Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
23-02-2011
een offrun
Ondanks al het goede advies, loopt het niet gesmeerd vandaag. Ik doe wat ik moet doen, een trage duurloop van 10 km met 2 versnellingen van 1 km aan wedstrijdtempo om het tempogevoel te krijgen. Maar het voelt niet goed. 'k Ben blij dat ik thuis ben en moet me beheersen om niet te gaan schransen. 't Zullen de hormoontjes zijn zekers... Btw ik heb mijn beoogde BMI (22, berekend op nuchtere maag ) bereikt. Nu nog zo proberen te houden.
... met het oog op Kiewit. Enkel vandaag volgen we nog het oorspronkelijke trainingsschema voor de venloop. Maar vanaf woensdag wordt er even, tijdelijk weliswaar, afgebouwd voor Kiewit. We liepen 10 km in 57'08", slechts 2 secondjes langzamer dan mijn streeftempo op de halve marathon. En het voelt lekker... Btw, ook nog een heel leuk complimentje gekregen over mijn blog. Bedankt!
Geflankeerd door 4 mannen ben ik vandaag genoodzaakt om als enige in mijn soort mijn 'vrouwtje' te staan. Missie volbracht! Rustig doorloopje van ruim 9 km achter de kiezen. Nog één run en ik passeer de kaap van 300 voor dit jaar.
Voor de eerste keer in mijn leven heb ik non-stop 16 km gelopen en voor het eerst sinds mijn bestaan ben ik 1u en 50 minuten aan één stuk onderweg geweest. Een goede calculator weet meteen dat we aan een heel rustig tempo gelopen hebben, maar dat deert me niet. Het is vooral een kwestie om het lichaam aan deze langere duurtijd te laten wennen.
Als je een uur aan het joggen bent, heb je het gevoel dat je zo nog uuuuuren kan verdergaan. Het voelt niet aan als een training. Maar weet je wat het vreemde eraan is? Plots, zo na ongeveer anderhalf uur, voel je je benen verzwaren. Je bent nog niet moe, maar je benen beginnen toch lichtjes te protesteren. Ik stel vast dat ik deze gewaarwording aanvankelijk reeds na 75 minuten had. Het feit dat dit opschuift is een teken dat mijn lichaam goed wordt voorbereid op de halve marathon.
21,0975 km... het blijft toch een gigantische afstand voor mij!
Ik ben geslaagd op de test voor Kiewit, al is het maar nipt. Maar geslaagd is geslaagd, toch? Vandaag heb ik twee maal drie kilometer gelopen aan het tempo dat ik in Kiewit wil aanhouden, 5'05" per kilometer. Het steekt me een beetje dat ik het nog niet kan afronden naar 5. Ik ben echter een realist, geen optimist. 5 minuten is nog 5 seconden te hoog gegrepen. Kan je nog volgen?
Qua hartslagwaarden zat ik goed, denk ik. De eerste drie km zat ik nog vrij hoog, gemiddeld 176. De laatste km van deze drie was ie al gezakt naar 166, dit is ongeveer mijn gemiddelde hartslag tijdens wedstrijden. Na een rustpauze van 5 minuten had ik bij volgende 3 km een gemiddelde hartslag van 147. Beduidend lager dus. De laatste km zelfs slechts 134. Betekent dit dat ik toch vrij snel recupereer of wat moet ik hieruit concluderen?
Ik besef dat ik het in Kiewit toch zwaar zal krijgen en troost me met de gedachte dat ik normaliter binnen de 51 minuten uit mijn lijden verlost zal zijn. Als het lukt, zal de euforie achteraf heel groot zijn. Veel lopers kunnen het beamen: 't is toch daarvoor dat we het doen, niet?
Ondanks de ode van vandaag, had ik totaal geen zin om te lopen. 'k Heb een beetje last van een stijve nek, hoe het komt weet ik niet. Dit in combinatie met nat weer is niet echt goestingscheppend, een woord dat ik hier, ter plaatse en al schrijvend, bedenk. In ieder geval, we moesten 10 km lopen in een tempo van 5'55'' en daar had ik nog minder zin in. Enkele loopmaatjes hadden ook al aangegeven dat het voor hen zo hard niet hoefde, dus had ik mijn virtuele trainer gewoontegetrouw ingesteld op 6'00.
