Zalig lenteweer in wat eigenlijk nog putje winter moet zijn : daar moeten we van profiteren. Even zinnen verzetten, even op adem komen, even genieten om dan...
Een dag verlof erbij op donderdag om ten volle het weekend te benutten en aangezien Fons al startklaar werd gemaakt door Marnix, zijn we rond 10 u al op de autostrade, richting Kortrijk, waar onze 'kalle' er ons via Rijsel laat verderrijden richting Valenciennes. In Maubeuge stuurt ze ons door het stadje, waar we tweemaal rechtsomkeer moeten maken omdat het bruggetje onder de spoorweg maar 2,7m hoog is. Net niet hoog genoeg voor ons dus om zonder brokken verder te kunnen. Uiteindelijk raken we weer op de grote baan om zo verder in Anor (in de Franse Ardennen) toe te komen. Er zijn vier ruime camperplaatsen voorzien en er is een sanitaire blok voor het lozen van grijs water en nemen van vers water, en je kan er het chemisch toilet reinigen. Als je graag cachet is dit een goeie uitgangsbasis voor een viertal wandelingen in de omgeving. Verder stelt het stadje niet veel voor, behalve een kleine supermarkt valt er niet veel te beleven. Maar, we kozen deze bestemming dus voor het aantal potjes die we zouden proberen te vinden.
Ook voor de niet-cachers onder jullie, hier kan je prachtige grensoverschrijdende boswandelingen doen, die goed bewegwijzerd zijn. Een aanrader dus ook voor sportievelingen en rustzoekers.
Voor ons dus, de meeste potjes werden gevonden, de ene was wat origineler dan de andere en voor sommige was het wat heuvel op en af klauteren, maar we waren toch tevreden. De zon en de zachte temperaturen overdag deden wonderen.
Eén minpuntje alweer : de boiler, een oud zeer, ons zorgenkind van de camper. Weer een totaal ander gegeven, maar met hetzelfde resultaat : geen verwarming, geen warm water. We twijfelden even om terug naar huis te keren, maar besloten dan toch maar even door te bijten. Tenslotte, dat donsdeken uit de Action heeft weer eens zijn nut bewezen. Superkwaliteit voor weinig geld.
De batterijtjes zijn weer opgeladen, maar voor hoelang weten we deze keer niet.
Ja het is weer zover, another year over. Time to look back
Acht weekendjes trokken we erop uit met den Fons. Ingelmunster of West-Fleteren maken kans op de meest dichtbijzijndse bestemming van het jaar. Froschhausen de verste, zonder twijfel. In september trokken we er ook voor een kleine 14 dagen op uit om de meeste tijd door te brengen in Porlezza, Italië. In totaal kwamen er 4555 kilometers meer op de teller.
Ook zonder de camper gingen we er nog eens op uit. Rotterdam was voor mij een voor herhaling vatbare dichtbij bestemming, Barcelona is er eentje dat van de bucketlijst kan geschrapt worden en London, ja dat hoort nu eenmaal elk jaar eens bezocht te worden. We gingen ook nog een lang weekend met Aäron en Jade naar Luxemburg en ook het familieweekendje in Aalst met de hele bende was een voltreffer. En niet te vergeten onze reis naar het verrassend mooie Montenegro, waar we met het openbaar vervoer naar drie verschillende plaatsen trokken.
Jammer genoeg moesten we dit jaar ook afscheid nemen van mijn papa. 84 jaar van het leven kunnen genieten en ons achterlatend met herinneringen en lessen die we nooit kunnen vergeten.
Aan iedereen wens ik een schitterend nieuw jaar toe. En stuur ik een boodschap : open je hart en verruim je blik op de wereld, omarm het onbekende en steek energie in positiviteit. Aan de reislustigen onder jullie : heel veel toffe reisjes en veilige kilometers. Aan de geocachers : vele nieuwe smileys op de kaart en plezier bij het zoeken. Aan mijn familie en vrienden : een hele goeie gezondheid, zorgzaamheid voor elkaar, toffe momenten samen, goeie studieresultaten of genoegdoening in het werk, ...Love you all
Na de voorbije zware weken besloten we er toch eventjes tussenuit te muizen. Het hoefde niet ver te zijn, gewoon even een andere omgeving was meer dan genoeg. In Doornik waren we al eerder, we kenden de camperplaats en er lagen nogal wat caches verstopt.
Door het lange weekend konden we al op donderdag vertrekken, rond de middag waren we al ter plaatse.
Wat we vooral deden dit weekend : genieten van de heerlijke zonnige herfstdagen, de caches en vooral veel en goed slapen. Het deed ons deugd.
Zondag gingen we nog even langs bij mama en zagen dat het goed was...
Van zodra je thuis bent, val je weer met beide voeten op de grond, maar ik laat jullie toch graag even mee terugblikken naar onze voorbije reisherinneringen.
Door op een zondag te vertrekken mis je misschien enkele dagen, maar het grote voordeel is dat het zalig rustig rijden is. De enige plek waar we moeten aanschuiven is bij het tankstation in Luxemburg waar iedereen probeert een paar eurootjes winst te maken door de lage brandstofprijzen. Na 425 km rijden zoeken we de camperplaats op in Pont-a-Mousson, een wat slaperig stadje gelegen aan de Franse zijde van de Moezel. Er zijn 42 plaatsen , het is buiten het topseizoen en toch hebben we één van de laatste plaatsjes te pakken. Voor deze plek betaal je 10 euro, je hebt er alle voorzieningen en je kan er zelfs douchen en naar het toilet. We maken nog even een wandeling, er staan marktkraampjes en we zoeken ook een paar caches. We kruipen redelijk vroeg onder de wol en de volgende dag vertrekken we rond half tien om naar onze bestemming in Porlezza te rijden. Ook nu is het rustig rijden en aan de Gotthardtunnel moeten we maar zo'n 20 minuutjes aanschuiven. Hadden we de hele tijd mooi zonnig weer, dan slaat dit toch wel net om ,5 km voor we de camping bereiken. Het regent als we ons plekje uitzoeken, en we kunnen nog net de luifel uitschuiven voor het onweer uitbarst. Gelukkig is dit slechts een valse start, want na een uurtje is dit alles voorbij en we hebben de verdere tijd prachtig weer. Camping Darna krijgt van ons een dikke pluim, netheid is daar een prioriteit, de ligging is top. Je kunt er prima eten in een groot restaurant en de bediening is dik in orde.
Dit zou een rustvakantie worden en we zijn er toch in geslaagd twee volledige dagen op de camping te verblijven. Maar van daaruit waren er ook zoveel interessante dingen te beleven. We konden een mooie wandeling langs het meer maken tot in Cima. We klommen even naar boven en van daaruit weer naar beneden om de Begna waterval te zien, en het kleine kerkje op de bergwand was de bestemming voor een cache. We mispakten ons aan de wandeling naar het Pianomeer.
Je kan er rustig langs een pad naartoe wandelen, maar we dachten slim te zijn en een zijweg in te slaan. Alleen, die zijweg liep de hoogte in , door de bossen. We kwamen steeds hoger en zagen nog steeds geen meer. Er leek geen einde te komen aan de klim, we besloten dan ook maar, wijs als we zijn (maar helaas een beetje te laat) terug te keren en dan toch maar het makkelijker pad er naartoe te nemen. Ik kan je verzekeren, die frisse pint bij aankomst was meer dan welkom.
Ditzelfde pad van Porlezza loopt ook door tot Mennagio aan het Comomeer.Een fietstocht van 12,5 km, heen bijna de hele weg lichtjes bergop. Dit met de minifietsjes vergde toch enige energie. Ergens onderweg kwamen we een stukje op de gewone weg terecht, misten het anderskleurige wegwijzertje, en moesten zo dus via de gewone weg helemaal naar beneden, tot aan het meer dat we in de dieperik zagen liggen. De vele haarspeldenbochtjes werden met de grootste voorzichtigheid genomen, Marnix dacht enkel maar : hoe geraken we hier ooit weer terug naar boven? Maar ooit zei er een bekende man : je moet de problemen maar oplossen als ze zich voordoen, dus genoten we die dag verder van het weer, de boottocht naar Varenna, de mooie wandeling, de gekleurde huisjes, . En ja, na even zoeken en wat uitleg vragen in ons beste Italiaans, vonden we het begin van het fietspad terug. Ook niet makkelijk, want tenslotte moet je over die zelfde berg terug, maar zonder verkeer en de nodige op - adem- komen-pauzes was dit toch een ander soort fietsritje.
Een andere dag namen we de stadsbus naar Lugano in Zwitserland, zo'n 20 km van Porlezza. Ook daar kan je geruime tijd de oevers van het water volgen, maar ook de binnenstad is de moeite waard.
En totaal onverwacht stond er op onze camping ook een vriendin van me. We kennen elkaar al 40 jaar, en het was ongeveer 3 jaar geleden dat we elkaar zagen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik iemand mijn naam hoorde roepen. Dat je zo ver moet rijden om elkaar te zien é, ongelooflijk! Het werd dan ook een heel leuke bbq avond waarbij we heel wat aflachten. Bedankt Gino en Tania voor het gezelschap.
