1. Er wird unser neuer Lehrer. (warum hier Nominativ? werden---> Prädikat) 2. Ihr seid immer zu spät. 3. Wann fängt heute der Unterricht an? 4. Er fährt jedes Jahr 10.000 Kilometer. 5. Du arbeitest zu viel für die Schule. 6. Er sagt nie die Wahrheit. 7. Du läufst zu schnell für mich. 8. Er hat keine Geschwister. 9. Wann kommen Sie zu mir? 10. Er wirft alles auf den Boden.
11. Du nimmst mein Blatt. 12. Warum liest du meine Briefe nicht? 13. Wie viel kostet dieses Buch? 14. Wir sind dann leider auf Reisen. (leider = jammer genoeg) 15. Du lädst immer so viele Leute ein. 16. Sie sehen mich einfach nicht. 17. Wäschst du für die ganze Familie? 18. Sie tanzt so gern mit ihm. 19. Was bedeutet dieses Wort? 20. Wo hält der Bus?
Een samenvatting is een droge, feitelijke weergave van een tekst. Het vat de ideeën samen van de tekst, zonder dieper in te gaan op voorbeelden. Enkel als die voorbeelden echt noodzakelijk zijn, mag je ze gebruiken. De samenvatting neemt ook de stijl van de auteur niet over. Hierna een aantal tips.
Lengte: samenvatting is ongeveer 1/3 van de oorspronkelijke tekst.
Chronologie: Je vat een tekst samen, dus behou je de chronologie van de tekst.
Uitroeptekens, afkortingen, &-tekens weglaten.
Tenzij het een opiniërende tekst is en je gevraagd wordt om de mening van de auteur samen te vatten, laat je opinies weg uit je samenvatting. Als de auteur bijvoorbeeld zegt dat 'er gelukkig een behandeling bestaat tegen de ziekte van Lyme', dan neem je die 'gelukkig' niet over. Dan schrijf je gewoon: 'er bestaat een behandeling tegen de ziekte van Lyme' of 'de ziekte van Lyme is te behandelen...'.
In de samenvatting richt je je niet tot een bepaald publiek. Je zegt niet: 'Laat je vooral niet afschrikken', maar 'Men moet zich niet laten afschrikken....'.
Om je samenvatting goed leesbaar te maken, gebruik je verbindingswoorden. Het woord 'ook' is vaak geen goed verbindingswoord, maar kan wel gebruikt worden.
Bekijk volgend voorbeeld:
'De aandoeningen zijn te behandelen met antibiotica. Ook zijn er risicogebieden en - groepen.'
Het woord 'ook' zorgt hier niet voor een verbinding tussen de eerste en de tweede zin.
Bekijk nu dit voorbeeld:
'Het zijn vaak dieren die gebeten worden door teken. Ook mensen lopen dat risico.'
Hier voel je een verbinding tussen de eerste en de tweede zin. En toch gebruik je opnieuw het woord 'ook'.
Verder: op je taal letten, uiteraard.
Hallo Jungs und Mädels,
hier findet ihr Weiteres über Die Sendung mit der Maus. Suchen sie unter der Internetadresse: http://podcast.wdr.de/maus.xml. Weitere Info folgt.
Je.Roen
ik had in een vorige aflevering beloofd om eens zwaar uit te vallen naar A.S. Adventure omdat ze mij schoenen verkocht hebben die mij last in de heupen bezorgen. Maar aangezien ik vandaag niets meer waard ben dan een vodje, hou ik het beschaafd én kort. De Timberlands ... die ik in juni kocht in Gent blijken rommel te zijn. De hielen staan naar binnen gekeerd, waardoor je je knieën anders zet, je heupen mee naar binnen buigen en de rest van je wervelkolom er hinder van ondervindt. Na de eerste vier wandelingen kon ik nauwelijks nog uit de zetel komen. Mijn heupen zaten vast, dat wil zeggen: ik kon zeer moeilijk stappen, kon mijn romp bijna niet draaien. Nog opmerkelijker: als ik mijn MBT-schoenen draag, voel ik dat mijn spieren en pezen op slag soepeler worden. MBT staat voor Masai Barefoot Technology, een schoen met bolle zool (een soort halve kaasbol die onder je zool hangt) die ervoor zorgt dat enkels, knieën, heupen, rug en nek één rechte lijn vormen. De eerste keer dat je zon schoen draagt, word je een beetje zeeziek je moet voortdurend je evenwicht zoeken en helt vervaarlijk voor- en achteruit- maar éénmaal je door hebt dat je op het middenstuk van je voetzool moet steunen, merk je het comfort van dit speciale schoeisel.