Bij thuiskomst van 't werk had ik beslist om deze keer mijn middagmaal pas te nuttigen ná de training, uitgezonderd de soep ('k heb toch een beetje naft nodig). Dat bleek een wijs besluit. De eerste km liep als een trein (5'46'') en hiermee was de toon gezet voor de rest van de training. Dit is ongeveer het tempo dat ik wil lopen tijdens de halve marathon én ik heb mijn tetter nog goed kunnen afsteken. Na afloop was er van enige vermoeiheid geen sprake.
Ook mijn gemiddelde hartslag viel goed mee, lag zelfs lager dan tijdens sommige langzamere duurlopen. Ik wijt dit volledig aan het feit dat ik het nuttigen van mijn maaltijd heb uitgesteld. Eigenlijk is dat niets nieuws. Ik heb dat uiteraard al eens eerder ondervonden. Het is trouwens algemeen geweten dat het niet goed is om vlak voor het lopen te eten, zeker geen middagmaal. Desondanks kan ik meestal niet aan de verleiding weerstaan. Deze keer hebben de boontjes en de biefstuk me achteraf des te meer gesmaakt.
By the way, 'k ben op 2 weken tijd 1 kg afgevallen, gewoon door het snoepen wat te minderen. Goed bezig, al zeg ik het zelf.
Opnieuw een trage duurloop gedaan. Bedoeling was 10 km, doch het werden er 12. 'k Moest erna nog gaan winkelen en kon niet aan de verleiding weerstaan om deze extra kilometers om te zetten in een chocomousseke. Wat betreft de hartslag: 'k begon aan 174 en eindigde met 123. Dus overduidelijk een diesel.
Gisteren een verjaardagsfeestje gehad met de gevolgen vandien. Geen training én schransen, een nefaste combinatie. Vandaag hebben Johan en ik een compensatietraining gedaan: goed voor ruim 15 km én 1000 calorieën. Onderweg treffen we toevallig 2 clubgenoten met een mountainbike onder hun gat. Geen lopers, maar overlopers!
Slechts één pilletje heb ik nog maar genomen, en de training loopt gelijk een trein! 6 versnellingen van telkens 1 km. Ik wil die lopen aan 5 minuten met het oog op Kiewit en blijf er vanaf de derde versnelling royaal onder: 4'50, 4'39, 4'43 en tenslotte zelfs 4'32. Opnieuw loop ik de eerste helft met een hogere hartslag en de laatste 3 km resp. met 150, 155 en 152. Na de training voel ik me nog zo fris als een hoentje. Kiewit, here I come!
Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen en eerst het goede nieuws vertellen. Het doktersbezoek heeft uitgewezen dat ik geen hypochonder ben. Na wikken en wegen heeft mijn dokter beslist om medicatie voor te schrijven voor mijn hoge bloeddruk. Uiteraard is dit geen probleem van vandaag alleen, zo lichtzinnig schrijft hij geen pillen voor. Tja, ook al spaar je het zout op de patatten, een dubbele erfelijke belasting sleep je altijd en overal mee.
Mijn halve marathonplannen komen gelukkig niet in het gedrang. Dankzij mijn sportieve levensstijl is mijn polsslag in rust lager dan gebruikelijk bij mensen met een verhoogde bloeddruk. Tegen mijn loopambities heeft de dokter geen enkel bezwaar, wel houdt hij er rekening mee bij het bepalen van de soort medicatie. Ik moet even wennen aan het idee dat ik, op zo jonge leeftijd, al dergelijke medicamenten moet slikken. Zal ik er ooit vanaf geraken? De dokter sluit dit niet volledig uit, ik denk er het mijne van.
