Ik vind het zo erg dat de dagen stilletjes verder kruipen, zonder er erg in te hebben, zonder veel te doen, zelfs zonder veel te genieten van het leven. Elke keer als ik de blog aanvul, word ik geconfronteerd met het aantal dagen. Destijds heb ik de dag als hoofdstuk geschreven, omdat ik niet wist hoe ik eraan moest beginnen. Nu is het een confrontatie. Een teken voor mij dat ik van elke dag moet genieten, want ze gaan zo snel voorbij.
De meeste dagen gaan gewoon voorbij in de dagelijse sleur. Opstaan, Michel helpen wassen, aankleden, samen eten, afwasmachine leeghalen terwijl Michel rust en wacht op de verpleegster. Dan een wandeling, kiné en middageten. In de namiddag krijgen we regelmatig wat bezoek. Dat fleurt Michel op. Een glaasje drinken (wijntje, cava, soms champagne) en babbelen met vrienden. Zeker nu het zo mooi weer is en we kunnen in de tuin zitten, vergeet ik bijna dat Michel ziek is. Hij ziet er immers niet ziek uit en als we zo kunnen babbelen en lachen kunnen we even vergeten hoe erg dit allemaal is. Erg voor ons, maar nog het ergst voor Michel. Dan avondeten maken, soms bezoek 's avonds en dan in de zetel zitten en wat tv kijken tot we gaan slapen. Af en toe kuis ik of lees ik een boek, en dan voel ik me schuldig omdat de uren voorbij gaan zonder dat ik aandacht en affectie aan Chelle geef. Ik zou meer willen praten, maar momenteel is Michel erg gesloten. En dat wil ik respecteren. Het doet hem allemaal zo'n pijn om erover te praten tegen ons.
Vanaf vandaag zijn de pijnpleisters volledig afgebouwd. Gisteren avond hebben we de laatste afgetrokken. Deze werkt nog zo'n 16 uur na. Vanaf vanmiddag kon er dus pijn optreden. Gelukkig is deze weggebleven. Hopelijk blijft het nog een hele tijd zo!
Omdat ik vond dat de dagen voorbij slopen, ben ik vorige week in actie geschoten. Ik heb een kappersbezoek gereserveerd voor morgen. Ik weet niet wat de volgende weken gaan brengen, dus hoog tijd dat we dat geregeld hebben. Ze hebben ons gezegd zijn haar waarschijnlijk niet gaat uitvallen dat van de chemo, dus moet het geknipt worden. De eerste keer na zijn hersenoperatie.
Voor donderdagmiddag heb ik een etentje gereserveerd in d'Hoogeschool. Vroeger gingen we zo graag en vaak uit eten. Nu nemen we de draad weer op. Als hij goed is, uit gaan eten. Een simpele lunchmenu, en niet te lang. Want van eten wordt Michel steeds moe.
Woensdag en vrijdag zitten we in de kliniek. Woensdag am hebben we een uitgebreid gesprek met een hele hoop specialisten in GHB. Over de chemo, het verloop, ... Eigenlijk over al onze vragen. Ik heb er al een deel opgeschreven, maar voor sommige heb ik schrik om ze te vragen. Schrik om geconfronteerd te worden. Vrijdag namiddag gaan ze de poortcatheder plaatsen. Dit is een onderhuids poortje lang waar de chemo in Michel zijn lichaam geprikt wordt. Dit om te voorkomen dat zijn armen te fel afzien. Het plaatsen gebeurt onder plaatselijke verdoving en is een kleine ingreep. Michel heeft er schrik van, maar na al wat hij al heeft doorstaan zal dit maar een kleinigheid zijn. Dat hoop ik althans, want als alles goed verloopt, gaan we zaterdag naar zee. Een paar dagen terug had Michel gezegd dat hij graag de Belgische kust nog eens wou zien. Het is zo lang geleden dat we nog daar zijn geweest. Vera en Yves hebben hun appartement aangeboden, want een dag daar rondlopen/hangen is veel te vermoeiend. Zo kan hij wat rusten en liggen als hij er nood aan heeft. En uitstellen mogen we niet, want we moeten profiteren van elke goede dag die we hebben!