Je begrijpt het al, er kwam toch een moment van vertrek aan. We bekeken even de weerberichten en besloten er enkele tussenstops in te lassen. Marnix was fan van Colmar, en zo werd dit onze volgende bestemming. Het was er 30 ° en ook deze camperplaats aan de Port de Plaisance was al weer redelijk vol toen we er aan kwamen. Hier betaal je 15 euro. Met de fietsjes volgden we de Sentier de l'ill een stukje om een tiental caches te zoeken. We zagen er twee ooievaars en bleven er wijselijk ver van. Daarna wandelden we nog even naar het gezellige centrum waar we het plannetje volgden om de meeste bezienswaardigheden niet te missen. Een toffe eerste indruk. Hier komen we wel nog eens terug.
De volgende dag was er eentje om snel te vergeten. De eerste 200 km richting Han-sur-Lesse gingen vlotjes, alhoewel we ook een stukje Route Nationales volgden. Heel mooi om door te rijden maar helaas schiet je er geen meter mee op. Kwam daar nog bij dat we ons misrekenden wat ons aantal dieselliters betreft en dat we zo een spannend moment beleefden om uiteindelijk aan de pomp te belanden met nog aantal te rijden km's op de teller : 0! Volgende obstakel : ongeval op de baan, die volledig werd afgesloten en zo stonden een half uur stil op de autoweg, daarna stilletjesaan verder om dan te weten te komen dat die autoweg werd afgesloten om zo op de N4 te komen die slechts één rijstrook had wegens wegenwerken en het ook niet opschoot. De namiddag ging al lichtjes over in avonduren toen we besloten niet meer naar Han te rijden maar de eerste camperplaats op onze weg te nemen, in Bastogne dus. En ja hoor, net toen we even dachten oef, lazen we op het bord dat het daar niet meer toegelaten is te overnachten en verwijzen ze je door naar een camping. Moet ik nog meer zeggen. Enfin, de camping lag 2 km verderop, we moesten via een automaat inchecken en dit kostte ons 15 euro. We probeerden er alsnog een leuke afsluiter van te maken, en verorberden een lekkere kaasschotel.
Gelukkig werden de laatste kilometers de volgende dag vlotter gereden en kwamen we behouden thuis.
Socializen in Rotselaar @ Event Welcome to Belgium
Weer eens een andere invulling van een camperweekendje : bijwonen van een geocache-event in Rotselaar.
Op vrijdagmorgen moest er eerst nog een belangrijke klus geklaard worden : alhoewel, wij waren enkel mee als morele bijstand voor zoon/pluszoon Aäron die een belangrijke stap in zijn leven zette en zijn handtekening plaatste onder de verkoopsovereenkomst van zijn net gekochte appartement. Nogmaals gefeliciteerd daarvoor Aäron.
Daarna reden we vlotjes door tot ongeveer Aalst , waar het vanaf dan steeds stoppen en aanzetten was tot een stuk op de ring van Brussel. Ja , het hoort er tegenwoordig bij zeker. Rond 14 u meldden we ons aan op de hoofdcamping van het event, waar we betaalden (49 euro voor de overnachting en event) en dan doorverwezen werden naar een weide zo'n 200 meter verderop. De innerlijke mens kon toen al wat gebruiken, dus warmden we de meegebrachte verse soep op en aten er een boterhammetje bij. We hadden de mini-fietsen van ma en pa meegekregen om die even te proberen, en deden dus een klein toertje in de omtrek en zochten hier en daar een cache. Rond 17 u was het nog zo'n 24°, leuk om nog even buiten te zitten en een cavaatje te drinken. Genoeg om de tongen wat losser te maken, want als kennismaking met de andere cachers, kon je een matrix-bingo proberen ingevuld te krijgen. Daarvoor moest je hen aanspreken en zo te weten te komen welk vakje zij op het bingoblaadje konden invullen. bvb, wie heeft caches in meer dan 13 landen gevonden, wie heeft er 4000 caches in Zwitserland, wie heeft er minstens 3 accounts in één gezin,...enz. Ik vond dat ik het maar de achter de rug kon hebben, dus vatte ik na aankomst op het terrein direct de koe bij de hoorns, en vrij vlot had ik op zo'n vier/vijf vakjes na, alles ingevuld. Daarna begonnen we aan de echte ouderwetse bingo, plezant maar geen 'bingo' voor ons. Dan maar terug naar Fons, waar we een kaasschoteltje op het menu staan hadden.
De daarna was het tijd voor het hoofdevent genaamd Welcome to Belgium , georganiseerd door Birre. We wandelden er eerst wat rustig rond, bekeken de winkeltjes , probeerden wat TB's te spotten, deden een paar labcaches en gingen dan de nieuw uitgebrachte caches opladen op onze gps.
Wat technische uitleg : Tb staat voor Travelbugs, dat kunnen stickers op een wagen zijn, kleine medaillonnetjes, enz waar er een trackingcode opstaat, dat kan je dan registreren op de geocachingsite dat je ze gezien hebt, of hebt meegenomen. Een labcache kan zowat alles zijn, vb een labyrintspel, een raadsel die je moet oplossen, enz, bij goeie oplossing krijg je ook een code die je dan ook weer kan loggen en een virtuele beloning voor krijgt.
Maar waar waren we gebleven : ja de nieuwe caches, we besloten een toertje van 12 km aan te vatten met de fiets. Zo reden we langs mooie plaatsjes in de omgeving van Rotselaar, Wakkerzeel, Werchter en konden zo caches zoeken. Op vele plaatsen hadden we gezelschap, omdat iedereen van het event natuurlijk hetzelfde nieuwe toertje doet. We waren al rond 15 u terug en na een korte rustpauze besloten we nog een wandelingetje aan te vatten voor een paar extra's. We moesten wel om 18 uur terug zijn voor de trekking van de matrixbingo, die ik die ochtend toch nog volledig ingevuld afgegeven had. Daar hadden we geen prijs mee, maar wel met het gekochte lotje. Een mooie geocoin was de prijs. We kregen er ook nog twee cadeau, tof volk hier.
De bbq lieten we aan ons voorbij gaan en aten thuis, allé, in de camper, maar das een beetje thuis é.
Op zondagmorgen stond er enkel nog een Cito op het programma (cache in trash out) aan de plas Ter Heide in Rotselaar. We kregen twee vuilniszakken, handschoenen en een grijpstok en konden zo beginnen aan de opkuis van dit natuurgebied. Een goede daad koppelen aan je favoriete hobby noemen we dat. Daarna vatten we de terugtocht aan, met een serieuze omweg om de files te vermijden.
Een andere reden voor deze bestemming was er niet. Een nieuwe geocachereeks, een powertrail met wel 300 caches , bracht ons tot hier. Reden, een dagrecord kraken. Zo'n 70 km van hier en er is een grote camperplaats van 48 plaatsen, gratis, zonder voorzieningen.
Op vrijdagmiddag eten we eerst een kleinigheid en gaan dan met de fiets op zoek naar het begin van de trail. De weg gaat voor een groot stuk langs het kanaal, de caches liggen op ongeveer 180 m van elkaar en zijn supermakkelijk te vinden. Na weken droogte valt er vandaag wat regen, niet veel maar toch genoeg om nat te worden. Regenjasjes worden bovengehaald, gelukkig is het niet koud. We keren terug via Steene waar er nog zo'n vijf caches te rapen liggen. Zo'n 25 km hebben we in onze fietsbenen, dat moeten we even loswandelen , weliswaar onder de paraplu, tot aan het marktplein waar we een aperootje drinken. De avond wordt gevuld met eten, babbele en een yahtzee. Ondertussen stroomt de mobilhome parking behoorlijk vol.
De volgende morgen schieten we maar om kwart voor tien wakker. Oei, wasje , ontbijten en terug de fiets op want de opdracht van vandaag luidt : meer dan 70 caches loggen. Het is terug zonnig en warm. We fietsen terug naar het startpunt. Het eerste gedeelte gaat echter via een drukke weg, en de caches liggen aan weerzijden van de baan. Toch opletten geblazen. Gelukkig wordt het na een uurtje rustiger. Slechts ééntje vinden we niet, maar daar vinden we gelukkig iets anders, een plaatsje om iets fris te drinken en onze meegebrachte lunch te verorberen. We fietsen en zoeken verder tot rond half vijf en moeten dan nog zo'n 8 km terug naar Bergues. Daar doen we eerst nog inkopen en dan is het even platte rust bij Fons, in de buitengezette stoeltjes. We vertrekken daarna nog even naar het centrum langs de omwallingsmuren waar we nog een paar caches zoeken en drinken dan nog een aperitiefje in het stadspark. Op de terugweg geraken we nog even van de weg op zoek naar een cache en geraken we niet zomaar terug op de normale weg. Het is klauteren en zoeken op welke plaats we weer aan de andere kant van de kloof kunnen komen. Het is uiteindelijk tot half negen als we weer aan de camper komen. Tijd om het eten te maken.
Op zondag is het alleen nog uitslapen en naar huis terugkeren. We verwachten nog bezoek
Aan het mooie weer kan het niet liggen, ook niet aan het feit dat we in juni een tiental dagen in Montenegro vertoefden. Waren het een aantal al dan niet leuke of minder leuke sociale verplichtingen ? Of waren het het aantal buitenwerkjes die nu eenmaal in de zomer moeten gebeuren? Feit is dat Fons al veel te lang op stal stond. Laten we dus even liggen wat ligt en gaan we ervoor? Er even tussenuit en de kop leegmaken? Ja
hoor, maar eerst toch even een boodschap doen en de brommer van de garage halen.
