De dokter had redelijk geruststellend nieuws voor mij. Na de nodige manipulaties en wringbewegingen kon hij me vertellen dat het hoogstwaaarschijnlijk niet mijn meniscus was. Wel een peesontsteking die zeven tot tien dagen kon aanslepen. Ibuprofen en Voltaren gel staan dus de komende dagen op het menu. Hij raadde me ook aan om elke dag een half uurtje op de rollen los te rijden. Dit helpt de genezing door een betere spier- en peesdoorbloeding.
Het doemscenario van een week binnenzitten in Houffalize, en een meniscusoperatie is voorlopig afgewend. Vanavond toch nog eens een tweede opinie vragen.
31-10-2006 om 09:01
geschreven door jon snow
30-10-2006
Knie [2]
De 'laterale' pijn in mijn knie is zo goed als verdwenen. Geen pijn meer bij het naar buiten duwen van mijn voet (i.e. laterale belasting van de knie). Maar in de plaats is nu een moeilijker te localiseren pijn. Nu lijkt het meer de spier aan de buitenkant te zijn, net onder de knie. Ik twijfel of ik straks een 10-tal minuutjes op de rollen ga. Morgen mijn 'geval' eens voorleggen aan de kinesist...
30-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
29-10-2006
Bierbeek
Ondanks de goed meegevallen rollentest van donderdag was ik er niet helemaal gerust in de vrijdag en zaterdag. Toen ik vrijdag op de rollen kroop voelde ik trouwens dat mijn knie helemaal niet meer soepel draaide. Het was bij elke omwenteling alsof er druk werd opgebouwd die dan na enkele malen resulteerde in een knak. Ik kreeg ook last in de bovenkant van mijn dij en aan de achterkant van mijn knie.
De geplande zaterdagtraining schrapte ik maar. Het lot niet tarten. Wel in de namiddag met de Specialized de remblokken gaan inremmen. En dat ging eigenlijk zonder noemenswaardig probleem. Zolang ik niet op de trappers zou gaan staan, zou de toertocht van zondag wel lukken.
De zondag zelf dan. Door het winteruur krijg ik een extra goeie nachtrust. Het mooie aan de tt van vandaag is dat ik zelfs Saskia heb kunnen overtuigen om mee te gaan. De rit naar Bierbeek is dezelfde die ik elke dag naar het werk doe, alleen veel rustiger qua verkeer natuurlijk. Op zondagochtend om 8u30 is er niet zo heel veel volk gek genoeg om al uit bed te zijn. Na een sanitaire pitstop bij ARM komen we tegen 10u15 bij de start aan. Een overrompeling van wagens, want we moeten een heel eind rijden voor we een plekje vinden. Snel de fietsen en onszelf 'optuigen' en naar de inschrijving. Daar staan Stef, Sven en Iris al te wachten. De laatste twee zelfs in T-shirt. Het zorgt voor een raar contrast met ons in onze lange broek en windvest.
We betalen 3,5euro voor de 45km (waarvan we er maar 37 gaan doen, door twee goed uitgekiende shortcuts te nemen) en enkele minuutjes later schuiven de herfstvelden onder onze noppenbanden door. Na een eerste klim over kasseien duiken we al snel het Meerdaelbos in. Daar blijven we zowat 30 kilometer in rond toeren. We doen de meeste leuke stukjes van de Bloso-route aan. De klim en technische afdaling aan de Kluis, een singletrack in Sint-Joris-Weert, de dolle afdaling (aka de Stef-afdaling) in de holle weg.
Saskia doet het verbazend goed die eerste helft in het bos. Op de klimmen is het duidelijk dat ze power tekort komt. Een typisch fenomeen voor wie begint met fietsen na een lange rustperiode. Op het vlakke is het geen probleem de snelheid erin te houden, maar bij de minste hoogtemeter moet ze naar het kleine blad. En dat vreet zowel aan de 'moral' als aan de energiereserves. Op de koop toe besluit ze niet te eten aan de bevoorrading omwille van haar beugel. Not smart.
Na 30 kilometer verlaten we het bos en nemen we de eerste short-cut. Bij Saskia is het beste er ondertussen af en het wordt alleen maar erger door de lange stroken vals plat door de open velden van Hamme-Mille. De tweede bevoorrading staat niet waar we ze verwachten (het is ondertussen wel al 12:15) dus bollen we gewoon verder. Mijn knie is al een kilometer of tien aan het protesteren. Geen (voelbaar) geknak vandaag, maar de spieren in mijn knieholte en bovenaan mijn dij doen pijn. Soms verdwijnt het weer even, maar ik heb nooit het gevoel volledig pijnvrij te kunnen rijden. Ik ben blij dat ik op de klimmetjes bij Saskia kan blijven hangen, want een hoger tempo zou mijn knie al veel vroeger belast hebben.
De laatste hellinkjes worstelen we ons samen omhoog en daar is eindelijk de weg naar de auto. Ik laat een compleet lege Saskia opwarmen in de auto terwijl ik de fietsen op de auto zet. Straks frietjes en een dikke Karmeliet. Als nu die knie maar goed komt...
