Moeilijk, het wordt ontzettend moeilijk. Vooral s`morgens.
s`Morgens heb ik het kwaad.
s`Morgens is nooit mijn favoriet moment van de dag geweest, maar nu, nu is s`morgens echt moeilijk, onaangenaam moeilijk.
Ken je dat gevoel, wakker worden met het hels lawaai van de wekker, niet goed beseffen waar je bent, de kamer niet herkennen, niet thuisvoelen, geen idee hebben wat je hier doet. Een beetje zoals een baby moet voelen bij de geboorte, je wordt met geweld uit je warme, veilige omgeving gerukt, een kakafonie van geluid bereikt je bewustzijn, niet goed beseffend wat er wordt verwacht en tot overmaat van ramp krijg je een pets op je billen die je echt niet verdient (voor je eigen goed zeggen ze). Zo voel ik me dus s`morgens. En de pets op de billen? Wel mijn laatste greintje Antwerpen, thuis, houvast is daarstraks in mijn mond gesmolten. Mijn fopspeen die dit leven draaglijk maakt.
Er beweegt iets in het land van de visums, beter gezegd het werkvisum.
Voor je in Sjina mag werken heb je nodig: een uitnodigingsbrief, zoiets als een oproepingsbrief voor je dienstplicht van het leger, maar de jongere, die kennen dat niet hé, een letter of invitation dus. Ten tweede stalen zenuwen en een medisch dossier. En het helpt dat je kan zwaaien met ronkende titels diploma's en speciale getuigschriften. (niks voor mij dus)
Nu ja, we zijn hier nog maar twee maand en ons visum loopt af op 16 december, dus er moet wel wat bewogen worden en daarom gaan we morgen op medische controle. En hebben we pasfoto's nodig volgens de plaatselijke vereisten, dus gaan we op zoek naar een fotograaf.
Er komt hulp van het hotel en hulp van een medewerker van het kantoor in Shangai.
En dan staan we in een fancy boetiek, blijkbaar is dit de plaats, maar och neen, ze zijn reeds gestopt voor vandaag ( wie wil er nu net voor sluiting nog twee mottige buitenlanders optutten en fotograferen), naar de volgende dan maar.
Dit is zo'n, hoe zal ik het zeggen, portretfotograaf? Gespecialiseerd in pre huwelijkse foto's en we mogen mee naar boven, langs een metalen trap, de zolderkamer.
Spannend hé.
Ingericht als een fotostudio, echtentechtig waar, kompleet met kunstfotograaf. Nog nooit zoveel moeite moeten doen om Zitouni's dubbele kin te camoufleren, mijn scheve kop er recht op te krijgen, de gepaste gelaatsuitdrukking aan te houden en het colknopke dicht van het hemd, het moet deftig zijn.
Wel wat gelachen, en schoon dat we zijn, zonde van ze al af te moeten geven. ( neeeeeeeen ge moogt ze niet zien)
En nadien op kosten van de firma, afdeling Shanghai, nog uit eten in een lokaal restaurant, en we moeten nuchter zijn voor het medisch onderzoek.
ps, als ge de foto niet ziet, dat ligt niet aan de drank, wel aan de beperking van het www
ps2, voor de kleintjes onder jullie, een colknopke is het knoopje aan de kraag van een hemd.
