Free at last. Vandaag 04/10/2020 zijn we 14 dagen in China en met een officieel certificaat met stempel mogen we afscheid nemen van de kwelling genaamd quarantaine. Vooraleer de nieuwe lichting onverlaten het hotel inneemt moeten deze twee hun biezen pakken. Met medelijden en ook enig leedvermaak zien we deze voorovergebogen aan een terrastafeltje, worstelend met koffers en paperassen in 8-voud een voor een het hotel instrompelen voor hun 14-daagse retraite. We mogen dan al vrij van twee, drie en vier russen zijn, de straat oversteken om een foto te nemen van het hotel is nog steeds levensbedreigend voor de inwoners van PRC. Er wacht ons een rit van een klein uurtje naar Hui'an voor onze "medical observation week" volgend hotel, deels uitpakken, temperatuur opmeten en dan kunnen we eindelijk, at last de benen strekken en een eerste verkenning op het grondgebied van onze tijdelijke speeltuin beginnen. De stad is niet zo groot en we stappen flink door en komen snel aan de rand, de berg op en na een flinke klim kunnen we genieten van een drankje en zicht op een pagode. En s'avonds mogen we zelfs ons eigen eten kiezen. Hoera hoera hoera. Samen met een toekomstige ex-collega die hier al 3 maand zit brengen we onze eerste avond in gezelschap door. Ik weet het, maar na 2 weken niks of niemand kan men niet kieskeurig zijn, is het niet. Morgen onze eerste dag richting fabriek voor de veiligheidsintroductie en kennismaking. En als de verhalen kloppen beloven het boeiende tijden te worden.
Niet voor hypochonders, een artikel in de krant over de huidge periode van virussen. Dan mag ik met recht zeggen, 14 dagen quarantaine is absoluut niet voor hypochonders. Jaren heb ik ervan gedroomd om "hypochonders" te kunnen gebruiken in een zin. Maar terug naar de kern van de zaak, 14 dagen quarantaine, niet voor hypochonders. Elke dag komt er 2 x iemand je temperatuur opmeten, en bij elke 0.5 graad verhoging denk je, "lap, ik heb het aan je rekker". En de aanpassing van het spijsverteringsstelsel aan de Chinese keuken helpt ook al niet echt, als je me begrijpt. Je probeert er een zekere dagindeling op na te houden om toch niet ten prooi te vallen aan melancholische buien en heimwee. We tellen verder af naar zondag. Geduld is blijkbaar een schoon deugd en dat hebben we met hopen. Tot weldra. O ja, om de gevolgen van de voeding tgen te gaan neem je een welbekend geneesmiddel en dan kom je uit bij Constipation blues.