De gegevens : (geen Hf gegevens door per ongeluk de meter te resetten zonder gekeken te hebben) Afstand : 38,9km Gemiddelde : 12,5km/h
29-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
27-10-2006
Knie
Mijn knieblessure van zaterdag is langzaamaan gebeterd deze week. Waar ik zondag en maandag nog moeite had om vanuit een zittende positie recht te komen, kan ik dat nu zonder problem of pijn. Maar er blijft toch iets 'niet just' voelen. Gisteren op de rollen duurde het een minuutje of vijf voor ik soepel kon ronddraaien. En na een dikke drie kwartier ben ik er maar mee opgehouden toen ik voelde dat de knie begon te trekken. Ik voelde daarenboven ook nog wat pijn aan de bovenste aanhechting van mijn quadriceps (de rectus femoris zeker?).
Al bij al toch een goed meegevallen eerste rollen-ervaring. Vanavond nog eens proberen van een 40-tal minuten recup te doen. Afhankelijk van de ontwikkeling kan ik dan zaterdag een D1 tocht overwegen. Zondag staat de TT van Bierbeek al op het programma, dus ik moet overbelasting in de volgende dagen kost wat kost vermijden. Ik mag er niet aan denken wat een iet of wat serieuze en/of aanslepende blessure aan mijn knie met zich mee zou brengen.
27-10-2006 om 16:35
geschreven door jon snow
25-10-2006
De challenge - week 6
De aanhouder wint. Deze morgen 78,8kg op de weegschaal . Dit zonder sport op dinsdag! Ook na de lichte terugval van vorige week heb ik niet echt iets speciaal gedaan. Zaterdag slaagde ik er zelfs in vier stukken taart en spek met eieren naar binnen te werken. Wel die dag ook een lange duurtraining gedaan van 3+ uren. Mijn eetpatroon is zeker lng vol te houden. 's Ochtends eet ik enkele boterhammen, en dat mag gerust met serieus vettige slaatjes zijn. Dan door de (werk)dag beginnen met een stuk fruit, daarna Lu ontbijtkoeken en meestal nog in de voormiddag een soepje. Tijdens de lunch dan rijstpap of pudding, kellogg's, één of twee stukken fruit en een petit gervais. In de namiddag nog een sultana en een stuk fruit als ik dat tijdens de lunch al niet opgegeten heb. Als ik dan 's avonds thuis kom kan ik (meestal) goed aan de verleiding weerstaan om me nog vol te proppen. En echt honger heb ik op geen enkel moment van de dag.
Mijn vetpercentage is momenteel tot 14,8% gezakt bij een waterpercentage van 59%. Ik ben zeer optimistisch over het vervolg van de challenge, want eens mijn knie hersteld is, kan ik weer een aantal vetverbrandende duurtrainingen inlassen.
25-10-2006 om 14:55
geschreven door jon snow
22-10-2006
Zondag flopdag
Na de schuiver van gisteren heb ik er niet echt goeie hoop op. En ja hoor. De eerste 10 minuten lukken nog wel, maar al gauw krijg ik zeer pijnlijke steken in de knie. Mijn hartslag is ook weer zeer lui. Amper boven de 100 te krijgen. Alsof dat nog niet genoeg is, heb ik de derailleur op de Cleveland verkeerd afgesteld met veel geratel tot gevolg. Ik heb geen gepast gereedschap bij (is nog met een moertje) en ik hou het dan ook niet lang vol. We houden het maar op een recup training.
De gegevens:
Afstand : 15km Rijtijd : 45' Gemiddelde : 19,6km/h Hartslag : 96, waarvan 8% in D1, de rest onder de 100...
22-10-2006 om 00:00
geschreven door jon snow
21-10-2006
Herfst op het fietspad
Zaterdag, dat betekent dat ik weer op de fiets kan. Met de vroege duisternis zijn de weekends oases van fietsplezier in de woestijn van de werkweek. Vandaag gaan we eens kijken hoe ver het staat met mijn duur-uithouding. Een ritje van 75km in D1. Ik ga het fietsroutenetwerk naar het Noorden eens verkennen. Tot in Peer zou de tocht mij moeten brengen. Daarna terug over Opglabbeek, Winterslag en de Zonhovense Teut.
Met een proper gewassen en goed ingevette Granville vertrek ik rond half negen 's ochtends. Na een kilometer of 10 merk ik dat mijn voorband sponzig aanvoelt. Even stoppen dus. Voorband eruit, inspecteren, nog eens inspecteren, ... niks te vinden. Ik besluit het erop te wagen en de band gaat 'as-is' terug in de buitenband. Met het handpompje pomp ik zo goed en kwaad als het kan de band weer zo hard mogelijk op. Blijkbaar had ik hem 's vrijdags niet goed op druk gezet, want ik ondervind de rest van de rit geen problemen meer. Of toch niet met de band.
