Zondag waren we op bezoek in Buvingen, bij Vake en Moeke. Ik had moeten aandringen om te vertrekken, want dit is voor Michel een emotioneel zware dobber. Ik was echter blij dat we er waren, want Vake was niet goed en is die avond in het ziekenhuis opgenomen met een darm- en longontsteking.
Maandag was de traditionele kaarters namiddag. Georgy is Michel komen uithalen. Die begint zich ook al goed thuis te voelen bij de kaarters/tennissers. Ik ben altijd zo blij als Michel nadien vertelt dat hij zo'n plezier gehad heeft daar.
Dinsdag is tant Nene langs gekomen. De vrouw wou al lang eens langskomen, maar met haar 85 jaar is dat een hele onderneming. Ik wou haar gaan afhalen in het station, maar kon haar niet bereiken. Ze is dan met de bus tot bij ons gekomen, bepakt en gezakt met wijn, wafels en taart. Ze waren blij om elkaar te zien. Die twee hebben toch wel een speciale band.
Dinsdagmorgen hebben we telefoon gekregen van GHB. De chemo van woensdag wordt uitgesteld wegens plaatsgebrek. Een beetje een teleurstelling, maar nu kunnen we Amber haar verjaardag wel vieren zonder last te hebben van de chemo. Maandag moeten we ons opnieuw aanmelden.
Amber liep heel zenuwachtig rond de laatste dagen,want om 7u00 's morgens op haar verjaardag ging ze haar rijexamen afleggen. Ze heeft veel geoefend, met resultaat: ze is geslaagd, van de eerste keer! Ze is superblij. Op haar rijbewijs staat als afleverdatum dezelfde dag maar 18 jaar later dan haar geboortedatum. Ze is de voormiddag nog met de auto naar de Makro in Vilvoorde vertrokken, via de Brusselse ring. Om een GPS te kopen, anders rijdt ze verloren. Vanavond zijn we met zijn drietjes naar de Italiaan gegaan, een pasta gaan eten voor haar verjaardag. Veel meer hebben we niet gevierd. Seppe was er niet bij, die was nog aan het werk.
Ik de namiddag zijn Tom en Greet op bezoek gekomen. Met hun 9-maanden oude dochtertje Nell. Michel leeft op als zijn goede vrienden komen. Hij kijkt er steevast naar uit. Hij geniet van een Duveltje of een glaasje wijn in gezelschap, en aangezien ik zelden drink... Zo kan hij al babbelend alles een beetje vergeten. En hij is zwaar na aan het denken over de dagen die komen...
Dag 146 - Maandag 25 juli 2011
Vandaag zijn we terug naar GHB gegaan. Voor de chemo. We hebben de laatste dagen echter wat afgepraat, en Michel wil de chemo niet meer beginnen. Hij wil geen teleurstelling meer. Deze chemo heeft veel te veel kans om niet te lukken. Er is slechts 9% kans op lukken, en in die gevallen spreekt men van een stabilisatie van enkele maanden tot een klein jaar. Met de hele tijd om de drie weken chemo, zolang een mens het kan volhouden en kans op ziek zijn, infecties, slecht voelen... Een moedige beslissing. Ik kan me niet inbeelden wat ik in die situatie zou doen. Het moet heel moeilijk geweest zijn voor hem. Ik heb hem niet willen beïnvloeden door iets te zeggen, alleen dat ik hem altijd zou steunen, welke beslissing hij ook ging nemen. Momenteel voelt hij zich veel te goed om zich ziek te laten maken door de chemo. Hij wil nog genieten van deze laatste weken of maanden. Met die chemo zou hij daar misschien niet meer toe komen. Wat zijn enkele maanden extra dan...
Zowel de kinderen als ik steunen Michel in zijn beslissing. Als hij het zo wil, moet hij in de eerste plaats aan zichzelf denken, en niet aan ons. Hoe moeilijk het ook is om te aanvaarden. Vanavond heb ik moeke opgebeld om het haar te zeggen. Nu vake in het ziekenhuis ligt heeft ze het dubbel zo moeilijk. Gelukkig is die aan de beterhand en mag hij misschien eind deze week naar huis. Ik vond haar heel moedig, want we weten allemaal wat dat betekent. Ook Georgy, Peter en Johan zijn op de hoogte.
Ik vind het moeilijk om dit allemaal te schrijven, vandaar dat ik de laatste weken zo weinig schrijf. Toch ben ik blij met de blog, zodat we het niet steeds opnieuw moeten vertellen. Het doet zo'n pijn. Afscheid moeten nemen. Voor de kinderen, voor mij, maar zeker voor Chelle. Wij kunnen ons niet inbeelden hoe hard dat moet zijn. Alles moeten achterlaten zonder dat het leven voltooid is. Maar mensen, schuw hem niet, een telefoontje of bezoekje van vrienden of collega's doet hem zo'n plezier! Zeker nu hij nog goed is. Want ik heb schrik dat het allemaal veel te vlug zal gaan.
