Zowel de christelijke als de socialistische vakbond hebben het ontwerpakkoord aanvaard. Ook Zweden heeft een goede start genomen. Een stakingspiket van Spaanse vrachtwagenchauffeurs houdt hen tegen. De mensen zijn voorzienend, ze kopen een beetje meer. Wilson refereerde naar een uitspraak van Martin van drie jaar geleden. Ik leef van dag tot dag, ik maak geen lange termijn-plannen. Oud judoka Ann Simons is op 11 juni begonnen bij Marketing.
Zowel de christelijke als de socialistische vakbond hebben het ontwerpakkoord aanvaard. Zowel de christelijke als de socialistische vakbond heeft het ontwerpakkoord aanvaard.
Gebruik bij voorkeur de enkelvoudsvorm van het werkwoord, als beide leden van de nevenschikking enkelvoud zijn. Meer uitleg: zowel ... als (VRTtaal.net).
Ook Zweden heeft een goede start genomen. Ook Zweden heeft een goede start gemaakt.
In het Frans is het 'prendre un bon départ', in het Nederlands 'een goede start maken'.
Een stakingspiket van Spaanse vrachtwagenchauffeurs houdt hen tegen. Een stakerspost van Spaanse vrachtwagenchauffeurs houdt hen tegen.
Stakingspiket is vertaald Frans (piquet de grève).
De mensen zijn voorzienend, ze kopen een beetje meer. De mensen zijn vooruitziend, ze kopen een beetje meer.
Ook voorziend staat in het woordenboek, maar dat woord is weinig gebruikelijk. Wie in zijn eigen behoeften voorziet, is zelfvoorzienend.
Wilson refereerde naar een uitspraak van Martin van drie jaar geleden. Wilson refereerde aan een uitspraak van Martin van drie jaar geleden.
Het is refereren aan en verwijzen naar.
Ik leef van dag tot dag, ik maak geen lange termijn-plannen. Ik leef van dag tot dag, ik maak geen langetermijnplannen.
Samenstellingen met langetermijn- en kortetermijn- worden als één woord gespeld.
Oud judoka Ann Simons is op 11 juni begonnen bij Marketing. Oud-judoka Ann Simons is op 11 juni begonnen bij Marketing.
Hallo, lezers. Ik ben terug onder de levenden. Na een tocht door de hel ben ik als een zombie over de eindmeet in Bornem gestrompeld. Ik ben 34 keer doodgegaan en telkens weer verrezen eat this, Jesus! en heb onderweg geleerd dat pijn een mentaal probleem is. Een kleine medaille van de Dodentocht is wat rest, maar ze zal jarenlang gekoesterd worden.
Vooraf was mijn grootste vrees niet de blaren. Tijdens de laatste trainingstocht van 55 km had ik er eigenlijk geen, dus ik vermoedde dat mijn voeten de rest ook wel zouden overleven. Neen, het ergste wat mij kon overkomen, was dat mijn heupen het niet zouden houden. Als de pijn daar te erg zou worden, zou mijn rug onmiddellijk gevolgd zijn. Dat wist ik zeker. Schrik voor het weer had ik ook niet. Hoewel het een paar uren voor de start zo hard regende dat ik vanuit mijn schrijfkamer de straat niet meer zag en die ligt op een 40 meter had ik er vertrouwen in. De weerdiensten hadden een verbetering voorspeld voor zaterdag. Dan kan je ervan uitgaan dat die vroeger zal ingezet worden. Kijk maar naar de voorspelde regen. Die komt ook altijd vroeger dan aangekondigd. Het bleek perfect uit te komen. Vrijdagavond om 21 uur was het droog en redelijk warm in Bornem. We konden starten in t-shirt en korte broek. Dat duurde zelfs tot 2 uur s nachts. Dan kwam vanuit de velden rond Breendonk en Steenhuffel toch een zeer koude wind opzetten. Uiteraard waren er gekken die in t-shirt met afgesneden mouwen startten zo stoned als een kieken, bovendien. Dat die onderkoeld afgevoerd werden, kwam niet als een verrassing. Zaterdag was een warme dag, maar af en toe stond er een koele bries. Perfecte wandelomstandigheden (zegt de onervaren wandelaar). In tegenstelling tot mijn trainingstocht kreeg ik toch al vrij snel pijn in de wreef van mijn linkervoet en voelde ik prikken in de heupen. Het voorspelde niet veel goeds. Maar het eigenaardige is, dat je dat niet meer voelt als je aan iets totaal anders begint te denken. Er was overigens genoeg om aan te denken aan de rand van de weg. Overal