Eerst begint mijn knie te zeuren. Een gevolg van de overbelasting op de squash woensdag. Ik zet mijn zadel wat hoger en de pijn verdwijnt volledig. Na een 'koude' eerste 20 minuten hou ik mijn Hf gemakkelijk rond de 128. De snelheid ligt ook hoog, maar dan realiseer ik me dat mijn wielomtrek in het computertje nog altijd op noppenbanden ingesteld staat. Iets waar ik naar moet kijken als ik terug thuis ben. Maar verkeerde instelling of niet, het loopt allemaal zeer lekker. Het is mooi weer en ik geniet van de herfstkleuren die stillaan maar zeker het zomergroen beginnen te verdringen.
In het midden van de tocht - op weg tussen 04 en 33 rijd ik op een asfaltpaadje door het bos. Het ligt nat en vooral glad door de regen en de gevallen bladeren. Opeens zie ik het knooppunt 33 voor me. Een T-splitsing. Ik rem, maar gebruik vooral de achterrem. Niet doen op een spekgladde weg met slicks natuurlijk. Mijn achterwiel slipt en de fiets gaat erbij liggen. Ik geraak uitgeklikt, maar daardoor sleept mijn voet over de grond waardoor dan weer mijn knie in een heel vreemde hoek komt te staan. Een pijnlijke bedoening. Ik blijf even zitten op het lege fietspad en neem de schade op. Mijn rechterknie voelt geforceerd, maar er valt nog mee te fietsen. Verder hou ik er alleen een gaatje in mijn overschoen en een wat scheve achterderailleur aan over. De derailleur plooi ik na enkele honderden meters weer recht. Ook mijn knie voelt weer zo goed als normaal na enkele minuten fietsen. Gelukkig maar, want het is nog een eindje (nog 35km om exact te zijn).
Verder geen ongelukken meer en na drie uur fietsen zie ik de Boekterheide weer. Het is pas bij het afstappen dat ik voel dat mijn dijbeen en knie niet echt normaal aanvoelen. De even lange duurtocht die voor morgen gepland staat zou wel eens in gevaar kunnen komen.
De gegevens: Afstand : 73km (gecorrigeerd van 75,6) Rijtijd : 185 minuten Gemiddelde : 23,7km/h (gecorrigeerd van 24,5) Hartslag : 125, 74% in D1, 13% in D2
Het zat er vorige week al een beetje aan te komen. En het familieweekend met het vele snoepen en drinken heeft er niet aan geholpen. Deze week voor het eerst niet afgevallen ten opzichte van vorige week. Misschien ook omdat ik dinsdag geen fietstraining gedaan heb. Maar ik maak me absoluut nog geen zorgen hoor. Langzaam aan dan breekt het lijntje niet.
Deze ochtend dus 79,8kg op de weegschaal. Ik sukkel ook wat met een heel lichte verkoudheid en wat resterende vermoeidheid van het weekend. Een hoge rustpols met andere woorden, tussen de 56 en de 60.
Edit: Donderdag, na een zware squash-sessie gisterenavond blijkbaar niet genoeg gedronken. Resultaat : 78,9 kg. Ik ben eens benieuwd hoeveel ik daar terug van ge "bijdrinken". Mijn grafiekje ziet er in elk geval iets positiever door uit.
. Dit zonder sport op dinsdag! Ook na de lichte terugval van vorige week heb ik niet echt iets speciaal gedaan. Zaterdag slaagde ik er zelfs in vier stukken taart en spek met eieren naar binnen te werken. Wel die dag ook een lange duurtraining gedaan van 3+ uren. Mijn eetpatroon is zeker lng vol te houden. 's Ochtends eet ik enkele boterhammen, en dat mag gerust met serieus vettige slaatjes zijn. Dan door de (werk)dag beginnen met een stuk fruit, daarna Lu ontbijtkoeken en meestal nog in de voormiddag een soepje. Tijdens de lunch dan rijstpap of pudding, kellogg's, één of twee stukken fruit en een petit gervais. In de namiddag nog een sultana en een stuk fruit als ik dat tijdens de lunch al niet opgegeten heb. Als ik dan 's avonds thuis kom kan ik (meestal) goed aan de verleiding weerstaan om me nog vol te proppen. En echt honger heb ik op geen enkel moment van de dag.
Mijn achterwiel slipt en de fiets gaat erbij liggen. Ik geraak uitgeklikt, maar daardoor sleept mijn voet over de grond waardoor dan weer mijn knie in een heel vreemde hoek komt te staan. Een pijnlijke bedoening. Ik blijf even zitten op het lege fietspad en neem de schade op. Mijn rechterknie voelt geforceerd, maar er valt nog mee te fietsen. Verder hou ik er alleen een gaatje in mijn overschoen en een wat scheve achterderailleur aan over. De derailleur plooi ik na enkele honderden meters weer recht. Ook mijn knie voelt weer zo goed als normaal na enkele minuten fietsen. Gelukkig maar, want het is nog een eindje (nog 35km om exact te zijn).