Bij mijn thuiskomst lees ik tijdens het ontbijt (ik ben nuchter naar de dokter gegaan om ook bloed te laten trekken) de bijsluiter. Misschien is het beter om de rubriek 'bijwerkingen' over te slaan, maar ik kan het toch niet laten. Ik ben niet zo hypochondrisch van aard, dat dit me compleet uit mijn evenwicht zal brengen. Wijselijk onthoud ik er alleen van dat ik er mogelijks blozende kaken van kan krijgen. Gelukkig geen rode neus, dat zou ik veel erger vinden. Zo, nu ga ik even naar de overkant van de straat om mijn ouders voor deze vroegtijdige erfenis te bedanken.
Vandaag hebben we de gebruikelijke tempoloop van 10 km gedaan. Bij de analyse van mijn hartslag kom ik tot de conclusie dat ik duidelijk een diesel ben. Tijdens de eerste twee kilometers bonst mijn hart in stijgende lijn, daarna volgt er een forse daling. Mijn gemiddelde hartslag over de volledige afstand is 161, maar voor de laatste 5 km ligt het gemiddelde net onder de 150. Kan ik hieruit afleiden dat ik geschikter ben voor langere afstanden?
Vandaag opnieuw een rustig duurloopje gedaan. Was nodig om het hartje wat te ontzien en het nodige vet te verbranden. Gisteren heb ik mij immers, tijdens een gezellig etentje met vrienden, te goed gedaan aan biefstuk friet en een dame blancheke als dessert. Héééééééérlijk. Mijn hartslag is al wat gezakt tov eergisteren, maar enkele weken geleden lag ie toch nog lager. Geen flauw idee waar dat aan ligt. Mogelijks brengt de geplande medische check-up in de zaak. Wat ook een reuzemeevaller is: ik heb pleistervrij gelopen zonder bloedsporen achter te laten! Jawel, de pedicure heeft mijn voeten werkelijk goed onder handen genomen. Ik heb wat nuttige tips gekregen ivm nagels knippen en vijlen. Hopelijk is - met de toepassing hiervan - mijn probleem definitief van de baan. By the way, de kaap van 200 is al bereikt. Kilometers welteverstaan, niet kilo's!
Net terug van een bezoekje aan de pedicure. Hopelijk hoeven mijn voeten vanaf nu niet meer te baden in bloed. Dankzij enkele ronde pleistertjes was het probleem al gedeeltelijk verholpen. Benieuwd of het vanaf nu ook volledig pleistervrij lukt.
De training op hartslag van vandaag draaide voor mij uit op een regelrecht fiasco! Bij de eerste kilometer zat het er al tegen: een gemiddelde hartslag van 179 bij een tempo van 7'36''. Ja wadde! Bij kilometer drie is hij al gestegen naar 185, bij een tempo van 6'56. Lager dan 148 krijg ik hem niet. Het gemiddelde eindresultaat is navenant: 163 bij een tempo van 7'02''. Tijdens de training zelf voel ik niets, maar achteraf meen ik toch een vreemde hoofdpijn te ontwaren. Hoge bloeddruk of een ingebeelde ziekte? Alleszins toch ongerust genoeg om een afspraak bij de dokter vast te leggen. Hoog tijd voor een check-up!
... éreintée (vrij vertaald: stikkapot). We hebben een pittige intervalintertraining achter de rug. Afwisselend 1 minuut gas geven en 1 minuutje uitbollen in 2 reeksen van 9. Niet voor niets schrijf ik bij het tweede een verkleinwoord. Het lijkt wel of de rustminuut véél korter duurt. Gemiddelde hartslag 162 en maximale hartslag 217. Kan een hart zo hard kloppen zonder het te begeven? Moet ik nu naar de dokter of naar de horlogemaker? Ik voel me alleszins kiplekker, al vertoonde ik vandaag geen hennetjesgedrag!
Ziezo, de maand ziet erop. 169 kilometers staan er op de teller. Ben ik content mee. Op naar de volgende 1.331 voor dit jaar! Nu even een moeilijk momentje. Geen nootjes, geen chocola,... alleen een waterke en nog een waterke en weer een waterke totdat ik een waterpenske heb.
Guess what? Ik heb me door mijn man laarzen met hoge hakken laten aansmeren. Neen, ik druk het een beetje te straf uit. Ik was uiteraard akkoord. Beste bloglezer... dit is een mijlpaal in mijn leven. De laatste jaren kleed ik me wel al wat vrouwelijker dan vroeger, maar hoge hakken... dat was toch nog een brug te ver.
