Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Poezenstreken
Belevenissen van 2 katten en hun tweebenige dienaar
12-09-2014
nieuwsgierig aagje
Vanmorgen wilde ik de kattebak leegmaken. Gisteren had ik dat bewust niet gedaan, ik hoopte dat haar eigen geur haar een beetje zou helpen om zich thuis te voelen. Dus ik met een plastic zakje de woonkamer in, vond Sir William dat het toch nog eens tijd was om poolshoogte te komen nemen. Ik heb mij dus braafjes op de zetel gezet om de ontwikkelingen te volgen. Hij roept, zij antwoordt, en op een bepaald moment was het even een tweestemmig duet. Maar daar bleef het bij, en SW haal zijn schouders op en draaide zich om. Hij heeft het ondertussen zowat gehad met moeilijke meisjes. En wat vond hij daar, voor de keukendeur, aha dat was interessant, eten! Hij begon dus doodgemoedereerd haar brokjes op te eten. Krakkerdekrak, je kent dat geluid wel. Komt daar ineens een klein zwart mormeltje vanachter de zetel. Ze ziet mij zitten, twijfelt even, maar besluit dan simpelweg dat ik er niet toe doe. Ze kijkt en kijkt naar die andere kat, waarop ze soms ook roept als ze alleen in de woonkamer is. En als ze zo roept en ik ga kijken dan is ze daar niet tevreden mee. Misschien hoopt ze haar oude vriendjes, mens of kat, te zien verschijnen, of ze is enkel geïnteresseerd in SW en niet in mij. Hoedanook, ze sluipt tot halverwege de living en kijkt en staart, maar Sir William eet onverstoorbaar door, krakkerdekrak, hij heeft absoluut niks in de gaten. Ze kijkt nog even om naar mij, maar belsuit wederom dat ik niet terzake doe, en ze maakt een omtrekkende beweging, sluipt van de zetel naar de stoel naast de piano, en begint van daaruit weer intens te staren. Zo intens dat het gekraak ophoudt, het zwart-witte katerhoofdje draait, en ze elkaar aankijken. Ik houd mijn hart vast en smeek hem in stilte niet in zijn enthousiaste galop te schieten. Hij heft een poot op, zet die neer, heft een andere, zet die neer, en zo gaat hij, heel traag en behoedzaam, naar haar toe. Zij blijft zitten, laat hem naderen tot ze het dicht genoeg vindt, en laat dat dan merken met een stevige blaas en een sonore grom (het blijft me verbazen dat dat uit zo'n klein lijfje komt). Hij houdt in, zij loopt weg, en hij blijft ter plekke, snuffelt uitvoerig aan het plekje waar zij zojuist zat, en wordt, terwijl hij dat doet, gadegeslagen door het zwarte hummeltje. Na anderhalve minuut geursnuiverij vindt hij de tijd rijp voor een tweede toenaderingspoging. Hij loopt iets minder behoedzaam op haar af, zij blaast (ik zie haar op dat moment niet, maar het klinkt als een uit de kluiten gewassen blaasbalg, 't is geen minne, dat zwart spookje). Hij draait zich om, kijkt naar mij en als hij zou kunnen praten zou hij zeggen: "maak dat die deur open is dat ik het hier afbol want ik heb het helemaal gehad met die moeilijke madammen." En het is die houding van hem die mij doet vermoeden dat het wel in orde zal komen. Zij is duidelijk nieuwsgierig naar hem, zo nieuwsgierig dat ze mijn aanwezigheid er gewoon bijneemt, zich midden in de ruimte te kijk zet, omdat ze hem wil benaderen. Hij wil wel, maar hoeft niet meer zo nodig, en als het geblaas begint is het voor hem welletjes (hij draagt nog genoeg halfgeheelde krabbels om te weten wat daarna kan komen, dus hij wandelt daar liever gewoon van weg). Dus ik ben optimistisch gestemd. En toch ook ongeduldig, ik wil dat kleine lieverdje zo graag strelen, knuffelen, op schoot hebben...... Maar goed, samen met Sir William oefen ik mij in de kunst van de zelfbeheersing .
Zolang is het klein zwart spookje hier. En ze lijkt zowat het scenario van
SW te volgen, maar dan alleen een beetje sneller. Vannacht heeft ze,
vermoedelijk na grondige verkenning van haar voorlopige territorium, besloten
dat "achter de zetels" haar voorlopig toevluchtsoord wordt. Maar toen ik pas geleden in
de keuken was, hoorde ik een zeer bekend geluid dat ik toch niet onmiddellijk
kon thuisbrengen. Tot mijn euro viel: het spelen met de muis aan het elastiekje
op de kattetoren. Redelijk woest, zeker gezien haar geringe afmetingen. Het
ontstaarten en uitkleden kan ze natuurlijk niet meer doen, dat heeft SW zeer
grondig voor haar gedaan, maar blijkbaar is zo'n zwart plastieken ding ook best
tof om mee te spelen.
Toen ik even door de living moest stormde ze met haar kleine grappige
lijfje richting zetel. Maar toen ik iets vergeten bleek te zijn en twee minuten
later weer door de living moest, stormde ze wéér van de toren naar de zetel, dus
ze heeft niet echt veel tijd nodig om te bekomen van de terrible schrik die ik
haar aanjaag . En toen ik er de derde keer doorheen kwam twijfelde ze zelfs twee
seconden of ze nu gewoon op de toren zou blijven zitten of toch...Ze nam het
zekere voor het onzekere en stormde toch maar naar haar schuilplaats. En nu ik
hier zit te tikken hoor ik weer de plastieken resten van de muis tegen de toren
kletsen, dus zo heel erg vreselijk bang zal ze ondertussen niet meer zijn.
Het "niks doen" werkt dus, haar gewoon helemaal zelf op haar tempo laten
ontdooien en zien waar dat toe leidt. Vannamiddag is SW nog een keer komen
vragen om mee de woonkamer in te mogen, en weer riep hij, antwoordde zij en was
er een korte o"ntmoeting" half achter de zetel (ik zag hem nog half maar haar in
het geheel niet). Ik hoorde haar wel blazen en een beetje grommen, waarop hij
braafjes achteruit stapte en naar de keukendeur liep. Wijze jongen, dir Sir
William. Hij zal wel iets geleerd hebben uit het gekrab en geklauw van
Elvira.
Hoe zou het trouwens zijn met dat klein gestreept
meisje?