Ik weet met mezelf geen blijf. Gisteren niet, vandaag
niet. Ik voel me als toen na de brand. Helemaal op. Ik weet het allemaal
niet meer. Ik zou willen vluchten, maar weet niet waar heen. En ik mag
Chelle niet in de steek laten. Van de kinderen krijg ik weinig hulp. Ze hebben hun eigen leven, problemen en onzekerheden. Ze hebben het ook moeilijk. Zeker nu ik thuis ben, denken ze
dat ik voor alles tijd heb. Ik heb meer tijd, buiten het geloop, het
altijd daar zijn voor Chelle en me voor iedereen wegcijferen. Ik zou zo
graag eens een dagje voor mezelf hebben. Niemand om me heen. Tot mezelf komen.
Chelle
laat me niet toe tot zijn wereld. Hij is degene die het het moeilijkst
heeft van al. En hij sluit zich af. Daardoor voel ik me nog meer in de
steek gelaten, maar ik moet hem de tijd geven. Ik loop tegen de muren op. Ik zit ook met mijn vragen,
mijn twijfels, mijn angst. Een dagje eruit zou ik willen. Ik stel hem
voor om samen weg te gaan. Maar hij wil niet. Geen weekendje, zelfs
geen dagje. Hij stelt het altijd maar uit.
Thuis kan ik mijn
gedachten nergens bij houden. Ik slaap slecht. Mijn eten mislukt:
aanbranden, overkoken... zelfs met maar één pot op het vuur loopt het
soms al mis. Ik ben zo moe, zou eens een nacht lang aan één stuk willen
slapen. En mijn masker willen afzetten. Het masker van de sterke vrouw
die alles aankan...
Woensdag
hebben we een uitgebreid gesprek gehad met de dokter en de
hoofdverpleegster van de afdeling longkanker (met chemo behandeling).
Heel duidelijk, veel info, een mapje met alles nogmaals uitgelegd op
papier om na te lezen, tijd voor onze vragen, en eerlijke antwoorden op
onze vragen. We weten dat genezing niet mogelijk is. Wat we nu doen is
uitstellen en hopen op stabilisatie. Het zal ervan af hangen of de chemo
aanslaat of niet. We zullen meer weten binnen een tweetal maanden, na
twee reeksen chemo.
De chemo die Michel krijgt bestaat uit een
cocktail van twee medicijnen. Cisplatine en Gemcitabine. Zwaar geschut
met veel bijwerkingen, maar met de meeste kansen. Er is steeds een kuur van 3 weken waar op de
eerste dag beide medicijnen worden gegeven. Die dag moet Michel
24 uur in de kliniek blijven. Na de chemo moet hij de hele tijd veel
vocht krijgen, omdat Cisplatine de nierwerking kan verstoren of zelfs platleggen. Bovendien
heeft de chemo invloed op zowel witte- als rode bloedcellen en
bloedplaatjes. Risico op infectie, bloedarmoede en stollingsproblemen dus. Betreft het
infectie risico: dit begint op ca. dag 5 van de kuur en is het felst
op dag 8. We zouden het bezoek op die dagen willen beperken. En mensen
die met een hoest zitten of zich niet goed voelen, worden gevraagd om hun
bezoek uit te stellen. Best bel je even op voorhand. Op dag 8 moeten
we dan weer binnen gaan voor een bloedwaardemeting en als deze goed zijn
een dosis Gemcitabine. Deze keer zijn we slechts enkele uren in de
kliniek. Waarschijnlijk zijn we tegen de middag al weer buiten. Op dag
15 moeten we naar de huisdokter voor de bloedwaarden. Op dag 22 begint
het weer opnieuw van dag 1.