En dan zijn we weg, richting Vleteren waar een prachtig privé-initiatief ontstond om van de weiden een camperplaats te maken. Er zijn verharde plaatsen, wat handig is in de winter of in het regenseizoen en je kunt er in het gras parkeren. Er is elektriciteit voorzien, je kan er lozen, vers water krijgen, er staan vuilbakken. Dat voor de prijs van 12 euro. Danny en Pascale , de eigenaars , steken
er hun hart en ziel in, dat mag gezegd worden. Ze zorgen zelfs voor vers brood, pistoletjes, enz.
Het is iets over het middaguur als we aankomen , we installeren ons en aan de picknicktafel eten we ons meegebrachte broodje op. We springen de fiets op en rijden richting Wippehoek, een natuurreservaat die je al wandelend of te paard kunt ontdekken. Via knooppunten verken je verder dit stukje natuur of al cachend.. uiteraard kiezen wij voor de tweede mogelijkheid. We kunnen alles netjes loggen en krijgen er een bonus bovenop. We hopen onderweg nog een cafeetje te ontdekken, maar helaas, bij dit dorstig weer had dit heel welkom geweest. Heel lang blijven we niet bij Fons zitten, want die avond moeten we nog op stad. De Rode Duivels spelen tegen de Brazilianen en we gaan supporteren in het WK-dorp te Poperinge. Dit is op zon 5 km van de camperplaats. Eerst nog een verfrissende salade gaan eten en ruim op tijd installeren we ons voor het grote scherm. Het wordt één feest, de spanning is te snijden maar : we winnen met 2-1! Daarna zetten we een sprintje in om voor het donker thuis te zijn. Daar wacht ons nog een verrassing. Boer Danny trakteert met twee bakken bier en een paar flesjes wijn. Er volgt nog een leuke babbel, het zijn van die zeldzame
zomeravonden dat je tot 23 u in t-shirt buiten kan. Pas rond middernacht liggen we in bed.
De volgende morgen schieten we om 9 u wakker. Wat is het hier stil. Vandaag staat een rit naar Watou op het programma, een kleine 10 km van de overnachtingsplaats. Hier staat de puzzle-trail- geo-art cacheronde op het programma. Dit volgt grotendeels de Smouthoek-route en hier en daar kruisen we de schreve. We hebben dit klusje eerder geklaard dan gedacht en puffen eerst even uit op de marktplaats van Watou. Dan eten we onze meegebrachte boterhammetjes op en vervolgens gaan we weer de baan op om via nog wat losse caches terug te rijden naar de camperplaats. Daar genieten we eerst even van een welverdiende pauze. We springen dan toch nog terug de fiets op naar de abdij van West-Vleteren. Marnix geniet er uiteraard van het goeie abdijbier, ik laat dit toch maar passeren en neem een ijsje. De late namiddag vullen we met wat lezen, we spelen zelfs een
partijtje badminton, apero, eten en een babbel. Het is weer na elf uur als het pas begint te koelen.
Op zondag wordt de wekker gezet. We hebben immers broodjes besteld en willen toch paraat zitten tegen de tijd dat de broodjes eraan komen. We ontbijten buiten en voor we naar huis terug keren, doen we nog een klein fietstochtje van 11 km. We combineren de tradjes van Rondje Sixtus en Voor mij een trappistje en staan ook even stil bij de militaire begraafplaats van Dozinghen. Het is al na 13 u als we vertrekken. We gaan nog even langs bij mijn ouders in Brugge. Vandaag is het twee jaar geleden dat we onverwachts afscheid moesten nemen van Filip
Onze vakantie zit er weer op. Tijd om even terug te blikken...
Montenegro, letterlijk vertaald als Zwarte Berg, stond al eventjes op onze wishlist. Te ver om onze Fons van stal te halen, dus werd ons andere transportmiddel bij uitstek, den bekende Ier, geboekt. De zaterdag nog even een bbq voor papa georganiseerd, de zondagavond landden we al netjes op tijd in hoofdstad Podgorica. We besloten deze terzijde te laten liggen en hadden via het hotel vervoer geregeld naar Vizpazar. Een dorpje zo uit een ver verleden geplukt, maar oh zo mooi gelegen aan de rand van Lake Skadar. Het ligt op de grens van Montenegro en Albanië en is met zijn 370 km2 het grootste meer van de Balkan. De eigenaar van hotel Pelikan nodigde ons direct uit voor een pintje en een ... promotiepraatje. Ach, we laten ons maar doen, op elk hoek staat wel een of andere gast, boottochten aan te smeren, en de prijs zal zowat op het zelfde neerkomen zeker. We zijn op vakantie he, relax. We maken nog even een wandelingetje naar de ruïne van een fort (Besac) die ze stilletjes aan aan het renoveren zijn en genieten van het uitzicht. 's Avonds eten we verse vis uit het meer en slenteren er nog wat rond. Maar verder kan je er niet zoveel beleven. Het hoogtepunt is wel de boottocht van 2 uur op het meer. We hebben een boot voor ons eigen, en genieten van de stilte, het uitzicht op de omringende bergen, de waterlelies die hier en daar al bloeien, de visjes die voorbijschieten en die ene pelikaan die zich van zijn beste kant laat zien. Wow, we zijn onder de indruk. De rest van de dag is het genieten van een drankje en wat rondhangen. De volgende dag doen we een ferme wandeling , zoeken en vinden een cache op een punt waar we weer een prachtig zicht hebben. Die avond smullen we van de heerlijk malse inktvis. Vizpazar was top, alhoewel je hier ook niet zo heel lang moet verblijven. Het is er piepklein en eenmaal je het meer hebt gezien, is er verder niet zoveel meer te beleven.
Dus, op naar de volgende bestemming, Budva. We nemen een bus tot Podgorica en dan terug een bus naar Budva. De weg er naar toe is al een belevenis op zich. Je moet de bergen over en ziet dan al een hele tijd Budva in de diepte schitteren en het na elke bocht een stukje dichterbij komen. Deze keer slapen we in hotel Olive. De ligging is perfect, op zo'n 10 minuutjes stappen van de zee. De kamers zijn ruim en proper en je kan er ontbijten of even relaxen in de mooie tuin die vol oude olijfbomen staat. Budva is een populaire badplaats aan de Adriatische zee. Het heeft een oude autovrije stadskern omringt door een middeleeuwse stadsmuur, je kan er dwalen in de smalle straatjes en enkele kerkjes bezichtigen. Er is een lange boulevard waar er altijd volk is, het ene restaurant naast het andere, kraampjes met kleren, bars, discotheken, ... Pas als het donker wordt komt dit pas echt tot leven. Overdag gaan we vooral wandelen oa naar een oude ruïne en naar een orthodox klooster. De temperaturen maken het ons soms lastig, vooral bergop is het puffen geblazen. 's Avonds eten we met zicht op zee en slenteren ook nog even langs de vele marktkraampjes.
De derde dag daar nemen we de bus naar Kotor. De rit neemt maar een half uurtje in beslag en de weg daarnaartoe is maar saai. Wanneer we echter uit de tunnel komen en Kotor binnenrijden, moet ik even naar adem happen. De schoonheid van de omringende bergen ontroeren me , raar maar het is zo, en dan hebben we de baai zelf nog niet gezien. Eerst zwoegen we de weg op naar ons appartement voor een week in de wijk Skaljari. We krijgen een korte uitleg van de heer des huizes, (mevrouw spreekt geen woord Engels) en we installeren ons stekje. Daarna gaan we terug naar beneden, op verkenning. Kotor is een oude haven, handelstad gelegen aan de baai van Kotor, een diepe inham, fjord, van de Adriatische zee. De oude omwalde stad is zeker een bezoek waard, er zijn talrijke kerkjes, vele restaurantjes, terrasjes, nauwe steegjes, leuke souvenierswinkeltjes, ... En natuurlijk is er de baai zelf. Elke dag ligt er wel een of ander cruiseschip voor anker. Een stuk ervan kan je autovrij wandelen langs een pad, je kunt een boottocht maken naar kleine eilandjes in de omgeving. We bezochten ook Tivat , een andere stad aan de andere kant van de fjord. Daar settelen de iets meer gegoede burgers zich in de nieuwgebouwde luxeflats, de haven ligt dikbezaaid met de meest luxueuze jachten en je kan er zonnebaden op verschillende strandjes, ligstoelen, handdoeken, parasols, alles is er voorhanden. Als je er voor betaald natuurlijk. Voor die iets meer durvers, kun je vanaf de oude stad ook de talrijke trappen nemen naar een kerkje en vandaaruit nog verder naar de restanten van een fort. Hoogtevrees mag je niet hebben, een goeie conditie is een meerwaarde, maar je ziet zowat elke leeftijd omhoog trekken, ook degenen met sandaaltjes of sletsen aan. Ik stop op ongeveer twee derde van de tocht, ik maak een lichte uitschuiver, wat niet veel voorstelde maar door de arm-en schouderpijn dat ik al enkele weken heb, is mijn vertrouwen weg. Marnix gaat uiteindelijk alleen verder en even laten gaan we gezamenlijk terug naar beneden, ik met een heel bang hartje, maar het lukt natuurlijk wel. Jammer.