Ik heb een lange radiostilte laten vallen, ik weet het. Oh jawel, ik heb vaak gedacht dat ik de meelevers dringend op de hoogte zou moeten stellen van de poezebelevenissen hier in huis. Maar het is moeilijk geweest. Heel moeilijk. En ik heb uiteindelijk een beslissing genomen die ik een half jaar geleden ondenkbaar zou hebben gevonden. Maar het was geen leven. Niet voor Elvira, niet voor Sir Wililiam, en niet voor mij. Elvira was altijd gespannen, altijd op haar qui-vive, en Sir William moest maar één snorhaar laten zien of ze schoot in haar defensiemodus, die uiteindelijk nogal veel op een aanvalsmodus begon te gelijken. Het manneke had dan ook overal putjes en krasjes, om maar niet te spreken over de diepe sporen op zijn neus, die nog steeds niet helemaal geheeld zijn, en die misschien wel een blijvend souvenir aan Elvira's gezelschap zijn. SW begon ook een beetje een banneling te worden. Hij had zo genoeg van haar gegrom en geblaas, dat hij de tuin verkoos. Hij lag uren onder de perzikboom, en als het regende ging hij in een mandje in de veranda liggen, waar het fris en vochtig is, maar wel ver genoeg weg van Elvira's domein, de kattepaal in de woonkamer. En dan was er het pis- en kakverhaal. Van stress, of het nu angst of colère was, daar ben ik nog steeds niet achter, piste en kakte ze in de gang, op mijn yogamat, tegen de voordeur. En ze nam ook elke gelegenheid te baat om te proberen langs de voordeur de straat op te vluchten. Tegen die voordeur ligt nu een in azijn gedrenkte doek, in een zoveelste poging de pisgeur uit het hout te krijgen. Het pis- en kak kuisen, het voortdurende gebries en gekrakeel, het vraagt zoveel energie dat het niet vol te houden is. En dus heb ik, ook toen ik op reis was, de situatie van veraf en dichtbij, langs boven en langs onder, enfin, langs alle kanten bekeken. Ik heb geluisterd naar de verslagen van de katsitters, en geconcludeerd dat er maar één oplossing overbleef waar iedereen wel bij zou varen: Elvira herplaatsen. Nu is dat rap gezegd, maar...
Tja, natuurlijk mis ik dat meiske. Floddermie, aandachtzoeker, speelse Trien (enfin, met mensen spelen he, naar benen springen, in vingers happen). Gretige eter, trappelaarster die nooit teveel gepakt kon worden. Zalig, zo'n katje. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ze goed terecht komt, bij iemand die haar alle aandacht geeft die ze nodig heeft. Maar daar vertrouw ik op. De bezielster van de organisatie waar ik mijn katjes vandaan haal wil alleen maar het beste voor de poezebeesten. Ze begreep ook meteen waar ik het over had, toen ik haar belde, en ook al wordt Elvira nu eerst weer ergens tijdelijk geplaatst, het zal wel goed komen. Ondertussen is hier een klein zwart meiske binnengekomen. Pikzwart, met hazelnootbruine oogjes. Geboren als wild katje in een kelder, die uiteindelijk toegang gaf tot een huis waar een dame met een groot hart voor poezen woont. Dus is hazelnootje daar opgevangen, een beetje tam geworden, gesteriliseerd, gechipt, en gekaraktiseerd als woeste speelvogel die niet bang is voor andere, zelfs grotere, katten. Dus hoop ik nu het beste, met een bang hart. Maar er zijn voortekenen: de dame die het pikzwarte meiske vond en bracht, heet Jozefien. En het zwarte meiske lijkt Maurits wel. Alleen wat oogkleur betreft wijkt ze af. Maar die blik, recht in mijn ogen, recht in mijn ziel, het leek even of Maurits was teruggekeerd. Alleen moet het meiske nog even wennen. Van woeste speelsheid is momenteel niks te zien. Maar goed, wie had de eerste drie weken, toen Sir William achter de zetel woonde, gedacht dat hij een enthousiaste aanhankelijke aaibare speelvogel zou worden. Ze besliste gisterenavond dat ze op de kattentoren wilde, in een van de kubusjes, veilig beschut. Daar zat ze, en ze wilde niks. Geen eten, geen drinken, en liefst ook niet te veel gestreel en zo. Dat was even wennen, na Elvira, die vanaf dag 1 de omgeving exploreerde en op elke schoot sprong die ze tegenkwam. Ik moet mij dus ook heel erg inhouden, want eigenlijk wil ik wel om de twee minuten gaan kijken of alles goed is met dat hummeltje, of ze niet toch een beetje wil eten, of misschien toch even opgepakt wil worden. Misschien voelt ze zich wat alleen, of.... En ik realiseer mij hoe moeilijk het voor Sir William is. Want ik houd hem kort nu, ik wil ten allen prijze voorkomen dat hij haar te snel afschrikt met zijn overweldigende enthousiasme. Nu moeten we ons alle twee inhouden .
Gisterenavond is hij toch twee seconden aan mijn aandacht ontsnapt, en plots hoor ik een gegrom en geblaas uit dat kubusje komen, en uit angst voor een herhaling van het Elvira-scenario ben ik wat al te luid, ik had nog nooit tegen hem geroepen, en ik zag hem ineenkrimpen, alsof hij slaag verwachtte, de arme jongen, zijn verleden zit er nog zo ingeprent. Ik verjoeg hem uit de living, en hij strompelde in een keer door naar buiten, en liet zich niet meer zien. Ik ben nog een keer of zeven gaan roepen voor ik ging slapen, en rond 4 uur vanmorgen heb ik hem nog eens met mijn hoofd door het raam geroepen, ik vreesde dat ik te bruut was geweest, en dat hij niet meer terug zou komen. Ik was dus enorm blij (mijn hart maakte echt een sprongetje) toen ik vanmorgen het luikje hoorde. Hij was terug. Alsof er niks aan de hand was, hongerig naar voedsel en naar het rituele streelnummertje dat daarbij hoort. Maar ook nieuwsgierig naar dat nieuwe hummeltje in huis, en toen ik naar de keuken wilde glippen was hij mij te slim af en stoof de woonkamer in. Het zwartje was van haar plekje gekomen, ze had iets gegeten, ze was in de kattebak geweest, en zat nu ergens verstopt. Sir William riep, en zij antwoordde. Hij riep weer, en zij antwoordde weer. Het kwam van achter de zetel. Hij stond klaar om er op af te vliegen, maar luisterde wonderwel toen ik hem zachtjes aanspoorde rustig te zijn. Na wat over en weer gemiauw is hij met mij mee naar de keuken gewandeld. Door de deur hebben ze nog een beetje met elkaar gecommuniceerd. Naderhand heb ik geprobeerd haar toe te spreken, maar wat ik ook doe, woorden, piepjes, halve miauwen, op mij antwoordt ze niet. Op zich geeft dat mij hoop, als die twee communiceren zit het er dik in dat ze met elkaar overweg gaan kunnen.
Dus voorlopig is het inhouden, inhouden inhouden, dat beestje tijd geven om te acclimatiseren. Ik vraag me af voor wie dat het moeilijkst is, voor Sir William of voor mij .
Donna Elvira. Ik vraag me af welke adelstand haar het beste zou passen. Het is echt niet normaal hoe dat mini-meisje een Jerommeke commandeert. Ik dacht tot voor kort dat ze bang was, maar wat ik daarstraks zag....
