een ander formulier, ook geen datum op dit formulier, dus dat er toch even bij gezet. En mailen maar.
We zijn er weerom gerust in. Telefoon. Consulaat, dezelfde lieve dame (maar ik begin ze dus al minder lief te vinden) erger nog bij elk woord dat ze zegt wil ik haar meer en meer wurgen, de huisarts had het lef gehad om mijn naam met de hand erop te schrijven en meneer, dan kan natuurlijk iedereen zeggen dat het zijn uitslag is.
Ondertussen nadert het sluitingsuur van het consulaat, dus terug naar de huisarts, aub zonder handgeschreven tekst aub, oh ja en ook geen officiele stempel en handtekenen hoeft ook niet, gewoon een nota met de gegevens afgedrukt is OK.
het is 16h30 en nog steeds niks, angstzweet staat op mijn rug, nog eens mijn mail vernieuwen, niks, tot ik naast de spamfolder 1 nieuw bericht zie.
Hoera, mijn Health declaration is OK, we kunnen vertrekken
Er is hier al veel inkt gevloeid en al veel heb ik mijn ergernis geuit over het verkeer. Ik dank eenieder die ertoe heeft bijgedragen dat we dit hebben overleefd zonder noemenswaardig incident. Het mag een wonder heten. Volgende opdracht in China ga ik proberen om een Chinees rijbewijs te halen, moeilijk kan het niet zijn. Enig probleem zoals ik het nu bekijk is misschien dat de vragen in het chinees zullen zijn, maar ach wat zou dat. BTW, je hebt een rijbewijs nodig als je met een door benzine, gas of diesel aangedreven voertuig rijdt, maar niet als je een van de elektrische krengen bestuurt, wat al heel wat verklaart.
Zijn er geen regels in China wat betreft het verkeer.Zo lijkt het erop, maar natuurlijk zijn die
er wel, alleen, ze worden nogal ruimschoots geïnterpreteerd.Beeld u in; je kan je geen ergere doodzonde
bedenken in het verkeer in Belgie.Goed,
u hebt deze doodzonde vast, door rood licht rijden, tegen de richting rijden,
met de richting mee rijden, door een richtingsstraat rijden tegen de opgegeven
richting, zonder te kijken op een straat draaien, elke 17 seconden op je hoorn
drukken.Dit is hier de normaalste zaak
van de wereld, meer nog, hier overleef je niet als je je aan de regels houdt.
En, vooral niet vergeten, een voetganger en fietser maken
geen deel uit van het verkeer, dus daar wordt helemaal geen aandacht aan
geschonken.
Zijn er dan echt geen regels, jawel er zijn 2 belangrijke
regels;
Misschien
wel de meest onluisterende confrontatie die ik ben aangegaan.
Jurgen heeft in een van zijn mails mooi verwoord en het als volgt geschreven en
ik kan het niet mooier;
The pursuit of delicate
harmony. Een rustig werktempo, afgewisseld met in de
rij staan voor allerlei speeches, state of the art werkmateriaal en staalharde
werkethos.
Maar
toch, het volgende in de reeks te onthouden zaken;
·1 man werken en 7 man kijken.
·Geen respect voor andermans werk.
·Middagslaapje op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen.
·GSMen, Smartphones en GSMen, een hele dag en meer.Honderden fotos van schermen en van niks
weten.
·Branden, lassen en branden en ..een gaatje boren, wie
doet dat nu, we branden er wel een gat in, we lassen er wel een beugel aan.
·Gedaan met logisch denken, we doen zoals de leader het
zegt.
·Pick up your fights je kan toch niet alles
naar je hand zetten, een harde les die je hier noodgedwongen wel moet leren, je
kan niet alles winnen.
·Na middernacht vind je hier niemand meer, maar om de waarheid
geen geweld aan te doen, er was een (1) shift , een (1) operator, de
scarecrow die altijd bezig was, soms was ik snachts een controle toer aan
het lopen en dan scheen hij, verdoken op een of ander platform, naar je, met
zijn zaklamp om te zeggen, kijk, hier ben ik.
Het is zover, mijn
shipment is vertrokken met de meeste kleren ( enkel warme truien heb ik nog
nodig) en allerhande spul,mijn fiets,
vliegers en zo meer, ge weet wel dingen die ge niet nodig hebt maar waarvan je
denkt , dat kan in die vier maand wel eens van pas komen. En die ge dus laat
verschepen en nu dus terug.
Dat betekent ook dat er een einde in zicht is. Ze zullen
vanaf nu het heft zelf in handen moeten nemen.Nog een paar zaken voorbereiden en begeleiden, nog een hoop vragen
beantwoorden en huskadee, weg ermee.
