Ik vertrek wat later naar mijn werk vandaag. Ik ben nog moe dus blijf wat langer liggen, en besluit om om 9 uur in Leuven te zijn om een brace voor mijn elleboog te halen, want ik blijf last hebben. Als ik opsta is Seppe ook nog thuis. Hij heeft problemen met zijn gsm (rekening niet betaald) en vraagt of hij de mijne mag meenemen vandaag. In eerste instantie wil ik niet, stel dat ik eens iets aan de hand heb. Maar dan geef ik hem toch af, ik zal wel niets aan de hand hebben. Ik werk ook wat later, want ik ben later begonnen; rond 6 vertrek ik naar huis.
Ik
kom thuis en er staat geen enkele auto: Michel is nog niet thuis en
Seppe is ook weg. Het is woensdag, tennisavond voor Michel, maar dit is
toch echt vroeg dat hij vertrokken is. Het licht in de garage brandt, de
keukendeur is niet op slot en er is niemand thuis. Er ligt een brief op
het aanrecht van Seppe. Papa is opgenomen in spoed. Collega's hebben
hem binnen gebracht. Het is niet goed met hem. Mijn wereld stort in, ik
wens in de auto dat het niet te ernstig is, dat hij nog leeft. Ik kan
niet bellen want ik heb geen gsm. Ik rijdt als een zombie naar GHB.
Gelukkig mag ik direct naar Michel. Hij zit recht in zijn bed. Oef, een
opluchting. Hij herkent mij, maar kan amper spreken. Drie woorden: Ja,
Nee en Twee. Ik probeer vragen te stellen, maar kom er lang niet altijd
uit wat hij bedoelt. De kinderen vertellen me dat het veel erger was,
geen herkenning, geen spraak, niks, gewoon weg van de wereld, maar wel
bewustzijn.
Een
verpleegster toont ons hoe erg het is: ze stelt Michel de vraag om zijn
armen in de lucht te steken. Hij buigt zich voorover. Ze vraagt het
nogmaals. Hij steekt zijn tong uit. Hij begrijpt ons dus niet. Na 5-6
maal vragen, doet hij het juist.
De
prof komt langs om te bespreken wat ze tot nu weten. Een zwelling in de
hersenen. Of we nog niks gemerkt hadden? Ik vraag of het een
hersenbloeding of beroerte is? Negatief. Een zwelling, de rest moeten ze
verder onderzoeken. Ik vraag hem om zeker ook de longen na te kijken,
omdat Michel al een tijd hoest. 's Morgens, een rokershoest, maar wel al
lang. Intussen krijgt Michel medicijnen en zal de taal van Michel wel
verbeteren zegt hij. Hij wordt naar een kamer gebracht, en tegen vrijdag
zullen we de prof terug zien voor verdere uitleg.
Net
voor we naar de kamer worden gebracht begint Michel te ratelen. Veel
woorden, maar niks zinnigs. Ik laat hem met pijn in het hart achter. De
kinderen vluchten. Amber blijft bij Mario slapen, Seppe wil iets gaan
drinken en met vrienden praten.Thuis bel ik naar mijn chef. Ik huil, ik
ben bang. Ik krijg nog verschillende telefoontjes, van familie en
vrienden die Amber al gebeld had. En ik bel naar Moeke. Die nacht
vloeien er veel traantjes en kan ik amper slapen.
Vanaf ik wakker ben wil ik Michel bellen, maar ik wacht tot 8 uur. Ik krijg Michel aan de lijn en hij praat vrij vlot. Oef, weer een opluchting. Het gaat een heel stuk beter. In de voormiddag moet hij weg voor onderzoeken, en ik kan niet wachten tot het bezoekuur begint om 2 uur.
Ik heb blij hem zo te zien. Hij hangt nog aan een baxter, maar praat vlot met weinig fouten en schuifelt wat rond in zijn kamer. Niet vlot, maar stukken beter dan gisteren. De logopediste komt langs. Ze stelt een paar vragen en doet wat oefeningen. Hieraan zie ik beter hoe het met hem gaat. Zijn naam en adres kent hij vlot. Maar zijn geboortedatum en mijn naam weet hij niet meer. Kleine woordjes nazeggen is ook geen probleem. Lange woorden gaan moeilijker. Hij wordt geconfronteerd met zijn eigen falen, en moet niks van de logopediste hebben hierdoor.