Maar eerst: het is ook een zorgenkindje natuurlijk. Al dat kak- en pis-gedoe, het leek wel alsof ik terug in het Jozefien-verhaal zat. En dat heeft mij ook eventjes beïnvloed. Ik was bang om naar de dierenarts te gaan, bang om toe te geven dat er iets aan de hand was, want op 7 maanden twee poezen moeten afgeven, het doet iets met je. Dus ik wilde de spoken verjagen en maakte mezelf wijs dat het stress was. Ze was zo bang van Sir William dat ze er diarree van kreeg en overal plaste behalve in de kattebak. Zelfs in de gietende regen op het terras. Dat was enkele dagen geleden, ik wilde haar nog bij haar schabbernak grabbelen omdat het echt geen weer was voor wie dan ook om buiten te gaan, het goot oude wijven, maar zij ging op het terras zitten, plaste en stoof dan sneller dan het licht weer naar binnen. Maar woensdag kon ik mijn ogen niet meer sluiten, ze wilde de ganse dag niet eten, gaf in de late namiddag ook nog eens over (op het bed natuurlijk, waar anders) en als top of the bill vond ik een plas voor de koelkast. Een bruine stinkende plas. Jozefien was helemaal terug. En toen wist ik dat ik iets moest ondernemen. Dus nam ik haar donderdag mee naar de dierenarts. Een geheel nieuwe ervaring: een kat in een transportmand op mijn fiets, en ik hoorde niks. geen kik. Nog niet het kleinste geluidje. Ze vindt dat dus absoluut niet erg. Ik had bij wijze van spreken de ganse dag met haar kunnen rondfietsen. Misschien vindt ze het zelfs leuk, wie zal het zeggen. Ze vertoonde althans niet de minste vorm van stress, tot de dierenarts haar begon te onderzoeken, daar was ze hoegenaamd niet van gediend. En toen hij een spuit in haar stak krabde en beet ze hem, nooit gezien zoiets. Hij vond het een goed teken dat ze zich verzette, en stelde vast dat er vuur zat in het meiske. Jaja, Elvira was de juiste naam. Stel je voor dat ik haar Truusje had genoemd, het zou echt nergens op slaan. Enfin, de dame heeft een darmontsteking, zeer waarschijnlijk veroorzaakt door darmparasieten. Wormen dus. Ook al had ik nooit een teken van wat voor worm dan ook teruggevonden in haar wijdverspreide uitwerpselen, voor de dierenarts was het zo goed als zeker. Anti-worm, en nu zou het dus snel moeten beteren. Dat doet het ook, gisterenavond en vandaag heeft ze stevig gegeten, in de kattebak gepoept -wel nog wat platjes, maar geen plassen meer- en door het huis gegaloppeerd als een veulen in een groene wei vol boterbloempjes. Ze viel mij overal aan waar ze mij maar onverhoeds kon bespringen, ze waagde zelfs een bewonderenswaardige poging om vanop de grond door de trapspijlen naar mijn benen te springen toen ik de trap opging, de poging mislukte enigszins, maar het idee en de inzet waren er. Ze was ook heel duidelijk in haar etenseisen, storm naar het aanrecht, jump erop, en dan zo'n blik van "kan-dat-nu-niet-wat-sneller-het-had hier-al-lang-moeten-staan-he". Dus het gaat duidelijk beter met haar, de wormen zullen in sneltempo aan het uitsterven zijn. (Valt zoiets trouwens onder genocide?) Maar dan hoorde ik plots gegrom, wat ongebruikelijk is, want het eten gaat doorgaans zeer goed, zij op het aanrecht, hij op de grond, ze eten en laten elkaar gerust. Tot vandaag dus. Ik loop de keuken in, gealarmeerd door haar gegrom, en verwacht iets in de zin van Sir Wiliam die op het aanrecht is gesprongen. Maar neen hoor, ik zie haar met haar neus tegen de zijne zitten, op de grond, grommend met de oren in haar nek, tot hij met zijn buik over de grond afdroop (van zijn eigenste etensbak he) en op een stoel onder de keukentafel ineengedoken ging zitten piepen. Terwijl zij smakkend zijn eten begon te verstouwen. Grr, het kleine spook.
Dus aan al wie voor haar zorgt tijdens mijn afwezigheid: laat je niet bedotten, het is dus geen angst he, zij wil gewoon de boel dirigeren. Oh, ze ziet er zo lief uit, en zo hulpeloos, en ze kan je aankijken met haar grote ogen op een manier die je ter plekke doet smelten. Ze is ook lief he, ze geeft je likjes en komt tegen je aanleggen, enfin, het is een fantastisch poezelijntje. Maar ze is niet lief voor Sir William.
Een tijdje later gaf ik hen wat stukjes gekookte kipfilet. Da's een aanrader voor katjes met darmproblemen, niks vet, niks saus, en ze zijn er gek op: gewoon kipfilet in water gooien met een beetje bouillon (in mijn geval biologische vegetarische bouillon) en dat een hele tijd laten koken zodat het zeker door en door gaar is. En dan in stukjes trekken. Ik vries daar dan ook wat van in, als lekker en gezond tussendoortje, of vervangmaal. Maar goed, ik was dus stukjes van die kipfilet aan het trekken, en Sir William, die dat al kent, was die zeer gretig aan het aanpakken. Aangezien ik nu wist dat ze eigenlijk helemaal niet bang is, en moed genoeg heeft om hem van zijn etensbak te verjagen (ik kan er nog niet van over he, ze kan minstens drie keer in hem, waar haalt ze het boude lef vandaan) vertikte ik het om toeschietelijk te zijn en haar een meter verder te voederen. Foert, ze moest het maar komen halen op 10cm. En dat deed ze dus. En dat verliep ook eventjes zeer vredig, tot er onenigheid ontstond over een op de grond gevallen stukje kip. Sir William, de immer gretige, onstuimige, enthousiaste, hapte er zonder nadenken naar, terwijl het misschien wel ietsje dichter bij haar lag (ik had toevallig geen meetlat bij). En toek, zij madame, met haar elegante witte sokjespoot. En grom, en blaas, en nog eens toek. Ja, hij klopt soms ook, dat weet ik. Maar zelden als eerste. En ik vermoed ook dat hij eigenlijk denkt nog een kitten te zijn, ook al ziet hij er zo niet meer uit, met zijn kloefers van poten en zijn gespierde lijf. Dus zijn tikje moet volgens mij gezien worden als de aanvallen van Elvira op mijn benen. Speels dus, niet bedoelt om te vechten of pijn te doen. Meestal toch. Hij gedraagt zich op veel fronten echt als een kitten, hoe hij speelt met lintjes, hoe hij in rondjes loopt, achterwaartse salto's maakt, enfin, een kitten in een wat groot uitgevallen lijf. Argeloos, zich volledig smijtend. En nu heeft hij dus een nuffige barones in huis, in een kittenlijfje, maar zich gedragend als een bazige echtgenote die alles voor zichzelf wil. En die altijd koppijn heeft als hij wil spelen. Zucht.
Bij momenten is het hilarisch, maar ik blijf te doen hebben met dat zwart wit bazeke. Al doet Elvira mij ook smelten. Bij wijlen.
In bijlage nog enkele foto(s, Elvira net voor haar eerste dakuitstap (had ik toen geweten dat ze zover weg zou gaan, ik had haar bij haar nekvel gegrabbeld in plaats van een foto te nemen), en Sir William op de terrastafel, en onder zijn geliefde boom in het gras. En een -uiteraard mislukte- toenaderingspoging.
Ik weet het, ik wéét het, het is veel te lang geleden. Het is eventjes druk
geweest met de voorbereiding en het vrijwilligen op het festivalletje in de
buurt. Maar meer nog zat ik behoorlijk in de knoei met mijn twee
kattenschatjes. Mijn hart bloedde (en bloedt soms nog) voor die lieve
enthousiaste en lang-veel-vaak gefrustreerde Sir William. Dat jongetje wil echt
niet veel, hij wil enkel een vriendje, en hij is niet eens kieskeurig, elk
gespot kattebeest is een potentieel vriendje voor hem. Helaas zijn alle kattebeesten
hier in de buurt, Madame Elvira inbegrepen, te zwaar onder de indruk van zijn
gulle enthousiasme.