We gaan ook een dagje naar Dubrovnik in Kroatië. De busreis ernaartoe duurt wat langer dan voorzien, mede door de strenge grenscontrole waar we allemaal van de bus moeten en één voor één onze pas moeten gaan tonen. En dit zowel aan de Montenegrijnse grens als aan de Kroatische. Maar de welbekende stad is de moeite waard, al zien we er maar een klein stukje van. Ooit komen we er misschien nog eens terug.
De week gaat snel voorbij, het uitzicht van op ons terrasje, het lekkere eten, de goedkope wijn, de zon, de natuur, we zullen het niet zo vlug vergeten...
Het begint zowat een traditie te worden : een paar dagjes ertussenuit met Jade en Aäron, de twee nog thuiswonenden. Samen weg in de grote vakantie lukt nog nauwelijks, een korte uitstap is een tof vervangmiddel. Ook deze keer kunnen we de bestemming geheim houden, alhoewel ze wel een vermoeden hadden. Het wordt Larochette in Groot-Hertogdom Luxemburg, een stadje in het Müllerthal, ook gekend als Klein Zwitserland.
Ergens vlotjes geraken zonder file is een utopie geworden, daar moesten we dus even doorheen bijten. Tegen de avond kwamen we aan in Camping Birkelt, waar we een stacaravan huurden via Vacansoleil, even old-fashioned way gaan. En om nog maar een traditie in ere te houden : de eerste avond gaan we op restaurant. Eentje drinkt er zowaar ook al een mojito mee als aperitief, tja, kleintjes zijn het al lang niet meer. Daarna spelen we nog een spelletje en kruipen we ons bed in.
De matras was niet zo super, toch staan we de volgende morgen paraat voor ontbijt. Het weer is een beetje betrokken, maar we zien hier en daar al een beetje blauw doorschijnen. 's Morgens gaan de kids zwemmen en gaan wij even door het bos naar het dorp en kunnen we twee caches scoren. Na de middag rijden we naar Vianden, zo'n 30 km verderop. We nemen de stoeltjeslift tot aan een restaurantje en moeten dan nog een hele tijd afdalen door een bos alvorens aan het kasteel te komen. Daar dwalen we ontspannen van de ene kamer naar de andere en genieten van de super vergezichten. Het is nog een korte maar steile wandeling terug naar de stoeltjeslift, een frisse pint is dan ook wel verdient. We lopen nog even door het stadje, maar hebben het al gauw gezien. Op de camping worden de kubbs bovengehaald. Ondanks mijn straffe kubb-partner zijn we toch de verliezende partij. Helaas, de afwas is dus voor ons. :) De avond wordt opgevuld met aperitieven, eten en spelletjes spelen.
Op vrijdag staat een ferme wandeling op het programma. We volgen een middelmatige wandeling L3 die passeert langs de camping. Vooral het eerste deel is pittig, daarna volgen vooral bospaadjes. Er staan op het eind zo'n 14 km op de teller. Een ijsje is de beloning! We kunnen nog even genieten van het zonnetje, wat rust, wat lezen en stilletjes de dag laten overgaan in avond en nacht.
Zaterdag gaan we richting Echternach. We maken eerst nog een ommetje om een cachereeks te wandelen in het bos. Alles wordt gevonden , we kunnen dus verder. Helaas valt het plan in Echternach wat in het water. We moeten een heel eind stappen alvorens we aan het verhuurkantoortje komen voor een pedalo, en dan blijkt dit wel heel duur te zijn. Het daarbij horend barretje serveert enkel bio-drankjes, waar op zicht niets tegen is, alleen moet het wel naar iets smaken. Terug dan maar. Een beetje overbodige uitstap dus, maar ja, de barbecue 's avonds maakt weer alles goed. Daarna worden nog één keer de spelletjes boven gehaald en kruipen we een klein beetje vroeger in bed.
Het zit er al weer op. Huiswaarts rijden gaat alweer niet zo vlot, en eerst gaan we ook de moeders nog even in de bloemen zetten.
Ingelmunster? Ja, dichtbij maar er was een doel: een avondje naar het eerste festival van het jaar , Labadoux. Ik maakte de camper klaar en las Marnix thuiskwam donderdagavond, vertrokken we nog richting binnenland. Ver is het niet, dus rond 18u30 waren we ter plaatse. En waren we daar de eerste? Helemaal niet, de camping ging pas open om half zes en was reeds voor meer dan de helft bezet. Man man, ze zijn er hier vroeg bij als je weet dat het eerste optreden pas vrijdagavond begint. Nu, we vinden een plaatsje en laat er nu net nog op vijftig meter een cachke liggen. :) We wandelen nog even rond, bekijken de andere campers en caravans en beginnen dan aan het aperitiefje. Daarna staat er nog een kaasschoteltje op het menu, samen met een wijntje en een babbel. Rond 22u45 duiken we het bedje in.
De volgende dag is de zon weer van de partij. Na het ontbijt wandelen we langs de vaart richting centrum. Daar wandelen we een cachereeks van ongeveer 7-8 km. Er kan zelfs een terrasje gedaan worden onderweg, en even later ook een picknick in het park. We vinden alle caches en ook de prachtig gemaakte bonus. Rond 14u30 zijn we al bij Fons terug. Tijd genoeg om even de stoelen uit te halen en te genieten van de zon en een boekje. Rond 18 u trekken we naar de weide. Eerst eten we nog iets en gaan dan naar de hoofdtent voor het eerste optreden van Michelle David and the Gospel sessions, een madam met een klok van een stem. Maar we genieten nog meer van het volgende optreden : The Chieftains laten ons geen moment vervelen. Het ene moment zit je mee te klappen op de up-tempo Ierse muziek, het volgende moment is het genieten van een balad, dan staan er ineens een bende doedelzakspelers op het podium, of komt er een koor zingen, en kan je ook genieten van de tapdansers die het beste van zichzelf geven. Super! De afsluiter van de avond is Bart Peeters. Tja, den Bart is den Bart é, vol energie en enthousiasme, zijn publiek meeslepend tot het einde. Het is half twee als we proberen de slaap te vatten.
Na het ontbijt op zaterdagmorgen vertrekken we terug huiswaarts. Weer een ervaring rijker.
Barcelona stond al lang op mijn 'to-see' lijstje, en eindelijk was het zover. De Ierse low-cost maatschappij bracht ons weer netjes op tijd op onze bestemming. De warme jas hadden we thuis al achtergelaten, want daar was het ook mooi weer. Een enkel busticketje naar Placa Catalunya kostte ons 5,9 euro en nam een half uurtje in beslag. Na het uitstappen konden we direct een eerste beetje cultuur opsnuiven. Te voet liepen we richting ons hotel Ibis in de wijk Poblenou en kwamen zo voorbij de Arc de Triomphe en het mooie Palau de la musica. Torre Agbar, een 142 meter hoge wolkenkrabber, was onze leidraad richting hotel. Te imponant blijkbaar, want met het hoofd naar bovengericht, loop je zo voorbij de plaats waar je moet zijn. 'keirde ki were' dus, en ja tijd om in te checken, de valiezen uit te pakken en terug op stap te gaan. Deze wijk Poblenou werd nieuw leven ingeblazen door de Olympische spelen van 1992 en is nog steeds in volle ontwikkeling. Het heeft zelfs zijn eigen 'Rambla', die loopt vanaf de Avinguda Diagonal tot aan de zee. Hier loop je tussen eeuwenoude bomen op een verkeersvrije strook en is het moeilijk kiezen tussen de vele restaurantjes en terrasje. Onze dorst is echter groot en we nemen het eerste beste terras. Een grote pint en wat tapa's moeten de eerste honger stillen. De porties zijn echter serieus royaal dat een avondmaal er niet direct meer in zit. We maken nog een avondwandeling tot aan de zee en besluiten de avond in de lobby van het hotel met een laatste glaasje wijn.
De volgende morgen staan we al vroeg aan het ontbijtbuffet. Keuze genoeg en eenmaal de buikjes gevuld, gaan we nog even naar boven om de wandelschoenen aan te trekken. We boekten op voorhand al tickets voor een bezoek aan de Sagrada Famiglia, maar eerst zigzag via enkele bezienswaardigheden en wat caches de juiste richting zoeken. We zien de torenkranen al van ver opduiken, maar eenmaal dichtbij valt dat goed mee. De bouw werd begonnen in 1882 en er wordt verwacht dat het in 2026 volledig klaar zal zijn. Wat een gigantische bouw, in de vorm van een kruis, en met achttien torens die de verschillende personen uit de bijbel representeren. Ook binnen word je overweldigd door het interieurs, de kleurrijke glasramen maken de lichtinval magisch, de zuilen lijken wel een bos...Gaudi was duidelijk een vooruitstrevende mens. Over ieder hoekje, kantje, beeldje, poortje, werd nagedacht. En wat ik er verder kan over vertellen, is nog veel te veel, maar het maakte zeker indruk op ons beiden. Eenmaal terug buiten was het tijd voor een teugsje. Aan de andere kant van de weg in een parkje is er al een terras en een plaatsje vrij. Na dit kleine intermezzo vervolgden we onze weg doorheen Barcelona, waar we telkens nieuwe pareltjes ontdekten. Rond twee uur kwamen we bij de Ramblas, tijd voor een hapje. Helaas waren we niet de enigen met dit idee, een plaatsje vinden in de bekende mercato was dan ook onbegonnen werk. We besloten een straatje innewaarts te nemen en ja hoor, een hip eethuisje serveerde ons een overheerlijk paella aan een democratische prijs. Daarna slenterden we richting zee, konden we de vele chique jachten bewonderen en zo via de boulevard in Barceloneta terug wandelen naar het hotel. Uiteindelijk hadden we toen al 20 km in de benen en hadden we enkel nog de fut om een douche te nemen en weer een tapaatjes te gaan eten.