MBT zou je ook helpen om kilos te doen verliezen door alle spieren te activeren, maar daar heb ik vooralsnog geen resultaat van gezien. Bijkomend nadeel is dat de eerste generatie schoenen zeer warm is; de dodentocht zou ik er niet mee stappen, alhoewel ik dat oorspronkelijk wel van plan was. Goed, waar wilde ik naartoe? Juist, de speciale wandelschoenen overigens maar 30 euro goedkoper dan de 180 euro dure MBTs beschadigden al mijn gewrichten, terwijl ik die zo voelde herstellen eens ik MBT droeg. Twee mogelijke conclusies: òf MBT is een wonderschoen òf de Timberlands sucken. Ik geloof eerder in het laatste. Ik ben voorlopig nog niet terug geweest naar Adventure, maar plan dat eerstdaags wel te doen. Ik kan er niet bij dat een winkel die zich specialiseert in materiaal voor buitenactiviteiten je opzadelt met slechte spullen. Volgende maandag bezoek in de schoenenspecialisten in Gent.
DE WANDELAAR, EEN VOD
De vodderige staat van vandaag is te wijten aan de eerste en laatste échte training voor de dodentocht. Gisteren uitgerekend de warmste dag van het jaar maakte ik samen met 3 gezellen een tocht van 55 kilometer. De training begon om 6 uur aan het dorpsplein van Oosteeklo (Oost-Vlaanderen) en slingerde zich langs zeer landelijke wegen naar Boekhoute, Biervliet (NL), Ijzendijke (NL), Watervliet, weer Boekhoute, Assenede en opnieuw Oosteeklo. Een heroïsche tocht werd het, in een verschroeiende hitte (35 graden). De eerste voortekenen voor die warme dag waren s morgens om 6 uur al te merken. Iedereen kon in een T-shirt starten, ikzelf zelfs in mijn Marcelleke. Het was een aangenaam warme ochtend. Uiteraard moet zon training vereeuwigd worden. De fotograaf van de lokale krant was vroeg uit de veren om dit eerste tafereel vast te leggen. (zie www.oosteeklo.com). Van in Oosteeklo trokken we naar buurgemeente Ertvelde om vandaar richting Boekhoute te trekken. Mijn metgezellen waren Cielle (een Noorman in schapenvacht), Remi (een herdersfiguur) en Frank (enkel hij had geen vacht op zijn kin). Die laatste neemt elke gelegenheid te baat om van een normale gebeurtenis een grensverleggend avontuur te maken. Ga je s morgens samen fieten, dan moet hij de avond ervoor tot een stuk in de nacht in de drank hangen. Ga je op een ijskoude dag lopen, dan laat hij muts en trainingsjas in de kast en komt in t-shirt met korte mouwen. Hij doet het niet met opzet, hij denkt gewoon niet na over kou, warmte, afstand of weersomstandigheden. Om te fietsen heb je een fiets nodig, om te lopen een paar loopschoenen, al de rest is overbodig, dat is zowat de redenering. Ook nu had Frank de nodige ingrediënten verzameld om van een banale wandeling een Herculiaanse tocht te maken. De avond ervoor was hij jawel toevallig gaan aperitieven bij zijn buurman. Het uur van thuiskomst was hem duister gebleven, alleen dat hij door de haag was gesukkeld stond hem nog vaag voor de geest. Nu goed, die taferelen zijn we onderhand gewoon. Bijkomende verzwarende factor - een uitdaging, jong, een uitdaging- was zijn aantal walking miles. Terwijl iedereen toch al een aantal kilometers in de benen had en over zijn eerste pijntjes had gelamenteerd kwam Frank aanzetten met een clean sheet: 0 kilometer op de teller. Ha! Hij zou ons wat laten zien. Wat waren wij onnozelaars dat we vooraf