stonden mensen te applaudisseren, je aan te gapen, muziek te maken, te zuipen ook. En ook onder de wandelaars zelf zaten voldoende curieuze exemplaren om je aandacht te verleggen. Zo kwam ons de hele tijd een compagnie Duitse militairen voorbijgelopen, een grote standaard met de deutsche Fahne in de hand. Even later zaten ze gewoon op de grond, een sigaret te roken. Om dan weer achter hun vlag te rennen rugzak op de bult. Eigenaardige tactiek, die kennelijk toch slachtoffers maakte. Op 90 kilometer liepen twee militairen voor mij in een heel bijzondere pas. Het leek alsof ze hun been voortdurend rond een obstakel moesten zwaaien om vooruit te raken. Het linkerbeen zwaaiden ze als het ware eerst helemaal naar links om het dan met een wijde bocht weer voor zich neer te zetten idem dito met hun rechter. Wellicht hadden hun legerbroeken en onderbroeken hun lies zodanig uitgeschuurd dat het bot zichtbaar moest zijn. Ik merkte ook een kerel die zich had verkleed in een varken de zin daarvan ontgaat me nog altijd- een paar dronken wandelaars en door de luidsprekers in We waren deze tocht met zn zessen begonnen (tussen de 9.500 anderen), maar al op 30 kilometer moest Mario opgeven, 10 kilometer later gooide Luc de handdoek. De eerste had te veel last van de spieren, de tweede had pijn in de enkel. Luc was nochtans stilaan weggestapt van de anderen, maar toen we hem om kwart voor vier opraapten, liep hij al met het hoofd diep naar beneden, zijn rechtervoet onnatuurlijk naar binnen klappend. Dit zou niet lang meer duren. Op het terrein van brouwerij Duvel zette hij zich definitief aan de kant. Intussen was Frank B. zonder zijn nieuwe wandelschoenen, overigens- al aan het strompelen. De eerste tekenen van opgave lieten zich al vrij snel optekenen. In het bos van Hingene enfin, in het donker leek het wel een groot bos, maar het zou ook een straat tussen een bomenrij geweest kunnen zijn begon hij te lopen. Dat duurde welgeteld één minuut. Dan stapte hij weer door, tot de pijn in zijn door blaren geteisterde voeten weer te hevig werd. Dan werd het weer een minuutje lopen. Telkens echter liepen we hem even later in. Maar toen Luc stopte, was Frank nog meer gemotiveerd om door te gaan en de pijn te verbijten. Remi trok een bedenkelijk gezicht toen hij twee uur later, rond zevenen, in brouwerij Palm aankwam. Het einde van Franks tocht leek nabij. Maar ook hier verraste hij iedereen door verder te stappen, kreunend en zuchtend, maar vooruitgaand niettemin. Aan de Palm liet ik mijn voeten verzorgen. Gebruikte kousen uit, voetbad nemen en nieuwe Gehwohl aan mijn voeten. Die zalf is echt een wondermiddel: ik heb geen enkele blaar gehad. Het was een verademing voor de voeten. Een verademing voor de darmen zou het ook moeten worden, maar na 20 minuten aanschuiven aan de DIXIT-toiletten was het ons toch te veel: we gingen iets verderop een café binnen. De verademing was er in uitgesteld relais dan toch nog. Het gedrum aan de DIXITs zorgde voor aandoenlijke taferelen. Voor het eerste toilet van de reeks van pakweg 30 het toilet waarvoor ook ik stond te wachten, stond eigenlijk een dubbele rij mensen. Een blonde jongen met blozende kaken en parelend zweet op zijn voorhoofd was mentaal al zover weg dat hij onbewust een derde rijd vormde. Hij wipte voortdurend van het ene been op het andere, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde. Dit was duidelijk een urgente aangelegenheid. Na 15 minuten wachten maakte hij de eerste schuchtere pogingen om het toilet te veroveren, maar dat was buiten de dames gerekend die hem al de hele tijd gemeen loensend in de gaten hadden gehouden. Gij steekt hie veu, hé, menneke, klonk het. De blonde jongen trok grote ogen. Niet dat hij nu plots vaststelde dat hij verkeerd was, hij begreep de vrouw niet. Gij moe achter aansluiten, zei ze in een plat Kempische tongval. De jongen stamelde: But Im here for so long too en brak net niet in