Op zondag hadden we een bezoek gepland aan Parc Guell. Geen stress om te vertrekken ' s morgens want we hadden een tijdslot -ticket om 14 uur. Tijd om op het gemak te eten en al zigzaggend de weg naar het park te zoeken. Het laatste stuk was klimmen geblazen. We hadden dan nog even tijd om een broodje te eten en even in het niet-betalende gedeelte van het park rond te lopen. Hier kan je een hele dag spenderen als je zou willen , maar na een drietal uur hadden we het wel gezien en snakte vooral ik naar een beetje rust. De beentjes wilden niet zo goed meer mee, dus besloten we een stukje metro te nemen en even in het hotel te verpozen. Daarna lagen we nog een uurtje op het strand, maar helaas was er vandaag een wat frissere wind. Als afsluiter investeerden we in een goeie cocktail met zicht op zee. We aten deze keer binnen, Marnix smulde van lamribbetjes en ik genoot van een pasta met zeevruchten. Nog een korte wandeling en dan zat de dag er al weer op.
Restte ons nog enkel de volgende morgen wat vroeger op te staan en metro en bus terug te nemen naar de luchthaven, vanwaar we opnieuw op tijd een vlucht huiswaarts konden nemen.
Eindelijk nog eens een weekendje zonder verplichtingen, tijd om Fons nog eens te laten rollen. Hij slaagde trouwens netjes voor zijn jaarlijkse keuring, bij deze mag dit ook eens gezegd worden. Het beloofde een mooi lenteweekend te worden. Het leek ons dan ook eens leuk om de zee op te zoeken. Raar om dit zo te zeggen, want die ligt immers in onze achtertuin. De Hollandse zee dan maar. Net als een aantal jaar geleden , wordt er volop gewerkt aan nieuwe wegen om de verbinding met het eiland Walcheren te vergemakkelijken. De toltunnel kost ons 5 euro. Waar is de tijd dat we het bootje vanuit Breskens konden nemen. Dat kan trouwens nog, maar het is enkel voor voetgangers en fietsers.
We zochten een plaatsje op een camping in Nieuw-Abeele, een kleinschalige boerderijcamping. Het gras was nog te nat om met de camper op te staan, dus werden we vriendelijk verzocht op het pad te blijven. Ook goed, we zijn niet zo moeilijk. Het plaatsje Nieuw-Abeele is ongeveer net tussen Middelburg en Vlissingen gelegen. Verder valt er niet zoveel meer over te vertellen. De bezienswaardigheid is een oude Duitse bunker, niets bijzonders zou je zeggen, maar deze werd in zijn oorspronkelijke staat hersteld, met puntdak en opgeschilderde raampjes en deuren, zodat het toen meer op een huis leek vanuit de lucht. Perfecte camouflage!
Na de lunch vertrokken we te voet naar Middelburg, langs het kanaal. Fietsen gaat nog niet door de operatie aan de pols, dus ploeteren we door het gras en enkele caches tot Middelburg. Eerste werk daar : een terrasje en verfrissende pint. We wandelen verder langs enkele leuke plaatsjes en via het centrum en daarna langs de andere kant van het kanaal vervolgen we onze weg terug naar de camping. (14km). De avond wordt opgevuld met aperitieven, eten, een babbel en Marnix luistert ondertussen naar het voetbal.
De volgende morgen worden we gewekt door de vele verschillende vogels , de gans roept, de eenden kwaken, we zien zowaar een fazant in de wei passeren. Zoals gewoonlijk , we doen er echt niet voor, zijn we klaar om te vertrekken rond 10u30. Dit keer gaan we richting Vlissingen. Al gauw worden de jassen uitgespeeld, het zonnetje heeft al duidelijk warmte. We gaan verschillende wegeltjes en wijken in en door en pikken hier en daar wat caches op. We beseffen dat we het plan enerzijds wat moeten aanpassen. Als we zo kriskras blijven doorstappen, zijn we weer midden in de velden rond lunchtijd. We besluiten de kortste weg richting centrum te nemen. We vinden een heerlijk terras in de zon, met zicht op zee, heerlijk!! Het broodje met beenham en mosterdsaus smaakt, en we moeten ons enigszins forceren om op te staan en terug te keren. Eerst nog wat boodschappen bij den Albert, en dan huiswaarts , ja alweer via caches. We gaan door het Nollebos en kunnen daar zowaar een ijsje kopen. Weer moeten we ingrijpen en ons plan wijzigen, als we zo doordoen zijn we voor het donker nog niet thuis. De laatste kilometers zijn loodzwaar, mijn been voelt als duizend kilo. Maar ja , stoppen is geen optie é. Uiteindelijk durf ik pas op de gps te kijken als we bij de camper zijn : eindresultaat : 24 km. We zijn er weer eens over geweest. Er moet wat moed bijeengesprokkelt worden om me te wassen, eten klaar te maken enz maar voor de rest is het rusten en vroeg naar bed.
Zondagmorgen horen we getik op het dak, dju regen en grijs. Niet dat we nog veel plannen hadden, maar leuk is toch anders. We maken ons klaar en vertrekken. We moeten een tijdje wachten alvorens we de tunnel in kunnen rijden, maar daarna gaat het toch vlot ondanks een afgesloten weg en een gigantische omleiding. We rijden eerst nog naar Ertvelde. Daar ligt onze cachestempel. Hoe is die daar geraakt? Wel, blijkbaar lieten we hem op de vorige camperplaats in Genk achter, ik deed een oproep op FB, een mevrouw van daar ging die zoeken, vond hem en gaf hem mee aan andere cachers van in het Gentse. En zo konden we hem nu daar gaan oppikken. Er zijn nog eerlijke mensen op de wereld ! Bedankt!
Het zonnetje kwam er uiteindelijk toch nog, maar daar hebben we dan thuis van geprofiteerd.
Zonnig maar berekoud weer werd er voorspeld. Het woord dat er voor ons uitsprong was : 'zon' !! Op de rest kun je je een beetje voorbereiden : muts, handschoenen, een extra trui, dikke sokken ,.. werden in de weekendtas gepropt. En voor Fons zoeken we een camperplaats met electriciteit zodat we volop energie kunnen benutten. Aangezien collega Marianne altijd zo boft met de camperplaats in Genk, de Kattevennen, besluiten we daarheen te trekken. Na een rit met een aantal files, kan het nog anders in België, komen we na zo'n 2,5 uur rijden aan en gelukkig is er nog een plaatsje vrij. De sleutel voor de electriciteit kan je voor 5 euro afhalen in het cafetaria aan de manège. Omdat het net middag gepasseerd is, besluiten we daar een soepje te bestellen, zodat we daarna nog even een frisse neus kunnen halen. Die frisse neus blijkt iets langer uit te vallen. We hebben namelijk een doel : het oplossen van een geo-art cache. De iets technischer uitleg : thuis losten we zo'n honderdtal raadsels op, we moesten tekeningen omzetten in coördinaten, dit aan de hand van een tabel. Aan de hand van die coördinaten ga je dan op zoek naar caches en als alles goed verloopt, heb je als je alles vindt een virtuele raket op je kaart staan. Die eerste middag doen we het eerste deel. De caches zijn heel tof gemaakt, echte pareltjes. We halen houten raketten uit hun schuilplaats, er hangen manen en sterren in de bomen, ... Nadat we deze toer succesvol afsluiten, is het eventjes rust en dan moeten we nog boodschappen gaan doen. Daarna heb ik het wel wat gehad. Gelukkig is het lekker warm binnen en smullen we van een kaasschotel.
De volgende dag is nog een grotere uitdaging. We combineren twee toeren van 15 km en eentje van 4. Gelukkig kunnen we weer alles vinden en de warme Italian coffee en de Jägertee zijn dan ook een verdiende beloning. Gelukkig moeten we die avond niet meer verder. Voor we zondag terugkeren , doen we nog een kort toertje. Dit stuk bos hebben we nu wel in alle richtingen gekruist. Maar, opdracht volbracht!
Tevreden, en met stramme spieren , keren we huiswaarts.
Het is niet onze gewoonte ergens tweemaal heen te gaan, maar hier willen we wel nog eens terugkomen. We hebben dan ook nog veel te ontdekken, een bezoekje aan het planetarium, de stad Genk eens verkennen, een fietstocht in de bosrijke omgeving, of misschien wel een uitstap naar het nabijgelegen Maastricht of Aken.
