“Flikker je tv buiten, ga naar theater voor goeie dans”

Jongeren ontdekken dans in Everland

EEKLO – Je kunt geen tv meer opzetten of er wordt je een danswedstrijd in de maag gesplitst. En net als je denkt dat we het wel gehad hebben met die dansdiarree, loopt er een dansvoorstelling van het gezelschap Fabuleus in de culturele centra. ‘Everland’ heet ze dan nog wel, een niet al te moeilijk te verstane knipoog naar de populairste der dansers: Michael Jackson. Moet dat nu weer? Hebben we onderhand niet al genoeg Jacksonmanie gekend? Neen, vindt Fabuleus. Tenminste, niet als je een eigen verhaal kunt koppelen aan dat van ‘the king of pop’.  Twaalf jonge dansers presenteerden in De Herbakker in Eeklo het verhaal over een moeilijke weg richting top van de moderne dans. 

Twaalf jonge mensen lopen over het podium. De één probeert op de punten van zijn schoenen te staan, de ander zoekt naar het juiste ritme van de moonwalk, nog een ander trekt met zijn hand voortdurend aan zijn kruis. Het is nog wat aarzelend, allemaal. Het stelt de aarzeling voor die de dansers kenden toen ze twee jaar geleden de audities van Fabuleus hadden overleefd. Het was een droomkans: als jonge knaap – sommigen waren nog maar 14 - met een collectief een internationale tournee afwerken. Misschien werden ze wel ontdekt door een bekende choreograaf, of misschien was dit de start van een veelbelovende carrière.

Dàt verhaal wilde Dirk De Lathouwer, regisseur van Fabuleus, samen met zijn dansers schrijven. De amechtige pogingen van zijn pupillen om net zoals Michael te dansen, kregen steeds meer vorm. Dat proces is tijdens de voorstelling te zien. De aarzeling in het begin is gefaket, uiteraard, want de dansers laten onmiddellijk zien dat ze gegroeid zijn. Ze halen de Jackson-moves feilloos uit elkaar, breien er nieuwe stappen en bewegingen aan vast en komen op die manier tot nieuwe vormen en patronen. Ze geraken in een flow en rijgen rijke variaties aan elkaar.

De link met Michael blijft overduidelijk, ondermeer omwille zijn hits – of stukken eruit- die voortdurend uit de boxen knallen. Maar af en toe gaan de dansers van het pad af, nemen ze een uitje in het funkrepertoire van James Brown, of dompelen ze zich volledig onder in de klassieke muziek van Claude Debussy of een stukje Händel uit de film Farinelli. Wie dat fragment overigens herbekijkt, ziet dat Farinelli, de jonge goddelijke zanger ten tijde van Händel, overmatig wit gepoederd is. Een link van Delathouwer naar Jacksons poging om zijn zwarte lichaam te bleken?

Hoe dan ook, bij sommige dansers slaat de twijfel dàn toe. Willen ze wel doorgaan met moderne dans of slaan ze eerder de klassieke richting in, richting ballet zelfs? De jongen die in het begin van de voorstelling op zijn tippen ging staan, à la Jackson, evolueert in de richting van ballet en zal later een indrukwekkend lange tijd op de punten van zijn pointes staan en lopen. Anderen blijven hardnekkig trouw aan het genre en combineren street- en breakdance.

Maar naarmate de tijd vordert, krijgen sommige leden van de groep het idee dat ze beter zijn dan de anderen en willen ze zichzelf op het voorplan stellen. Eén jongen probeert in de spotlights te staan en doet een graai naar het succes, maar wordt door de rest van de groep ingesloten. Alsof de anderen willen zeggen dat het collectief belangrijker is dan het individu. Een loopjongen, die belast is met het poetsen van het podium, profiteert van een zeldzame stilte op de bühne om zelf zijn kunnen in de verf te zetten – en voert met verve een moonwalk uit, overigens. Iedereen die aan de voorstelling meewerkt, is aangestoken door het enthousiasme, zo blijkt. Maar wie zich groter dan de groep waant, wordt uitgespuwd. Letterlijk, ook. Een aantal dansers wordt opgetild en spectaculair uit de groep gegooid – ook de balletdanser, al lijkt dat eerder op uitsluiting.

Tegelijk zie je de jongeren worstelen met de discipline die aan de dag gelegd moet worden om het tot een professioneel en gerespecteerd danser te schoppen. Als een oefening eindeloos herhaald wordt, haken de dansers één na één ostentatief af.  Opnieuw een link met de carrière van Michael Jackson. Niet alleen Jacko was wacko, zijn vader was dat zeker ook. Hij zette de kleine Mickael zelfs met blote voeten op de warme kachel, ‘om hem sneller te laten bewegen’. Urenlang, dagenlang, jarenlang werd Michael verstoken van spelen met vriendjes of basketten ‘in the hood’. De jonge dansers, die vol enthousiasme begonnen aan de repetities voor deze tournee, maken eenzelfde evolutie mee. Het dansen wordt een verplichting, een band, een dwangbuis; de eisen die gesteld worden, zijn hoog. Maar failure is not an option.

Als iedereen uiteindelijk suf is gedanst, komt één danseres naar voor op het podium en vraagt de geluidsman een nummerke, omdat ze ‘gewoon wil dansen’. Precies dat is wat de jongeren ook hebben doorgemaakt. Als ze helemaal murw zijn, willen ze ‘gewoon dansen’, er opnieuw plezier aan beleven. Dat relanceert hen. Het ritme gaat de hoogte in en alle twaalf geven zich weer honderd procent. De ventilatoren kunnen niet verhinderen dat ze zich in het zweet dansen. De nieuwe energie die ontstaat, wordt ondersteund door de indrukwekkende rij spots die eindelijk ten volle wordt gebruikt. In de zaal zitten een aantal toeschouwers klaar om mee te dansen.

Maar daar stopt het verhaal – voorlopig. De dansers verdwijnen op het eind van de voorstelling als schaduwen en verdwijnen in volslagen duister. Voor velen van hen zullen de spotlights opnieuw schijnen, want dit collectief, dat met een simpele auditie samenkwam, bulkt van het talent. Geen wonder dat ze ook over de grens gevraagd en bejubeld worden. Dus, flikker je tv buiten en ga naar het cultureel centrum voor echt leuke dansacts.

04-04-2011 om 22:07 geschreven door Je.Roen