Namiddag volgt nog een onderzoek. Voormiddag heeft hij er ook al gehad. Michel wordt deze dagen binnenstebuiten gekeerd. Hij die zo schrik had van een spuit, wordt blauwgeprikt in zijn armen. Ik vind het erg, maar weet tevens dat hij in goede handen is. Ik probeer mezelf niets wijs te maken wat de vooruitgang betreft, want ik weet dat het door de medicijnen komt. En ja, ik heb op internet zitten kijken. En ik wil zeker niet pessimistisch zijn, maar wel realistisch, om niet in een zwart gat te vallen. En ook om de kinderen eventueel te kunnen voorbereiden.
Vandaag zien we geen dokters, maar dat wisten we. Bang afwachten tot morgen dus.
Het gaat beter en beter met Michel, maar ik laat me niets wijsmaken. Dit komt door de medicijnen. Vanavond zullen we de dokter zien en meer weten. De dag duurt lang, maar Michel is goed, dus dat maakt niet uit. Pas na 7 uur zien we de prof. Hij geeft duidelijk uitleg, maar het is slecht nieuws: een grote tumor in de linkerlong en één uitzaaiing naar de hersenen, maar ook groot.
Michel zijn wereld stort in. Hij had dit niet zien aankomen. 2x kanker, is 1x niet genoeg?? Ook voor de kinderen en mezelf komt dit hard aan. Hoewel ik me er een beetje op had voorbereid, ben ik overdonderd en begin ik te duizelen.
Te laat denk ik eraan om de dokter te vragen of Michel voor het weekend naar huis mag. Alle dokters zijn al vertrokken, maar de verpleging gaat het morgenvroeg vragen. Hopelijk mag hij een paar daagjes naar huis komen.
Ik sta op met de gedachte dat Michel misschien vandaag naar huis mag komen. Aan zijn telefoontje te horen maakt hij het goed. Ik beslis het slechte nieuws te gaan vertellen bij Angele en Nadine. Angele is alleen thuis en ze troost mij. Ook zij heeft kanker gehad, en is genezen. Ik mag niet wanhopen.
Ik rij verder via Bert en Lieve, maar daar is niemand thuis. Ik ga naar de kliniek. Het is nog lang geen bezoekuur, en ze gingen mij bellen als ik hem mocht halen, maar ze kunnen me daar niet weg houden! Ik bel naar Michel en zeg dat hij met de lift naar beneden moet komen, dan ziet niemand op de afdeling dat ik daar ben. Ik wacht hem op aan de lift, want hij zou de weg alleen misschien niet vinden. We gaan een koffie drinken in het cafetaria. Dan wil hij naar boven, om te weten of hij naar huis mag.
We moeten nog wat wachten. Net voor de middag vertrekken we. Met medicijnen gewapend mogen we naar huis. We zijn allemaal blij als we thuis zijn. We krijgen veel bezoek. Het is een in-en uitgeloop van mensen. Gelukkig nooit te veel samen want dat zou te druk zijn. Michel heeft zijn pyjama geruild voor zijn jeans en ziet er goed uit. Net zoals ervoor, niet ziek. We hebben afgesproken dat we max tot 19.00 bezoek willen ontvangen. Nadien is de avond voor ons. We eten samen, krachtvoer voor Michel en spelen met de kaarten. Michel klopt ons allemaal!
Die nacht is de eerste nacht dat hij terug een beetje beter slaapt. Wat ben ik blij dat hij is mogen thuis komen.
We beleven vandaag een rustig dagje, net zoals vroeger. Seppe wil zijn haar af, en enkel Michel mag dat met de tondeuse afdoen. Het valt me zwaar om te vragen, maar ik wil wat foto's trekken van ons vier. Het is mooi weer, de zon schijnt. En Michel ziet er nog niet ziek uit. Hij is wel vlug moe. Hij heeft het moeilijk ermee. Amber wil namiddag naar de paardenstalling en Seppe wil naar de
ridders gaan, de gewone draad weer oppakken, dus zijn we in de namiddag
met zijn tweetjes, met af en toe bezoek.
Om 6 uur komen de kinderen nog binnen om afscheid te nemen. We moeten om 7 terug in de kliniek zijn. Volgende week zijn er verder onderzoeken.