Ik had nog een kerstkadootje te goed, niet ééntje in een papiertje gewikkeld, maar ééntje met een strikje rond. Even leken de weergoden tegen te werken, code oranje was van kracht : zware sneeuwval op komst... De trein dan maar ? Ja doen we, al weten we achteraf gezien niet zo goed waarom. Enfin, behalve wat natte sneeuwvlokken, viel het al bij al heel goed mee. En de trein, ... is altijd een beetje reizen. Eenmaal in Antwerpen-Centraal aangekomen, bleek de IC-trein naar Rotterdam afgeschaft. Oei, wat nu. Geen probleem hoor zei de vriendelijke bediende, je neemt gewoon de trein naar Roosendaal en stapt daar over naar jullie eindbestemming. Dat doen we dus hé, geen ander alternatief mogelijk. Kleine sneeuwvlokjes verwelkomen ons, en onder moeder's paraplu zoeken we onze overnachtingsplaats. De gps is deze keer niet onze vriend, hij navigeert ons naar de juiste straat maar naar de volledige verkeerde nummering. Gezond verstand neemt de overhand en na wat logisch denken komen we toch op het juiste plaats terecht. Sam , onze gastheer, wacht ons al op en heeft wat uitleg over het gehuurde appartementje. Alles en meer is er aanwezig en vooral, we hebben een fantastisch zicht op het water.
Genoeg gepraat, we gaan bij een bruin cafeetje op de hoek eerst een tostie eten, en gaan , nog steeds met de paraplu open, op stap. We zoeken een paar caches en komen zo bij een paar leuke plaatsen. Het is echter bitterkoud en we zijn al bij al blij dat we even een supermarkt kunnen binnengaan om een aperitiefje te kopen. In de flat warmen we terug wat op en dan moeten we al onze moed samenrapen om terug naar buiten te gaan en het avondeten op te zoeken. Gelukkig is er Soif, een degelijk restaurantje op de hoek van de straat. Gezellig, lekker, ...
Goed uitgerust en na een zelfgemaakt ontbijtje, gaan we terug op stap, ditmaal onder een stralend blauwe hemel. De cachereeks toont ons de belangrijkste gebouwen in de stad : we beginnen in het historisch Delfshaven , geboorteplaats van Piet Hein. Na de bombardementen in de laatste wereldoorlog, werd de stad volledig heropgebouwd en heeft nu de allures van een wereldstad. De imposante Erasmusbrug, de kubuswoningen, het centraal station, het drijvende paviljoen, de Euromast, de markthal, ... allemaal pareltjes. Dit in combinatie met het overal aanwezige water, de enorme haven, maakt dit een pareltje. Bij de overblijfselen van Loods 24 worden we even stil bij het Joods kindermonument. Hierop staan de namen van 686 kinderen, tussen één maand en twaalf jaar, die samen met de vrouwelijke volwassenen gedeporteerd werden en vermoord.
Bij de markthal aangekomen, is het moeilijk niet aan eten te denken. We slenteren nog even rond, maar kunnen dan toch niet aan de verleiding weerstaan van een Turkse mezzeschotel. Mmm, wat smaakt dit heerlijk! Niet te beschrijven. We hebben er genoeg aan voor het restje van de avond. Dat we trouwens spenderen in de flat. Alles is er aanwezig om te relaxen na de 22 km lange wandeling. We laten het bubbelbad vullen, en warmen de hotstone tafel. Lang houden we het echter niet vol in het warme bad, afkoeling is voor een keer een zegen.
De volgende morgen gaan we even verder ontbijten bij de Olijventuin. Een Turks buffet a volonté staat op het menu. En dat is alweer een voltreffer. Man man, lekker en veel. We 'rollen' terug om de valiezen te nemen en gaan stilletjesaan richting station. Rond de middag begint het weer lichtjes te regenen, net op tijd om de trein van 10 na één op te stappen.
Rotterdam, je hebt ons aardig verrast. Twee fans erbij.
Nu Fons niet meer in een stalling staat en dus op onze oprit de winter slijt, konden we zijn lijden niet langer aanzien. Hij smeekte om de baan op te kunnen, dus wie zijn wie om dat te weigeren. En als dan ook nog het weer een beetje meespeelt, was er geen houden meer aan. De bestemming werd gekozen in functie van een Geocache-event. Dit weekend kon je door het bijwonen van een event een souvenir verdienen, voor de niet-cachers een virtueel souvenir weliswaar. Het was nog even zoeken naar een goeie slaapplaats, maar na een mailtje aan het gemeentebestuur aldaar, kregen we toestemming om voor 48 uur op het gemeenteplein te staan. Bedankt Huldenberg voor de gastvrijheid.
Vrijdagnamiddag waren we tijdens de wandeling tweemaal verrast : door de prachtige omgeving en door de originele caches die we onderweg tegenkwamen. Dit was niet zomaar 'potjes achter een dikke boom' zoeken, maar telkens moesten we even een kleine inspanning doen om ofwel te zoeken ofwel om de cache te kunnen openen. Enige creativiteit was hier aan de orde. Het was genieten tot het laatste moment. In de Rochus werd de dorst gelest en daarna nog een keer in Fons. We besloten uit eten te gaan en zo de plaatselijke middenstand, lees 'Chinees' te steunen. Een culinaire hoogvlieger werd het niet, maar de honger was gestild. We lagen vroeg in bed en sliepen bijna het klokje rond. Zo waren we de volgende ochtend weer paraat om kilometers te malen. De andere kant van Huldenberg werd verkend, veel kleine landweggetjes die kriskras tussen de velden en wijken op en neer kronkelden. Op het eind van dag hadden we 17 km op de teller en waren we ongeveer 33 smileys rijker. Je zou kunnen zeggen dat ik weer bijna de oude ben. Alhoewel, de laatste twee drie kilometers waren zwaar en ik was dan ook blij dat ik even in de camper kon neerploffen en een theetje drinken, terwijl Marnix een taartje was gaan halen. Krantje lezen, een praatje, ... en zo liep het vieruurtje moeiteloos over in aperotijd. Gevolgd door een frietje met stoofvlees bij de frituur om het hoekje. Vanaf 19 u konden we terecht op het Event in de zaal 't Pijlijser. We plaatsten onze naam in het logboek, bekeken de TB's in de doos en dronken iets fris. Wat gebabbel met andere cachers werd moeilijk, blijkbaar was dit hier al een bendje die regelmatig samenkwam. Maar geen nood, zo konden we op tijd terug naar Fons, waar we nog een beetje opbleven om dan weer moe tussen de lakens te duiken.
Na alweer een rustige nacht, maakten we ons klaar en trokken huiswaarts. Maar eerst nog een klein wandelingetje in buurgemeente Overijse. Ook hier vielen de vele afgeronde serres op, de meeste met meer kapotte raampjes dan goeie.
De batterijen waren weer opgeladen. Fons snorde nog eens zo content terug naar zee. En wij, wij kijken weer uit naar het volgend weekendje weg.
Op deze eerste dag van het nieuwe jaar wil ik even terugblikken op het voorbije jaar. Het camperjaar wel te verstaan.
Na de werkzaamheden in ons nieuwe huis kwam er eindelijk wat meer tijd vrij om er wat meer met onze Fons op uit te trekken. Eind februari zetten we het nieuwe camperseizoen in. Daarna volgden 11 weekendjes weg, waarin we zo'n 3690 kilometers meer op de teller kregen. Vlaanderen was daarbij aan de winnende kant, misschien moeten we onze Franstalige buren wat meer bezoekjes brengen? Daar zal mijn wederhelft zeker mee akkoord zijn, want ja, 't is wat te zeggen van die Ardennen. :)
Onze zomerreis maakte Fonske ook mee. We verkenden een stukje Tsjechië, wat ons wel kon bekoren, maar dat stukje zuiders gevoel misten we wel een beetje.
Daarnaast waren we ook een weekje in Ibiza, een weekendje Londen en een paar dagen in Valencia.
Wat of waar dit jaar ons brengen zal ? Geen idee! Maar is dit niet de luxe van een camper op de oprit staan hebben? Gaan waar het zonnetje schijnt, gaan naar het plaatsje waar je op dat moment naar toe wilt? De vrijheid van het reizen. Plannen zijn er altijd, maar plannen zijn er om te kunnen aanpassen. We zien wel, maar één ding is zeker, we houden jullie op de hoogte.
Iedereen een schitterend nieuw jaar : een goeie gezondheid, warme vriendschap, hechte familiebanden, ieder op zijn manier te maken reisjes en voor de cachers onders ons : pak ze!
Ik ben altijd de hevigste fan van mijn marathonloperman, en als hij dan ook nog eens voorstelt om in het zonnige Valencia te gaan lopen, ben ik natuurlijk met volle goesting van de partij. Ah ja, mijn gedacht! De voorbereidingen van Marnix duren wat langer dan de mijne, ik heb enkel een valies in te pakken en te gaan supporteren, maar ik voel me goed in deze rol. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de rollen om te keren.
