Coquimbo´s strand is niet het allermooiste maar wat een geluk hebben die mensen om elke avond een pracht van een zonsondergang te kunnen bewonderen.
Het heilig kruisje dat ze op die berg hebben gebouwd is een ingenieus idee.
Met openingen  waar de ondergaande zon doorheen kan priemen. Net zoals je door een bos loopt en de zon tussen de takken schijnt en op sommige plaatsen de grond raakt. Mooi.

De opkomende zon is van een andere orde, namelijk..
Geen orde.
Elke ochtend hangt er een muur van mist boven de zee die rond de middag vanuit het oosten de stad bereikt en de gebouwen daar doet verdwijnen. Luguber.. Zeker als je de film ´´The mist´´ al eens hebt gezien.

Dus lopen we via het strand westwaarts naar de haven van de stad.
Was me daar wat leven in de brouwerij. In de tijd dat we de 2 kilometer konden lopen heb ik meer verschillende vogels (en rare snuiters) gezien dan ooit in diezelfde tijdspanne, Antwerpen (Zoo) niet meegerekend ;)
Triljoenen zeemeeuwen tussen 2 voetbaldoelen geprangd. Valsspelers zijn het, of ze begrijpen de regels niet zo goed. Maar vooral egoïsten want een andere soort zat naast het veld en mocht niet meespelen.
De orde wat verstoren en er doorheen lopen. Een beetje chaos en gedwongen mengeling kan geen kwaad. Ze moeten maar leren met iedereen te spelen.

Een dode hond,
Een dode zeehond,
aangespoeld op het strand, aan het vergaan in de branding van de golven.
Gieren die zich wanhopig van voedsel proberen te voorzien.
Wanhopig omdat hun snavel blijkbaar niet stevig of puntig genoeg is om zich door de huid te boren. Zij dienen te wachten totdat een andere aaseter ,mét tandjes, zijn buik heeft rond gegeten vooraleer zij dat kunnen.
Dus druipen ze weer af en gaan terug op hun toegeëigende lantaarnpaal zitten.
Geduldig wachtend op de volgende mogelijkheid.
Enkele pelikanen, de dikste vogels van the beach. Bijna te dik om van de grond te raken. Die hebben dan ook een apart zwaartepunt. Een gigantische bek en buik en daartussen tengere poten en dan kleppers van vliezen ertussen. Aandoenlijk om te zien hoe ze proberen te vliegen. Zich tussen elke vleugelslag van de grond afduwend om een centimeter hoogte te winnen. Net zoals een vertrek van een straaljager van op een vliegdekschip. Is dat schip te kort of heeft de jager niet genoeg snelheid is het van ‘’plons de zee in’’.
In de onzen dikken zijn geval; Oogjes dicht en snaveltje toe, zandbakduiken.

Een ander wreed geval is Mister zeeleeuw. 45 jaar de tijd om zijn wintervet te vergaren, Maar hier wordt het bijna geen winter(se temperatuur). Wat liggen zonnebaden op verlaten boten in de baai en als Meneer goesting heeft, 30 meter verder zwemmen waar de vismarkt de kade raakt. Met zielige blik smekend om visoverschot of zoals in mijn geval, toeristen die wat vis kopen en maar voederen om een leuke kiekje te kunnen nemen. Geen idee dat ze dat kip eten.

Maar the all time favorites vanaf nu zijn de sternen.
Fladderend boven de zee, rank en snel, vleugels die lijken op geometrische boemerangs die het mogelijk maken om zich op elke manier door te lucht te klieven. ,
Saltoke hier, schroefje daar.
En terwijl ge dat al stappend gade slaat, staat ge opeens aan het zand genageld.
Vanop 20 meter hoogte valt die vanuit het niks de zee in.
Hu?
En nog 1, en nog 2, en nog..
En na 1,2,3, plop, boven water, 2 keer met de vleugels slaan en de lucht in..
‘’Hu?’’ tot de 2^e macht.
A-lle-mach-tig. Hoe… Effe van naderbij bekijken.
De prooi, die zich tot op bijna een meter onder water bevindt, vanuit de lucht bespeuren om er dan gericht naar te duiken. En net voordat ze het water raken maken ze zich zo gestroomlijnd..
Amper opspattend water te zien. Een 8 op 10 in een schoonduikwedstrijd. But who cares, het is wat er op de tafel komt dat van belang is. 3 seconden later komen ze weer tevoorschijn, zich van het water op de vleugels ontdoen en weer gaan siervliegen, buikie vol. En het strafste is. Onder water zijn die kerels blind. Doe het maar, een tennisballeke zie af komen en op een meter van u, uw ogen sluiten en t balleke pakken met de handjes..
Ja,
Mijn generatie van jongens en meisjes zal het zich nog helder herinneren.
(De oudere generatie die nooit echt volwassen is geworden en de jongere met oude zielen ook)
Sternen zijn de Maverick’s en Iceman’s, versmolten tot een Airwolf, onder de vogels..