Hij smeekt, hij argumenteert, hij legt zich plat op zijn buik of helemaal
op zijn rug, en nog zijn die koppigaards niet te vermurwen. En telkens ik dat
zie breekt mijn hart. En dan komt hij af, en doet zijn verhaal. Ganse monologen
steekt dat katertje af tegen mij, en hoewel ik niet alles letterlijk begrijp,
snap ik de grote lijnen wel, en dan poog ik hem maar weer op te monteren met
iets lekkers of met een in de buurt liggend lintje. En weer is hij dan Super
Enthousiast, over dat lekkers of dat speeltje. Hij is zo'n levensblije ziel, het
is echt onwaarschijnlijk.
Dus ik heb een tijdje getwijfeld over Elvira. Of zij wel het juiste katje
was om bij ons te wonen. De eerste 10 dagen leek ze zelf ook niet echt happy, ze
lag maar ergens te liggen, en geleek in het geheel niet op een levenslustige
kitten.
We weten natuurlijk niks over haar, behalve dat ze gevonden is, alleen,
buiten. Als ze mij kon vertellen wat ze heeft meegemaakt, zou dat waarschijnlijk
al veel verduidelijken. En misschien zou ik haar dan ook beter kunnen helpen om
zich op haar gemak te voelen, en om haar angst voor ons over-enthousiaste Zwart-Witje
te overwinnen.
Ik vermoed althans dat het angst is wat haar drijft.
Het was natuurlijk erg ongelukkig dat haar eerste close encounter met SW in
de kattebak plaatsvond. In de kattebak met klepje dan nog. Zij wilde zeer flink
haar behoefte gaan doen, ik stond al helemaal klaar om haar te bewieroken, want
ze was nog maar enkele uren hier, en toen kwam van nergens die enthousiasteling
aangelopen en stak zijn katerkop door dat luikje. Zij kon niet weg, en gromde,
knorde en blies. Zoals altijd kon ik hem ook toen zeer snel terugfluiten -hij is
echt ongelooflijk op dat vlak: hem zachtjes roepen of heel even aanraken, al is
het aan het tipje van zijn staart, en onmiddellijk trekt hij zich terug, met
zo'n blik van "juist ja, ik was weer eventjes te overweldigend, sorry"- maar het
kwaad was natuurlijk geschied.
Of de oorzaak nu in die kattebak-ontmoeting ligt, of ze misschien al
onprettige ervaringen met andere poezen had gehad voor ze bij ons terecht kwam,
de situatie is onprettig voor ons alle drie, en er zit eigenlijk niet echt
evolutie in. Ze kunnen behoorlijk dicht bij elkaar zijn, samen op bed (met mij
ertussen) of, tijdens het eten op en onderaan het aanrecht, zonder incidenten.
Maar er is een grens. Als die overschreden wordt is er gegrom, geknor en
geblaas. En af en toe een boksmatch. En daaraan verandert dus niks, die grens is
nog geen millimeter verlegd. Nochtans volg ik de voorschriften: laat ze elkaar
zien op veilige afstand, terwijl ze spelen of eten, zodat ze elkaar associëren
met prettige dingen, ik speel erg vaak met SW voor Elvira's neus, zodat ze ziet
dat hij echt geen kwaad in de zin heeft. Zelf is Sir William meestentijds echt
enorm, het is alsof hij helemaal begrijpt wat hij moet doen, hij houdt afstand,
gaat achteruit als ze gromt, laat zich zien maar pretendeert absoluut niet in
haar geïnteresseerd te zijn, komt bij mij om streeltjes als het hem te machtig
wordt, maar het helpt allemaal niet. Hij doet zo erg zijn best, houdt zich zo in
maar ze gaat dus niet overstag.
Hij loopt rond met een krab op zijn snoet, een geschalodderd oor, en een
ontelbaar aantal pikjes -van die één-nagel-wondjes- op zijn hoofdje en lijf. Zij
heeft welgeteld twee kleine wondjes gehad op al die tijd: eentje boven
haar rechteroogje, dat moeilijk geneest omdat ze het korstje er telkens weer
afhaalt, en een klein, ondertussen genezen, krabbetje aan haar linker heup. Dat
was van zeer in het begin, toen hij zijn zachte pootjes nog niet ontdekt had.
Want zelfs dat heeft hij gedaan: hij heeft geleerd te spelen met ingetrokken
nageltjes, ik voel het ook als hij bij het spelen mijn been raakt, of mijn arm:
hij trekt zijn klauwtjes in.
Hij heeft al veel geleerd van Elvira: hij ligt nu vaak met ons op bed, dat
deed hij voordien niet. Hij speelt met zachte pootjes, en het komt nog zeer
zelden tot geboks. En als het dat toch doet, dan is het meestal madame die de
eerste slag uitdeelt.
Scene: ik zit buiten op het terras met Elvira, de tweede keer dat ze buiten
mag, nog enkel onder mijn toezicht. Ze zit naast mijn stoel op de tegels, hij
ligt nog binnen, in de veranda, op zijn rug te kroelen en om haar aandacht te
vragen. Op een bepaald moment strekt hij al rollend op zijn rug zijn voorpoten
ietsje te ver uit naar het inzicht van La Donna, en lap, daar geeft ze hem een
tik. Hij weet niet wat hem overkomt en loopt beteuterd weg.
Het gaat niet altijd zo, soms voelt ze zich echt bedreigd en zie ik haar
ineenkrimpen en achteruit krabbelen, terwijl hij niet eens een dreigende houding
aanneemt. Wat niet wil zeggen dat hij voor haar niet bedreigend kan overkomen.
De laatste dagen zie ik een beetje evolutie bij Elviertje. Niet in haar
houding t.o.v. Sir William, maar wel in haar totale gedrag. Ze komt af nu, als
ze me hoort. Dat kan zijn als ik opsta en zij al naar beneden gelopen was, dan
komt ze terug naar boven. Als ik thuiskom toont ze blijdschap om me te zien, dan
worden mijn benen aangevallen en krijg ik beetjes en likjes waar ze maar aankan.
Ze begint zich blijkbaar toch een beetje thuis te voelen, is nieuwsgieriger,
gaat op onderzoek, ligt al eens op een van de bovenste niveautjes van het
kattenkasteel.
Vandaag mocht ze nog een keer buiten, de vierde keer denk ik, en ze heeft
het lage muurtje ontdekt, waar ze zich knus op installeerde. Helaas ging ze op
een bepaald moment ook al op onderzoek op de hoge muur (slecht voor mijn hart)
maar gelukkig kwam ze vrij snel terug. Ze viel ook de blaadjes aan die bewogen
door de wind, enfin, ze deed normale kittendingen.
Toen ze zich op dat lage muurtje had geïnstalleerd lag Sir William vlak
onder haar in het gras, zo plat als maar kon, zielige prr-tje en mieuwtjes
makend, maar het mocht alweer niet baten.