Nog even de 2 uur durende vlucht tolereren en de pret kan beginnen. Onze Spaanse gastvrouw wacht ons op aan de metro, maar door taalperikelen lopen we elkaar voorbij en staan we even voor de gesloten deur van het gehuurde appartement. Een smsje later en ze komt al aanhollen. We krijgen een rondleiding op de vijfde verdieping en ze ratelt maar door in het Spaans, maar enfin, uiteindelijk vertrekt de dame in kwestie en kunnen we uitpakken en één van de vier slaapkamers uitkiezen. Gelukkig maar dat we dezelfde kiezen :). We wandelen te voet naar de Ciudad des Artes, waar de marathon zal starten en aankomen. We hebben beiden een wow-gevoel als we daar aankomen. Zo overweldigend, zo'n organisatie, alles loopt gesmeerd om het loopnummer en de goodiebag op te halen. Even krijgen we een wat scary gevoel, maar dan beseft Marnix dat hij nogal eens een marathon liep en dat het dan ook niet uitmaakt waar of hoeveel deelnemers er zijn. En ik moet me even oriënteren waar de startplaats is en begin dan ook langzaam vertrouwen te krijgen dat ik de weg wel zal vinden. Op de terugweg doen we wat boodschappen en koken in het appartement een lekkere maaltijd.
De volgende dag moet Marnix heel vroeg uit bed en dat op een vakantiedag. Op de terugweg van zijn wandelingetje gaat hij langs bij de warme bakker op de hoek en na het ontbijt en de douche, stappen we naar de startplaats. Het is frisjes, de zon komt langzaam op. Het is dan ook nog maar 8u30 als het startschot weerklinkt. De zo'n 16000 lopers komen langzaam in beweging. Ik sta zo'n twee kilometer verder op wacht om een eerste glimp op te vangen en de gewoonlijke kus te ontvangen. Komaan, ga ervoor é, succes. En weg zijn ze. Ik haast me telkens naar een volgend punt en telkens is het spannend afwachten wanneer 'hij' tevoorschijn komt. Na 24 km zoek ik langzaam de aankomstplaats op. Ik kan er wonder boven wonder een prachtige plaats op de tribune bemachtigen. De sfeer is uniek, er wordt gezongen, in de handen geklapt, de muziek schalmt luid door de boxen, we schreeuwen de lopers toe. kippenvel momenten. Ik kan on-line volgen waar Marnix zich ongeveer bevindt en wat de verwachte aankomsttijd zal zijn. En toch groeit de spanning en denk je allé, waar blijft hij toch? En dan ja hoor, hij loopt om het hoekje, de blauwe mat over het blauwe water, hij kijkt om zich rond en ziet me dan toch hevig zwaaien. Gebalde vuisten, yes , you did it again!!! Sterke tijd 3u53. Proud! We zien elkaar terug op het afgesproken punt, want in die massa is dit al geen makkelijke opgave. Daarna slenteren we nog wat rond, drinken een teugsje in de nabijheid en gaan dan naar de flat terug voor opfrissingswerken. Marnix heeft wat pijn in de enkel, we nemen dan ook eens de metro naar de zee, waar we wat rondwandelen op het gemaksje en waar we uiteraard een terrasje meepikken. 's Avonds is het nagenieten.
We spenderen de andere dagen met Valencia te verkennen. De voet is nog niet helemaal ok, maar trunten staat niet in het woordenboek, dus de nodige kilometers worden toch weer gezet. De oude stad staat vol van statige oude gebouwen, er is veel groen en er zijn massa's terrasjes. De tijd van het jaar maakt echter dat de zon lager staat, en dat de oude gebouwen schaduw werpen op de terrasjes. Het moet in de zomer fantastisch zijn om hier zo wat schaduw te hebben, maar nu miste ik toch wat zon. De 22 gr voelde frisjes aan in de schaduw. Maar geen nood, de paella smaakte voortreffelijk, de cervecas ook. We probeerden hier ook wat caches te vinden maar helaas... Valencia liet zich niet zo maar oplossen. Dit was dan ook niet zo'n succes. Balen, ja maar hé, de zon schijnt, de sfeer zit goed, de omgeving is mooi, so what... it 's only a virtual smiley . We gaan ook een dagje naar zee, liggen zelfs wat op het strand, en wandelen ook op de Turia, een oude drooggelegde rivierbedding, die ze omtoverden in een kilometerslange tuin met wandel en fietspaden, vijvertjes, kunstwerken,... Een ontstressende omgeving.
Maar natuurlijk komt aan alles een eind, donderdagnamiddag gaat de vlieger weer de lucht in , ditmaal richting winter. Maar we hebben het dan toch maar weer gehad. Een mooie herinnering is geboren.
Was dit een 'fin de saison' viering in Etretat en Dieppe?
Zou wel eens kunnen, maar dan was het er wel eentje om U tegen te zeggen. Wat een prachtig en zacht herfstweer kregen we kado!
Op deze eerste dag van de maand november vertrokken we via de landelijke wegen richting Etretat, zo'n 380 km van hier. Opschieten doet het niet, maar we krijgen er vele mooie plaatjes voor in de plaats. Rond half drie komen we op de camperplaats in de Rue Guy de Maupassant aan. Bij ons staat er nog in groene letters : Libre. Een Belg net achter ons heeft wat problemen om binnen te geraken en daarna is het gedaan. 'Complet'. Niet verwacht in deze tijd van het jaar. Er zijn 30 plaatsen en alle gewenste voorzieningen. (8 euro per nacht, extra betalen voor electriciteit en water) Even verder aan het station is er ook nog een parking. Nog veel camperaars op de baan dus. Wij doen de jassen aan en fietsen naar het 2 km verderop gelegen dorpje. Het krioelt er van het volk, zelfs terrasjes zitten vol, er hangt een gezellige sfeer. We besluiten toch maar een plaatsje binnen te zoeken en eten een Normandische pannenkoek, Marnix eentje met zeevruchten, en ik éentje met Pont 'l Eveque kaas. De nodige voorraad is binnen om de klim aan te vangen naar de Chapelle Notre Dame de la Garde boven op de kliffen. Daar bezoeken we de Tuinen van Etretat : 8 euro ingang per persoon maar de moeite waard. Verwacht hier echter geen prachtige bloemenperken, geen kleurschakeringen, maar geniet van de eenvoud van alle groenschakeringen : buxus, taxus, bamboe, laurier,...Dit alles trapsgewijs aangelegd, met hier en daar een sculptuur ertussen. Mij kan het in elk geval bekoren. We keuvelen wat verder op de kliffen, genieten van het uitzicht op de falaise en het strand en de zee. Eenmaal beneden nestelen we ons nog wat op de onconfortabele keienstrand om de zon te zien ondergaan. Langzaam aan keren we terug naar de camperplaats waar we de avond doorbrengen met een aperitiefje en een ravioli met pesto en lamssteak en een spelletje yahtzee.
Op vrijdag staat er een cachereeks op het programma. Die begint zo'n 2 km verder landinwaarts. Het is heerlijk fietsen langs landelijke wegen en om de 300 meter kunnen we even stoppen om de cache boven te halen. We volgen ook een mountainbike route door het bos. Hier is het wat pittiger fietsen, en moeten we ook wat meer moeite doen om de caches te vinden. Rond 13 uur zetten we de fietsen, net buiten het bos, even aan de kant om de meegebrachte sandwiches op te eten. Stilstaan betekent echter afkoelen, dus springen we maar gauw weer op de fiets. Hier gaat alles opnieuw vlotjes. De herfstkleuren in de omgeving worden door het zonnetje extra in de verf gezet. Als we weer bij ons beginpunt aankomen is het nog maar 14 uur. En dan nemen we de beslissing om er nog een stukje bij te doen. En pas later besef je dan dat dit niet zo'n schitterend idee was. Het kleine stukje bos die we zouden doorrijden, blijkt moeilijker terrein te zijn, op het punt waar we terug naar de grote baan zouden gaan, blijkt geen pad te zijn, en waar we uiteindelijk wel uit het bos kunnen geraken is het steil, modderig en moeten we serieuze inspanningen leveren om boven te geraken. Zo zijn we dan ook nog eens verderaf van het beginpunt. Eén meevaller : tot aan de camperplaats is het bergaf. We hebben het weer eens gelapt. Voor we naar het stadje gaan, besluiten we ons eerst te wassen en andere kleren aan te doen en dan is het aperotijd in een bar langs de boulevard. We drinken cider, de lokale drank. Er worden boodschappen gedaan en Marnix maakt een lekkere gepimpte bouillabaise. Deze avond kruipen we wel heel vroeg in bed en vallen alletwee prompt in slaap.
Een klokje rond slapen? Geen probleem. Na het ontbijt vertrekken we richting Dieppe. Daar vinden we een plaatsje op de Quai de la Marne (45 plaatsen met alle voorziening, 12 euro per nacht voorzieningen inbegrepen). Het zonnetje doet weer zijn best en we vertrekken voor een stadswandeling. We zoeken wel hier en daar een cache, maar dit is het hoofddoel niet. (maar als ze er toch liggen, en je moet passeren kan je ze niet laten liggen é :)) We lunchen in een soort strandbar met zicht op zee. We nemen wat er nog beschikbaar is maar de kaasplank en bruschetta met zeevruchten smaken heerlijk. We wandelen verder op de dijk tot aan de kliffen en gaan daarna de stad in via de oude stadspoort, gaan even de Saint-Jacques kerk binnen en doen wat aan windowshopping. En als afsluiter van de wandeling doen we nog even een terrasje aan de oude jachthaven. Het is heel rustig op de camperplaats en de apero, een lekkere spaghettie en een babbel is het weer tijd om tevreden in bed te kruipen.
