Ik ben dan maar even weg. Vannacht vertrek ik op hoogtestage naar Oostenrijk. Een weekje wandelen in de bergen. Mijn heupen? Tja, al twee keer naar de kine geweest. Het gaat steeds beter. Hij heeft me gezegd dat noch Duveldans, noch de schoenen de pijn veroorzaakten. Het was ... overbelasting. Te veel gewild in één keer. Veelvraat, nietwaar?
Goed, ik heb intussen nog een aantal tochten achter de rug (op één ervan heb ik iets waanzinnigs meegemaakt, maar het is te laat om dat nog allemaal te vertellen - ik kom er later wel eens op terug), de schoenen hebben zich al wat meer naar mijn voet gezet - ik ben dus NIET terug naar de winkel geweest - en ik heb er zin in. Zeven dagen wandelen in het Ötztal moeten mij een idee geven hoe goed het met de conditie zit en het wandelen op grote hoogte moet mij extra rode bloedlichaampjes geven - of zoiets, ik was nooit goed in bio.
Auf Wiedersehen, ich schreibe vielleicht noch mal aus Österreich. Tschüss!
Waarom we het deden? Grotendeels uit machogedrag, neem ik aan. We waren 16-17 jaar en wilden ons bewijzen. Ook al hadden we al een dikke 50 kilometer in de benen. Ook al was het parcours zeer heuvelachtig en had de leiding ons door de bossen gestuurd. Ook al schuurde de rugzak na 3 dagen pijnlijk over onze schouders, ook al brandden onze voeten in de legerbottines. Maar we voelden alleen de gelukzaligheid van de triomf. Wij hadden onze tocht tot een goed eind gebracht. We sliepen in kleine tentjes, op harde vloeren van garages bij mensen die we slaapgelegenheid vroegen in ons beste Frans. We braadden onze worst op verse takken boven kleine vuren die we aanmaakten met één lucifer dé uitdaging; de standaard die wij, verkenners, voor onszelf hadden gezet. Eén blik op de weidse omgeving was ook voldoende om het krankzinnige plan ten uitvoer te brengen. Waar ligt Orval?. Remi - de leider, de oervader, de man met de toen al grijze baard vroeg om ons te oriënteren, om onze geest een laatste keer in te spannen na drie dagen beulen op Luxemburgse paden. We speurden de einder af. Velden die uitmondden in dichte bossen, wegen die zich omhoog en omlaag door de omgeving slingerden, op zoek naar een opening door de groene gordel die de sparrenbossen vormden. Wij zochten naar een aanknopingspunt, vonden er geen en gebruikten uiteindelijk kaart en kompas.
Dan kwam het idee, even plots als het onweer dat dagen voordien ons kampterrein had geteisterd. Waarom zouden we niet te voet naar het kampterrein gaan? Wie dat voorstel lanceerde, weten we tot op dit moment niet meer. We vermoeden dat het Frank was, die wel meer gekheid gewoon was. Feit was, dat het niet lang duurde voor we het idee toejuichten. Ook al kwam een luxebus ons ophalen, ook al zouden we comfortabel naar het kampterrein gebracht worden. Een aantal dapperen gekken sprong op het idee als een wolf op zijn prooi. We doen het. Slechts 25 kilometer was het van Herbeumont naar Orval, maar het was een lastig parcours: geen meter plat en kilometerslang op een betonweg langs open velden, zonder beschutting tegen de brandende zon. Vijf van ons en Remi vulden de drinkbussen, snoerden de combat shoes aan en wandelden. Wandelden. Wandelden. Er was Beek, bij wie de blaren op zijn voeten open waren. Er was Guido, die nog nooit een blaar had gehad. Er was Mario, de nuchtere, de stabiliserende en relativerende factor. Er was Luc, de stille, die pas zijn mond open deed als hij een rake opmerking vond. Er was Remi, de leider, voor wie geen uitdaging te veel was. En er was ondergetekende, wiens herinnering aan zijn eigen tocht in nevelen is blijven hangen. Feit is dat we filosofeerden onderweg. Dat we de wereld beschouwden. Beek deed dat met de kennis die hij als ontbolsterend anarchistisch adolescent had vergaard in boeken. Hij las tractaten van schrijvers waar de rest van onze groep nog nooit hadden van gehoord. Speak for yourself, Vanedde. Goed dan. IK had er nog nooit van gehoord.
De verhalen verdrongen de pijn gedeeltelijk - , ze waren een verdovingsmiddel. Uren later zou er bloed staan in de schoenen van Beek, zouden we aankomen op het kampterrein in Orval, met benen die krom stonden van de pijn. De heroïsche tocht was ten einde, we legden de armen over elkaars schouders om ons bondgenootschap te benadrukken, om onze band te bezegelen een ook wel een beetje omdat daar iemand met een fototoestel stond. De Pit was geboren. We schrijven 1988.
Resurrection of DE PIT
Het is dus op de kop 20 jaar geleden dat De PIT gevormd werd, een anarchistisch commando dat enkele krantjes uitbracht en waarvan de beschouwing van Beek over de dood zowat de enige is die me écht is bijgebleven. Maar De Pit zelf is niet dood al bereidt het zijn dood voor. Een zelfmoordcommando lijkt het te zullen worden. Want de leden van de expeditie Herbeumont-Orval zijn van plan deel te nemen aan de Dodentocht in Bornem. Getraind zijn ze niet, hun hersenen al zwaar aangetast door luxelevens en de bijbehorende sterke en minder sterke dranken. Kunnen zij het opbrengen om nog één keer hun karakter het te laten winnen van hun gezond verstand? Hebben zij na al die jaren niet genoeg verhalen om 100 kilometer al pratend en filosoferend door te komen? Hier komt een verslag van de voorbereiding op Bornem. The highway to hell in 60 days.
Vrijdag 9 juni
We hebben afgesproken in café 't Evenwicht in Oosteeklo, bij Stijn. Remi, Beek, Guido en Jeroen hebben bevestigd. Mario is verontschuldigd, Luc heeft gezegd 'dat hij het niet doet. Punt uit.' Pint uit en wie komt daar binnen gesloft? Luc! Remi tracteert. Beek drinkt als vanouds Blanche (Hoegaarden), de rest houdt het bij een pint, ik kap mijn eerste Duvel binnen.
.....THIS STORY HAS BEEN CENSORED DUE TO UNAPPROPRIATE LANGUAGE.... (jammer Klaas, Nicholas, Bert...)
