Ik heb nog niks geschreven over het verkeer, maar dat was de aandachtige lezer reeds opgevallen. Niet?
Omdat er niks over te schrijven valt? Of omdat het me niet meer kan schelen? Of misschien omdat het me niet meer stoort?
Neen, niks van dat al, het is alleen anders.
De fiets in sjina, steeds immens populair, de fiets is verdwenen, weg foetsji, verschwunden.
En in de plaats daarvan de ramp van de eeuw, de miskleun van de mensheid: de electrische scooter.
Een rampzalige evolutie, een gevaar voor elke levende voetganger. Met een rotvaart, zonder enig mededogen, als razende onverlaten scheren ze over de weg, geen voetpad wordt gemeden, op de autostrade, tegen de rijrichting, zonder licht, met de bomma, de kleindochter, het kind en nonkel Gust op een zo'n kreng. Gemaakt om wandelaars te vermoorden. In Shanghai ben ik nog net van een gewisse dood gered door Zitouni door het moordtuig in kwestie een duw te geven.
Behangen met een binnenstebuiten gekeerde Milletjas als windscherm, een omgekeerd 1-seconde tent van de u welbekende keten, als regendakje.
En liefst in roze, plastieke helmpje, baby tussen de voeten. De aan-huis-leveranciers van voedsel gebruiken die dingen maximaal, de koelbox op de buis tussen stuur en zadel, ijverig op de GSM kijkend, slalomend tussen de overige, naar niks kijkende onverlaten de weg kruisend.
Elke dag zien we er wel eentje tegen de grond gaan, halverwege de afrit van de autostrade staan er meestal wel 2 of 3, achtergelaten wegens, ja waarom eigenlijk.
Spannende tijden zijn het, de weg oversteken, zeer spannende tijden.
|
