Ik heb een tijdje niks geschreven, maar eigenlijk is er voor ons veel gebeurd. Vorige zaterdag is Amber afgestudeerd. We zijn met ons drieën naar de proclamatie geweest (Seppe zat op Graspop). De leerlingen hadden een mooie show voorbereid (je vraagt je af waar ze de tijd gevonden hadden tussen al die examens), en er was oa. een hele pakkende speech van een leraar die sinds het begin van het schooljaar kanker had. Zelf was ik enorm emotioneel; ik heb wat traantjes gelaten, en ook Michel had het moeilijk. Een aantal maanden geleden kon ik alleen maar hopen dat hij in zo'n toestand deze dag zou halen. En ik ben blij dat we deze dag gehaald hebben! Alleen al voor Amber.
Na de proclamatie volgde de receptie, en nadien zijn we onze dorst gaan lessen op de Oude Markt met Bert, Lieve en Wim. Het leek veel op de goede oude tijd: rustig een terrasje doen, tijdens een optreden. In de late uurtjes zijn we met zijn vijven nog afgezakt naar een restaurantje (Amber had galabal). Het heeft deugd gedaan: praten over koetjes en kalfjes, en het ziek zijn even vergeten. En Michel heeft er minstens zoveel van genoten als ik!
Zondag zijn de tennismakkers langsgekomen. We hebben rustig in de tuin gezeten, met een hapje en een drankje, en 's avonds heb ik de mannen verrast op een simpele, vlug ineen gestoken barbecue (ik had amper 5 stukken vlees in huis). Een mens heeft niet veel nodig om zich goed te voelen!
Omdat het maandag zo'n goed weer was hebben we dan maar besloten om maandag nog een barbecue te geven. Met de buren dit keer. Voortaan geven we er zo veel mogelijk als het goed weer is en de toestand het toe laat. Elke keer wat andere mensen (niet te veel ineens) uitnodigen!
Dinsdag zijn we dan begonnen met de bestraling. Eén bestraling op de knie, en vijf bestralingen op het hoofd, waarvan de laatste morgen plaats vindt. De bestralingen zijn echter niet zo vlot verlopen. Vanaf donderdag ging het weer wat minder met Michel: hij was moe, verward en moest overgeven. Gelukkig dat ze ons goed hadden ingelicht, en dat ik wist dat dit kon voorkomen. Vrijdagmorgen hebben ze de medicijnen dan wat verhoogd, en nu gaat het weer wat beter. En morgen zit de laatste bestraling erop.
Intussen hebben we nog een verduidelijkend gesprek gehad met Professor Nackaerts. Ik bewonder die man, hoe hij toch met een lach en wat humor de dingen op een eerlijke en menselijke manier kan overbrengen. En dan nog op een positieve manier. Volgende week worden we terug in het ziekenhuis verwacht voor de planning van de verdere behandeling. Hopelijk geven ze intussen nog een aantal zonnige dagen!
