Vandaag begint deel 2 van de therapie: de chemo. We zijn wat vroeger opgestaan om nog een bad te nemen vóór naar de kliniek te gaan. Michel was zenuwachtig: je weet niet goed wat je moet verwachten. We waren ruim een half uur te vroeg in de kliniek, maar werden daar direct opgevangen. De hoofdverpleegster wist zelfs zijn naam nog zonder te spieken.
Na 5 minuten wachten werd Michel al weggeroepen voor een bloedafname en een routineonderzoek. Goed nieuws: Michel was meer dan 3 kg bijgekomen op 2 weken tijd! Het slechte is dat die er deze week weer terug af kunnen zijn door de chemo, zei de dokter ons. Er waren vandaag weinig patiënten op de afdeling met als gevolg dat Michel een tweepersoonskamer voor hem alleen had. Dat maakt het voor mij ook makkelijker om de hele tijd daar te blijven om hem te helpen als hij het nodig heeft.
We hebben tot na de middag moeten wachten op de uitslag van het bloed. En pas tegen 16.30 hebben ze de eerste chemo (van de twee) gegeven. De tweede heeft hij rond 18.00 gekregen. Intussen heeft hij gegeten als een paard. Hij doet er alles aan om deze fase zo goed mogelijk het hoofd te bieden. Het toedienen van de chemo veroorzaakte geen pijn, en zo werd Michel steeds rustiger. Het enige 'nadeel' is de liters extra vocht die hij toegediend krijgt, waardoor hij om de twintig minuten moet gaan plassen. Als dat vannacht zo verder gaat, zal hij niet te veel slapen... En laten we hopen dat hij niet te veel afziet de volgende dagen, maar boven al dat de chemo aanslaat!
Vanmorgen om 7.30 rinkelt mijn telefoon. Michel aan de lijn. Zo'n momenten zijn altijd wat schrikken: zou er iets aan de hand zijn? Maar nee, gelukkig, het is om te zeggen dat ik me niet moet haasten omdat ze nog een botscan gaan nemen. Daarna mag hij pas naar huis, rond 11.00. Ik neem de tijd dus, kuis nog wat, doe boodschappen, passeer langs de bakker voor chocoladebroodjes en een rijsttaartje, en zorg dat ik rond 10.30 in de kliniek ben. De kamer is leeg, hij is dus weg voor de scan.
Intussen maak ik kennis met de 'dinsdagpatiënt' Jan. Een man die amper een paar kilometer van ons af woont. Ook voor hem is het de eerste chemokuur, maar bij hem is het preventief. De tumor is operatief weggehaald, en op al de scans was niets meer te zien.
De ontslagbrief van Chelle ligt al klaar: hij moet de volgende dagen een waslijst van medicijnen nemen: tegen braken, misselijkheid, iets om te slapen, magnesium, iets om de maag te beschermen, indien nodig iets tegen verstopping, iets om eetlust op te wekken... Ik zal mijn verstand erbij moeten houden.
Het is al middag voorbij als Michel terug naar de kamer komt. Hij eet een bord soep en zijn rijsttaartje, en dan zijn we klaar om te vertrekken. Hij is heel moe van de nacht niet te slapen. Hij heeft liters vocht via baxters gekregen en moest bijna elke 30-40 minuten gaan plassen. Dan kan je natuurlijk niet slapen. Maar tot dan is hij niet ziek geweest, of geen andere bijwerkingen gehad.
In de auto zit hij constant te geeuwen. Eens thuis gaat hij direct in de zetel liggen en valt in slaap. En zolang hij slaapt is hij niet ziek en ben ik content. Ook nu is hij nog steeds zo: moe, af en toe wakker om te gaan plassen, maar niet ziek. De eerste 24 uren zijn nu voorbij, laten we hopen dat de volgende 24 ook zo voorbij gaan.
De twee gsm's staan op 'stil', dus je mag steeds bellen en een boodschap achterlaten. Momenteel is Michel ook te moe om aan de telefoon te komen. Op de vaste lijn bel je (voorlopig) beter niet, want daarvan staat het geluid aan en maak je hem misschien wakker.
Zo, ik ga aan het eten beginnen, hopelijk eet hij wat dadelijk. Tot morgen.
Ook vandaag gaat het nog steeds goed met Michel. Hij is niks ziek, eet redelijk goed en drinkt genoeg (geen alcohol ;-). En hij slaapt heel veel. Maar dat kan me niet deren, ik ben al blij dat hij niet ziek is. Vannacht heeft hij ook goed geslapen, het is dat zijn lichaam het nodig heeft. Laten we hopen dat we dit zo kunnen houden de volgende dagen.
Vannacht zijn we een paar keer wakker geweest: plassen, drinken... Toen de wekker om 8 uur afliep was ik nog vast in slaap en fel aan het dromen. Chelle zei dat ik moest blijven liggen, dat hij wel alleen zou opstaan en zijn ontbijt zou klaarmaken. Om 9 uur telefoon. Dany die vraagt hoe het met Michel gaat. Of ze met 4 mogen afkomen vandaag, omdat ze vrijdag naar Alaska vertrekken? Chelle is al tot in de kamer gekomen. Hij ziet er goed uit. Hij stelt het ook goed. Hij heeft nog niet geslapen nadat hij is opgestaan en is nog niet moe. En volgens de dokter zijn de zwaarste dagen nu voorbij! Van deze chemoweek althans. Hij is helemaal niet ziek geweest, geen pijn gehad, alleen moe geweest en veel geslapen. Dany en co mogen dus komen.
Voor familie, vrienden en kennissen die een babbeltje willen slaan: bel gerust, liefst op zijn of mijn gsm. Die zet ik stil als hij slaapt, zodat je zeker niet stoort op dat moment.
Bezoek willen we de volgende dagen echter niet: vanaf dag 5 is tot dag 8-9 is Michel veel vatbaarder voor infecties doordat de witte bloedcellen dan worden afgebroken door de chemo. We gaan geen risico's nemen want als alles goed verloopt komt er maandag al een nieuwe chemo aan.
De eerste chemoweek is goed verlopen. Michel heeft geen last gehad van bijwerkingen, met uitzondering van vermoeidheid, en dan nog vooral op dinsdag en woensdag. De andere dagen was hij ook vermoeid, maar minder dan die eerste dagen. Zijn temperatuur bleef stabiel en de mogelijke infecties zijn uitgebleven. Nu is het nog wachten op de bloedwaarden van morgen. Hopelijk starten we morgen aan de tweede chemokuur!