trainden. Training is voor mietjes, zo menen wij ons zijn woorden te herinneren; en: Ik heb nergens last van omdat ik nog geen kilometer getraind heb (de logica zelve). Frank liet onmiddellijk zien dat het hem menens was en plaatste een eerste demarage na 200 meter. Hij scheen de koers te willen hard maken en de tegenstander uit te putten. Het is en t is zonder leedvermaak dat we t schrijven in zijn gezicht teruggekeerd. Uiteraard waren deze twee factoren een onschuldige aperitief en een maagdelijk trainingsprogramma- nòg niet genoeg om er een onvergetelijke wandeling van te maken. De heer B. had zich namelijk ook te elfder ure wandelschoenen gekocht in Frankrijk. Mét bijhorende wandelkousen! Kijk eens aan. Dàt was het simpele oorlogsplan: om te wandelen heb je wandelschoenen en bijhorende kousen nodig. Al de rest is overbodig. Vandaar dat zijn verder outfit ook bestond uit een koersbroek en trui. Het zou wat laag zijn om over het leuke paramilitaire motiefje op Franks wandelschoenen te zeuren, maar waar we toch achterover van vielen, was het feit dat hij de schoenen voor het eerst droeg. Het is algemeen geweten dat schoenen ingelopen moeten worden. Maar aan dat soort volkswijsheden laat Frank zich niet vangen. En dus mochten we toekijken hoe hij zijn nieuwe wandelschoenen zou bedwingen. De eerste kilometer zagen we overigens alleen de hielen van die schoenen, roken we de Franse nieuwigheid ervan.
PIJNTJES
Zelf heb ik de Timberlands dus langs de kant geschoven en mijn tien jaar oude LOWAs aangetrokken, bergschoenen waarmee ik twee weken geleden nog op het dak van mijn schuur zat. Ze zijn inderdaad op die tijd gedegradeerd van wandel- naar werkschoenen. Maar ik heb tenminste geen last van weerbarstige heupen. De pijn in mijn wreef die ik had tijdens mijn individuele wandelingen bleef op de grote training lange tijd uit. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met het tempo dat we liepen. Als ik alleen stap, ontwikkel ik een tempo van een kleine 7 km/uur, gisteren moet dat een kilometer per uur minder geweest zijn de eerste 20 kilometer toch, later zakte het tempo naar om en bij de 5 km/u. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik zo intensief met mijn eigen voeten gespeeld heb. En elke aanzet tot pijn of elke indicatie van een hinderlijk spiertje vergroot je uit als je traint voor een zeker doel. Elke zalf, poeder, spray die de voeten kan sterken voor zon wandeltocht wil je uitproberen. Second skin, compeed, noem maar op. Ik hou het bij Gehwohl (Frank: Wat, gay wool?), een Duitse zalf. Uiteraard! Als leraar Duits een andere zalf gebruiken zeker? Niks van. Gehwohl, letterlijk: ga wel of ga goed. Deutsche Gründlichkeit, voor alles. Het zal een tocht worden met heel wat oponthoud we zouden in oorsprong maar één keer stoppen. Aan de kerk van Boekhoute worden we geïnterviewd door een journaliste van Radio 2. Wat ons toch drijft om op de heetste dag van het jaar een beetje 55 kilometer te gaan wandelen? Of we niet gehoord hebben dat we het rustig aan moeten doen op dagen als deze? Maar wij hebben een doel: Bornem uitstappen. No pain, no gain. Vijfendertig graden, wat heeft dat te betekenen? In Afrika lopen ze bij 100 graden 1.000 kilometer, barrevoets en met als enig hoofddeksel een jerrycan water! Wat zouden wij dan zeuren.
