zomeravonden dat je tot 23 u in t-shirt buiten kan. Pas rond middernacht liggen we in bed.

09-07-2018 om 21:16 geschreven door Heidi  

Onze vakantie zit er weer op. Tijd om even terug te blikken...

Montenegro, letterlijk vertaald als Zwarte Berg, stond al eventjes op onze wishlist. Te ver om onze Fons van stal te halen, dus werd ons andere transportmiddel bij uitstek, den bekende Ier, geboekt. De zaterdag nog even een bbq voor papa georganiseerd, de zondagavond landden we al netjes op tijd in hoofdstad Podgorica. We besloten deze terzijde te laten liggen en hadden via het hotel vervoer geregeld naar Vizpazar. Een dorpje zo uit een ver verleden geplukt, maar oh zo mooi gelegen aan de rand van Lake Skadar. Het ligt op de grens van Montenegro en Albanië en is met zijn 370 km2 het grootste meer van de Balkan. De eigenaar van hotel Pelikan nodigde ons direct uit voor een pintje en een ... promotiepraatje. Ach, we laten ons maar doen, op elk hoek staat wel een of andere gast, boottochten aan te smeren, en de prijs zal zowat op het zelfde neerkomen zeker. We zijn op vakantie he, relax. We maken nog even een wandelingetje naar de ruïne van een fort (Besac) die ze stilletjes aan aan het renoveren zijn en genieten van het uitzicht. 's Avonds eten we verse vis uit het meer en slenteren er nog wat rond. Maar verder kan je er niet zoveel beleven. Het hoogtepunt is wel de boottocht van 2 uur op het meer. We hebben een boot voor ons eigen, en genieten van de stilte, het uitzicht op de omringende bergen, de waterlelies die hier en daar al bloeien, de visjes die voorbijschieten en die ene pelikaan die zich van zijn beste kant laat zien. Wow, we zijn onder de indruk. De rest van de dag is het genieten van een drankje en wat rondhangen. De volgende dag doen we een ferme wandeling , zoeken en vinden een cache op een punt waar we weer een prachtig zicht hebben. Die avond smullen we van de heerlijk malse inktvis. Vizpazar was top, alhoewel je hier ook niet zo heel lang moet verblijven. Het is er piepklein en eenmaal je het meer hebt gezien, is er verder niet zoveel meer te beleven.

Dus, op naar de volgende bestemming, Budva. We nemen een bus tot Podgorica en dan terug een bus naar Budva. De weg er naar toe is al een belevenis op zich. Je moet de bergen over en ziet dan al een hele tijd Budva in de diepte schitteren en het na elke bocht een stukje dichterbij komen. Deze keer slapen we in hotel Olive. De ligging is perfect, op zo'n 10 minuutjes stappen van de zee. De kamers zijn ruim en proper en je kan er ontbijten of even relaxen in de mooie tuin die vol oude olijfbomen staat. Budva is een populaire badplaats aan de Adriatische zee. Het heeft een oude autovrije stadskern omringt door een middeleeuwse stadsmuur, je kan er dwalen in de smalle straatjes en enkele kerkjes bezichtigen. Er is een lange boulevard waar er altijd volk is, het ene restaurant naast het andere, kraampjes met kleren, bars, discotheken, ... Pas als het donker wordt komt dit pas echt tot leven. Overdag gaan we vooral wandelen oa naar een oude ruïne en naar een orthodox klooster. De temperaturen maken het ons soms lastig, vooral bergop is het puffen geblazen. 's Avonds eten we met zicht op zee en slenteren ook nog even langs de vele marktkraampjes.

De derde dag daar nemen we de bus naar Kotor. De rit neemt maar een half uurtje in beslag en de weg daarnaartoe is maar saai. Wanneer we echter uit de tunnel komen en Kotor binnenrijden, moet ik even naar adem happen. De schoonheid van de omringende bergen ontroeren me , raar maar het is zo, en dan hebben we de baai zelf nog niet gezien. Eerst zwoegen we de weg op naar ons appartement voor een week in de wijk Skaljari. We krijgen een korte uitleg van de heer des huizes, (mevrouw spreekt geen woord Engels) en we installeren ons stekje. Daarna gaan we terug naar beneden, op verkenning. Kotor is een oude haven, handelstad gelegen aan de baai van Kotor, een diepe inham, fjord, van de  Adriatische zee. De oude omwalde stad is zeker een bezoek waard, er zijn talrijke kerkjes, vele restaurantjes, terrasjes, nauwe steegjes, leuke souvenierswinkeltjes, ... En natuurlijk is er de baai zelf. Elke dag ligt er wel een of ander cruiseschip voor anker. Een stuk ervan kan je autovrij wandelen langs een pad, je kunt een boottocht maken naar kleine eilandjes in de omgeving. We bezochten ook  Tivat , een andere stad aan de andere kant van de fjord. Daar settelen de iets meer gegoede burgers zich in de nieuwgebouwde luxeflats, de haven ligt dikbezaaid met de meest luxueuze jachten en je kan er zonnebaden op verschillende strandjes, ligstoelen, handdoeken, parasols, alles is er voorhanden. Als je er voor betaald natuurlijk. Voor die iets meer durvers, kun je vanaf de oude stad ook de talrijke trappen nemen naar een kerkje en vandaaruit nog verder naar de restanten van een fort. Hoogtevrees mag je niet hebben, een goeie conditie is een meerwaarde, maar je ziet zowat elke leeftijd omhoog trekken, ook degenen met sandaaltjes of sletsen aan. Ik stop op ongeveer twee derde van de tocht, ik maak een lichte uitschuiver, wat niet veel voorstelde maar door de arm-en schouderpijn dat ik al enkele weken heb, is mijn vertrouwen weg. Marnix gaat uiteindelijk alleen verder en even laten gaan we gezamenlijk terug naar beneden, ik met een heel bang hartje, maar het lukt natuurlijk wel. Jammer.

We gaan ook een dagje naar Dubrovnik in Kroatië. De busreis ernaartoe duurt wat langer dan voorzien, mede door de strenge grenscontrole waar we allemaal van de bus moeten en één voor één onze pas moeten gaan tonen. En dit zowel aan de Montenegrijnse grens als aan de Kroatische. Maar de welbekende stad is de moeite waard, al zien we er maar een klein stukje van. Ooit komen we er misschien nog eens terug.

De week gaat snel voorbij, het uitzicht van op ons terrasje, het lekkere eten, de goedkope wijn, de zon, de natuur, we zullen het niet zo vlug vergeten...

10-06-2018 om 22:28 geschreven door Heidi  

Het begint zowat een traditie te worden : een paar dagjes ertussenuit met Jade en Aäron, de twee nog thuiswonenden. Samen weg in de grote vakantie lukt nog nauwelijks, een korte uitstap is een tof vervangmiddel. Ook deze keer kunnen we de bestemming geheim houden, alhoewel ze wel een vermoeden hadden. Het wordt Larochette in Groot-Hertogdom Luxemburg, een stadje in het Müllerthal, ook gekend als Klein Zwitserland.

Ergens vlotjes geraken zonder file is een utopie geworden, daar moesten we dus even doorheen bijten. Tegen de avond kwamen we aan in Camping Birkelt, waar we een stacaravan huurden via Vacansoleil, even old-fashioned way gaan. En om nog maar een traditie in ere te houden : de eerste avond gaan we op restaurant. Eentje drinkt er zowaar ook al een mojito mee als aperitief, tja, kleintjes zijn het al lang niet meer. Daarna spelen we nog een spelletje en kruipen we ons bed in.

De matras was niet zo super, toch staan we de volgende morgen paraat voor ontbijt. Het weer is een beetje betrokken, maar we zien hier en daar al een beetje blauw doorschijnen.  's Morgens gaan de kids zwemmen en gaan wij even door het bos naar het dorp en kunnen we twee caches scoren. Na de middag rijden we naar Vianden, zo'n 30 km verderop. We nemen de stoeltjeslift tot aan een restaurantje en moeten dan nog een hele tijd afdalen door een bos alvorens aan het kasteel te komen. Daar dwalen we ontspannen van de ene kamer naar de andere en genieten van de super vergezichten. Het is nog een korte maar steile wandeling terug naar de stoeltjeslift, een frisse pint is dan ook wel verdient. We lopen nog even door het stadje, maar hebben het al gauw gezien.  Op de camping worden de kubbs bovengehaald. Ondanks mijn straffe kubb-partner zijn we toch de verliezende partij. Helaas, de afwas is dus voor ons. :) De avond wordt opgevuld met aperitieven, eten en spelletjes spelen.

Op vrijdag staat een ferme wandeling op het programma. We volgen een middelmatige wandeling L3 die passeert langs de camping. Vooral het eerste deel is pittig, daarna volgen vooral bospaadjes. Er staan op het eind zo'n 14 km op de teller. Een ijsje is de beloning! We kunnen nog even genieten van het zonnetje, wat rust, wat lezen en stilletjes de dag laten overgaan in avond en nacht.