De volgende morgen worden we wakker met de voorspelde regen. Het is grijs en er lijkt geen beterschap in zicht. Stilletjesaan kramen we op en rijden eerst nog even naar een Auchan in de buurt. En dan gps op 'thuis' richten. Het is mooi geweest!!!
Wel, er is hier ergens een ongeschreven 'houserule' : gaan we niet één keer per jaar naar London?? En we zijn al oktober, tijd om te gaan toch? Maar wanneer? De marathonvoorbereiding van Marnix neemt toch ook wat tijd en beslag en we zijn al weekendjes weg met Fons. Staat er ook nog een trip naar Valencia op het programma in november. Dus... ? Moet dat persé in het weekend? Hadden we niet al een dagje verlof geboekt op de maandag na Brugge-marathon dag? Kunnen we nog een paar dagjes bijnemen? Ja, waarom niet? En zo geschiedde : Marnix liep op zondag eerst een marathonneke met zijn twee vingers in zijn neus :) en de volgende dag waren we om 5 u paraat om de trein naar Brussel-Zuid te nemen en vandaar de Eurostar.. Twee uur later begonnen we met het verorberen van een stevig Engels ontbijt en konden de spieren losgelopen worden via een stevige wandeling in en rond London. Ja , in London moesten er ook een paar cachen aan geloven en zo ontdekten we weer leuke , voor de toeristen verborgen plaatsjes. Via, via kwamen we zo aan de Tate Modern, waar we onze artistieke onkundigheid wat konden opkrikken. Best wel een meevaller, alhoewel je natuurlijk bij bepaalde stukken serieuze vragen moet stellen hoe en waarom dit in godsnaam een museum waardig is. Maar, zoals in alles, smaken verschillen. Toch een bezoek waard. Buiten werden we opgewacht door een creepy, beige-oranje gekleurde lucht. De wind waaide hard, was dit een staartje van de storm Ophelia die het westelijk gelegen Ierland teisterde? Via de Thames wandelden we verder tot aan de Vauxhall-bridge en bereikten zo het hotel Enrico. Eventjes rust en dan op zoek naar een pub en resto om de avond en de hongerigen en dorstigen te laven.
De volgende dag waren we al vroeg op stap. En het werd een serieuze wandeling. Behalve een paar klassiekers kwamen we bij het voor ons onbekende Hampstead Heath. Daar bezochten we een eeuwenoud kerkhof, waar heel wat bekenden en onbekenden liggen. We kochten een ticketje voor de East-side en aan de hand van het bijhorende plannetje konden we hier en daar een bekende spotten. De vorige jaar overleden popster George Michael, waar ik in mijn jonge jaren fan van was, ligt begraven in het westelijk gedeelte en dan nog in een privé gedeelte. Maar, zo zei de mevrouw aan de kassa, er is wel een gedenkplaats wat verderop in het dorp waar hij woonde. En dat was helemaal zo ver niet. Dus , heuvelopwaarts, en jawel , een graspleintje vol met bloemen, foto's, kaarsjes, vlaggen , .. van fans van over de hele wereld, en zelfs een paar fans die daar gewoon met hun stoeltje even zaten te babbelen. Wat verderop hadden we een prachtig zicht op de skyline van London, dit in een prachtig park. Het was al bijna avond toen we centrum London weer bereikten, zo'n 24 km in de benen. Er was niet zo heel veel tijd meer over om nog iets te eten en dan op tijd te zijn om de musical Les Misérables te bekijken. Wow, wat een show, indrukwekkend!! Nadien zat er niet veel meer in om dan toch maar een metro te nemen naar het hotel.
Gisteren dan zat de laatste dag er alweer aan te komen. We probeerden op tijd via Covent Garden in de Freemason's hall te zijn want om 11 u begon er een gratis toer. Wat een prachtig gebouw en een heel Engels-humoristische gids vertelde ons heel wat over de Vrijmetselaars. We zijn al een beetje wijzer, maar vragen blijven toch hangen. In ieder geval , een aanrader! Tijdsgebrek en regen, vroegen een aanpassing van het plan, en in plaats van Shoreditch te gaan, kwamen we in de buurt van Covent Garden terecht. Na een Italiaanse lunch , gingen we nog gauw even shoppen en een pub binnen. Zo heel veel tijd hadden we dan niet meer over om richting St-Pancras te trekken en in te checken.
Jaja, 't is gelukt, eindelijk naar de Ardennen. Marnix begon de dag met een vroeg loopje en toen moesten we nog naar Brugge om bij Rijmenan gas te halen. Dus waren we maar echt goed op weg rond 11 uur. Verwacht je dan nog file? Die ochtendspits is toch al lang voorbij ? Niet dus : we hoorden op de radio over een brandend voertuig in Aalst en over file op de buitenring in Brussel, en nog net op tijd werd de beslissing genomen om via Kortijk, Mons, Charleroi te rijden. Dat leek heel lang een schitterend idee, tot... file... een volledige autostrade was afgesloten wegens een zwaar verkeersongeval. Iedereen aanschuiven dus, afrit nemen en even verder er weer op. Uiteindelijk kwamen we pas om 14 uur aan bij Camping Le Relais, die ook een aantal camperplaatsen verhuurt aan 10 euro per nacht. De ondergrond is gras, je kan electriciteit nemen en er zijn sani-voorzieningen. De plaats is wel wat afgelegen, maar Marche en Famenne ligt op 5 km. Het is er wel niet zo rustig want de auto's op de N4 zoeven hier heel dichtbij voorbij.
Maar verder, we eten eerst nog iets en nemen dan de fiets om nog een cachereeks aan te vatten. Dit had maar een 5tal km's mogen zijn, maar uiteindelijk bleek het veel verder via de binnenwegen, en euh.. de Ardennen zijn niet plat. Met een serieuze verkoudheid en niet opgewarmde spieren bleek dit een serieuze opgave, en de tijd stopte niet. Om rond vier nog een 12 tal km aan te vangen en als je weet dat je door het cachen niet zo rap opschiet dan als je gewoon aan het wandelen bent, leek plots niet meer zo'n goed idee. Dat vond toch de verstandigste onder ons. Een beetje serieus balen, en de rest van de dag werd dan ook rond Fons doorgebracht : wat lezen, en verder tja, we noemen het dan maar chillen. Not my kind off thing, but what else? Uiteindelijk werd het dan toch een gezellige avond. Maar mag er morgen wat meer actie zijn?
Ons zicht werd de volgende dag belemmerd door dichte mist. We besluiten om met de camper naar Marche te rijden en we parkeren ons daar op de grote baan, niet ver van Delhaize. We kopen eerst onze lunchvoorraad en vertrekken dan voor een serieuze voettocht. Die hebben we weer uitgestippeld via een paar cachereeksen. Rond de middag trekt de mist op en kunnen we genieten van enkelen prachtige vergezichten. Het gaat op en neer, af en toe passeren we een klein dorpje, we gaan door velden en door bossen. De cachen zijn niet altijd even makkelijk te vinden en soms ook helemaal niet. Het grootste obstakel dat we tegenkomen is een uitgebroken baby-stiertje. Zo vlug gaat hij niet uit de weg en als we er uiteindelijk voorbij kunnen, krijgen we ferm boe en gebrul van de koeien in de wei, die een beetje in paniek zijn. Na 20 km beginnen de spieren en voetjes pijn te doen, tja als je gewoon bent om in de Vlaamse polders te wandelen, zijn de Ardennen een andere koek. Na het verfrissende pintje op de markt van Marche, wordt het nog moeilijker om opnieuw op te staan. Komaan, nog eventjes doorbijten, boodschappen doen en dan wacht er rust. En een lekkere pasta Vongole gemaakt door mijn schat. Thx
Door de verslechterende verkoudheid werd de nacht een nachtmerrie. Bijna niet geslapen. Nog een Dafalgan slikken en dan toch maar weer op weg voor een afsluitende wandeling. De mist is niet zo hardnekkig als de dag voordien. We rijden een tiental kilometer verder en parkeren Fons naast een waterstation. Daar doen we nog een 7 km lange wandeling in de buurt van Sinsin. Meestal over rustige landwegen en soms door een stukje slijkig bos. Het is 13 uur als we naar huis vertrekken. Ik spring even binnen bij ma en pa en Marnix trekt zijn loopschoenen nog maar eens aan om de 30 km naar huis te lopen. Man man, je moet er wat voor over hebben als je een marathon wilt lopen. Het is dan ook al bijna 19 uur als hij eindelijk thuiskomt. Een frietje met stoofvlees, aan huis geleverd door Frituur Alaska sluit de dag af.
Ik ben Heidi
Ik ben een vrouw en woon in Bredene () en mijn beroep is Administratief bediende.
Ik ben geboren op 04/04/1965 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, linedance, muziek, lezen, handwerk, wandelen, geocaching.
.png)
Weer moeten we ingrijpen en ons plan wijzigen, als we zo doordoen zijn we voor het donker nog niet thuis. De laatste kilometers zijn loodzwaar, mijn been voelt als duizend kilo. Maar ja , stoppen is geen optie é. Uiteindelijk durf ik pas op de gps te kijken als we bij de camper zijn : eindresultaat : 24 km. We zijn er weer eens over geweest. Er moet wat moed bijeengesprokkelt worden om me te wassen, eten klaar te maken enz maar voor de rest is het rusten en vroeg naar bed.