In Ijzendijke zijn we halfweg. We maken er een langere stop. Een handvol supporters heeft voor een leuke ontvangst gezorgd. Koud water, gehwohl-zalf, een frisse cola en een fles fris water. Franks voeten blijken het te houden in de nieuwe Franse schoenen. Enkel aan de hiel manifesteert zich een eerste blaasje. Prompt kleeft hij er compeed op. Cielle durft zijn schoenen niet uit te trekken uit vrees dat zijn voeten zodanig zouden zwellen dat hij ze niet meer in zijn schoenen zou krijgen. Remi controleert de blaas onder de nagel van zijn kleine teen. Alles onder controle. Behalve bij Frank, die bij de start van de tweede helft moeizaam van zijn stoel komt en de eerste meters zwaar hinkend doormaakt. Het dreigt een zeer lastige terugtocht te worden. Nog slechts 27 kilometer te gaan. De zon staat nu ongeveer loodrecht op onze hoofden als we over de polderwegen baggeren. Ik heb een hoofddeksel uit Hong Kong: een pet met twee flappen van lichte stof die mijn nek en schouders beschermen. Het geeft me het zalige gevoel dat je op een zeilboot zit. Alleen begint het daar onderaan wat te kriebelen. Is dat een blaar die de kop opsteekt?
Onderweg worden allerlei gruwelijke verhalen verteld over blaren die als eieren zo groot worden en waarbij het pus tot in je nek kan spuiten als je ze uitsteekt. Hoe meer kilometers er afgelegd worden, hoe gortiger de verhalen.
De natuur in en rond Watervliet en in de polders in het algemeen is ronduit fantastisch. De weidse velden met koren, gerst en vlas (oeps, dat ligt nu al neer) doen niet meteen vermoeden dat je in het afschuwelijk volgebouwde Vlaanderen loopt. De enige die de natuur maar matig weet te waarderen, is Frank. Hij ziet het macadam onder zijn nieuwe Franse paramilitair ingekleurde wandelschoenen voorbijschuiven. Hij denkt aan.... tja, aan pijn, zeker? In Watervliet wordt halt gehouden bij Cielle. Flessen fris spuitwater worden met enkele teugen geledigd en de lommer van de bomen in de tuin doet deugd. Frank heeft nieuwe energie opgedaan en ontwikkelt een constant tempo op weg naar De Stenen Schuur. De spierpijnen dwingen hem echter weer gas terug te nemen, zodat we aan café t Spoor nog een stop voorzien om een cola te drinken. We voelen plots allemaal onze dijen als we na een pauze van 10 minuten weer opstaan en verder wandelen. We besluiten elk ons tempo te stappen. Trager gaan dan je eigen tempo is eigenaardig genoeg quasi onmogelijk. Remi blijft bij Frank om hem mentale steun te geven de laatste zijn, is iets wat F. hààt, Cielle en ik stappen nog redelijk- gezwind. Op 50 kilometer zien we ons einddoel al, maar de bedenker van de wandel-en fietsroute heeft ons bedacht met een klein ommetje. Nog slechts 5 kilometer, denken we. Dat is ook correct, maar 5 kilometer stappen, dat betekent één uur stappen. In perceptie is dat een gigantisch verschil. Het zijn de zwaarste kilometers van het traject. Mentaal, vooral.
PINTJES
Uiteindelijk halen we allemaal het terras van café De Eikel in deze gemeente wordt alles uitgedrukt in eikels, de lokale wielerclub verkiest elk jaar zowaar een Eikel van het jaar, haha. Het is even wachten op Frank, maar daar komt hij uiteindelijk. En waarlijk, een wonder is geschied: hij heeft de laatste 2 kilometer gelopen! We beseffen pas later waarom hij dat doet: het contact met de grond is dan gewoon een paar seconden minder lang en dat betekent dus ook minder pijn. Lopen als noodzaak. Na het korte cafébezoek (6 pinten op een half uur en je voelt er niks van in je kop) loopt Frank weer naar zijn fiets stappen lukt hem écht niet- en gaan wij elk onze weg. De hamvraag: kunnen wij de resterende 45 kilometer die Bornem ons biedt wel aan? Antwoord: volgende zaterdagavond.
Ik post de volgende dagen misschien nog een tussentijdse evaluatie. groeten, J.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