Zaterdag gaan we richting Echternach. We maken eerst nog een ommetje om een cachereeks te wandelen in het bos. Alles wordt gevonden , we kunnen dus verder. Helaas valt het plan in Echternach wat in het water. We moeten een heel eind stappen alvorens we aan het verhuurkantoortje komen voor een pedalo, en dan blijkt dit wel heel duur te zijn. Het daarbij horend barretje serveert enkel bio-drankjes, waar op zicht niets tegen is, alleen moet het wel naar iets smaken. Terug dan maar. Een beetje overbodige uitstap dus, maar ja, de barbecue 's avonds maakt weer alles goed. Daarna worden nog één keer de spelletjes boven gehaald en kruipen we een klein beetje vroeger in bed.

Het zit er al weer op. Huiswaarts rijden gaat alweer niet zo vlot, en eerst gaan we ook de moeders nog even in de bloemen zetten.

14-05-2018 om 00:00 geschreven door Heidi  

Ingelmunster? Ja, dichtbij maar er was een doel: een avondje naar het eerste festival van het jaar , Labadoux.  Ik maakte de camper klaar en las Marnix thuiskwam donderdagavond, vertrokken we nog richting binnenland. Ver is het niet, dus rond 18u30 waren we ter plaatse. En waren we daar de eerste? Helemaal niet, de camping ging pas open om half zes en was reeds voor meer dan de helft bezet. Man man, ze zijn er hier vroeg bij als je weet dat het eerste optreden pas vrijdagavond begint. Nu, we vinden een plaatsje en laat er nu net nog op vijftig meter een cachke liggen. :) We wandelen nog even rond, bekijken de andere campers en caravans en beginnen dan aan het aperitiefje. Daarna staat er nog een kaasschoteltje op het menu, samen met een wijntje en een babbel. Rond 22u45 duiken we het bedje in.

De volgende dag is de zon weer van de partij. Na het ontbijt wandelen we langs de vaart richting centrum. Daar wandelen we een cachereeks van ongeveer 7-8 km. Er kan zelfs een terrasje gedaan worden onderweg, en even later ook een picknick in het park. We vinden alle caches en ook de prachtig gemaakte bonus. Rond 14u30 zijn we al bij Fons terug. Tijd genoeg om even de stoelen uit te halen en te genieten van de zon en een boekje. Rond 18 u trekken we naar de weide. Eerst eten we nog iets en gaan dan naar de hoofdtent voor het eerste optreden van Michelle David and the Gospel sessions, een madam met een klok van een stem. Maar we genieten nog meer van het volgende optreden : The Chieftains laten ons geen moment vervelen. Het ene moment zit je mee te klappen op de up-tempo Ierse muziek, het volgende moment is het genieten van een balad, dan staan er ineens een bende doedelzakspelers op het podium, of komt er een koor zingen, en kan je ook genieten van de tapdansers die het beste van zichzelf geven. Super! De afsluiter van de avond is Bart Peeters. Tja, den Bart is den Bart é, vol energie en enthousiasme, zijn publiek meeslepend tot het einde. Het is half twee als we proberen de slaap te vatten.

Na het ontbijt op zaterdagmorgen vertrekken we terug huiswaarts. Weer een ervaring rijker.

05-05-2018 om 00:00 geschreven door Heidi  

Barcelona stond al lang op mijn 'to-see' lijstje, en eindelijk was het zover. De Ierse low-cost maatschappij bracht ons weer netjes op tijd op onze bestemming. De warme jas hadden we thuis al achtergelaten, want daar was het ook mooi weer. Een enkel busticketje naar Placa Catalunya kostte ons 5,9 euro en nam een half uurtje in beslag. Na het uitstappen konden we direct een eerste beetje cultuur opsnuiven. Te voet liepen we richting ons hotel Ibis in de wijk Poblenou en kwamen zo voorbij de Arc de Triomphe en het mooie Palau de la musica.  Torre Agbar, een 142 meter hoge wolkenkrabber, was onze leidraad richting hotel. Te imponant blijkbaar, want met het hoofd naar bovengericht, loop je zo voorbij de plaats waar je moet zijn. 'keirde ki were' dus, en ja tijd om in te checken, de valiezen uit te pakken en terug op stap te gaan. Deze wijk Poblenou werd nieuw leven ingeblazen door de Olympische spelen van 1992 en is nog steeds in volle ontwikkeling. Het heeft zelfs zijn eigen 'Rambla', die loopt vanaf de Avinguda Diagonal tot aan de zee. Hier loop je tussen eeuwenoude bomen op een verkeersvrije strook en is het moeilijk kiezen tussen de vele restaurantjes en terrasje. Onze dorst is echter groot en we nemen het eerste beste terras. Een grote pint en wat tapa's moeten de eerste honger stillen. De porties zijn echter serieus royaal dat een avondmaal er niet direct meer in zit. We maken nog een avondwandeling tot aan de zee en besluiten de avond in de lobby van het hotel met een laatste glaasje wijn.

De volgende morgen staan we al vroeg aan het ontbijtbuffet. Keuze genoeg en eenmaal de buikjes gevuld, gaan we nog even naar boven om de wandelschoenen aan te trekken. We boekten op voorhand al tickets voor een bezoek aan de Sagrada Famiglia, maar eerst zigzag via enkele bezienswaardigheden en wat caches de juiste richting zoeken. We zien de torenkranen al van ver opduiken, maar eenmaal dichtbij valt dat goed mee. De bouw werd begonnen in 1882 en er wordt verwacht dat het in 2026 volledig klaar zal zijn. Wat een gigantische bouw, in de vorm van een kruis, en met achttien torens die de verschillende personen uit de bijbel representeren. Ook binnen word je overweldigd door het interieurs, de kleurrijke glasramen maken de lichtinval magisch, de zuilen lijken wel een bos...Gaudi was duidelijk een vooruitstrevende mens. Over ieder hoekje, kantje, beeldje, poortje, werd nagedacht. En wat ik er verder kan over vertellen, is nog veel te veel, maar het maakte zeker indruk op ons beiden. Eenmaal terug buiten was het tijd voor een teugsje. Aan de andere kant van de weg in een parkje is er al een terras en een plaatsje vrij. Na dit kleine intermezzo vervolgden we onze weg doorheen Barcelona, waar we telkens nieuwe pareltjes ontdekten. Rond twee uur kwamen we bij de Ramblas, tijd voor een hapje. Helaas waren we niet de enigen met dit idee, een plaatsje vinden in de bekende mercato was dan ook onbegonnen werk. We besloten een straatje innewaarts te nemen en ja hoor, een hip eethuisje serveerde ons een overheerlijk paella aan een democratische prijs. Daarna slenterden we richting zee, konden we de vele chique jachten bewonderen  en zo via de boulevard in Barceloneta terug wandelen naar het hotel. Uiteindelijk hadden we toen al 20 km in de benen en hadden we enkel nog de fut om een douche te nemen en weer een tapaatjes te gaan eten.

Op zondag hadden we een bezoek gepland aan Parc Guell. Geen stress om te vertrekken ' s morgens want we hadden een tijdslot -ticket om 14 uur. Tijd om op het gemak te eten en al zigzaggend de weg naar het park te zoeken. Het laatste stuk was klimmen geblazen. We hadden dan nog even tijd om een broodje te eten en even in het niet-betalende gedeelte van het park rond te lopen. Hier kan je een hele dag spenderen als je zou willen , maar na een drietal uur hadden we het wel gezien en snakte vooral ik naar een beetje rust. De beentjes wilden niet zo goed meer mee, dus besloten we een stukje metro te nemen en even in het hotel te verpozen. Daarna lagen we nog een uurtje op het strand, maar helaas was er vandaag een wat frissere wind. Als afsluiter investeerden we in een goeie cocktail met zicht op zee. We aten deze keer binnen, Marnix smulde van lamribbetjes en ik genoot van een pasta met zeevruchten. Nog een korte wandeling en dan zat de dag er al weer op.

Restte ons nog enkel de volgende morgen wat vroeger op te staan en metro en bus terug te nemen naar de luchthaven, vanwaar we opnieuw op tijd een vlucht huiswaarts konden nemen.

23-04-2018 om 00:00 geschreven door Heidi  

Eindelijk nog eens een weekendje zonder verplichtingen, tijd om Fons nog eens te laten rollen. Hij slaagde trouwens netjes voor zijn jaarlijkse keuring, bij deze mag dit ook eens gezegd worden. Het beloofde een mooi lenteweekend te worden. Het leek ons dan ook eens leuk om de zee op te zoeken. Raar om dit zo te zeggen, want die ligt immers in onze achtertuin. De Hollandse zee dan maar. Net als een aantal jaar geleden , wordt er volop gewerkt aan nieuwe wegen om de verbinding met het eiland Walcheren te vergemakkelijken. De toltunnel kost ons 5 euro. Waar is de tijd dat we het bootje vanuit Breskens konden nemen. Dat kan trouwens nog, maar het is enkel voor voetgangers en fietsers.

