Gisteren een "meeting" gehad, zo'n on line ding, broom, vroom, zoom of zoiets. Ge kent dat wel, een gezellig onderonsje, een virtuele koffieklets, kortom een digitale samenkomst met de afdeling.
Cosy, gekeuvel over ditjes en datjes, koetjes en kalfjes.
Tot er iemand je op de man af vraagt; " En, hoe gaat het met je"
Ik wist even niet wat te zeggen, even maar. En al gauw zeg je dan; "cavakes, het gaat", want zeg nu , eerlijk, sommige zaken gooi je toch niet plompverloren in de groep. Misschien is dat wel de bedoeling, maar je diepste zieleroerselen toevertrouwen aan een verzameling mensen. Er zitten notabene exemplaren bij die ik nog nooit gezien heb, namen die geen bel of twee doen rinkelen, personen waarvan ik het bestaan niet eens van vermoedde.
Het is al zeldzaam dat je op het werk iemand tegenkomt die je vertrouwt, iemand waar je tegen mag zagen en klagen en waar je met je beslommeringen terecht kan. Waar je, en dat is al helemaal een rariteit, je al dan niet mindere, ervaringen mee kan delen. Iemand die ook in die situatie zit of zat, je gevoelens begrijpt die er spelen nadat je een telefoongesprek van thuis hebt afgerond.
Jaja, we hebben allemaal ons goede en minder goede dagen, hoogtes en laagtes. En dan is een dichte collega beter dan een digitale koffieklets, we houden elkaar recht.
Ik wist dus even niet wat zeggen, en dat wil heel wat zeggen. Om maar te zeggen, dat zal me niet gauw meer overkomen. Meer dan een welgemeende platitude zal het niet worden vrees ik, maar wees niet bang, we houden elkaar's handjes vast als het nodig is, ik en mijn collega.
Maar toch bedankt om het te vragen, het gaat goed met me.