Was ik enkele weken ronduit bezorgd en sceptisch , nu is dat
deels verdwenen maar ik blijf ervan overtuigd dat het niet lang zal duren
vooraleer ze in hun betweterij het grondig gaan verknoeien.
Hopelijk met enkel gevolgen voor productie en geen serieuze gevolgen voor mens
en of milieu, dat wensen we niemand toe en zou ook niet mogen als ze de
beveiligingen in dienst houden.
Hun grootste probleem ligt niet bij de reactor, maar bij alles wat erna komt,
en om die problemen te omzeilen gaan ze liggen klooien met de reactor, met alle
gevolgen vandien.Zelfs nu we er nog
zijn zijn ze , om het beleefd te zeggen, aan het foefelen, en zijn dan verbaasd
dat we het bijna onmiddellijk merken.Ach, het is een leercurve en ze zijn maar pas begonnen, ze zullen nog
wel een paar keer vallen en opstaan, zolang ze alleen hun knietjes maar zeer
doen is het niet erg, wat moederkeszalfen weer verder.
En dan rest me de vraag, zou ik het weer doen, was het het
waard.Voorlopig vind ik dat zelf een
behoorlijk moeilijke vraag.Het heeft
ontegenzeggelijk enkele behoorlijke nadelen.Lang van huis weg, uw beste vriend en lief is al snel uw rechterhand, de
fustraties, het eindeloos ergeren aan beterweters, ik kan nog steeds geen
begrip opbrengen voor ronduit geknoei door mensen die ondanks goede (en goed
bedoelde )raad toch het tegendeel willen doen.Het gedraai en vlakaf liegen als je tot de ontdekking komt dat er
tijdens de nacht toch brandbare producten gebruikt worden, tegen alle
veiligheid in.Ge weet wel(of ook niet)
dat soort zaken waaraan een mens zich ergert.
Maar het heeft ook een gans scala aan voordelen, zo eens de baas mogen
spelen.Je leert op een korte periode
ontzettend veel bij.Je leert best wel
interessante mensen kennen, niet echt veel chinezen moet ik toegeven.Ge leert ook toegeven, samenleven met 8 man
die niet noodzakelijk tot uw beste vriendenkring horen, of ooit vriend worden
genoemd.
Ronduit een verademing was om weg te zijn uit de verstikkende omgeving van het
werk in Antwerpen, bezig te zijn met wat plastiek maken is, zonder daarbij de
veiligheid uit het oog te verliezen, niet de artificiële veiligheid waarmee we
in Antwerpen mee geconfronteerd worden, maar de dingen die ertoe doen.
En niet vergeten het financiële plaatje.Maar daar staat lijnrecht tegenover het gemis van de kinderen, vrouw,
vrienden familie.
De volgende uitdaging ligt al te wachten, maar eerst en
vooral , genieten van thuiskomen binnen enkele dagen.Over enkele maanden zien we wel weer.En mijn baas moet natuurlijk ook zijn
toestemming geven, misschien nog het grootste obstakel.
8 klein operatorkes die gingen eens chinees, ene werd er teruggestuurd en dat was niet Kees. Om maar te zeggen dat de groep weerom een aderlating heeft ondergaan en zo blijven er nog 2 over. Het groot voordeel is dat ik nu alle afscheidsdiners kan meedoen, nadeel is dat ik weerom aan gewicht bijkom van het overmatig drankgebruik (en omdat alle halve flessen whisky hier terecht komen, want ik dan weer niet echt slecht vind) Glen gaat naar zijn hoogzwangere vrouw, aan zijn volgende reeks slaaploze nachten beginnen.
·De elegante, kokette vrouwen, verzorgd, sexyen het tegendeel van de ..
·Mannen, lomp en onverzorgd, een broekspijp opgestroopt, twee
broekspijpen opgestroopt, de andere opgestroopt.Hun T-shirt opgerold tot onder hun oksels,
hun blote buik over hun broeksband bungelend.Snot ophalend, rochelend.En
wanneer deze heren dan met zon mooi verzorgde vrouw rondlopen is het contrast
des te groter.
·De argwaan, de verwondering in hun ogen en heel hun wezen als
ze je (een allien) voor het eerst zien.
·De verwondering en verbazing als ze merken dat er ook geluid
uit komt, niet zoals zij kennen, maar toch, geluid, dat ding kan spreken, en
dan, la moment supréme, als je hallo zegt.Van verbijstering over ongeloof, naar meelijwekkend en pure
blijdschap.Alle soorten reaktie hebben
we meegemaakt.Springen en dansen, in
paniek slaan, vallen over hun voeten tot angstig wegduiken.Nooit geweten dat ik zon effect op mensen
kon hebben.