We zochten een plaatsje op een camping in Nieuw-Abeele, een kleinschalige boerderijcamping. Het gras was nog te nat om met de camper op te staan, dus werden we vriendelijk verzocht op het pad te blijven. Ook goed, we zijn niet zo moeilijk. Het plaatsje Nieuw-Abeele is ongeveer net tussen Middelburg en Vlissingen gelegen. Verder valt er niet zoveel meer over te vertellen. De bezienswaardigheid is een oude Duitse bunker, niets bijzonders zou je zeggen, maar deze werd in zijn oorspronkelijke staat hersteld, met puntdak en opgeschilderde raampjes en deuren, zodat het toen meer op een huis leek vanuit de lucht. Perfecte camouflage!

Na de lunch vertrokken we te voet naar Middelburg, langs het kanaal. Fietsen gaat nog niet door de operatie aan de pols, dus ploeteren we door het gras en enkele caches tot Middelburg. Eerste werk daar : een terrasje en verfrissende pint. We wandelen verder langs enkele leuke plaatsjes en via het centrum en daarna langs de andere kant van het kanaal vervolgen we onze weg terug naar de camping. (14km). De avond wordt opgevuld met aperitieven, eten, een babbel en Marnix luistert ondertussen naar het voetbal.

De volgende morgen worden we gewekt door de vele verschillende vogels , de gans roept, de eenden kwaken, we zien zowaar een fazant in de wei passeren. Zoals gewoonlijk , we doen er echt niet voor, zijn we klaar om te vertrekken rond 10u30. Dit keer gaan we richting Vlissingen. Al gauw worden de jassen uitgespeeld, het zonnetje heeft al duidelijk warmte. We gaan verschillende wegeltjes en wijken in en door en pikken hier en daar wat caches op. We beseffen dat we het plan enerzijds wat moeten aanpassen. Als we zo kriskras blijven doorstappen, zijn we weer midden in de velden rond lunchtijd. We besluiten de kortste weg richting centrum te nemen. We vinden een heerlijk terras in de zon, met zicht op zee, heerlijk!! Het broodje met beenham en mosterdsaus smaakt, en we moeten ons enigszins forceren om op te staan en terug te keren. Eerst nog wat boodschappen bij den Albert, en dan huiswaarts , ja alweer via caches. We gaan door het Nollebos en kunnen daar zowaar een ijsje kopen.  Weer moeten we ingrijpen en ons plan wijzigen, als we zo doordoen zijn we voor het donker nog niet thuis. De laatste kilometers zijn loodzwaar, mijn been voelt als duizend kilo. Maar ja , stoppen is geen optie é. Uiteindelijk durf ik pas op de gps te kijken als we bij de camper zijn : eindresultaat : 24 km. We zijn er weer eens over geweest. Er moet wat moed bijeengesprokkelt worden om me te wassen, eten klaar te maken enz maar voor de rest is het rusten en vroeg naar bed.

Zondagmorgen horen we getik op het dak, dju regen en grijs. Niet dat we nog veel plannen hadden, maar leuk is toch anders. We maken ons klaar en vertrekken. We moeten een tijdje wachten alvorens we de tunnel in kunnen rijden, maar daarna gaat het toch vlot ondanks een afgesloten weg en een gigantische omleiding. We rijden eerst nog naar Ertvelde. Daar ligt onze cachestempel. Hoe is die daar geraakt? Wel, blijkbaar lieten we hem op de vorige camperplaats in Genk achter, ik deed een oproep op FB, een mevrouw van daar ging die zoeken, vond hem en gaf hem mee aan andere cachers van in het Gentse. En zo konden we hem nu daar gaan oppikken. Er zijn nog eerlijke mensen op de wereld ! Bedankt!

Het zonnetje kwam er uiteindelijk toch nog, maar daar hebben we dan thuis van geprofiteerd.

08-04-2018 om 00:00 geschreven door Heidi  

Zonnig maar berekoud weer werd er voorspeld. Het woord dat er voor ons uitsprong was : 'zon' !! Op de rest kun je je een beetje voorbereiden : muts, handschoenen, een extra trui, dikke sokken ,.. werden in de weekendtas gepropt. En voor Fons zoeken we een camperplaats met electriciteit zodat we volop energie kunnen benutten.  Aangezien collega Marianne altijd zo boft met de camperplaats in Genk, de Kattevennen, besluiten we daarheen te trekken. Na een rit met een aantal files, kan het nog anders in België, komen we na zo'n 2,5 uur rijden aan en gelukkig is er nog een plaatsje vrij. De sleutel voor de electriciteit kan je voor 5 euro afhalen in het cafetaria aan de manège. Omdat het net middag gepasseerd is, besluiten we daar een soepje te bestellen, zodat we daarna nog even een frisse neus kunnen halen. Die frisse neus blijkt iets langer uit te vallen. We hebben namelijk een doel : het oplossen van een geo-art cache. De iets technischer uitleg : thuis losten we zo'n honderdtal raadsels op, we moesten tekeningen omzetten in coördinaten, dit aan de hand van een tabel. Aan de hand van die coördinaten ga je dan op zoek naar caches en als alles goed verloopt, heb je als je alles vindt een virtuele raket op je kaart staan. Die eerste middag doen we het eerste deel. De caches zijn heel tof gemaakt, echte pareltjes. We halen houten raketten uit hun schuilplaats, er hangen manen en sterren in de bomen, ... Nadat we deze toer succesvol afsluiten, is het eventjes rust en dan moeten we nog boodschappen gaan doen. Daarna heb ik het wel wat gehad. Gelukkig is het lekker warm binnen en smullen we van een kaasschotel.

De volgende dag is nog een grotere uitdaging. We combineren twee toeren van 15 km en eentje van 4. Gelukkig kunnen we weer alles vinden en de warme Italian coffee en de Jägertee zijn dan ook een verdiende beloning. Gelukkig moeten we die avond niet meer verder. Voor we zondag terugkeren , doen we nog een kort toertje. Dit stuk bos hebben we nu wel in alle richtingen gekruist. Maar, opdracht volbracht!

Tevreden, en met stramme spieren , keren we huiswaarts.

Het is niet onze gewoonte ergens tweemaal heen te gaan, maar hier willen we wel nog eens terugkomen. We hebben dan ook nog veel te ontdekken, een bezoekje aan het planetarium, de stad Genk eens verkennen, een fietstocht in de bosrijke omgeving, of misschien wel een uitstap naar het nabijgelegen Maastricht of Aken.

Tot de volgende keer dus Kattevennen.

27-02-2018 om 21:14 geschreven door Heidi  

Ik had nog een kerstkadootje te goed, niet ééntje in een papiertje gewikkeld, maar ééntje met een strikje rond. Even leken de weergoden tegen te werken, code oranje was van kracht : zware sneeuwval op komst... De trein dan maar ? Ja doen we, al weten we achteraf gezien niet zo goed waarom. Enfin, behalve wat natte sneeuwvlokken, viel het al bij al heel goed mee. En de trein, ... is altijd een beetje reizen. Eenmaal in Antwerpen-Centraal aangekomen, bleek de IC-trein naar Rotterdam afgeschaft. Oei, wat nu. Geen probleem hoor zei de vriendelijke bediende, je neemt gewoon de trein naar Roosendaal en stapt daar over naar jullie eindbestemming. Dat doen we dus hé, geen ander alternatief mogelijk. Kleine sneeuwvlokjes verwelkomen ons, en onder moeder's paraplu zoeken we onze overnachtingsplaats. De gps is deze keer niet onze vriend, hij navigeert ons naar de juiste straat maar naar de volledige verkeerde nummering. Gezond verstand neemt de overhand en na wat logisch denken komen we toch op het juiste plaats terecht. Sam , onze gastheer, wacht ons al op en heeft wat uitleg over het gehuurde appartementje. Alles en meer is er aanwezig en vooral, we hebben een fantastisch zicht op het water.

Genoeg gepraat, we gaan bij een bruin cafeetje op de hoek eerst een tostie eten, en gaan , nog steeds met de paraplu open, op stap. We zoeken een paar caches en komen zo bij een paar leuke plaatsen. Het is echter bitterkoud en we zijn al bij al blij dat we even een supermarkt kunnen binnengaan om een aperitiefje te kopen. In de flat warmen we terug wat op en dan moeten we al onze moed samenrapen om terug naar buiten te gaan en het avondeten op te zoeken. Gelukkig is er Soif, een degelijk restaurantje op de hoek van de straat. Gezellig, lekker, ...

Goed uitgerust en na een zelfgemaakt ontbijtje, gaan we terug op stap, ditmaal onder een stralend blauwe hemel. De cachereeks toont ons de belangrijkste gebouwen in de stad : we beginnen in het historisch Delfshaven , geboorteplaats van Piet Hein. Na de bombardementen in de laatste wereldoorlog, werd de stad volledig heropgebouwd en heeft nu de allures van een wereldstad. De imposante Erasmusbrug, de kubuswoningen, het centraal station, het drijvende paviljoen, de Euromast, de markthal, ... allemaal pareltjes. Dit in combinatie met het overal aanwezige water, de enorme haven, maakt dit een pareltje. Bij de overblijfselen van Loods 24 worden we even stil bij het Joods kindermonument. Hierop staan de namen van 686 kinderen, tussen één maand en twaalf jaar, die samen met de vrouwelijke volwassenen gedeporteerd werden en vermoord.