Helaas had ik mijn camera niet beneden, en kon ik SW niet mee op de foto
zetten. Haar heb ik vanuit het bureauraam nog net te stekken gekregen. Dat is
dan weer de keerzijde: met Elvira kan ik mij dingen permitteren die eigenlijk
niet kunnen met katten. Voor u verder leest: don't try this at home!! Je kan
haar eventjes alleen laten in de tuin, ze gaat er niet vandoor. In tegendeel,
anderhalve minuut na de foto stond ze naast me in het bureau. Ze loopt vanaf dag
1 hier rond, terwijl alle deuren open waren 's nachts, ze zou dus in theorie
door de luikjes naar buiten gekund hebben, maar ze bleef die eerste dagen gewoon
liggen waar je haar neerlegde, dus ik legde haar op een handdoek naast mijn
hoofdkussen, en daar lag ze 's morgens nog. Pas na enkele nachten ging ze 's
nachts al eens naar de kattebak, en knabbelde ze bij terugkeer een brokje.
Verder ging ze niet. Ook nu nog volstaat het de buitendeur toe te houden om haar
te beletten de tuin in te gaan. Ze schijnt de kattenluikjes gewoon niet op te
merken.
Zelfs als ze ontsnapt -grr, wat haat ik dat!- blijft ze rustig. Sir
William woont vijf maanden hier, en hij is nog nooit langs de voordeur buiten
geglipt. Ah neen, ik ben super alert in de gang, kijk vijf keer rond vooraleer
ik de deur openmaak.
Edoch: Donna Elvira heeft het in minder dan drie weken al twee keer gelapt.
Twee keer, dat leest u goed. De eerste keer was vorige week zondag, 27 juli. Ik
was eventjes naar de poezen komen kijken tussen twee vrijwilligersshiften op het
plein door. En ik moest dringend terug. Typisch is dat, zoiets gebeurt wanneer
je gehaast bent. Ik kijk in de gang, ik zie niemand. Ik open de deur, en zie
iets grijs gestreept voor mij wegflitsen. Waar ze zo snel vandaan kwam, ik zou
het niet kunnen zeggen. Ik panikeerde, zij niet. Ze schoot onder de geparkeerde
auto voor mijn deur, en ik zag mij weer uren plat op mijn buik op straat liggen
(herinnering aan Maurits, lang geleden) of bij mensen gaan bellen om in hun
kelder te mogen (Jozefien heeft dat een aantal keer gelapt, ze schrok van een
passerende auto en dook het eerste het beste keldergat in waar ze dan niet meer
uit raakte). Ik heb geleerd langs de straatkant te gaan, zodat, als de ontsnapte
kat van je wegloopt, ze in elk geval naar de veilige stoep loopt en niet naar de
gevaarlijke straat. Maar zelfs plat op mijn buik zag ik geen Elvira. Ik ging dan
maar voorzichtigjes terug naar het voetpad, en daar zat de dame, voor het enorme
wiel (het was een hoge auto) waardoor ik haar vanaf de straatkant inderdaad
niet kon zien. Ze keek naar mij, alsof ze zich afvroeg wat voor idiote dingen ik
allemaal aan het doen was, liet zich zonder meer benaderen en oppakken, en ik
kon haar gewoon terug binnenzetten. Ik heb nog nooit een kat geweten die zo kalm
blijft op straat. De meeste katten gaan dan in een zeer alerte overlevingsmodus,
schrikken van voorbijrijdende brommers en auto's, stoppen zich weg, laten zich
soms uren niet vermurwen om midden onder die auto uit te komen. Zoniet
Elvira.
Maandagavond lapte ze het opnieuw. Ik liet iemand uit, en voor mijn
bezoeker één stap buiten had kunnen zetten zat ze al naast de boom op het
voetpad. Ik vermoed dat het daar zeer interessant rook, want ze snuffelde dat
het een lust was. En weer liep ze niet weg (ik ben wel met een omtrekkende
beweging en heel traag en voorzichtig genaderd, weer vanaf de straatkant, zodat
ze, mocht ze willen weglopen, richting huizen zou gaan). Ze gedroeg zich niet
anders dan wanneer ik haar binnen zou oppakken, en liet zich gewillig weer
binnenzetten.
We kunnen dus concluderen dat Donna Elvira weer een zeer apart geval is,
dat ze ondertussen mijn hart gestolen heeft ondanks haar uitvallen naar Sir
William, en dat ik dus hoop en bid dat ze haar angst kan overwinnen, en het
vriendje worden waar Sir William al zo lang op wacht.
Sir William vindt het waarschijnlijk allemaal minder erg dan ik. Hij gaat
zijn gang, gaat vaak op stap, verliest zijn halsbandje, en staat dan letterlijk
verzopen kat te wezen voor het bureauraam. Dat was een goede week geleden, hij
was zo nat dat ik hem zelfs -zeer tegen zijn zin- heb afgedroogd, voor zover dat
lukte. Wie weet hoe lang hij in de gietende regen aan dat luikje aan 't prutsen
is geweest.
Vanmorgen tegen zessen stond hij weer luidkeels te miauwen voor het
bureauraam Hij heeft het helemaal door nu: als dat stomme luikje beneden niet
open wil, ga dan je keel openzetten aan dat raam, daar wordt ze wel wakker van,
en dan ben je ook knusjes binnen. Ik denk dat ik dat nog een aantal keer ga
mogen doen, slaapdronken uit mijn bed klauteren en met een half oog open aan dat
raam proberen te geraken om de Sir-die-zijn-halsbandje-verloor binnen te laten.
Ik moet ook dringend op zoek naar leuke elastiek, om nieuwe bandjes te maken.
Maurits was de tweede kat in mijn leven. Hij kwam Jozefien en mij vervoegen toen zij een jaar was. Hij zag er uit als een kitten van vier weken, maar aangezien hij zelfstandig kon eten toen hij gevonden werd, en hij al twee weken in quarantaine had gezeten, schatten we hem op ongeveer negen weken. Hij was een bijzonder spraakzame kat, vandaar het "Mau" in zijn naam. De eerste weken deed hij niet veel anders dan slapen, eten en miauwen. Hij is de enige kitten die ik ooit zag die niet geïnteresserd was in spelen. Eigenlijk was het geen wonder, hij was zo'n minigewichtje dat hij alle mogeljke energie nodig had om te groeien.
Maar als er eten voorhanden was, ritste hij er als de bliksem naartoe, en zo kwam hij aan zijn naam: Mau-Rits.
Hij heeft gedurende een paar maanden echte vreetkicks gehad, hij pikte al wat hij kon vinden, gekookte aardappelen (ik zie hem nog voorbijflitsen, dat volledig zwarte prutske, met zijn bek wagenwijd opengesperd en daar een gekookte aardappel in, zelf gepikt uit de pot, en volledig opgesmikkeld op een veilig plekje) rijst, brood (hij was zo vriendelijk de sneetjes netjes uit de broodzak te halen, zonder de zak te scheuren). En het eten van Jozefien natuurlijk. Hij kon drie keer in haar, maar toch overblufte hij haar, en na zijn eten te hebben binnengespeeld duwde hij haar gewoon opzij. Zij stond dan beduusd te kijken hoe hij haar eten verder opat. Het heeft een vol jaar geduurd voor ze besloot dat niet meer te pikken. Er was een vriendin op bezoek toen het gebeurde, en we zijn haast gestikt in de slappe lach: Hij komt op haar en haar etensbak af, duwt haar met zijn lijfje opzij en begint haar eten verder op te eten. Zij heft haar voorpoot en geeft hem één tik. Niet eens echt hard, met ingetrokken klauwtjes. Hij springt verschrikt opzij, spurt door het kattenluik naar buiten en begint daar gedurende 20 minuten een huilscene op te voeren. Met veel gevoel voor drama, en met veel gekijk naar mij, want ik moest volgens hem te hulp schieten om hem te troosten, terwijl ik het niet meer dan zijn verdiende loon vond, en vooral Jozefien heel erg heb geprezen om haar flinke handelwijze.
