Maar als er eten voorhanden was, ritste hij er als de bliksem naartoe, en zo kwam hij aan zijn naam: Mau-Rits.

Hij heeft gedurende een paar maanden echte vreetkicks gehad, hij pikte al wat hij kon vinden, gekookte aardappelen (ik zie hem nog voorbijflitsen, dat volledig zwarte prutske, met zijn bek wagenwijd opengesperd en daar een gekookte aardappel in, zelf gepikt uit de pot, en volledig opgesmikkeld op een veilig plekje) rijst, brood (hij was zo vriendelijk de sneetjes netjes uit de broodzak te halen, zonder de zak te scheuren). En het eten van Jozefien natuurlijk. Hij kon drie keer in haar, maar toch overblufte hij haar, en na zijn eten te hebben binnengespeeld duwde hij haar gewoon opzij. Zij stond dan beduusd te kijken hoe hij haar eten verder opat. Het heeft een vol jaar geduurd voor ze besloot dat niet meer te pikken. Er was een vriendin op bezoek toen het gebeurde, en we zijn haast gestikt in de slappe lach: Hij komt op haar en haar etensbak af, duwt haar met zijn lijfje opzij en begint haar eten verder op te eten. Zij heft haar voorpoot en geeft hem één tik. Niet eens echt hard, met ingetrokken klauwtjes. Hij springt verschrikt opzij, spurt door het kattenluik naar buiten en begint daar gedurende 20 minuten een huilscene op te voeren. Met veel gevoel voor drama, en met veel gekijk naar mij, want ik moest volgens hem te hulp schieten om hem te troosten, terwijl ik het niet meer dan zijn verdiende loon vond, en vooral Jozefien heel erg heb geprezen om haar flinke handelwijze.

Ach, Mauke, het was soms een dramaqueen, maar zo een lieverd. Ik kan de uren niet tellen dat hij bij mij op schoot heeft gelegen, de neusjes die hij gaf. 

En ik blijf het een mirakel vinden dat hij uiteindelijk de ordehandhaver van de katten in de buurt werd. Sinds hij er niet meer is, wordt er hier veel meer gevochten onder het kattenvolkje, ze vinden blijkbaar geen nieuwe leider. Maurits had meestal geen fysiek gevecht nodig, hij kon met één blik een andere kater tot de orde roepen. Er waren ook mensen die vonden dat hij heel dreigend kon kijken. Ik vond dat grappig, want zo keek hij nooit naar mij.

En plots kwam het einde. De vorige dag had de dierenarts nog gezegd dat het helemaal niet ernstig was. Maar toe ik hem de volgende morgen naar adem zag snakken kwam er een longfoto aan te pas, en een echo. Zijn longen bleken vol tumoren te zitten, hij had nog een petieterig stukje long, aan één kant, dat functioneerde. Het is een mirakel hoe hij dat zo lang verborgen heeft kunnen houden. En hoe hij bleef blinken, geen gram gewicht verloor, smakelijk at. Er was niks meer aan te doen, er was groot gevaar op stikken, en dat doe je niemand aan. Dus plots, van de ene dag op de andere, zonder aankondiging, was het exit Maurits. Definitief deze keer. Zoekacties hadden nu geen zin meer.