Bij de markthal aangekomen, is het moeilijk niet aan eten te denken. We slenteren nog even rond, maar kunnen dan toch niet aan de verleiding weerstaan van een Turkse mezzeschotel. Mmm, wat smaakt dit heerlijk! Niet te beschrijven. We hebben er genoeg aan voor het restje van de avond. Dat we trouwens spenderen in de flat. Alles is er aanwezig om te relaxen na de 22 km lange wandeling. We laten het bubbelbad vullen, en warmen de hotstone tafel. Lang houden we het echter niet vol in het warme bad, afkoeling is voor een keer een zegen.

De volgende morgen gaan we even verder ontbijten bij de Olijventuin. Een Turks buffet a volonté staat op het menu. En dat is alweer een voltreffer. Man man, lekker en veel. We 'rollen' terug om de valiezen te nemen en gaan stilletjesaan richting station. Rond de middag begint het weer lichtjes te regenen, net op tijd om de trein van 10 na één op te stappen.

Rotterdam, je hebt ons aardig verrast. Twee fans erbij.

11-02-2018 om 00:00 geschreven door Heidi  

Nu Fons niet meer in een stalling staat en dus op onze oprit de winter slijt, konden we zijn lijden niet langer aanzien. Hij smeekte om de baan op te kunnen, dus wie zijn wie om dat te weigeren. En als dan ook nog het weer een beetje meespeelt, was er geen houden meer aan.  De bestemming werd gekozen in functie van een Geocache-event. Dit weekend kon je door het bijwonen van een event een souvenir verdienen, voor de niet-cachers een virtueel souvenir weliswaar. Het was nog even zoeken naar een goeie slaapplaats, maar na een mailtje aan het gemeentebestuur aldaar, kregen we toestemming om voor 48 uur op het gemeenteplein te staan. Bedankt Huldenberg voor de gastvrijheid.

Vrijdagnamiddag waren we tijdens de wandeling tweemaal verrast : door de prachtige omgeving en door de originele caches die we onderweg tegenkwamen. Dit was niet zomaar 'potjes achter een dikke boom' zoeken, maar telkens moesten we even een kleine inspanning doen om ofwel te zoeken ofwel om de cache te  kunnen openen. Enige creativiteit was hier aan de orde. Het was genieten tot het laatste moment. In de Rochus werd de dorst gelest en daarna nog een keer in Fons. We besloten uit eten te gaan en zo de plaatselijke middenstand, lees 'Chinees' te steunen. Een culinaire hoogvlieger werd het niet, maar de honger was gestild. We lagen vroeg in bed en sliepen bijna het klokje rond. Zo waren we de volgende ochtend weer paraat om kilometers te malen. De andere kant van Huldenberg werd verkend, veel kleine landweggetjes die kriskras tussen de velden en wijken op en neer kronkelden. Op het eind van dag hadden we 17 km op de teller en waren we ongeveer 33 smileys rijker. Je zou kunnen zeggen dat ik weer bijna de oude ben. Alhoewel,  de laatste twee drie kilometers waren zwaar en ik was dan ook blij dat ik even in de camper kon neerploffen en een theetje drinken, terwijl Marnix een taartje was gaan halen. Krantje lezen, een praatje, ... en zo liep het vieruurtje moeiteloos over in aperotijd. Gevolgd door een frietje met stoofvlees bij de frituur om het hoekje. Vanaf 19 u konden we terecht op het Event in de zaal 't Pijlijser. We plaatsten onze naam in het logboek, bekeken de TB's in de doos en dronken iets fris. Wat gebabbel met andere cachers werd moeilijk, blijkbaar was dit hier al een bendje die regelmatig samenkwam. Maar geen nood, zo konden we op tijd terug naar Fons, waar we nog een beetje opbleven om dan weer moe tussen de lakens te duiken.

Na alweer een rustige nacht, maakten we ons klaar en trokken huiswaarts. Maar eerst nog een klein wandelingetje in buurgemeente Overijse. Ook hier vielen de vele afgeronde serres op, de meeste met meer kapotte raampjes dan goeie. 

De batterijen waren weer opgeladen. Fons snorde nog eens zo content terug naar zee. En wij, wij kijken weer uit naar het volgend weekendje weg.

30-01-2018 om 19:56 geschreven door Heidi  

Op deze eerste dag van het nieuwe jaar wil ik even terugblikken op het voorbije jaar. Het camperjaar wel te verstaan.

Na de werkzaamheden in ons nieuwe huis kwam er eindelijk wat meer tijd vrij om er wat meer met onze Fons op uit te trekken. Eind februari zetten we het nieuwe camperseizoen in. Daarna volgden 11 weekendjes weg, waarin we zo'n 3690 kilometers meer op de teller kregen. Vlaanderen was daarbij aan de winnende kant, misschien moeten we onze Franstalige buren wat meer bezoekjes brengen? Daar zal mijn wederhelft zeker mee akkoord zijn, want ja, 't is wat te zeggen van die Ardennen. :)

Onze zomerreis maakte Fonske ook mee. We verkenden een stukje Tsjechië, wat ons wel kon bekoren, maar dat stukje zuiders gevoel misten we wel een beetje.

Daarnaast waren we ook een weekje in Ibiza, een weekendje Londen en een paar dagen in Valencia.

Wat of waar dit jaar ons brengen zal ? Geen idee! Maar is dit niet de luxe van een camper op de oprit staan hebben? Gaan waar het zonnetje schijnt, gaan naar het plaatsje waar je op dat moment naar toe wilt? De vrijheid van het reizen. Plannen zijn er altijd, maar plannen zijn er om te kunnen aanpassen. We zien wel, maar één ding is zeker, we houden jullie op de hoogte.

Iedereen een schitterend nieuw jaar : een goeie gezondheid, warme vriendschap, hechte familiebanden, ieder op zijn manier te maken reisjes en voor de cachers onders ons : pak ze!

01-01-2018 om 12:57 geschreven door Heidi  

Ik ben altijd de hevigste fan van mijn marathonloperman, en als hij dan ook nog eens voorstelt om in het zonnige Valencia te gaan lopen, ben ik natuurlijk met volle goesting van de partij. Ah ja, mijn gedacht! De voorbereidingen van Marnix duren wat langer dan de mijne, ik heb enkel een valies in te pakken en te gaan supporteren, maar ik voel me goed in deze rol. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de rollen om te keren.

Nog even de 2 uur durende vlucht tolereren en de pret kan beginnen. Onze Spaanse gastvrouw wacht ons op aan de metro, maar door taalperikelen lopen we elkaar voorbij en staan we even voor de gesloten deur van het gehuurde appartement.  Een smsje later en ze komt al aanhollen. We krijgen een rondleiding op de vijfde verdieping en ze ratelt maar door in het Spaans, maar enfin, uiteindelijk vertrekt de dame in kwestie en kunnen we uitpakken en één van de vier slaapkamers uitkiezen. Gelukkig maar dat we dezelfde kiezen :). We wandelen te voet naar de Ciudad des Artes, waar de marathon zal starten en aankomen. We hebben beiden een wow-gevoel als we daar aankomen. Zo overweldigend, zo'n organisatie, alles loopt gesmeerd om het loopnummer en de goodiebag op te halen. Even krijgen we een wat scary gevoel, maar dan beseft Marnix dat hij nogal eens een marathon liep en dat het dan ook niet uitmaakt waar of hoeveel deelnemers er zijn. En ik moet me even oriënteren waar de startplaats is en begin dan ook langzaam vertrouwen te krijgen dat ik de weg wel zal vinden. Op de terugweg doen we wat boodschappen en koken in het appartement een lekkere maaltijd.

De volgende dag moet Marnix heel vroeg uit bed en dat op een vakantiedag. Op de terugweg van zijn wandelingetje gaat hij langs bij de warme bakker op de hoek en na het ontbijt en de douche, stappen we naar de startplaats. Het is frisjes, de zon komt langzaam op. Het is dan ook nog maar 8u30 als het startschot weerklinkt. De zo'n 16000 lopers komen langzaam in beweging. Ik sta zo'n twee kilometer verder op wacht om een eerste glimp op te vangen en de gewoonlijke kus te ontvangen. Komaan, ga ervoor é, succes. En weg zijn ze. Ik haast me telkens naar een volgend punt en telkens is het spannend afwachten wanneer 'hij' tevoorschijn komt. Na 24 km zoek ik langzaam de aankomstplaats op. Ik kan er wonder boven wonder een prachtige plaats op de tribune bemachtigen. De sfeer is uniek, er wordt gezongen, in de handen geklapt, de muziek schalmt luid door de boxen, we schreeuwen de lopers toe. kippenvel momenten. Ik kan on-line volgen waar Marnix zich ongeveer bevindt en wat de verwachte aankomsttijd zal zijn. En toch groeit de spanning en denk je allé, waar blijft hij toch? En dan ja hoor, hij loopt om het hoekje, de blauwe mat over het blauwe water, hij kijkt om zich rond en ziet me dan toch hevig zwaaien. Gebalde vuisten, yes , you did it again!!! Sterke tijd 3u53. Proud! We zien elkaar terug op het afgesproken punt, want in die massa is dit al geen makkelijke opgave. Daarna slenteren we nog wat rond, drinken een teugsje in de nabijheid en gaan dan naar de flat terug voor opfrissingswerken. Marnix heeft wat pijn in de enkel, we nemen dan ook eens de metro naar de zee, waar we wat rondwandelen op het gemaksje en waar we uiteraard een terrasje meepikken. 's Avonds is het nagenieten.

