We rijgen de dagen aan elkaar zoals de parels van het halssnoer aan je nek. De dagen wisselen met de nachten wisselen met de dagen wisselen met de nachten. Het verschil tussen maandag donderdag en zondag vervaagt. Traag gaan de weken over in maanden. De tijd vloeit langzaam voorbij en heeft geen effect meer op de vooruitgang. Van ons project toch niet, toch niet zichtbaar. Tastbaar. Merkbaar.
Een nieuwe week diende zich aan, een week vol beloften van progressie, een week vol opportuniteiten, spannende zaken en mijlpalen voor de mensheid.
Het was er eentje van wachten op Godot, slapen onder de lantaarns van het lampionnen festival en overgeven. En slapen en meer wachten. En slapen.
Een stap voorwaarts leidt ons niet noodzakelijk naar een volgende stap in de ingeslagen richting.
Chinees Nieuwjaar is gedaan, feesten zitten erop. We zullen het geweten hebben. Iedereen aan de test voor het virus dat niet genoemd mag worden. Iedereen wil zijn idee, zijn wetten stellen, zijn of haar visie op de werken opleggen. En weten die nu nog niet dat het mijn wetten, mijn visie, mijn ideeënn zijn die tellen, alleen de mijn. ( ach allé, die van ons, van de firma dus, ik heb hier eigenlijk niet veel in de pap te brokken)
Hoe was het ook alweer in Echternacht?
Maar versterking is onderweg, 2 in quarantaine, 1 in medisch observatie en het geheime wapen uit APP wordt nu snel opgestuurd.
Wat schaft de pot is zowat het spannendste wat er gebeurt dezer dagen en weken. Zucht.
Oh ja, de lente is in dit land! En ik heb de zee gezien. En ik heb platte band gereden en moest 17 km terug stappen naar het hotel. En de sjinese fietsenmaker moest ermee lachen.