Ach, Mauke, het was soms een dramaqueen, maar zo een lieverd. Ik kan de uren niet tellen dat hij bij mij op schoot heeft gelegen, de neusjes die hij gaf.
En ik blijf het een mirakel vinden dat hij uiteindelijk de ordehandhaver van de katten in de buurt werd. Sinds hij er niet meer is, wordt er hier veel meer gevochten onder het kattenvolkje, ze vinden blijkbaar geen nieuwe leider. Maurits had meestal geen fysiek gevecht nodig, hij kon met één blik een andere kater tot de orde roepen. Er waren ook mensen die vonden dat hij heel dreigend kon kijken. Ik vond dat grappig, want zo keek hij nooit naar mij.
En plots kwam het einde. De vorige dag had de dierenarts nog gezegd dat het helemaal niet ernstig was. Maar toe ik hem de volgende morgen naar adem zag snakken kwam er een longfoto aan te pas, en een echo. Zijn longen bleken vol tumoren te zitten, hij had nog een petieterig stukje long, aan één kant, dat functioneerde. Het is een mirakel hoe hij dat zo lang verborgen heeft kunnen houden. En hoe hij bleef blinken, geen gram gewicht verloor, smakelijk at. Er was niks meer aan te doen, er was groot gevaar op stikken, en dat doe je niemand aan. Dus plots, van de ene dag op de andere, zonder aankondiging, was het exit Maurits. Definitief deze keer. Zoekacties hadden nu geen zin meer.
Niet weten waar je salontijger uithangt
is best een ingrijpende ervaring. En het allervervelendst is nog dat er geen
goede handleiding bestaat voor deze situatie. Het is een beetje aanmodderen.
Waar blijft die centrale website waarop je vermiste katten en honden kan
opgeven? Een website die landelijk, zij het opgedeeld in regios, kan gebruikt
worden door dierenartsen, asielen en particulieren. Dat zou toch een haalbare
kaart moeten zijn. Maar voor het zover is moet een baasje dat zijn trouwe
viervoetige vriendje mist het zelf rooien. Best lastig, dus ik poogde een
aantal nuttige tips op een rijtje te zetten, aan de hand van eigen ervaringen.
Als u op dit moment een poes kwijt bent, wens ik u alvast veel sterkte en help
ik u hopen op een vreugdevolle reünie.
Maurits, mijn zwarte kater, is zoek
geweest van donderdag 8 tot zaterdag 17 maart 2012. Snelheid is altijd een grote troef, dus op
vrijdag 9 maart heb ik in de directe omgeving flyersin elke brievenbus gestoken. Zaterdag ben ik gaan aanbellen bij elk huis dat op vrijdag
een flyer in de bus had gehad. Het
persoonlijk contact versterkt de flyer, je kan de informatie mondeling
uitbreiden, en als binnenkomer kan je naar de flyer verwijzen waardoor het
direct duidelijk wordt waarvoor je aanbelt. De deur gaat vanzelf verder open
zodra men begrijpt dat je niks komt verkopen.
Er bestaan verschillende meningen over
wat er al dan niet niet op zon flyer moet staan. Ik ga er van uit dat veel
mensen niet echt grondig lezen, dus ik liet het bij een foto, de naam van het dier, mijn adres en gsm nummer, en de vraag om in
garage, kelder, tuinhuis te kijken. Tijdens mijn huis aan huis ronde kon ik altijd
nog dingen verder toelichten. Een bepaalde dierenorganisatie vond mijn flyer
slecht, omdat er niet op stond of mijn kater gecastreerd was. Maar de doorsnee
buurtbewoner heeft daar volgens mij geen boodschap aan. Een buurvrouw die mij
belde omdat ze een zwarte kat had gezien, wist bijvoorbeeld niet eens of die
kat al dan niet een halsbandje droeg.
Laat je in
elk geval niet van de wijs brengen door dergelijke commentaren, maak een keuze,
zorg dat je informatie duidelijk is, en dat je een telefoonnummer of adres
opgeeft.
Leg ook
wat flyers bij de bakker, de snackbar, het buurtcentrum, de kapper en elke
andere plek in de buurt waar wel eens iemand over de vloer komt. Hang de
informatie voor je raam, op je auto, bij je dierenarts, in de dierenspeciaalzaak
enz.
Bij de
aanbelronde heb je de mogelijkheid om uit te wijden. Over specifieke kenmerken
van je dier, maar vooral over het algemene verloren-katten-gedrag. Een kat
op de dool gaat in overlevingsmodus. Het is mogelijk dat een buurman zijn
garage doorzoekt en zweert dat er geen kat zit, terwijl ze er wel degelijk is.
Maar behalve aan zijn eigen vertrouwde mens laat zon gestresseerd
poezencreatuur zich niet zien.
Daarom heb ik verzocht of mensen wilden nadenken of de afgelopen dagen,
bij de eerste lenteachtige warmte, een raam of deur een tijdje had opengestaan.
Een kelderdeur, een deur van een tuinhuisje, een raam in de gang dat s winters
dicht blijft, dat soort dingen. Indien
ze zich dat herinnerden, vroeg ik of ze die deur of dat raam terug even wilden
openzetten, maar zonder er bij te blijven, zodat het gestresseerde beest de kans
zou krijgen ongezien weer te ontsnappen.
Ik woon in een stad, in een rijtjeshuis. Als mens heb je geen toegang tot
de buurtuinen, tenzij door de huizen heen. Zeer weinig mensen waren geneigd mij
inderdaad door hun huis hun tuin in te laten. In huizen waar ook honden of
katten woonden mocht het meestal wel.
In het huizenblok dat gevormd wordt
door de straat waarin ik woon, een parallelstraat en twee straten die daar
loodrecht op staan en dus een bijna perfecte rechthoek vormen, bevinden zich
een aantal parkeergarages. Dat zijn
geweldige schuilplaatsen voor verloren gelopen katten. Dus op zondag besloot ik
elk van die garages grondig te doorzoeken. Aangezien ik niet van iedere garage
de eigenaar of uitbater kende, heb ik bij de meeste van die garages gewacht tot
iemand zijn auto kwam halen of terugzetten, en gevraagd of ik binnen mocht,
verwijzend naar de flyer en de huis-aan-huis ronde. Dat maakte dat er geen
argwaan was, de hele buurt wist inmiddels dat ik op zoek was naar mijn vermiste
kater. Ik wachtte telkens tot de auto eigenaars waren vertrokken, en het een
tijdje rustig was, vooraleer ik Maurits begon te roepen.
Diezelfde zondag had ik ook een
vriendin met hond ter hulp geroepen,
maar dat was geen onverdeeld succes. De hond heeft heel erg genoten van het
uitje, maar snapte niet waarom ik die lap onder haar snoet hield, en elk spoor
dat ze vond eindigde bij een autoband of een parkeermeter. Niet elke hond kan dus
spoorzoeken. Maar het valt te proberen, en met een iets beter speurende hond
kan het tot goede resultaten leiden.