We spenderen de andere dagen met Valencia te verkennen. De voet is nog niet helemaal ok, maar trunten staat niet in het woordenboek, dus de nodige kilometers worden toch weer gezet. De oude stad staat vol van statige oude gebouwen, er is veel groen en er zijn massa's terrasjes. De tijd van het jaar maakt echter dat de zon lager staat, en dat de oude gebouwen schaduw werpen op de terrasjes. Het moet in de zomer fantastisch zijn om hier zo wat schaduw te hebben, maar nu miste ik toch wat zon. De 22 gr voelde frisjes aan in de schaduw. Maar geen nood, de paella smaakte voortreffelijk, de cervecas ook. We probeerden hier ook wat caches te vinden maar helaas... Valencia liet zich niet zo maar oplossen. Dit was dan ook niet zo'n succes. Balen, ja maar hé, de zon schijnt, de sfeer zit goed, de omgeving is mooi, so what... it 's only a virtual smiley . We gaan ook een dagje naar zee, liggen zelfs wat op het strand, en wandelen ook op de Turia, een oude drooggelegde rivierbedding, die ze omtoverden in een kilometerslange tuin met wandel en fietspaden, vijvertjes, kunstwerken,... Een ontstressende omgeving.

Maar natuurlijk komt aan alles een eind, donderdagnamiddag gaat de vlieger weer de lucht in , ditmaal richting winter. Maar we hebben het dan toch maar weer gehad. Een mooie herinnering is geboren.

27-11-2017 om 21:12 geschreven door Heidi  

Zou wel eens kunnen, maar dan was het er wel eentje om U tegen te zeggen. Wat een prachtig en zacht herfstweer kregen we kado!

Op deze eerste dag van de maand november vertrokken we via de landelijke wegen richting Etretat, zo'n 380 km van hier. Opschieten doet het niet, maar we krijgen er vele mooie plaatjes voor in de plaats. Rond half drie komen we op de camperplaats in de Rue Guy de Maupassant aan. Bij ons staat er nog in groene letters : Libre. Een Belg net achter ons heeft wat problemen om binnen te geraken en daarna is het gedaan. 'Complet'. Niet verwacht in deze tijd van het jaar. Er zijn 30 plaatsen en alle gewenste voorzieningen. (8 euro per nacht, extra betalen voor electriciteit en water) Even verder aan het station is er ook nog een parking. Nog veel camperaars op de baan dus. Wij doen de jassen aan en fietsen naar het 2 km verderop gelegen dorpje. Het krioelt er van het volk, zelfs terrasjes zitten vol, er hangt een gezellige sfeer. We besluiten toch maar een plaatsje binnen te zoeken en eten een Normandische pannenkoek, Marnix eentje met zeevruchten, en ik éentje met Pont 'l Eveque kaas. De nodige voorraad is binnen om de klim aan te vangen naar de Chapelle Notre Dame de la Garde boven op de kliffen. Daar bezoeken we de Tuinen van Etretat : 8 euro ingang per persoon maar de moeite waard. Verwacht hier echter geen prachtige bloemenperken, geen kleurschakeringen, maar geniet van de eenvoud van alle groenschakeringen : buxus, taxus, bamboe, laurier,...Dit alles trapsgewijs aangelegd, met hier en daar een sculptuur ertussen. Mij kan het in elk geval bekoren. We keuvelen wat verder op de kliffen, genieten van het uitzicht op de falaise en het strand en de zee. Eenmaal beneden nestelen we ons nog wat op de onconfortabele keienstrand om de zon te zien ondergaan. Langzaam aan keren we terug naar de camperplaats waar we de avond doorbrengen met een aperitiefje en een ravioli met pesto en lamssteak en een spelletje yahtzee.

Op vrijdag staat er een cachereeks op het programma. Die begint zo'n 2 km verder landinwaarts. Het is heerlijk fietsen langs landelijke wegen en om de 300 meter kunnen we even stoppen om de cache boven te halen. We volgen ook een mountainbike route door het bos. Hier is het wat pittiger fietsen, en moeten we ook wat meer moeite doen om de caches te vinden. Rond 13 uur zetten we de fietsen, net buiten het bos, even aan de kant om de meegebrachte sandwiches op te eten. Stilstaan betekent echter afkoelen, dus springen we maar gauw weer op de fiets. Hier gaat alles opnieuw vlotjes. De herfstkleuren in de omgeving worden door het zonnetje extra in de verf gezet. Als we weer bij ons beginpunt aankomen is het nog maar 14 uur. En dan nemen we de beslissing  om er nog een stukje bij te doen. En pas later besef je dan dat dit niet zo'n schitterend idee was. Het kleine stukje bos die we zouden doorrijden, blijkt moeilijker terrein te zijn, op het punt waar we terug naar de grote baan zouden gaan, blijkt geen pad te zijn, en waar we uiteindelijk wel uit het bos kunnen geraken is het steil, modderig en moeten we serieuze inspanningen leveren om boven te geraken. Zo zijn we dan ook nog eens verderaf van het beginpunt. Eén meevaller : tot aan de camperplaats is het bergaf. We hebben het weer eens gelapt. Voor we naar het stadje gaan, besluiten we ons eerst te wassen en andere kleren aan te doen en dan is het aperotijd in een bar langs de boulevard. We drinken cider, de lokale drank. Er worden boodschappen gedaan en Marnix maakt een lekkere gepimpte bouillabaise. Deze avond kruipen we wel heel vroeg in bed en vallen alletwee prompt in slaap.

Een klokje rond slapen? Geen probleem. Na het ontbijt vertrekken we richting Dieppe. Daar vinden we een plaatsje op de Quai de la Marne (45 plaatsen met alle voorziening, 12 euro per nacht voorzieningen inbegrepen). Het zonnetje doet weer zijn best en we vertrekken voor een stadswandeling. We zoeken wel hier en daar een cache, maar dit is het hoofddoel niet. (maar als ze er toch liggen, en je moet passeren kan je ze niet laten liggen é :)) We lunchen in een soort strandbar met zicht op zee. We nemen wat er nog beschikbaar is maar de kaasplank en bruschetta met zeevruchten smaken heerlijk. We wandelen verder op de dijk tot aan de kliffen en gaan daarna de stad in via de oude stadspoort, gaan even de Saint-Jacques kerk binnen en doen wat aan windowshopping. En als afsluiter van de wandeling doen we nog even een terrasje aan de oude jachthaven. Het is heel rustig op de camperplaats en de apero, een lekkere spaghettie en een babbel is het weer tijd om tevreden in bed te kruipen.

De volgende morgen worden we wakker met de voorspelde regen. Het is grijs en er lijkt geen beterschap in zicht. Stilletjesaan kramen we op en rijden eerst nog even naar een Auchan in de buurt. En dan gps op 'thuis' richten. Het is mooi geweest!!!

05-11-2017 om 20:51 geschreven door Heidi  

Wel, er is hier ergens een ongeschreven 'houserule' : gaan we niet één keer per jaar naar London?? En we zijn al oktober, tijd om te gaan toch? Maar wanneer? De marathonvoorbereiding van Marnix neemt toch ook wat tijd en beslag en we zijn al weekendjes weg met Fons. Staat er ook nog een trip naar Valencia op het programma in november. Dus... ? Moet dat persé in het weekend? Hadden we niet al een dagje verlof geboekt op de maandag na Brugge-marathon dag? Kunnen we nog een paar dagjes bijnemen? Ja, waarom niet? En zo geschiedde : Marnix liep op zondag eerst een marathonneke met zijn twee vingers in zijn neus :) en de volgende dag waren we om 5 u paraat om de trein naar Brussel-Zuid te nemen en vandaar de Eurostar.. Twee uur later begonnen we met het verorberen van een stevig Engels ontbijt en konden de spieren losgelopen worden via een stevige wandeling in en rond London. Ja , in London moesten er ook een paar cachen aan geloven en zo ontdekten we weer leuke , voor de toeristen verborgen plaatsjes. Via, via kwamen we zo aan de Tate Modern, waar we onze artistieke  onkundigheid wat konden opkrikken. Best wel een meevaller, alhoewel je natuurlijk bij bepaalde stukken serieuze vragen moet stellen hoe en waarom dit in godsnaam een museum waardig is. Maar, zoals in alles, smaken verschillen. Toch een bezoek waard. Buiten werden we opgewacht door een creepy, beige-oranje gekleurde lucht. De wind waaide hard, was dit een staartje van de storm Ophelia die het westelijk gelegen Ierland teisterde? Via de Thames wandelden we verder tot aan de Vauxhall-bridge en bereikten zo het hotel Enrico. Eventjes rust en dan op zoek naar een pub en resto om de avond en de hongerigen en dorstigen te laven.

