De dagen kruipen stilletjes verder: we zijn vandaag al 43 dagen verder na de spoedopname. Sinds Michel thuis is zijn er gelukkig geen ophefmakende dingen gebeurd. Toch maak ik me steeds zorgen over hem. Hij heeft een paar avonden wat koorts gehad. Zijn eetlust is de laatste dagen fel verminderd. Koffie drinkt hij niet meer, terwijl hij vroeger makkelijk 6-8 tassen per dag kon opslurpen. Een glaasje wijn of bier heeft hij de laatste dagen ook niet aangeraakt. En hij heeft twee dagen migraine gehad. Het erge is dat hij zo weinig klaagt, en dat ik vaak pas na uren (of soms zelfs niet) achter moet komen dat er iets mis is. Hij heeft de laatste dagen, zowel door zijn toestand als door het slechte weer weinig gewandeld. En hij heeft heel veel geslapen.
Ook zijn er wat problemen geweest met de hechtingen in zijn zij: eerst waren ze een beetje aan het ontsteken. Nadien bleek dat de draadjes (niet de nietjes) er al veel te lang inzaten en waren vergroeid. De verpleegster kon ze niet uit krijgen. Gelukkig heeft de dokter hem niet te veel pijn gedaan en zijn ze er sinds gisteren allemaal uit.
Onze dagplanning heeft ook stilaan zijn draai gevonden. 's Morgens twee boterhammetjes en een glaasje fruitsap op bed. Dan het bad in en kleren aantrekken in de badkamer zodat hij niet te koud krijgt. En dan de zetel in en rusten tot de verpleegster komt. Op deze manier is hij het minst vermoeid. Ervoor was hij totaal buiten adem na het ochtendritueel. Na de verpleegster gaan we een wandelingetje doen. Dan volg de kiné. Tegen dat we terug thuis zijn is het middag en tijd om te eten. De namiddag wordt afgewisseld door rusten, af en toe wat bezoek, een wandelingetje en als er sport is, tv-kijken. En dan is het weer al te vlug tijd om eten te maken, de afruim te doen en ons in de zetel te nestelen voor de rest van de avond. We doen op een dag niet te veel. Belangrijk is dat Michel het tempo bepaalt. Het weekendje weg zal er nog niet zo vlug in zitten, en naar Bretagne zeker niet. Maar misschien kunnen we binnenkort wel een paar daagjes naar zee gaan...
Gisteren zijn we vake gaan opzoeken in Buvingen. Een half uurtje ter plaatse was al heel vermoeiend. Het was bijna 8 weken geleden dat Michel nog daar was geweest, en beiden waren emotioneel. Volgende afspraak is met Pasen!
Vandaag gaat het weer wat beter met Michel: hij eet een ietsiepietsie meer. En we zijn twee keer gaan wandelen. Bovendien zijn de koortsavonden sinds zondag ook achter de rug. En hij wil terug een Duveltje proeven. Ik was verbaasd toen ik vandaag ineens GHB aan de lijn had. Het bloedonderzoek van donderdag wees uit dat er een ontsteking was, ondanks de antibiotica. Ik had hen toen al gezegd dat Michel wat koorts had gehad 's avonds, waarop ze hadden beslist om de antibiotica te verlengen. Ze informeerden naar verdere koorts en ik heb nu richtlijnen gekregen: als de koorts meer is dan 38° moet Michel terug binnen gaan om antibiotica intraveneus te krijgen. Gelukkig is alles dik onder controle (nu) en zijn we niet van plan om direct terug te gaan!