In een zotte bui heb ik vorig jaar eens een paar laarzen met stiletto-hakken gepast in een goedkope schoenenboetiek in shoppingcenter Wijnegem. Ik was stomverbaasd over het effect. Wie was dat, daar in de spiegel? Die slanke dame met de ellenlange benen tot aan haar gat? Ook mijn man was laaiend enthousiast. Die moet je kopen, die moet je kopen... stond hij naast me te scanderen. Totdat ik een poot probeerde te verzetten. Om je nek te breken, zo'n hakken. Ofwel scheelde er iets aan het ontwerp van die laarzen, ofwel klopt mijn eigen constructie niet helemaal. In ieder geval, een beginnend steltloper verplaatst zich eleganter en moeitelozer dan ik op dat moment. Terwijl ik verder zocht naar een lager exemplaar, ging mijn man samen met onze jongste dochter (toen 9 jaar) snuisteren bij de kleinere maten. Even later kwam mijn dochter, als een ervaren fotomodel, gratieus voorbij geparadeerd op een stel high heels in de kleinst beschikbare maat. Daar kon haar moeder nog wat van leren! Ik heb mij destijds niet tot een aanschaf laten overhalen, althans niet voor mezelf, wel voor ons Dagmar. Andere meisjes hadden immers de mogelijkheid om te spelen met de hakkenschoenen van hun mama. Omdat mijn dochter dit geluk niet te beurt viel, kreeg ze toen haar eigen paar, maatje 34, nog twee maten te groot, en uiteraard louter bedoeld als verkleedschoen.
Inmiddels ben ik alweer een jaartje ouder. Hoe ouder ik word, hoe meer de nood aan vervrouwelijking blijkbaar toeneemt. Aan een bescheiden hakje heb ik me de voorbije zomer al eens gewaagd. Stilaan wordt het tijd voor the real stuff. Geduldig heb ik de soldenperiode afgewacht om dan genadeloos (tov mezelf) toe te slaan. Deze keer bezoeken we geen schoenenboetiek, doch een schoenenboutique. Een kleine nuance, die echter een groot prijs- en kwaliteitsverschil verraadt. Mijn man wijst me een trendy purperen paar aan. Tof, niet kitcherig ondanks de kleur, maar mijn praktische kant weigert resoluut om ze te passen. Met welke kleren moet ik dat in godsnaam combineren? Als ik verneem dat 1 paar 50% korting oplevert en een tweede paar 60%, staat mijn besluit vast, ik zal hoedanook ( ) met twee duo's de winkel verlaten. Er is nog keuze te over in mijn maat, ik leef gelukkig op kleine voet.
Het wordt een bruin stel met 6 cm verhoging en een grijs koppel met een stellage van maar liefst 9 cm. Beide van een soort leder dat nauwelijks poetswerk behoeft. Net wat ik zocht... Manlief content en ik ook tevreden. Hiermee kan ik naar hartelust combineren. 's Anderendaags wil ik al meteen mijn nieuwe aanwinst showen aan mijn collega's. Ik kies de laarzen ifv mijn outfit. Het worden dus de grijze. Geen goed idee om ze boven aan te trekken. Ik geraak nauwelijks zonder breuken de trap af. Na enkele minuutjes neem ik - op de tippen van mijn tenen - het wijze besluit om van schoeisel en dus ook van outfit te veranderen. Eerst leren lopen op 6 cm, dan zal het later met die andere ook wel lukken, praat ik mezelf moed in.
Zo heb ik dus het hele weekend geoefend. Ik heb opnieuw leren lopen, terwijl ik mijn loopschoenen nauwelijks heb aangehad. Ik heb gedanst op mijn high heels alsof mijn leven ervan afhing. Niemand heeft aan mij gemerkt dat het mijn eerste keer was. Om half vier 's morgens heb ik ze echter met veel plezier terug uitgegooid. De bruine vallen mee, maar de grijze blijven toch nog kleine marteltuigen.