Hoe dan ook, we kregen wel veel
aandacht door madame de Mechelse Herder, en ik kon nog meer buurtbewoners
vertellen dat Maurits, een zwarte kater, zoek was.
Het leek mij bijzonder belangrijk dat Maurits
wist dat ik het niet opgaf, dus ik ben de ganse tijd om de paar uur, ook
s nachts, uit mijn raam op de eerste verdieping zijn naam blijven roepen.
Aangezien de zintuigen van onze salontijgertjes zoveel secuurder zijn afgesteld
dan de onze, hoopte ik dat hij mij zou horen. Aangezien het s nachts beduidend
stiller is, ging ik ervanuit dat de kans dat hij mij, of ik hem, zou horen dan
het grootst was.
Ik heb hem op enkele websites gezet, met foto, en alle dierenasiels en dierenartsen in de ruime omgeving verwittigd.
Een hele goeie tip die ik kreeg, vooral
als je in een stad woont, waar je zelf niet in tuinen kan en ook niet altijd
zicht hebt op hoe het er achter die hoge gevels allemaal uitziet: google
earth of birdeye.com. Via deze websites kan je uitpluizen of je kat zich toegang
kan hebben verschaft tot deze of gene plek. Ik ben daar vooral op zoek gegaan
naar locaties waar een kat eventueel wel in kan sukkelen, maar niet meer zonder
hulp uit geraakt. Af een hoge muur springen kan lukken, maar daar terug
opklimmen als er echt nergens houvast is, lukt waarschijnlijk niet. Door een bouwvallig
dak van een loods vallen, ok, maar zes meter naar boven klauteren om daar weer
uit te raken is andere koek.
Zoek
overal, ook waar het onwaarschijnlijk lijkt.
Maurits had woensdagavond 7 maart nog
thuis gedineerd en keek daarna samen met mij TV. Of verplichtte mij om veel
te bewegen tijdens het TV kijken, doordat ik langs zijn staart of tussen zijn
oren toch genoeg beeld probeerde te zien. De nacht van woensdag op donderdag,
het tijdstip van zijn verdwijning, is mijn voordeur niet open geweest. Hij kon
dus in principe alleen aan de veilige kant van de huizen in het huizenblok
zijn. In een tuin(huis), garage of kelder. Tenzij hij een huis of garage zou
zijn binnengeraakt langs de achterzijde, en er aan de straatzijde is
uitgeraakt. Dat leek mij erg onwaarschijnlijk en ik heb aanvankelijk vooral in
het huizenblok gezocht.
Maar op dag 10 van zijn verdwijning
besloot ik om de zoektocht uit te
breiden. Mocht een dergelijke situatie zich nogmaals voordoen, dan zou ik
niet tot dag tien wachten. Eigenlijk was dat een fout. Mogelijk had ik hem
enkele dagen eerder kunnen vinden. Maar goed, op dag 10 begon ik flyers te
bussen in de straten in de verdere omgeving. En af en toe riep ik zijn naam.
(Ja, ik werd af en toe vreemd bekeken, maar rare blikken waren op dat moment
niet echt mijn bekommernis).
Ik vond Maurits doordat hij antwoordde
op mijn roep. Gek hoe je die ene miauw onmiddellijk, met absolute zekerheid
herkent. Ik hoopte dat hij nogmaals zou reageren, zodat ik hem kon lokaliseren.
Zijn eerste miauw verraste mij zo dat ik geen idee had waar die vandaan was
gekomen. Hij stelde me niet teleur: hij antwoordde nogmaals, zodat ik wist dat
ik moest oversteken, en toen zag ik hem. In een kelder.
Maar daarmee was het niet opgelost.
Hoewel hij mij herkende, en antwoordde telkens ik zijn naam riep, was hij niet
van plan het me gemakkelijk te maken. Toen ik had aangebeld en uitgelegd dat
mijn kater in de kelder zat, mocht ik mee. De man des huizes ging me voor de
keldertrap af, de kelder in: fatale fout. Maurits vluchtte het keldergat uit en
de straat over. Slecht nieuws voor het hart van een poezenmoeder. Maar ik
hoorde geen gierende remmen of andere verontrustende geluiden.
De vriendelijke man die me zijn huis
binnen en zijn kelder in had gelaten, kon me nauwelijks bijhouden terwijl ik
terug de trap opstormde, zijn gang door, en buiten verwoede pogingen ondernam
om mijn katermanneke terug te vinden.
Dat lukte: Maurits had zich
geïnstalleerd op de parking van een metaaldraaierij die er op zaterdagnamiddag
verlaten bijlag. Het gebouw staat ongeveer 25m van de straat af, het plein is
op niet-werktijden leeg, maar wel omheind met een hek van twee en halve meter
hoog met puntige pieken op. Erover klimmen was geen optie. De metalen omheining
was bovendien voorzien van een alarm. Dat alarm laten afgaan zou de zekere
vlucht van mijn poezenman betekenen.
Aangezien de boel verlaten was
reageerde er niemand toen ik op de bel drukte, en de vaste telefoon, waarvan
het nummer onder de bel stond te blinken, werd evenmin opgenomen. Ik belde een
vriendin, en droeg haar op het bedrijf te googelen en een gsm-nummer te zoeken.
Tevergeefs.
Wachten dus. En hopen dat Maurits zich
van tussen de paletten onder het afdak van het gebouw tot aan het hek zou
durven begeven. Dat werd echter bemoeilijkt door elke passerende auto, elke
voetganger die vroeg: wat zijn jullie aan het doen?. Toen mijn zwarte moedigaard al tot halverwege
het plein was gesukkeld riep een passant enthousiast oh, poes!. Tja, dat
leidde tot onmiddellijke terugtrekking onder het afdak tussen de paletten.
Nog erger: passanten die mee kwamen
roepen.
De vriendelijke man die me in zijn
kelder had gelaten, was de ganse tijd op de achtergrond aanwezig, en probeerde
voorbijgangers zachtjes aan te sporen verder te gaan. Hij sprak zelfs een
groepje zeer luidruchtige tieners aan, die aan de overkant van de straat
stonden, en verzocht hen wat rustiger te zijn vanwege de bange poes.
In de hoop het proces een beetje te
versnellen, besloot ik thuis zijn lievelingseten te gaan halen, terwijl de
lieve keldermeneer op post bleef. Zodat, ook als Maurits zich zou verplaatsen,
ik toch nog zou weten waar hij zat. Het beestje had zich nog niet verroerd toen
ik terugkeerde.
De truc met het eten leek te werken. Uiteindelijk
kwam hij steeds dichterbij, snuffelde, at een beetje, en liet zich door het hek
heen strelen, maar de stap tussen de spijlen van het hek door maakte hij niet.
