We zijn weer thuis van de kliniek. Michel heeft vandaag zijn tweede chemo gekregen. Een korte versie dit keer. Het onderzoek was prima, hij was weer 600 gr bijgekomen en is nu nog twee kilo verwijderd van zijn vroegere gewicht. De bloedwaarden waren ook goed. En hoewel het medische team enorm zijn best doet, is het wachten het meest vervelende. We waren daar om 8.30. Dan volgt een bloedafname. Nadat de resultaten hiervan bekend zijn, komt de dokter op gesprek en volgt een kort medisch onderzoek. We krijgen de definitieve bevestiging dat de pijn in Michel zijn knie te wijten is aan een peesontsteking. Gelukkig maar, want zowel Michel als ik waren er niet helemaal gerust in. Intussen wordt de chemo besteld en klaargemaakt. Zo gauw die op de afdeling is aangekomen, wordt ze toegediend. Dat duurt een half uur, de spoeling die volgt een kwartiertje. Nadien moeten we nogmaals wachten op de dokter met de ontslagpapieren. Rond 14.00 kunnen we vertrekken.
Ze hebben ons gezegd de volgende twee weken heel alert te zijn voor koorts en ontstekingen. Verder worden er niet echt nevenwerkingen verwacht. Volgende maandag moeten we niet naar de kliniek, maar op controle bij de huisarts.
De chemo ging zo goed vorige week, dat ik eigenlijk niet verwachtte dat er nog problemen zouden komen. Dat was dus mis. De nacht van maandag op dinsdag werd ik wakker van gehoest. Ik vroeg Chelle of alles ok was. En eigenlijk verwachtte ik al dat hij ja zei. Het werd nee. Mijn hart sloeg een tel over. Wat scheelt er?? Hij moest overgeven. Ik was zo blij dat hij wat kilootjes bijkwam, en nu dit...
Ook de verdere dinsdag is hij misselijk geweest. Hij heeft bijna niet gegeten en bijna de hele dag in de zetel gelegen. De goede week nemen ze ons alvast niet af, maar hier had ik niet (meer) op gerekend. Gelukkig is het vandaag wat beter. Hij heeft geen last meer gehad. Hij heeft zelfs weer wat buiten gezeten, in de tuin rondgelopen en geholpen. Licht werk maar hoor: een zak open houden, de tuinslang vasthouden, de kraan open of dicht draaien.
De wandelingen zijn sinds vorige week naar het verleden verbannen. Sinds zijn chemo was Chelle te zwak, en had hij te veel last aan zijn knie. Zijn knie ziet er redelijk gezwollen uit. Hij neemt pillen ertegen, maar hij wil zijn pillen altijd zo snel mogelijk achterwege laten. En dat moet hij dan bekopen met meer zwelling en meer pijn. Vanaf vrijdag heeft hij kiné voor zowel zijn longen als zijn knie. Hopelijk helpt het snel, want het is alsof kanker alleen nog niet genoeg is, dat er ook een peesontsteking bij moet komen.
Intussen probeer ik me te concentreren op mijn spaans. Ik heb morgen schriftelijk examen, maar ben niet meer gemotiveerd. En ik heb nooit van examens gehouden. Naar de les ging ik meestal met plezier, maar studeren... Ik heb een aantal belangrijke lessen gemist, en dat merk ik. Ik stel het blokken steeds maar uit, en als ik mijn boek vast neem ben ik te vlug afgeleid. Nog enkele weekjes volhouden, dan is het schooljaar achter de rug. Want ik wil toch moeite doen om mijn jaar te slagen. Dan kan ik nog alle kanten op in september.
Ook 's nachts gaat het niet zo goed met mij. Ik lig veel te vaak wakker. De ene keer blijf ik woelen in bed, de andere keer sta ik op en hou me bezig in de living. Het gevolg is dat ik af en toe een heerlijk ontbijt klaar heb staan met croissants en smoothie. De aardappelen zijn dan al geschild, de groenten gekuist, de afwasmachine leeggehaald. Op die manier heb ik dan door de dag wat tijd om een uiltje te vangen. Maar het is niet bevorderlijk voor de normale gang van zaken. Ook nu zal ik me maar eens richting slaapkamer begeven, want als Chelle wil opstaan, is de nacht weer veel te kort geweest voor mij...
