|
Zondag voerde Saulo ons naar een busstation om vanuit Quito te vertrekken ,vele uren op de bus ,op weg naar onze staptocht rond Lago Quilotoa
Onze eerste stop werd een dorp waar een grote markt was.
een markthal, en hier zie je het aantrekkelijkste vlees :).... àlles wordt hier opgegeten
vooraan limoenen, boomtomaten en kaki's denk ik
we aten een lekkere cevichocho (citroen-tomatensap met allerlei soorten maïs ,lupinezaadjes bakbananechips, ajuintjes...) op een tribune en zaten te kijken naar een file
de mensen waren aan het aanschuiven om hun kadootje te krijgen. Ik denk voor 'Hermano Navidad' (Broeder Kerstdag): vnl voedingsmiddelen. Ook de politie deelde uit.
Hier in Ecuador bestaat de gewoonte dat tijdens kerst de rijken aan de armen geven.
Hoewel de bedoeling misschien wel goed is leidt het soms tot vreemde situaties. Als de kinderen van Inge klein waren, zaten ze op een gegeven moment op verschillende scholen: de ene met stempel 'arm' en de andere met stempel 'rijk'. Je kan al denken wat er gebeurde: de ene moest geven , terwijl de andere met gerief naar huis kwam.Het spijtige is dat er vaak geen toenadering tot de 2 groepen is. De rijken hebben hun plicht gedaan (en soms is het niet van harte , komen ze dan nog eens met hun eigen afgedankte brol af , bv frigo's enz...,) maar vooral er wordt geen contact gelegd met wie arm is...
De directrice van de school van Lien en Amelie (ik dacht 800 ll) had aan Inge gevraagd of ze Hermano Navidad konden geven aan een deel van de mensen van Tapori (een 40 tal). Het leuke was dat een groepje van de school van de klas van Lien, de kinderen op Tapori zijn komen bezoeken voordien (gisteren dus). Voor Inge is dit elk jaar een strijd, en nu profiteerden ze van de gelegenheid om aan de directie te vragen of ze zelf niet mochten kiezen aan wie ze de geschenken mochten geven. Met veel plezier en toewijding maakten ze geschenken klaar voor Margarita en haar gezin met 4 kinderen... Maar op het moment van de 'uitwisseling' in t school (het vraagt wel een grote organisatie om dit allemaal efficiënt te laten verlopen) zijn de geschenken bij de verkeerde terecht gekomen... Na de eerste grote desillusie, kon Margarita en daardoor ook de rest er gelukkig nog om lachen. ... Er zaten ook nog enkele dingen in de koffer , die te groot waren voor de 'uitwisseling' , zoals een opgezette fiets, waardoor ze enkele dingen konden recupereren...
Hier een ganse rij stikkers , ik liet een nieuwe velcro op mijn rugzakje zetten
een eindje verder was nog een ganse markt , allerlei eetstalletjes, ... een lust voor het oog soms
als ouders gaan verkopen gaan de kinderen vaak mee. je vindt ze op de meest ongewone plekken
In Quito zie je de kinderen vaak op de rug maar ook spelend op de middenberm waar hun ouders aan de passerende auto's hun koopwaar (fruit, snoep, wc papier, kuisgerief...) proberen kwijt te geraken . Ik heb soms hartzeer en schrik als ik die kinderen constant in die vuile lucht , het gevaar van de auto's zo dichtbij zie...
Nadien werden we door een 'markkramer' die patatjes van eigen kweek verkocht had op de markt , overtuigd om met hem mee te rijden ipv met de bus ; voor 2 $ 't stuk.
Achteraan reden er nog enkele gasten mee in den bak.
wij werden met ons 3 op de achterbank gezet en de 3 kinderen vlogen naar voor bij de mama. Onder protest. Toen ik zei dat ze wel bij ons op schoot mochten komen zitten keerde 1tje (de moedigste) terug . Het werd een prachtige bergrit.Ik hoorde ze overleggen maar kon ze niet verstaan want hier spreken ze ook Quichua:Toen we aan ons gevraagde dorpje aankwamen overtuigde hij ons om nog verder door te rijden naar Lago Quilotoa zelf , een kort eindje voor 10$ (hadden ze goed gezien , maar eigenlijk waren we blij om toch al op de eindbestemming toe te komen.
|