Ik poogde hem zover te krijgen door het blikje eten langzaam op te schuiven,
maar mijn slimme jongen had het door. Toen het blikje kattenvoer zover stond
dat hij zijn hele hoofdje door de spijlen moest steken om te kunnen eten, stak
hij resoluut een poot onder het hek door, stak die poot in het blikje en trok
het met een ferme beweging terug naar zijn kant. Ik zat ondertussen op het
voetpad met mijn twee benen naast elkaar voor me uit gestrekt. Zo moet ik thuis
ook in de zetel zitten, zodat meneer zich comfortabel kan uitstrekken op mijn
benen. Ik hoopte dat deze manier van zitten hem naar me toe zou lokken zodat
hij zich op mijn schoot zou installeren. Dat heeft uiteindelijk, na een
onwaarschijnlijke hoop geduld, gewerkt.
Het heeft zelfs drie keer gewerkt.
Drie keer, inderdaad. Want toen hij op
schoot klom en ik hem in mijn armen nam, leek alles helemaal in orde. Maar toen
ik hem in de transportmand wilde steken, stribbelde hij zo furieus tegen dat ik
hem moest lossen, en hij spurtte 25m ver, naar het afdak, waar hij zich opnieuw
verschool tussen de paletten.
Een dik uur later had ik hem weer in
mijn armen, ik kuste hem, knuffelde hem, vertelde hem hoe blij ik was dat ik
hem gezond en wel had teruggevonden. Maar hetzelfde scenario herhaalde zich:
hij wilde niet in de transportmand. De kelderman hielp, maar zelfs met zn
tweeën konden we hem niet houden. Maurits ging te keer als een duivel in een
wijwatervat, en we moesten hem lossen.
Tegen die tijd was ik door en door koud
van het op de grond zitten. Ik was rond de middag op flyertocht vertrokken,
zonder jas, gekleed op de middagzon. Ondertussen liep het tegen zessen. De
temperatuur was flink gedaald, de kelderman ging naar huis om te eten, Mau zat
terug 25 meter van me vandaan tussen de paletten, onbereikbaar achter een veel
te hoog hek met pinnen, en ik was zwaar gefrustreerd.
Ik moest me even gaan opwarmen, en ik
moest mijn poezenmeisje Jozefien haar medicatie toedienen, dus ik riskeerde om
een halfuurtje weg te gaan. Toen ik, ingeduffeld als een poolreiziger, terug
kwam, klaar om desnoods de hele nacht bij dat hek tegen mijn katertje te
praten, stond hij bij het hek. Op de één of andere manier had hij die 25 meter
overbrugd. Misschien omdat het rustiger was op straat, misschien omdat hij het
maar niks vond dat ik was weggegaan, wie zal het zeggen. Het leek in elk geval
alsof hij me stond op te wachten. Ik praatte tegen hem, hij antwoordde, en
toonde mij het katteneten dat daar stond voor zwerfpoezen. Hij was zo slim
geweest zich ergens te installeren waar hij eten en drinken had. Ik vermoed dat
hij al enkele dagen pendelde tussen de kelder (tijdens de kantooruren, wanneer
het metaalbedrijf open en de parking vol bedrijvigheid is) en de parking, waar
een afdak, stapels paletten om tussen te schuilen en eten voor handen zijn. Hij
heeft daar zeker geen 10 dagen gezeten, want de dame die de zwerfpoezen komt
eten geven kende hem niet. En het was haar ook nog maar enkele dagen opgevallen
dat er meer eten verdween.
Bovendien kon ik later vaststellen dat
zijn klauwen gerafeld en afgesleten waren, en dat zelfs de kussentjes onder
zijn pootjes er als een rasp uitzagen. Hij moet dus aanvankelijk ergens hebben
vastgezeten, waar hij alleen maar mits aanhoudende pogingen en veel terugglijden
is uitgeraakt. Waarna hij het noorden kwijt was en zich ergens installeerde
waar hij kon overleven.
Dat is ook de taak van een verloren poes:
overleven. Het is de taak van zijn mens om op zoek te gaan.
Ik ben mij ervan bewust dat zijn mens
wat vreemd klinkt, maar in het geval van poezen kan ik ook niet over baasje
of eigenaar spreken. Wie samenleeft met een of meerdere poezen begrijpt vast
wel wat ik bedoel. Een hond aanvaardt jou zonder meer als hoofd van zijn
roedel. Een poes aanvaardt eventueel een portie tonijn uit de Atlantische
oceaan als ze daar op dat moment zin in heeft.
Toen ik dus ingeduffeld terugkwam,
klaar om deze keer vol te houden tot k mét poes naar huis kon, zette ik mij weer
op de grond. Ik probeerde rustig blijven, diep te ademen en hem door
geruststellend gepraat te lokken. Hij
kwam weer. Hij lag zalig in mijn armen, maar één blik van mij naar de
transportmand en hij begon alweer te wriemelen. De meneer van de kelder kwam
aanlopen om te helpen, maar ik wilde geen derde keer riskeren terug naar af te
gaan. Dus ik vroeg de man of hij mijn transportbak even mee naar zijn huis
wilde nemen, waar ik hem later terug zou ophalen. En tegen alle geldende adviezen over kattentransport in heb ik Maurits
in mijn armen naar huis gedragen. Bij momenten kneep ik hem haast fijn, want
elke auto, bromfiets of haastige voorbijganger deden hem schrikken, en ik wilde
hem echt niet nog een keer uit mijn handen laten ontsnappen. Ik bleef hem
geruststellen, en raakte tot voor mijn deur, die ik niet zelf kon opendoen.
Weggelopen poezen zijn echt één grote stressbundel, en met één arm zou ik hem
nooit kunnen houden. Dus wachtte ik op voetgangers. Ik vroeg een passerende
juffrouw om de huissleutel uit mijn jaszak te nemen en mijn voordeur open te
doen. In een stad kijken mensen je raar aan als je zoiets vraagt. Ik legde dus uit
dat ik Maurits pas had teruggevonden na een zoektocht van tien dagen, en niet
wilde riskeren hem weer kwijt te raken. Daarop werd mijn verzoek, zij het
schoorvoetend, ingewilligd.
De stap over de drempel maakte van een
stijf van de stress staande kater een compleet relaxte lappenpop. Hij snuffelde
wat rond, krabde aan de krabpaal en liep de tuin in. Dat was mijn paniekmoment:
in gedachten zag ik hem weer de tuinmuur over gaan en dagen zoek raken. Maar
hij wilde blijkbaar alleen maar even kijken of er niet te veel was veranderd
tijdens zijn afwezigheid.
Honger had hij niet geleden, toch zeker
de laatste dagen niet, dus de rest van de zaterdagavond lag hij super tevreden
te spinnen. En ik spinde even tevreden mee.
Er zijn cynici die zeggen dat je op
flyers een beloning moet uitloven, omdat mensen anders niet zullen helpen. Ik
heb gemerkt dat er enorm veel hulp kwam, zonder dat ik iets beloofd had. Maar
ik vond het fijn om achteraf te laten merken dat de hulp gewaardeerd werd. En
ik wilde ook laten weten dat de verloren zoon veilig was thuisgekomen. Dus
bracht ik iedereen die geholpen had, hetzij door te melden dat ze een zwarte
kat hadden gezien, hetzij door ongevraagd de info aan hun raam te hangen, door
mij in hun tuin te laten of mij extra zoektips te bezorgen, een mini doosje pralines.
Diegenen waarvan ik wist dat ze katten of honden hadden, kregen per dier het
gepaste snoepje met een rode strik rond. Zo wist iedereen die op de een of
andere manier had bijgedragen ook dat het verhaal een goede afloop kende.
