Zondagmorgen. Half elf. Koffie, echte koffie, ik heb nood aan echte koffie. Zondagmorgen. Half elf. En met wie kunnen we dat moment beter delen dan met mijn enige vriend hier aanwezig. Zitouni. De buurt hier wemelt van de gezellige terrasjes, maar het koffiehuis, dat is gesloten. (dat van die terrasjes is verzonnen hoor, ik wil de sfeer luchtig houden) Zondagmorgen. Half elf. En geen koffie? Wat o wat zullen we nu doen? Is er dan geen plek in Quanzhou die kan voldoen aan onze zwarte eis. Dr.Goegel brengt raad in de vorm van een shoppingcenter , met pleziervoorzieningen (lees dus koffie), en dus wij op de bus voor een rit naar het onbekende (en we weten nu, erop is geen probleem) En tijdens de rit verschijnt in de hoek van ons oog een historische site met een bekend logo van een bekend merk, we springen van de bus en daar is het, de mooiste plek op aarde. De mooiste plek op aarde voor wie koffie van Starbucks lust. (*) Een oude historische site ,gerestaureerd, bestaande uit steegjes, huisjes en huizen, pleintjes en vijvertjes. En dus een Starbucks in een van de huisjes, met koffie en een post, en een soevenirwinkeltje en en en, teveel om te vatten. Je waant jezelf in China. Wat is het leven aangenaam, met een koffie in de maag , kuierend door gezellige steegjes en ik vind nog bonsaipotjes op de koop toe. Boeiende dag, ik zeg het u, het was een boeiende dag. (*) naar Blankenberge, van Hugo Matthysen
Schone liedjes duren niet lang. Is het daarom dat de sjinese liedjes ellenlang worden uitgerekt? Is het daarom dat die eindeloos doorzeuren? Of staan we er niet genoeg voor open? Klinkt het moedeloos, dan is dat omdat het ook zo is. De dagelijkse beslommeringen en zorgen over ons visum hebben nu ook ons dagelijks humeur beïnvloed. Ik verklaar me nader; naar mijn gevoel is de houding van de sjinese ambtenarij ten opzichte van buitenlanders sterk verhard en doen ze er alles aan om het leven ons het leven in China moeilijk te maken. Nog niet helemaal duidelijk vermoed ik, dus, ik verklaar me nader; zaterdag plannen we een bezoek aan Xiamen, met de trein, voor mij een van de beste vervoersmiddelen in China, proper, betrouwbaar en naar verhouding vrij eenvoudig te nemen. Dus met de bus naar het station, in het station een ticket voor de trein van 10:21 naar Xiamenbei. Geen noemenswaardige obstakels tot dusver. Een korte rit tegen 205 km/h. Maar dan begint het gezever, om het station te verlaten temperatuur opmeten, dat is niks, zijn we ondertussen gewoon, een reeks van 15 hooggeplaatste functionarissen op een rij aan een tafel en de vreemdelingen worden eruit gepikt, natuurlijk (en zo voel ik ook eens wat discriminatie is) en dan moeten we een APP eke inscannen, lukt niet wegens geen sjinese telefoon, nummer ingeven, idem dito enz. Op het laatste een blad tekenen en in rode inkt vingerafdrukken achterlaten, we kunnen verder. Vervolgens willen we de ferry nemen naar het meest interessante eiland, het Schel't oversteken zeg maar, only for sjineeskes, we worden verder gestuurd naar de cruiseterminal, de goesting ebt verder weg. s'Avonds huiswaarts, hetzelfde verhaal met de APP, temperatuur, eindeloos gezever, geen directe verbinding enz. Nu is de goesting wel helemaal over, fustratie aan deze zijde van de tafel. Maar het jufrouwke bij het thuiskomen in het station van Quanzhou geeft ons weer hoop voor een betere en fijnere samenwerking. Maar treinreizen zal er de eerste dagen niet meer inzitten, het is even genoeg geweest.
We zijn goed bezig. Verschillende tekens wijzen erop, dat we goed bezig zijn dus. Het eerste teken verscheen aan ons in de vorm van een ijsje, nee nee, niet zomaar een ijsje maar een supergezond, absoluut milieuvriendelijk en smakelijk ijsje in de vorm van een frisco. Niet zomaar een frisco, nee nee nee, een Hulk frisco, groen als gras. Gemaakt van erwten. Ik zie u slikken van verbazing, en dat was wij ook deden. En eerlijk, het was niet slecht, nee nee, zelfs behoorlijk smakelijk, of toch de eerste aanzet, maar groot, zoals de hulk dus en naar het einde toe was het dus wel even slikken. Het tweede teken aan de wand verscheen op de avond van 28 oktober. Bij het verlaten van de MCR zag ik een mooi manspersoon op televisie, ik keer terug op mijn stappen en ja, daar was hij weer. Een nader onderzoek en ach, nee maar, het was ikzelve, in real life. Als dat geen teken van erkenning is, wat kan een mens meer willen. Sinochem bestaat 70 jaar en dat vieren ze, zou dat misschien de reden geweest zijn dat er een camera en TV toestel staan? De controlekamer wordt extra gepoetst, drones vliegen rond onze oren, brengen de geest en het haar in de war, draken dansen en drumroffels laten de muren trillen. Rare jongens die sjinezen, werken noemen ze dat. Oh ja, heb ik al vertelt, de afstand tussen de controlekamer en ons "bureel" 2km, de controlekamer is groter dan de vertrekhal van een vliegveld in Belgie, allé toch die van Deurne en de vloer van gepolijst marmer. Alles in schril contrast van het "veldwerk" de fabriek om zo maar te zeggen. Daar is er een acuut gevaar voor vallen, stoten en opstaan, maar we worden gewaarschuwd op gepaste wijze. Om u maar even mee te geven, noeste arbeid wordt beloond. En boeiend, boeiende tijden in het verschiet.
