 |
|
|
| |
|
|
| 23-05-2015 |
 San Pedro De Atacamastercard |
San
Pedro De Atacama is een dorp zo groot als een vliegendrek.
Het toeristenaantal zo groot als vliegen op een koeienvlaai.
De straten zijn met opzet stofferig gehouden en de huisjes uit leem en steen
opgebouwd.
Gewoonweg om het karakteristieke niet te verliezen..
Karakteristieke.. Nu ja..
Eigenlijk zien de locals ons- de parias- liever niet komen maar toch doet men
er alles aan om zoveel mogelijk dineros uit de zakken van de gringos te
graaien.
Afwisselend
tour-operators met restaurantjes die de smalle stegen bezetten.
Maar hier in de buurt is dan ook zoveel te zien..
Valleien, salars, rotsformaties.
Ongezien uitgestrekte vlakten wanneer je de volgende magische plaats wil
bereiken.
Geiten die hun weg doorheen de valleien kennen,
Muildieren tot de eenzaten van de altiplano gebombardeerd,
Alpaca´s die autos kauwend nastaren..
Stoooop!!
Alpacas!
Leuk, schattig, en nog van dat!
Sluipend van de
weg naar de valley waar die ene zonet stond.
Van
achter een rots, door het lange gras, richting Alpaca.
Weg? Staat ie al wat verder op een rots.
Alpaca heeft mens geroken.
Miljaar, Alpaca is niet alleen. En Alpaca was niet de baas van de groep die in
haremverband leeft.
Neenee, het was zoonlief of de lijfeigene die als lijfwacht van Pasja Paca
fungeerde.
Ging met de voorpoten op de rots staan, maakte zich groot en begon
Te tsjirpen..
Tsjirpen?? Normaal een bulderlach, maar de verbazing was zo groot dat
jongetje kleintjes achteruit kroop.
Tsjirpen.. De Alpaca was tot voor kort in deze streken bijna uitgestorven maar
een jachtverbod maakt dat ze nu weer flink zijn uitgebreid. Hadden die net
zoals andere geëvolueerde soorten dan vleugels in het dino-tijdperk?
Zoals de gevleugelde paarden van de Walkuren?
Nu,
die theorie raakt kant nog wal maar die kuren, die zijn nog niet uit dat
genetisch materiaal verdwenen.
Nochtans, lukt het om enkelen te benaderen, anderen lopen schichtig weg.
Benader- methoden uitleggen zouden verzinsels zijn. Heeft te maken met gebrek
aan of het gewoon zijn van menselijke invloeden. Herinner je maar die Alpaca
die we per papfles konden voederen op weg naar de Perito Moreno gletsjer. Die
zou zijn eigen moeder nog verstoten voor een plastieken tutter.
Heb hier een Alpaca- pull aangeschaft. In de kleur van
al die azuurblauwe meren.
Tuurlijk koopt ge die te duur maar desalniettemin (de) goedkoop(ste).
Aangezien een sluip- en benadermethode voor elk beest anders is,
misschien moet ik mij ook maar
een roze kopen om de flamengos te
vangen,
ne vluchtige om condors te kieken,
en een kindermaat en nog wat minder eten om in ne pyton te passen.
Tja, gringo-geld en het daarmee te verkrijgen avontuur..
Dinero´s.. Zonder de gringos zou het hier doods zijn.
Menselijke invloeden en verderf..
50
km verder is het zover..
Laguna Cejar is een meer zo zouterig, dat ge erin drijven kunt.
Herinner die korrel zout die ge bij al dat lezen dient te nemen.
Wel, denk dat dit meer hier verzadigd is van de blogs en the my-spaces.
Ge drijft hier op luchtbandjes van vaak holle woorden.
Opgeblazen met ij(de)le lucht..
Zo ook de vraagprijs van een duikje in dat meer, zonder ooit de bodem te raken.
Omgerekend,
25 euro per gringo want voor een Chileen is het gratis en voor niks.
De gulheid der mensheid heeft die bodem wel bereikt.
Laguna Chaxa is goedkoper.
Het is een leefgebied van flamengo`s die er nu amper zijn. De meesten zijn naar warmere oorden getrokken om de winter te
ontvluchten.
De witte enkelingen die er wel zijn, zijn dat noorden kwijt, maar weten wel te charmeren..
Dacht dat ze bijna altijd roos gekleurd zijn.
Te weten gekomen dat ze die kleur verkrijgen door het eten van bepaalde
garnalen die in die barre omstandigheden kunnen overleven. Die kunnen eindeloos
veel eitjes leggen die tientallen jaren in slaaptoestand overleven in hun
zoutbaddeke.
Dat is pas evolutie.
De Mega Mindy´s van de zoutvlakten zijn garnalen.
Het stikt hier van de prachtige laguna´s.
Voor de lezers een 2 dimensionale foto,
Voor ons een belevenis vervat in de minstens 10 dimensies van de the string
theory.
Wanneer je met je hand door het zoutstrand graait..
Je de lemige bodem van de stukjes opgedroogd meer proeft doordat de wind het
stof tot op je lippen blaast.
Je niet voelt dat je verbrandt doordat de herfstbries de zonnestralen illusie gewijs
doorbreken.
Met enig gekir met uw dike teen gaan voelen hoe koud het water is.
Gegiechel omdat ge op voorhand beseft dat ge verandert in een ijsblok waneer ge
de waterlijn maar durft beroeren, uw lijf een stuk kiekenvel wordt en ge toch
die plons waagt.
Ja, die 16 Alpaca-truien gaan nodig zijn om my space te gaan opzoeken dinsdag
in een sterren observatorium.
En nee Mike, ni in een string.
Theorethisch gezien toch.
Want net zoals de Belgische versie van de politie, is de Carabineros de Chile,
Hier ook je vriend.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