huilen uit. Hij had de kracht niet meer om aan te dringen en met het hoofd tussen zijn schouders ging hij, zijn rol toiletpapier in de hand, weer achteraan staan in een rij die uiteraard alweer met een meter of twee was verlengd. Ik kon het niet langer aanzien: die jongen was kapot, stond op het punt in zijn broek te doen en werd door een paar Kempenische leden van de Boerinnenbond de (zeden)les gelezen. Ja, in dergelijke gevallen vind ik dat voorkruipen mag. Al zullen de Kempische boerinnen dat niet vinden. Ik bood hem mijn plaats aan en zocht een café op. Ik vermoed zelfs dat ik ook dan nog eerder op de plee zat dan onze blonde vriend. In ieder geval: ik had om het in de woorden van de reclamemakers te zeggen een goeie transit. Mijn darmflora werkten door natuurlijke bifidus en actieve stofwisseling optimaal. De darmdrang kan je één keer uitstellen, maar geen tweede keer en het toilet van café Biljart kwam op tijd. De pijn zelf, die kan je wél wegdenken. Dat is voor mij dé openbaring van het evenement geweest. Je kan de pijnscheuten in je heup en knieholte voelen, en toch zeggen: ik stap voort, het zal wel verbeteren. En wat gebeurt er? Zachtjesaan verdwijnt de pijn en stap je gezwind verder. Komt ze er een tweede keer aan, dan bijt je even door en maak je jezelf wijs dat ze ook deze keer zal verdwijnen. En ook dat gebeurt. Je vraagt je dan af of je de pijn in gedachten niet naar buiten je lichaam zou kunnen verplaatsen. Zou je je niet kunnen inbeelden dat het tarmac waarop je loopt die pijn voelt, of de koeien die je staan aan te gapen, of nog: de andere wandelaars? Zou je op die manier je gewaarwording niet kunnen affakkelen, zodat je zelf pijnvrij doorstapt. Dat vroeg ik me af. Tot op kilometer 66. Daar, in Buggenhout, leek het alsof ik de prikken in mijn heupen en de aanhoudende steken in mijn knieholte ik vermoed de aanhechting van de kuitspier die ontstoken geraakte- niet meer zou kunnen wegdenken. Na een lichte stretching, stapte ik een vol uur door om in Opdorp een half uur te rusten en mijn voeten te laten verzorgen. De eerste 100 meter van Opdorp naar Lippelo waren een verschrikking, maar éénmaal ik weer mijn tempo had gevonden, lukte het om alle pijntjes te verbijten en te vergeten. Wie Opdorp nog net binnen de tijd haalde, was Frank. Maar daar was het vat definitief af. Het besef dat hij nog 8 uren zou moeten doorstappen zelf dacht hij eerder aan 10- was te verpletterend geworden. De pijn was te groot, de hele operatie te weinig zinvol. Toen waren er nog maar 3.
Kilometer 90 dan. Het breekpunt. Ik kon niet meer. Ik zou opgeven, op 10 kilometer twee uur- van de meet. Mijn dochtertje belde me op. Kom op, papa, nog 10 kilometer, je bent er bijna. We volgen je op het internet. Het was het slechts mogelijke moment om me op te bellen, maar tegelijk ook het beste moment. Ik kon nauwelijks meer zeggen dan alles doet pijn, ik ben kapot en de tranen stonden in mijn ogen. Ik begon zowaar te snotteren. Emotioneel slecht moment dus, maar qua motivatie kon je geen beter tijdstip bedenken. Ik haakte in, zette me in het zog van Cielle en stapte mee op zijn tempo. Bij de laatste post (op 6 kilometer van de streep) begon ik te vloeken. Ik schold op alles wat ik zag. Mevrouw, zon lelijke hond als die van jou heb ik nog nooit gezien, riep ik naar een vrouw die met een mormel met flaporen en een jasje om zijn buik (!) langs de kant van de weg stond. Hij is in ieder geval mooier dan jij, aap!, schreeuwde een oudere vrouw van de andere kant terug. Hey oma, is je staprek opgepoetst? Kom ons maar eens achterna! Haha, dat deed deugd, dat luchtte op. De laatste 3 kilometer werden we onthaald door onze respectievelijke vrouwen. Ik vloekte en tierde er voort op los, beet op het touwtje van mijn hoed, kneep de banden van mijn rugzak bijna kapot, en schreeuwde het uit toen het bord van 2 kilometer maar uitbleef. Dit waren de zwaarste kilometers van het hele parcours. Je