·Een gevolg van het voorgaande was het al dan niet stiekem
gefotografeerd worden, sommige duwden hun wenende kinderen in onze armen om een
foto van de marsman met kind, soms lieten ze je passeren en liepen je dan
steels achterna om met hun telefoon een foto of film te maken.Raar, heel raar, ik weet dat ik er goed uit
zie, maar zo goed ?
·En weerom een tegenstelling, na 4 maand toch intensief samen
te werken, was er geen enkele toenadering, er was steeds de argwaan, steeds was
er wantrouwen, maar misschien was dat alleen maar mijn indruk.Soms, zeker op het werk was er ronduit
tegenwerking, in je gezicht A zeggen en je gelijk geven ,om dan de
daaropvolgende dag het tegengestelde te vinden. (Wat is eigenlijk het tegengestelde van A?)
·Niet te onderschatten, de soms echt wel moeilijke
communicatie.
·Trouwers & trouwfeesten, de harmonieVlij en vlolijk, Tengzhou in een kakofonie
van naast de maat slaande trommels.
·Iets dat me zeker zal bijblijven is de manier waarop ze over
westerlingen denken, de baardelijke duivel of zoiets.
·Onze gebrainwashte vertaler, die zichzelf niet zag als
vertaler maar als interpretor en dus tot grote ergernis overal zijn eigen
interpretatie aan wou geven over hetgene hij moest vertalen.Op een moment zei ik dat ze een bepaalde
kraan moesten openen, na 15 minuten over en weer Chinees gepraat (waarbij den
deze het deftig op zijn seskes kreeg) zei hij me, ik vind dat deze kraan dicht
moet.BAAAAANG, Frank is ontploft.
·Ochtend en avondvullend groepsgebeuren;
Op alle pleinen, hoeken van de straat en open ruimtes staan vrouwen te
dansen.Soms slechts een of twee koppels
ballroom style, soms groepen van wel 50 personen, zo typisch Chinees bewegend,
al dan niet in aangepaste pakjes, alle leeftijden, alhoewel ik me heb laten
vertellen dat er toch een aangepaste sessie voor oudere en een voor jongere
dames.
Mannen zijn meestal aan het kaarten en aan het ouwehoeren.Spelen de Chinese vorm van schaak, vissen of
spelen met tollen.
Tai chi, kung fu of hoe het ook mag heten, met badmingtonracket of houten
zwaard, je ziet het hier.
Overdag zie je groepen ouder mannen hun vogelkooi in de bomen hangen en zitten
te zitten op stoeltjes die gemaakt zijn om je een oude man te voelen. (Op
anvraag mag je eens komen proberen)
De niet af maar al onderkomen en versleten stijl.
De niet af maar al kapot stijl
De niet van de vorige rij blokken te onderscheiden stijl.
De 1, 2 , 3 slaapkamerflats die niet te onderscheiden zijn
van de 1, 2 , 3 slaapkamerflats hiernaast stijl.
De als er hier volk komt wonen zal het echt, echtig en
techtig wel gezellig worden stijl.
Kortom,
ik geraak geobsedeerd door deze hoogbouwwoede, ik kan niet ophouden om er
fotos van te nemen (alhoewel ik er dus al wel enkele dubbel heb).
Vanuit mijn kamer in het hotel kan ik 35 torenkranen zien staan op bouwwerven,
en dat zijn dan enkel die in volle zicht.
50 shades of ugly.
Het wordt hier een beetje leeg. Vandaag Clay, morgen Santy. Het wordt hier stillekes. Wanneer deze twee verdwijnen zal er definitief iets worden beëindigd, dit zijn de twee overblijvende waar ik nog over iets anders kan ( en wil) praten dan enkel werkgerelateerde items. Moeilijk uit te leggen, maar diegene die hier nu nog blijven is mijn relatie toch weer even net dat anders, daar vind ik dat raakpunt niet. Met Clay verdwijnt mijne Amerikaanse shift compagnon, we aren het zeker niet altijd eens, er waren onderwerpen die je beter kon vermijden ( wapens, Obama,.....) maar hij was mijne maat en we hebben wat af gezeverd. En Santy, wel, gedreven en gemotiveerd, een grote mond en grote kennis, maar het hart op de juiste plaats. Laat niet met zich sollen maar wel steeds klaar met wijze raad ( het klinkt bijna alsof het sinterklaas is) Zijn terechte fustraties zijn ook de onze en ze komen ten gepaste tijden nar boven en ik heb gaandeweg veel respect gekregen voor deze oude Spanjaard. Het was een plezier en leerrijk om met hen samen te werken.
BTW we zijn erin geslaagd om schoenzolen te maken die tot de top van de markt horen, en dat werd gepast gevierd met een diner, door de salesmanager betaald.
