Werken;

Misschien wel de meest onluisterende confrontatie die ik ben aangegaan.
Jurgen heeft in een van zijn mails mooi verwoord en het als volgt geschreven en ik kan het niet mooier;

The pursuit of delicate harmony.  Een rustig werktempo, afgewisseld met in de rij staan voor allerlei speeches, state of the art werkmateriaal en staalharde werkethos.

Maar toch, het volgende in de reeks te onthouden zaken;

·         1 man werken en 7 man kijken.

·         Geen respect voor andermans werk.

·         Middagslaapje op alle mogelijke en onmogelijke plaatsen.

·         GSM’en, Smartphone’s en GSM’en, een hele dag en meer.  Honderden foto’s van schermen en van niks weten.

·         Branden, lassen en branden en ………………..een gaatje boren, wie doet dat nu, we branden er wel een gat in, we lassen er wel een beugel aan.

·         Gedaan met logisch denken, we doen zoals de “leader” het zegt.

·         “Pick up your fights” je kan toch niet alles naar je hand zetten, een harde les die je hier noodgedwongen wel moet leren, je kan niet alles winnen.

·         Na middernacht vind je hier niemand meer, maar om de waarheid geen geweld aan te doen, er was een (1) shift , een (1) operator, de “scarecrow” die altijd bezig was, soms was ik s’nachts een controle toer aan het lopen en dan scheen hij, verdoken op een of ander platform, naar je, met zijn zaklamp om te zeggen, kijk, hier ben ik.