stelt de opgave uit, je zwaait met je armen boven je hoofd, je rukt aan je haar alsof je het zou willen uittrekken, je pakt jezelf op en beukt door je pijngrens, je schreeuwt het uit als je na een rustpauze weer moet doorstappen, je tast de grenzen van de waanzin af, maar niets is opgewassen tegen het machteloze gevoel dat het kilometerbord om de anderhalve kilometer opgesteld staat. De man met de hamer slaat dan niet één keer, maar wel élke stap op je kop. De minuten die je anders zo makkelijk overbrugt, lijken plots 90 seconden lang te zijn. Dante dAllighieri kende niets van de hel. De hel, dat zijn de laatste 5 kilometer van de Dodentocht. Het aan waanzin grenzende gevoel dat je doormaakt tijdens dat laatste uur, is nauwelijks te beschrijven. Janken zou je nog het liefste doen, je laten vallen en janken als een kind en al jankend in slaap vallen. En ook dat gevoel overwin je. Je stapt door, je kijkt eens rond in de hel, in het universum van de idiotie. En dan? Dan sta je plots voor een tent in Bornem en denk je dat je echt volstlagen krankjorem geworden bent. Een jong meisjes staat voor je en geeft je .... een ananas! Een ananas godbetert, het past perfect in het plaatje. Een volslagen krankzinnig geschenk aan het eind van een volkomen waanzinnige tocht. Om je te bescheuren! Desalniettemin, volgend jaar zoek ik een nieuwe uitdaging: een marathon lopen. Van het moment dat ik opnieuw normaal kan stappen, begin ik eraan. Want éénmaal je geproefd hebt van de absolute waanzin, wil je je er nog wel eens in wentelen.
Hieronder vind je een artikel uit DE STANDAARD van 5 september. Jullie taak is er een verhandeling over te schrijven van 1 pagina. Met verhandeling bedoelen we een goed geargumenteerde en goed gestructureerde tekst. Je gaat dus over de inhoud van de tekst nadenken en je mening uitwerken over 1 pagina. Let op je taal.
Tips: - als je niet sterk bent in schrijven, hou je zinnen kort en vermijd veel bijzinnen. - let op 'congruentie', maw let erop dat je werkwoordsvorm overeenkomt met het onderwerp. vb. .... de media versterken het gevoel ipv ... de media versterkt het gevoel.... (fout: media = mv) - problemen met dt? vervang het werkwoord dat je vervoegt door dezelfde persoon van 'lopen' . vb. hij (worden) --> hij loopt---> t, dus ---> hij wordt - op deze site staan taalmails met zeer waardevolle informatie.
Af te geven op het eind van de les.
KINDERRECHTENCOMMISSARIS ANKIE VANDEKERCKHOVE Het Vlaams onderwijs is heel degelijk, maar te prestatiegericht, vreest de Vlaamse kinderrechtencommissaris. 'Er zou een veel breder pakket aan vakken moeten zijn, waaruit kinderen volgens eigen aanleg en interesse kunnen kiezen.'
'Al die dingen die onze kinderen in hun vrije tijd moeten doen, bieden ze in de VS op school aan'
Van onze redactrice
Veerle Beel
Een op vier ouders in onze enquête meldt een leer- of gedragsprobleem bij hun zoon of dochter. Verrast u dat?
'Ik ben zelf geen expert in deze materie. Ik vind het positief dat wie vroeger achterbleef, nu geholpen wordt op school omdat het leerprobleem in kwestie een naam heeft gekregen, zoals dyslexie. Scholen doen toch veel inspanningen om deze en andere leerlingen een aparte aanpak te bieden.'
'Alarmerend is dat er almaar meer diagnoses worden gesteld of dat geneesmiddelen worden geslikt zonder diagnose. Daarin moeten we waakzaam blijven.'
Een op drie leerlingen heeft al eens bijles gekregen. Leggen we de lat voor onze kinderen te hoog?
'Ik denk soms van wel. In Oesorapporten scoren Vlaamse leerlingen heel hoog, en we mogen daar terecht trots op zijn. Maar de keerzijde is dat het welbevinden van de Vlaamse jeugd niet altijd zo goed is. Ik hoor in mijn wijde omgeving toch veel geklaag over het vele huiswerk en de "werkjes" die kinderen allemaal moeten maken. Het prestatiegerichte onderwijs is in Vlaanderen wel een feit.'
De meeste ouders helpen hun kinderen bij het maken van huiswerk. Een goede zaak?