De volgende dag waren we al vroeg op stap. En het werd een serieuze wandeling. Behalve een paar klassiekers kwamen we bij het voor ons onbekende Hampstead Heath. Daar bezochten we een eeuwenoud kerkhof, waar heel wat bekenden en onbekenden liggen. We kochten een ticketje voor de East-side en aan de hand van het bijhorende plannetje konden we hier en daar een bekende spotten. De vorige jaar overleden popster George Michael, waar ik in mijn jonge jaren fan van was, ligt begraven in het westelijk gedeelte en dan nog in een privé gedeelte. Maar, zo zei de mevrouw aan de kassa, er is wel een gedenkplaats wat verderop in het dorp waar hij woonde. En dat was helemaal zo ver niet. Dus , heuvelopwaarts, en jawel , een graspleintje vol met bloemen, foto's, kaarsjes, vlaggen , .. van fans van over de hele wereld, en zelfs een paar fans die daar gewoon met hun stoeltje even zaten te babbelen. Wat verderop hadden we een prachtig zicht op de skyline van London, dit in een prachtig park. Het was al bijna avond toen we centrum London weer bereikten, zo'n 24 km in de benen. Er was niet zo heel veel tijd meer over om nog iets te eten en dan op tijd te zijn om de musical Les Misérables te bekijken. Wow, wat een show, indrukwekkend!! Nadien zat er niet veel meer in om dan toch maar een metro te nemen naar het hotel.

Gisteren dan zat de laatste dag er alweer aan te komen. We probeerden op tijd via Covent Garden in de Freemason's hall te zijn want om 11 u begon er een gratis toer. Wat een prachtig gebouw en een heel Engels-humoristische gids vertelde ons heel wat over de Vrijmetselaars. We zijn al een beetje wijzer, maar vragen blijven toch hangen. In ieder geval , een aanrader! Tijdsgebrek en regen, vroegen een aanpassing van het plan, en in plaats van Shoreditch te gaan, kwamen we in de buurt van Covent Garden terecht. Na een Italiaanse lunch , gingen we nog gauw even shoppen en een pub binnen. Zo heel veel tijd hadden we dan niet meer over om richting St-Pancras te trekken en in te checken.

Het was weer top!

19-10-2017 om 20:59 geschreven door Heidi  

Jaja, 't is gelukt, eindelijk naar de Ardennen. Marnix begon de dag met een vroeg loopje en toen moesten we nog naar Brugge om bij Rijmenan gas te halen. Dus waren we maar echt goed op weg rond 11 uur. Verwacht je dan nog file? Die ochtendspits is toch al lang voorbij ? Niet dus : we hoorden op de radio over een brandend voertuig in Aalst en over file op de buitenring in Brussel, en nog net op tijd werd de beslissing genomen om via Kortijk, Mons, Charleroi te rijden. Dat leek heel lang een schitterend idee, tot... file... een volledige autostrade was afgesloten wegens een zwaar verkeersongeval. Iedereen aanschuiven dus, afrit nemen en even verder er weer op. Uiteindelijk kwamen we pas om 14 uur aan bij Camping Le Relais, die ook een aantal camperplaatsen verhuurt aan 10 euro per nacht. De ondergrond is gras, je kan electriciteit nemen en er zijn sani-voorzieningen. De plaats is wel wat afgelegen, maar Marche en Famenne ligt op 5 km. Het is er wel niet zo rustig want de auto's op de N4 zoeven hier heel dichtbij voorbij.

Maar verder, we eten eerst nog iets en nemen dan de fiets om nog een cachereeks aan te vatten. Dit had maar een 5tal km's mogen zijn, maar uiteindelijk bleek het veel verder via de binnenwegen, en euh.. de Ardennen zijn niet plat. Met een serieuze verkoudheid en niet opgewarmde spieren bleek dit een serieuze opgave, en de tijd stopte niet. Om rond vier nog een 12 tal km aan te vangen en als je weet dat je door het cachen niet zo rap opschiet dan als je gewoon aan het wandelen bent, leek plots niet meer zo'n goed idee. Dat vond toch de verstandigste onder ons. Een beetje serieus balen, en de rest van de dag werd dan ook rond Fons doorgebracht : wat lezen, en verder tja, we noemen het dan maar chillen. Not my kind off thing, but what else? Uiteindelijk werd het dan toch een gezellige avond. Maar mag er morgen wat meer actie zijn?

Ons zicht werd de volgende dag belemmerd door dichte mist. We besluiten om met de camper naar Marche te rijden en we parkeren ons daar op de grote baan, niet ver van Delhaize. We kopen eerst onze lunchvoorraad en vertrekken dan voor een serieuze voettocht. Die hebben we weer uitgestippeld via een paar cachereeksen. Rond de middag trekt de mist op en kunnen we genieten van enkelen prachtige vergezichten. Het gaat op en neer, af en toe passeren we een klein dorpje, we gaan door velden en door bossen. De cachen zijn niet altijd even makkelijk te vinden en soms ook helemaal niet. Het grootste obstakel dat we tegenkomen is een uitgebroken baby-stiertje. Zo vlug gaat hij niet uit de weg en als we er uiteindelijk voorbij kunnen, krijgen we ferm boe en gebrul van de koeien in de wei, die een beetje in paniek zijn. Na 20 km beginnen de spieren en voetjes pijn te doen, tja als je gewoon bent om in de Vlaamse polders te wandelen, zijn de Ardennen een andere koek. Na het verfrissende pintje op de markt van Marche, wordt het nog moeilijker om opnieuw op te staan. Komaan, nog eventjes doorbijten, boodschappen doen en dan wacht er rust. En een lekkere pasta Vongole gemaakt door mijn schat. Thx

Door de verslechterende verkoudheid werd de nacht een nachtmerrie. Bijna niet geslapen. Nog een Dafalgan slikken en dan toch maar weer op weg voor een afsluitende wandeling. De mist is niet zo hardnekkig als de dag voordien. We rijden een tiental kilometer verder en parkeren Fons naast een waterstation. Daar doen we nog een 7 km lange wandeling in de buurt van Sinsin. Meestal over rustige landwegen en soms door een stukje slijkig bos. Het is 13 uur als we naar huis vertrekken. Ik spring even binnen bij ma en pa en Marnix trekt zijn loopschoenen nog maar eens aan om de 30 km naar huis te lopen. Man man, je moet er wat voor over hebben als je een marathon wilt lopen. Het is dan ook al bijna 19 uur als hij eindelijk thuiskomt. Een frietje met stoofvlees, aan huis geleverd door Frituur Alaska sluit de dag af.

25-09-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Super super veel regen staat er op het programma, maar niet getreurd, we passen ons aan aan de omstandigheden en zo vallen wat dingen in de juiste plooi.

Mama en papa zijn in het huis van Ruben en Liss ,die op reis zijn naar Kaliningrad, en passen op de twee katjes. Wij hadden hen al eens beloofd hen mee te nemen naar de Auchan en zo paste het plaatje. Wij komen aan In Kortrijk en parkeren ons aan het sportcentrum De lange Munt, de reden waarom vertel ik straks wel. Trouwens : voor de camperaars onder jullie : er is wel degelijk een camperplaats met voorzieningen in Kortrijk, en dat aan de Broeltorens, lekker dicht bij het centrum. Nadat we van een kleine lunch genoten hebben, stappen we te voet naar het huis van zoonlief. Daar zitten mijn ouders al klaar. Zijn we weg? Vol enthousiasme stappen ze in en na een klein half uurtje rijden, zijn we aan dit megagrote shoppingcentrum. Wat ik voorspelde , wordt waarheid : de kar wordt gretig gevuld, twaalf flesjes wijn, een fruit-de -mer schotelke, assortiment aan kazen, ... Mijn ouders zijn dan ook echte Bourgondiërs. Eenmaal voorbij de voedingsafdeling was de belangstelling er van mijn papa gauw af. We drinken nog een koffietje en rijden dan terug naar  Kortrijk. 's Avonds maken we er een gezellige avond van , de kaasschotel met stokbrood smaakt voortreffelijk , alsook het bijhorende wijntje. Het is al bijna negen als we de terugtocht aanvatten, en na een goed half uurtje stappen zijn we terug bij Fons. Die nacht valt de regen met bakken uit de lucht.

Gelukkig is het de zaterdagmorgen wat droger en af en toe is er zelf een zonnetje te zien. We wandelen via een aantal caches naar het centrum, Marnix ziet de film van zijn jeugdjaren weer afspelen als we zijn oude kot terugzien en zijn stamcafé. Die staat helaas leeg zodat we elders een aperitiefje moeten zoeken, maar wel op diezelfde Veemarkt. We hoorden al vele verhalen over Broeder Isidoor, en ja , die had ook de eer ons te mogen ontvangen.  Daarna verkennen we de stad via een paar Multi-caches, dat is meer opgevat als een soort zoektocht en op die manier leerden we ook wat over de bekendste plaatsjes en zagen we de mooiste toeristische plaatsen. Kortrijk bevalt me wel. 's Middags, of beter het is al late middag, als we ergens aan het Buda-eiland in een Vegetarisch restaurant belanden. De veggieburger smaakt voortreffelijk. En onze timing is perfect : tijdens het eten is het aan het gieten. En als we weer buiten komen, is het weer over. We zoeken verder, en gaan daarna ook nog een shoppen in de K. Het is nog een eindje terug stappen en alvorens we in Fons gaan zitten, gaan we eerst nog even gedag zeggen.