Vandaag hebben ze een poortkatheder onderhuids (in de buurt van het
sleutelbeen) geplaatst. De ingreep heeft toch zo'n 1,5 uur geduurd onder
lokale verdoving. Gelukkig heeft Michel geen pijn gehad. Zelfs 's
avonds niet. Het is een ringetje (poort) met een siliconen membraan
waarin een naald geprikt kan worden. Aan dit schijfje is een buisje
verbonden (katheder) dat in een grote ader gaat. De chemo wordt
rechtstreeks via deze poort in de bloedbaan gespoten. Bovendien hebben we andere slaappillen gekregen. Michel sliep zeer weinig de laatste dagen, ondanks het pilletje dat hij al nam. Hij was veel te zenuwachtig, voor de operatie en voor het verdere verloop. Hopelijk gaat het nu beter.
Na mijn twee grote dippen van gisteren en eergisteren besefte ik dat het zo niet meer verder kon. Gisteren ben ik na het avondeten direct het bad en het bed in gegaan, weliswaar met laptop. Ik wou niets of niemand zien, tijd voor mezelf hebben. Michel is me een paar keer komen opzoeken in de kamer. Hij was heel bezorgd, en snapte dat het zo met mij niet verder kon. Hij raadde me aan om er eens tussen uit te gaan, een dagje te gaan duiken, wat te ontspannen. Na het nodige protest, want ik wil Chelle niet in de steek laten, heb ik dan uiteindelijk toegestemd.
De nieuwe slaappil heeft wonderlijk gewerkt. De vorige werkte op het inslapen, deze eerder op het doorslapen. Nadat hij nog een uurtje in bed heeft liggen woelen (ik ben de kamer uit gegaan om Michel op zijn gemak te laten), is hij in slaap gevallen voor de langste nachtrust sinds de laatste twee maanden. Om één uur ben ik stilletjes terug in bed gekropen en was blij om Michel zijn zware rustige adem te horen. Ik zal het er eens met de dokter over moeten hebben, of ik er ook eens af en toe zo eentje mag nemen ;-).
En vanmorgen ben ik dan met een klein hartje vertrokken naar de Oosterschelde. Herni was daar voor het weekend, en hij staat altijd klaar voor een duikje en een babbel. Het zonnetje scheen, maar er was iets te veel wind. Aangezien ik te laat was voor het eerste tij, heb ik eerst mijn hart gelucht en mijn tranen laten lopen met een tasje thee en pannenkoeken als middageten. Die heeft hij daar vers voor mij gebakken. Nadien ben ik in de beschutting van de stuurhut, maar lekker in het zonnetje in slaap gevallen. Nog steeds wat verdwaasd ben ik na bijna twee uur wakker geworden en heb Chelle gebeld om te vragen of alles ok was met hem. En nadien zijn we gaan duiken, de eerste duik in open water sinds twee maanden. Het water zag er grijs en koud uit, en eigenlijk had ik bij dat aanzicht al minder zin. Mijn slechte bui was nog niet over. Maar de kou viel goed mee. Het water van de Oosterschelde is door het goede weer al 14 graden. Ondanks het beperkte zicht onder water hebben we een mooie duik gedaan. En het beste van al: onder water kan ik alles vergeten. Ik weet niet hoe het komt, en andere duikers ervaren dit ook, maar dit waren 45 minuten zonder beslommeringen. En het klinkt raar, maar toen ik boven kwam al, en nadien nog meer toen ik in het gras op de dijk in het zonnetje zat, voelde ik me veel beter. Mijn batterijen waren weer bijgeladen.
Vol energie ben ik terug naar huis gereden. Wat verse vis gaan kopen, lekker eten gekookt, ik kan er terug tegen aan, hopelijk voor enige tijd! Chelle was moe toen ik thuis kwam, ik zag het aan hem. Hij had de vloer in de living geborsteld, de was binnen gehaald, handdoeken en ondergoed opgeplooid en weggezet, aardappelen geschild, het aanrecht zag er piekfijn uit...En hij heeft goed gegeten! Hij ligt nu in de zetel zachtjes te ronken.
