Er is weer veel gebeurd. Vorige dinsdag is Michel met 5 tennismakkers naar de Ardennen vertrokken. Hij vond het super! Ik heb niet veel verhalen gehoord, maar de voldoening was groot. Bedankt makkers!
Ook ik was tevreden dat ik weer een paar duikjes kon doen. Wat voor mij 1,5 dagje ontspanning ging worden, is helaas een beetje in het water gevallen. Woensdagmorgen kreeg ik een telefoontje van Moeke dat Vake zo slecht was. We hebben dan besloten om Michel niet op de hoogte te stellen, maar ik ben naar Sint Truiden gereden. Vake had een maagzweer die aan het bloeden was, en ze hebben hem geopereerd via de mond, om de zweer dicht te branden. Hij is er weer doorgesparteld, en intussen heeft hij weer al twee zweren gehad die behandeld zijn...De man ziet af, ik vind het erg. En Moeke met hem. Zij ligt intussen nog steeds in de gips, en is afhankelijk van iedereen. Gelukkig dat familie en kennissen bijspringen om haar te helpen.
Intussen heeft Michel meer en meer pijn, vooral in zijn knie. Toen hij thuis kwam van de Ardennen, kon ik het al aflezen op zijn gezicht. Maar als ik hem wat extra pillen wilde geven, nam hij ze niet. Ik heb er vrijdag in de kliniek over gesproken. De dokter heeft zich een beetje boos gemaakt op hem (waar ik blij om was, want anders luistert hij toch niet). De dosis morfine is aangepast, en intussen neemt hij met regelmaat nog wat extra in. En hij voelt zich beter! Want pijn hebben is absoluut niet nodig.
Zaterdag is hij dan ziek geworden: overgeven. Weer naar de kliniek gebeld. Dosis medicijnen aangepast. En hopen dat hij er zondag van af was. Want zondag gingen we naar zee voor een paar dagen. De autorit was een marteling. Als Michel moet zitten heeft hij pijn. We zijn dus vaak gestopt en we hebben er 3 uur over gedaan om daar te geraken. Over vanachter in de auto zitten, met zijn been gestrekt naast hem, wou hij niets horen. Koppig dat hij is! Maar we zijn er geraakt en het waren drie heerlijke dagen!
We hebben veel gewandeld, op een traag slentertempo, maar elke dag verschillende uren. Op het strand, op de dijk en in de winkelstraat. Af en toe deden we een terrasje, maar niet te vaak, want zitten deed pijn. Het weer was prima; alleen maandagmorgen hadden we wat regen. 's Morgens stonden we rustig op, en met open venster hadden we een uitgebreid ontbijt met een prachtig zicht op het natuurgebied. We namen de tijd om te praten. We zijn heerlijk gaan uit eten. En slapen deed Michel als een roosje: vast en lang. Net voor de terugweg moest Michel weer overgeven. En de terugreis was een even grote marteling als de heenreis. Maar al bij al hebben we genoten, en ik hoop dat we dit nog vaak kunnen herhalen!
Gisteren was een triestige dag. 's Morgens lag er een doodsbrief in de bus. Jos, een oude vriend van Michel, was gestorven. Het heeft ons zo hard geraakt! Ik kende Jos maar een paar maanden, van toen we hem zijn tegengekomen in Gasthuisberg. Hij en zijn vrouw Anita waren zo'n fijne mensen. Jos had ook longkanker, en we zijn hem gedurende die maanden een aantal keer tegengekomen, meestal in het ziekenhuis. Ik vond het fijn om met hem te praten, het was een lieve man. De laatste keer dat we hem gezien hadden, leed hij veel, en was hij uitgeput. En toch hoop je dan dat het weer wat beter wordt.
De misdienst was mooi en sereen. Er was veel volk. Michel was niet mee gegaan, hij kon het niet opbrengen. En ik heb gehuild, ik kon mijn tranen niet bedwingen. Hopelijk is het daar waar je nu bent beter, Jos. En Anita wens ik veel sterkte toe. Er is een moeilijke tijd gepasseerd, maar er zullen ook nog moeilijke dagen volgen. Je bent steeds welkom thuis, meisje! Voor een babbel, een knuffel en steun!
Toen ik na de dienst weer thuis kwam, was Michel, nat in het zweet, het gras aan het maaien. Het ging niet met hem: hij zei dat hij al ruim een uur bezig was, en had nog maar een 20-tal m2 gedaan. Het is een schat dat hij wil helpen, en hij is zo moedig. En als hij zo'n dingen wil doen, dan moet ik hem laten. De tijd gaat sneller voorbij op die manier. En het is een uitlaatklep om niet steeds aan zijn ziekte te denken. Maar het vergt veel van hem.