Want dat was dan een tweede reden van ons bezoek aan Kortrijk. Van zaterdag tot zondag is het Levensloop, een initiatief van Stichting tegen Kanker. Bij een loopmaat van Marnix werd er enkele weken geleden slokdarmkanker vastgesteld. Aangezien Philip al meerdere malen lopers naar hun gehoopte eindtijd van een marathon 'pacet' (brengt), willen zijn loopmaten, op initiatief van zijn vrouw, hem nu ook 'pacen' (begeleiden) gedurende zijn behandeling. 24-uur aan een stuk kan er gelopen of gestapt worden, in team, of zoals enkele helden, op hun eentje. Zaterdagavond gaan we een kijkje nemen, en wandelen even langs de eindeloze kaarsjes die langs het parcours aangestoken worden. We horen ook enkele getuigenissen, en staan zo ook even stil bij bekenden, die de strijd verloren of gewonnen hebben, of bezig zijn met hun behandeling. Helaas komt die vreselijk 'K' altijd een beetje dichterbij. En wij kunnen enkel toekijken en hier een heel klein steentje bijdragen aan dit prachtig initiatief.

Zondagmorgen vat Marnix zijn 20 km training aan en ondertussen wandel ik , en loop zowaar ook af en toe een rondje, toch zo'n 8 km. Het eindresultaat :

Kortrijk 2017 - 09 sep & 10 sep 2017

Restte ons nog één opdracht die dag : kippen halen. Bij het nabijgelegen Floralux stappen we vol verwachting binnen, plantjes vinden we in overvloed, kippen daarentegen :(. Dus : keerdekiwere : op naar Moeskroen, waar we gelukkig wel kippen kunnen kopen. Spek en Ei worden onze twee nieuwe bewoners.

11-09-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Nu moeten jullie weten, Marnix is een Ardennen fan, en zegt ten pas en ten onpas, 't is lang geleden dat we in de Ardennen geweest zijn; we gaan nooit naar de Ardennen; ... Dus ja hoor, we zouden naar de Ardennen gaan het voorbije weekend. Jullie voelen het al aankomen, we waren helemaal niet in de Ardennen. Nochtans zag het er veelbelovend uit : plaatsje gevonden in Hogne, niet ver van Marche-en-Famenne, de caches waren opgeladen in de Gps, en gezien de weinige winkels in de nabije omgeving van Hogne was de frigo extra gevuld.

Vrijdagmorgen staat Marnix een beetje vroeger op om nog eerst een loopje te doen. Ik kijk tijdens het ontbijt nog even de krant in, en zie dat er onweders voorspelt worden voor de Ardennen. :( Ik besluit nog niks te zeggen, maar als Marnix thuiskomt is het het eerste wat hij zegt. Wat doen we , zegt hij. Tja, alles is gepland, en het is DE Ardennen; Maar willen we in de regen en onweders zitten of willen we droog zonnig weer? Het blijft aarzelen, maar we moeten toch een beslissing nemen. Hmm, twijfel, welke andere bestemming dan? Vraag ons niet waarom, maar het wordt Hasselt.

We staan aan parking sportcentrum Alverberg, in gezelschap van een vijftal andere campers. We eten een kleinigheidje en vertrekken te voet richting centrum. De kortste weg is ongeveer 3 km, maar aangezien we via een paar caches wandelen, doen we er wat langer over. In het centrum doen we aan wat windowshopping, en kunnen het niet laten toch in de Primark binnen te wippen. Daarna is het terrasjestijd op de markt. We gaan nog even langs bij het infocentrum en met het plannetje in de hand zoeken we de Japanse tuinen. Helaas , als we daar aankomen , is het net nog geen sluitingstijd, en geraken niet meer binnen. Terug dan maar. Wat ons opvalt in Hasselt zijn de prachtige nieuwbouwappartementen langs het kanaal. Wow, wat moet het prachtig wonen zijn daar. Die dag wandelden we ongeveer 12 km, en werd de dag afgesloten met het onontbeerlijke aperitiefje en een lekkere maaltijd en natuurlijk een spelletje.

We sliepen deze nacht allebei als een blok, bijna het klokje rond. Na het ontbijt, trekken we de stapschoenen aan. In de wijde omgeving zoeken we een 30-tal caches en komen zo op leuke, minder bekende plaatsjes. Wisten jullie bvb dat er in Hasselt geluksplekjes zijn? Deze werden gekozen door de Hasseltnaren en ze willen die graag delen met de toeristen. Op elk plekje krijg je ook 3 tips om het geluk in het leven te leren herkennen. We hebben ook een paar caches gevonden om U tegen te zeggen, tof dat sommige leggers zo creatief kunnen zijn, het is een voorbeeld hoe het zou moeten zijn.  Het was zeer warm, en terrasjes vinden stonden weer niet op het plan. Hoe doen we het toch? Ik krijg amper nog speeksel in mijn mond, als we eindelijk, na 18 lange km's, een voetbalkantine tegenkomen, die gelukkig open is. Nog nooit smaakte een pint zo heerlijk. En pas op, we waren nog niet direct aan de camperparking dan. Na zo'n 5 km waren we bij een Hypercarrefour, waar we de inkopen voor 's avonds deden. Nog de baan overgeraken, en dat was het voor die dag. Eten en slapen.

Alvorens we op zondag huiswaarts reden, fietsten we nog even naar de Japanse tuin terug. Voor 5 euro de persoon waren we binnen met een plannetje in de hand. We volgden netjes het pad, en lazen de bijhorende uitleg. De tuin is mooi aangelegd, sober zoals Japans hoort te zijn, maar we misten toch de wow-facter.  Jammer ook van het geluid van voorbijzoevende auto's, helemaal zen werden we er niet van. Nu , we hebben de tuinen gezien en daarna fietsten we terug. De terugreis werd aangevat, en weer hadden we file rond Gent. We gingen eerst nog op de koffie bij ma en pa vanwaar Marnix ten lope vertrok naar huis.

27-08-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Wat een zootje maken die weermannen er van! En wat een kwakkelzomer is me dat zeg. Was het voorjaar warm en droog, dan is het nu eerder van de drup in de regen. Een kletsnat weekend zat er aan te komen. Maar we willen er zo graag eens uit met Fons. Door de vele afwezigen op het werk van Marnix heeft hij het superdruk, veel lange dagen tot zeven en extra zaterdagen zijn schering en inslag. Nee we laten ons dus niet afschrikken door de voorspellingen en gaan er volledig voor. Met een doel deze keer : ons dagrecord van het cachen verbreken en als het enigszins meezit ook onze 3000 ste loggen. De bestemming werd dan ook gekozen in functie van dat doel. In Herentals ligt een ferme trail van meer dan 200 caches, De Datltons genaamd. Allemaal kunnen we ze niet doen, maar toch een stuk langs het kanaal en nog een paar andere rondjes erbij.

Eén ambetantigheid : we moeten weer voorbij Antwerpen en dat betekent : file! En ja hoor, vanaf Kruibeke , ruim voor de Kennedytunnel is het van dat. En veel kun je er niet tegen doen, aanschuiven en geduld hebben. Eenmaal op de ring blijft het druk maar we gaan vooruit. Rond 13 u arriveren we aan de parking van het Netepark, niet echt een camperplaats maar het wordt er oogluikend toegelaten. We besluiten geen tijd te verliezen en nemen de lunch mee voor onderweg. Net de grote baan over komen we terecht in een mooi stukje natuur van de Kempen. De purperen heide staat volop in bloei, het is er rustig, er zijn mooie bewegwijzerde wandelpaden. We zoeken en vinden zo'n 30-tal caches die allemaal mooi verstopt werden. En we genieten. Onderweg komen we zowaar een terrasje tegen bij de plaatselijke tennisclub, waar we ja hoor, lekker in het zonnetje kunnen zitten. Waar is die regen nou? Rond half zeven zijn we terug aan de camper. Na de apero is Marnix kok van dienst. Hij maakt een lekker stukje vis met inkvisringetjes in een roomsaus en gaat dan frietjes halen voor erbij aan de andere kant van de baan.