Weet je wat het beste is aan heel deze zaak? Als ik die laarzen draag, zakt mijn BMI automatisch naar 20 à 21. Dus waarom zou ik het snoepen dan nog moeten laten?
Of toch ten minste een drastische vermindering. Vanaf 31.01.2011 wordt het menens. Bij deze staat het zwart op wit (euh... groen op groen) en onderwerp ik me meteen wereldwijd aan externe controle.
Voor wie het nog niet doorheeft: de titel slaat natuurlijk niet op mijn loopliefhebberij , maar op mijn eerste en tevens grootste passie: snoepen. Mocht ik niet minstens 2000 calorieën per week extra verbruiken, je zou me kunnen rollen. Ik heb nergens écht talent voor, al ben ik in veel dingen wel een goede middelmaat, lopen, schrijven, mijn werk,... noem maar op. Qua snoeperij ben ik echter een uitblinker, gewoonweg onverslaanbaar : zoet, hartig, op nuchtere maag of vlak voor het slapengaan,...noem maar op. Ik lust en kan het allemaal!
Ondanks mijn gezonde BMI (22,5) ben ik het dikkertje van de atletiek. Tja, om mijn figuur beter tot z'n recht te laten komen, zou ik beter bij de boerinnenbond aansluiten. Het stoort me niet, want - zoals reeds eerder aangegeven - ik zit goed in mijn vel. Ik wil alleen een extra inspanning leveren voor mijn halve marathon. Iedere gram die ik minder moet meeslepen, is immers een gram minder. Als ik mijn BMI tot 22 kan reduceren ben ik tevreden. Het is belachelijk weinig, ik weet het, het zit gewoon tussen mijn oren, ik weet het. Maar ach, laat me toch, als ik denk dat dit me gelukkig maakt.
Vanavond ga ik voor een laatste keer nog eens goed schransen. We worden op een feestje verwacht met buffetformule, alles overgoten met diverse lekkere roomsausjes, gevolgd door calorierijke dessertjes. Dat wordt voor mij la grande bouffe, exclussief de orgieën welteverstaan. Morgen nog wat afkikken van al dat vettige en lekkere eten door opnieuw vettig en lekker te eten. En dan... gedaan, schluss, over en uit,... of toch bijna, grotendeels,....
Hopelijk word ik er niet grumpy van zoals buurmeisje (in een straal van 1 km) Kim. Big boobs zal ik er alleszins niet van krijgen. Jammer, maar helaas, Johan!
Vandaag moeten we terug een loopje nemen met onze hartslag. Zonder trainers weliswaar, ze zijn beiden belet. Wie zal de haantjes dan in toom moeten houden? Het hevigste haantje heeft echter forfait gegeven en hierdoor kukelekuut de rest automatisch ook wat minder.
Helaas moet ik het zonder hartslagmeter stellen. Ik had 'm woensdag afgedaan en ergens neergelegd met de gedachte : hier mag ik 'm niet leggen, want dan vind ik 'm nooit meer terug. En inderdaad, vrouwelijke logica klopt altijd ! Hopelijk heeft mijn hart ook zonder dat ding door dat het minder hard mag bonzen.
Er wordt wat afgegromd en gemord onderweg omwille van het trage tempo. Sommigen klagen dat ze niet opgewarmd geraken op deze manier. De dirty mind van deze runchick is echter een onbeschreven blad, dus van mijnentwege is er geen alternatief opwarmertje te verwachten.
Anderhalf uur later zijn we amper 12 km gevorderd. Iederaan mag ervan denken wat ie wil, maar ik vond het een geslaagde training.
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
) bereikt. Nu nog zo proberen te houden.
in de zaak. Wat ook een reuzemeevaller is: ik heb pleistervrij gelopen zonder bloedsporen achter te laten! Jawel, de pedicure heeft mijn voeten werkelijk goed onder handen genomen. Ik heb wat nuttige tips gekregen ivm nagels knippen en vijlen. Hopelijk is - met de toepassing hiervan - mijn probleem definitief van de baan.
! Hopelijk heeft mijn hart ook zonder dat ding door dat het minder hard mag bonzen.
