Ik had niet echt veel zin om te schrijven de vorige dagen: er valt momenteel niet veel positiefs te zeggen. Alhoewel... De bestraling is achter de rug. Ondanks de bestraling doet Michel zijn knie nog steeds veel pijn. Zijn hoofd is precies iets beter. Tijdens de bestraling hebben we de medicijnen even moeten opdrijven, maar intussen hebben we ze ook weer wat afgebouwd. De scan wees uit dat de tumor in de lever gegroeid is. En Michel heeft beslist om toch met de chemo te beginnen. En daar ben ik blij om! Want het geeft me weer wat hoop. Dit keer is het chemo met Taxotere, een product dat gemaakt wordt van de taxusplant. Hij zou zieker kunnen zijn dan de vorige keren en heeft ook meer kans op infecties. Hij moet vaker gecontroleerd worden, maar moet slecht 1x per drie weken ambulant de chemo gaan halen. Vóór de derde toediening volgt weer een controle om te zien of hij aanslaat. Indien niet wordt de behandeling stopgezet. En er is geen verder alternatief...
Stilaan beginnen we in ons gezin te spreken over het einde. Het doet pijn erover te spreken. We huilen regelmatig. En Michel probeert ons op te beuren. Zo is hij... We willen dit niet. Waarom hij, hij is altijd zo'n goed mens geweest en nog steeds. Het is veel te vroeg en te pijnlijk. Maar het is een deel van het leven. Sterven hoort bij het leven. Maar niet op deze manier. Als een mens oud is ja, en zachtjes in zijn slaap kan wegzinken. Al bij al ben ik toch blij dat we alle vier de kans krijgen om afscheid te nemen. Hoe zwaar het ook is. Hopelijk hebben we nog maanden voor de boeg en is dit allemaal voorbarig.
Michel bekijkt zijn bezoekers intussen ook met andere ogen. Bij sommigen is hij heel emotioneel. Ook hier probeert hij vrolijk te zijn en nog steeds van het leven te genieten. Zondag had hij zijn 3 beste vrienden met hun vrouw weer uitgenodigd. We hebben uren in de tuin gezeten, genietend van de babbel en een glaasje. Ik heb zelfs wat foto's genomen. En meestal staat hij er lachend op. Ik bewonder hem zo hard. Zijn moed, zijn doorzettingsvermogen, altijd positief willen zijn, nooit klagen.
Ik heb schrik voor de volgende zes weken. Laten we hopen dat ze niet te zwaar gaan zijn, en dat hij nog steeds kan genieten van de kleine dingen. En vooral dat de chemo gaat aanslaan! Woensdag, op Amber haar verjaardag, beginnen we eraan. Het zou een prachtig kado zijn als het lukt!
