De dynamiek is veranderd sinds de 2 Amerikaanse collegas zijn aangekomen.
Daarvoor waren Zitouni en ik op elkaar aangewezen, we voelden instinctief aan hoe de andere zich voelde en nu is het toch meer aftasten, een deel van de spontaniteit is weg.
Ik ben meer op mijn hoede, sommige dingen kan en wil je toch niet delen met (bijna) onbekenden, sommige onderwerpen kan je beter vermijden.
De taal, hoe goed mijn Engels toch is (alle dagen ontvang ik complimenten over mijn Angelsaksische taal, maar het kan dus zijn dat ze me bekakt vinden), blijft een drempel als het niet alleen gezever is.
Speelt ook mee: de vertaler kan nu alles verstaan en wij verdenken hem ervan een klikspaantje te zijn en we passen een beetje op. Kortom, we zoeken al eens makkelijker de eenzaamheid op. Ik pas al eens als er een stapje in de wereld wordt gezet. Dus ja, er heerst een andere dynamiek in onze gelederen. En de volgende mensen zijn onderweg om het team te versterken, dus Zitouni kan niet al zijn aandacht aan mij spenderen, ik ga me nog verwaarloosd vinden.
Maar vandaag zijn we nog eens samen op stap geweest, het was geweldig, maar daar vertel ik u een andere keer over.
Och ja, ik moest ook nog eens iets schrijven over Beijing zeker, later dan maar, nu eerst solden gaan doen.