'Het enige zinvolle van huiswerk is dat het een zelftest is voor de kinderen: beheersen ze de stof, kunnen ze er iets mee? Hulp bij het huiswerk ondermijnt dat systeem. Het kan zijn dat het nodig is om je kind te helpen, maar dan is er toch iets mis. Of bij het kind zelf, of bij de les die niet goed gegeven is of de opdracht die te moeilijk is. Men zou best wat creatiever kunnen zijn met huiswerk, en ach, voor mij hoeft het ook niet per se. Er zou ook in de klas zelf ruimte moeten zijn voor individueel werk.'
'Van ouders die helpen, vraag ik me altijd af hoe lang ze dat volhouden. Tot welke leeftijd? De wiskunde van het vierde middelbaar gaat mijn petje nu al te boven.'
We willen misschien het maximum halen uit ons kind?
'Het hangt in de lucht: we willen allemaal jong en slank en knap zijn, en bruin zonder veel in de zon te zitten. Ook volwassenen ontsnappen niet aan die drang naar perfectie. Denk maar hoe snel plastische chirurgie ingeburgerd is geraakt de jongste tien, twintig jaar. En dus willen we ook voor onze kinderen het gaafste gebit en het beste rapport.'
'Zo willen ook heel veel ouders dat al hun kinderen het algemeen secundair onderwijs afmaken. Terwijl er ook veel nood is aan technisch geschoolden en er niets mis is met het TSO en het BSO. Het gif zit in de terminologie zelf: we willen niet dat onze kinderen naar deze niveaus "afzakken". Die idee houdt helaas hardnekkig stand in Vlaanderen.'
Hoe zou u daar verandering in brengen als u het voor het zeggen had?
'Ik zou dat allemaal mixen, en gemengde lespakketten aanbieden. Zodat, wie pakweg een kluns is in wiskunde, toch kan uitblinken in voetbal, tekenen, autotechniek, drama, dans of muziek.'
'Ik heb een jaar schoolgelopen in de VS, en hun schoolsysteem blijf ik verdraaid knap vinden: je moet een verplicht pakket afwerken, maar je krijgt daar de tijd voor en er blijft een ruime marge voor eigen keuzes uit een breed spectrum. Al die dingen die onze kinderen in hun vrije tijd moeten doen, bieden ze op school aan. Dan hoef je 's avonds niet meer van hot naar her te rennen. En die vakken tellen allemaal mee op het rapport, je krijgt er dus ook echt waardering voor. Zo kan elke leerling gaan voor zijn eigen interesses en talenten, en lossen we in één beweging ook het imagoprobleem van TSO en BSO op: het komt immers allemaal bijeen.'
Is er een vak uit ons huidige onderwijs dat u zou schrappen?
'Nee, helemaal niet. Ik pleit juist voor een grotere diversiteit. De ene keer roept men dat we te weinig wetenschappelijk geschoolden afleveren, dan weer is het de talenkennis die niet goed genoeg is. We moeten het lesaanbod gewoon zo breed mogelijk maken, zodat ieder er zijn gading in vindt. Dat is belangrijk zolang de leerplicht geldt.'
'Wat er zeker in moet, is een aanvulling op de opvoeding thuis. Jongeren moeten al doende leren wat het betekent om in groep samen te leven: dat je afspraken moet maken en naleven, dat je tolerant moet zijn. Noem het sociale vaardigheid of maatschappelijk inzicht, het is in elk geval verschillend van wat jongeren thuis leren, omdat het leven in een kerngezin nu eenmaal anders is dan in een grote groep.'
Tot slot: onze ouders blijken het meest wakker te liggen van de risico's op de weg. U ook?
'O, ik deel die bezorgdheid zeker. Ik hou ook mijn hart vast als mijn dochters in het donker naar school moeten fietsen, over een slecht verlicht weggetje zonder fietspad. Ik druk ze op het hart om hun fluovest en hun fietshelm te dragen, wat niet cool is.'
'Het is toch de wereld op zijn kop: omdat autobestuurders zich niet gedragen, delen we Van Beirendonckvestjes en fietsvlaggetjes uit. Gelukkig zijn er heel wat scholen die inspanningen doen om de schoolomgeving veiliger te maken, maar alles daarbuiten is en blijft een reëel gevaar: elk jaar sneuvelen enkele tientallen kinderen op de weg. Het lijkt de prijs die we moeten betalen voor onze mobiele samenleving. Het is misschien wat sterk gesteld, maar in mijn ogen balanceert dit op de rand van het kindermisbruik.'