De boobies zijn ook het vermelden waard. Blauwe poten en een debiele blik in de ogen. Als je Ovide en zijn vriendjes hun avonturen vroeger op TV hebt gevolgd, was daar een dom ding, een paasei-eend in te zien. Wel, boobie is zíjnen dikke kameraad. Boobie genaamd door de Spanjaarden wanneer ze deze contreien veroverden omdat de vogels stomweg op het scheepsdek landden om eten te zoeken. Ironisch genoeg was het boobie en zijn amigos die in de paella belandden. dom-achterlijk waren maar enkele betekenissen voor de naam boobie, maar de bijklank verraadt wel al iets, toch?  
%%%FOTO5%%

Een boottochtje gedaan rondom de haven op een ‘’goedgeprobreerdnagemaakte vikingdrakar’’ met een geinig verklede Ragnarok- Chileen, die andere landgenoten wat vermaakte met gringo-grapjes omdat wij toch geen Spaans verstaan. Dat was buiten de  ‘’Deze gringo-grapjesmoetjekennen-zakwoordenboek’’ gerekend.

Daags erna, naar de Elqui valley gereden. Speciaal, omdat we steeds doorheen woestijn hebben gereden en een vallei een horizontale strook groen is in een verticaal lang land. Gevoed door rivieren komende vanuit het Andes gebergte. Het is ook daar dat je de meest welvarende steden en streken vindt. De Elqui staat bekend om het verbouwen van miljarden druiven. De streek doet een beetje denken aan de Nijlvallei, maar dan zonder de tempels, piramides en krokodillen en Nijl. Hier geen beesten, of het zou het beest zijn dat daags erna op je schouder zit wanneer je teveel van het brouwsel, gemaakt van de miljarden druiven, hebt gedronken. Het Pisco- beest. Gene gewone. En altijd 40 graden heet.


Op de camping 2 Italianen ontmoet die in 1 jaar van Ushaia naar Canada willen liften. Sterk. Dat is het dubbele van onze trip en dat zonder auto. Dan stel je je de vraag; Wat is het belangrijkste; Kunnen zeggen dat je die afstand hebt afgelegd en maar een fractie van het land te hebben gezien. Of het tegenovergestelde. Laten we zeggen dat wat Ilse en ik doen, niet de goedkoopste noch de duurste manier van reizen is maar wel voldoende de vrijheid hebben om heel veel van het land waarin we vertoeven te kunnen bezichtigen.
De Italianen deden het zo lowcost dat ze elke morgen- middag- avond, havermout- rijst- pasta aten.
Het strenge dieet maakte dat ze zo mager waren dat hun ogen deden denken aan 4 alienfilms tegelijk. Gelukkig was er geen mist.
We hebben hen 400 km verder gebracht tot in Bahia Inglesia en 2 nachten met hen gekampeerd in  Villaseca, bekend om zijn vele UFO’s die er opduiken, ofzo..

Was nuttig en leuk.
Wat meer te weten komen over elkaars landen. Zo bracht ik het dubben van films aan. Waarom doet men dat? Met ondertiteling werken is toch de beste manier om een nieuwe taal te leren. Neen, liever het volk dom houden. Italianen zijn het nog niet verleerd. Net zoals de Romeinen. Brood en Spelen. Hou het gepeupel in bedwang. Zorg dat ze niet te slim worden..
Een geinig gevolg van dat dubben is; Elke Hollywoodster heeft zijn eigen Italiaanse dubber of dubster. Bijvoorbeeld. Fransisco Dubberino is de stem van Tom Cruise. Maar stel je voor dat Dubberino sterft na Top Gun, dan heb je in de Mission Impossible saga Leonardo Dubberina te kauwen..
Maar dat zal wel allemaal geen probleem zijn terwijl Italianen hun broodje eten en verder spelen..