De volgende dag gaan we ervoor : met de fiets vertrekken richting kanaal om dan telkens om de zo'n 400 meter onze remmen toe te trekken, af te stappen en de cache te zoeken. Af en toe valt er een beetje miezer, maar daar blijft het bij. Rond de middag vinden we langs het water een gezellige taverne waar we een warme soep nemen. Het interieur ziet er een beetje uit als een rommelmarkt, ogen te kort om hier alles waar te nemen, maar super gezellig en vriendelijke bediening. En dan fietsen we weer met volle courage verder. En ja hoor, dagrecord verbroken en uiteindelijk 3007 caches op het eind van de dag. We zijn moe en moeten nog een heel eind terugfietsen en krijgen er op de koop toe nog twee stevige regenbuien op onze kop bij. De broek droogt echter snel en droog komen we weer bij Fons. 70 km gefietst, doodop , leeg, maar content. Vinden we nog de courage om ons aan het plan te houden en naar de plaatselijk Griek te wandelen? Andere optie is op zoek gaan naar een grootwarenhuis, maar de keuze is snel gemaakt. Helaas, is het de vermoeidheid?, lopen we eerst de verkeerde kant op, hebben geen gps bij en geraken op de dool. We zijn een beetje pissed, keren onze kar en gaan eerst weer terug naar de parking. We nemen de gps, de fietsen en spoeden ons helemaal de andere kant. Nogmaals, hoe stom zeg. De maaltijd bij 'El Greco' is overheerlijk. Uiteindelijk roept het bedje heel luid, maar nogmaals, we zijn content.

Op zondagmorgen krijg ik pistoletjes , nee niet op bed, maar hier is de tafel maar een stapje verwijderd van dat bed. Voor we naar huis terugkeren, maken we nog een wandeling in het Peertsbos, vlakbij onze camperplaats. Trouwens, voor de nog jongere lezers, voor de kinderen is hier ook van alles te doen op wandelafstand : speelplein, zwembad en Hidrodoe, een interactief doe-park over water. Maar voor ons dus een korte wandeling van zo'n 8 km, we zoeken deze keer Rode Duivels, :) caches natuurlijk, in het teken van de Rode Duivels. Het bos ligt er wat nat bij, de vele varens zullen er dankbaar voor geweest zijn.

Nu nog naar huis, wat weeral eens een opgave bleek te zijn , want ja, file....

13-08-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Ja een mondvol als titel, ik probeer het verslag wat beknopter te houden.

We begonnen onze vakantie met een weekendje rocken in Werchter. Camping Klokkenberg belooft dat er altijd plaats is, maar dit jaar konden ze deze belofte niet waarmaken. Het was er een ware overrompeling. Over naar plan B: wat we helemaal niet hadden. Na wat rondvraag werd er ons aangeraden om het te proberen op parking C16. De medewerkers verzekerden ons dat zij er geen probleem van zouden maken als we daar ook overnachten, dus voor 15 euro stonden we daar tot maandagochtend. Verbazingwekkend hoe het 's nacht eigenlijk nog rustig was. Die vrijdag snoven we de festivalsfeer wat op, op zaterdag gingen we met de bus naar Leuven. Jammer genoeg viel het weer niet zo mee en moesten we na een overheerlijke maaltijd bij de Mexicaan, naar Fons terugploeteren door de intussen in een slijkboeltje veranderde parking. We hadden die dag ook een technisch probleempje, de woonbatterij liet het afweten. Ik contacteerde de firma Dicar, ook een verdeler van de Font Vendome, die ons vriendelijk telefonisch probeerde te helpen. Blijkbaar zou de batterij leeg zijn, maar zou het geen probleem mogen zijn als we aan de electriciteit lagen. Dus geen zorgen proberen te maken. Raar genoeg was diezelfde avond al niets meer te bespeuren van het probleem. Een mysterie ... Zondag trokken we naar de weide, met de rubberen botjes aan, wat eigenlijk niet nodig bleek. De weide lag er netjes bij, en een enkel buitje kort na de middag bracht daar geen verandering meer in. Top of the bill was het optreden van de Foo Fighters, fan of niet, het concert is gewoon af. Wel een beetje verkleumd van de kou, konden we rond 1u30 in ons bed kruipen. Op naar de volgende episode van de reis : Een dagje bezoek aan schoonzus Sabine in Froschhausen.

De rit ernaar toe verliep rustig, de avond ook, enkel een bezoekje aan het graf van Filip en voor de rest wat bijpraten met een glaasje wijn.

De volgende dag reden we verder naar de volgende bestemming : Marianske Lazne, ofwel Mariënbad , een dorpje net voorbij de Tsjechische grens.  De bijna enige camping daar dichtbij is in Stanovice, een klein gehucht met amper 30 inwoners. Behalve de camping, waar je 450 kronen (17 eur) per nacht betaalt, is er niets. De camping is eenvoudig, proper, je kiest zelf je plaatsje uit en je kan er iets eten en drinken. That's it. Voor boodschappen moet je richting Marianske. Waar e in het doorgaan nog langs een grote drukke baan liepen, vonden we in het teruggaan een mooi wandeling, een stuk korter en door groene, mooie aangelegde parken. We zagen er enkele van de vele natuurlijke bronnen. Tijd om de dorst te lessen en onze gezondheid een boost te geven, maar viel dat even tegen zeg, bah, echt niet te drinken, ik kan het echt niet beschrijven, maar vermoeden dat dit water vol ijzer of magnesium zit. Geneeskrachtig of niet, dat moet ik echt niet hebben. De stad zelf staat vol prachtige gebouwen, allen netjes in verschillende kleurtjes geschilderd. De neo-barokke kolonade werd in 1888 gebouwd en is het symbolisch centrum van de stad. Daarnaast vind je de zingende fontein. Elk uur wordt er  een ander lied gespeeld en gaat de fontein 'dansen ' op de tonen van de muziek. Het is dan ook telkens het moment dat de vele toeristen verzamelen op dit plein om het spektakel mee te maken. Behalve de indrukwekkende gebouwen is er ook veel groen in het straatbeeld. Het is wel een serieuze klim naar de bossen op de heuvels rondom de stad, maar je kan ook rustig in het park vertoeven , waar de verschillende bronnen zich bevinden. In de ruimere omgeving van Mariënbad zijn er ook ferme bossen en ligt er een meer waar de inwoners in het weekend gaan zwemmen en relaxen. Dit ontdekten op onze tweede dag al cachend. We stonden er zelfs oog aan oog met een hertje, die waarschijnlijk even hard schrok van ons te zien, dan wij hem. En als je dan al een beetje uitgeput terugkomt op de camping en geen zin meer hebt om te koken , dan schuif je gewoon mee aan tafel. Eten wat de pot schaft , heet dat, wij hadden keuze tussen Goulash en ... Goulash, maar het smaakte en voor de prijs moest je het niet laten : 15 euro voor twee maaltijden, twee groten pinten en een cola. Onze eerste kennismaking met Tsjechië is een meevaller. Op naar de volgende bestemming : Praag

Het is zo'n 170 km rijden, maar het is zeer rustig op de baan. Onze 'kalle' (autogps) slaat weer even tilt, maar brengt ons dan toch naar Camping Caravan, op een schiereilandje in de Moldau. We betalen er 24 euro per nacht, groot is het stuk niet, maar we zijn maar 3,5 km van het centrum verwijderd. Toch een kleine waarschuwing voor de wat preutsere mensen onder ons : de douches zijn gemeenschappelijk, weliswaar mannen en vrouwen apart, misschien is dit een minpuntje ? We eten eerst een slaatje in het restaurant van de golfplaats naast de camping en gaan daarna te voet naar Praag. We snuiven de sfeer wat op, en zoeken er onze weg wat uit en ontdekken dat we een veerbootje hebben naar het schiereiland. Dat kost ons 2 euro en we zijn vlugger weer ter plaatse. Die avond is er wat regen en wat onweer maar het belet ons niet buiten te zitten onder de luifel tot half tien. De volgende dag volgt het echte werk : aan de hand van een gedownloade wandeling van reisroutes.be verkennen we deze keer de stad wat meer uitgebreider. We beginnen met een serieuze trappenloop onderaan de Praagse Burcht. Daar moeten we even aanschuiven om door de controlepoortjes te geraken, maar daarna valt de drukte goed mee. We kopen een toegangsticketje zodat we ook enkele gebouwen van binnen kunnen bewonderen, o.a. de St-Vituskathedraal, gebouwd in verschillende stijlen, omdat het zo lang duurde. De klokkentoren bevat de grootste klok van Tsjechië. Ook de Vladislavzaal en de St-Jorisbaseliek zijn een bezoek waardig en natuurlijk het gouden straatje : wereldberoemd, en misschien wat overroepen. Er zijn karaktervolle huisjes meestal gebouwd in de 16de eeuw. De naam zou ontleend zijn aan de goudsmeden die er hebben gewoond in de 17de eeuw, maar dat is dan ook de enige link met het 'goud', volgens mij. Het is al een paar uur later en dan moeten we eigenlijk nog aan de wandeling beginnen. Onze magen knorren dus eerst wat te eten zoeken. En daarna slenteren we verder, we zoeken ook een paar caches en komen zo op een paar plaatsjes die niet op onze wandeling voorkomen. Zo zien we een lange graffitimuur ter ere van John Lennon, prachtig om te zien. Zoals vele anderen gaan we over de Karelsbrug naar de overkant van de rivier. Hier zouden 10.000 mensen per uur passeren. Aan de andere zijde passeren we de Joodse wijk en blijven onder de indruk van de prachtige gebouwen. Tegen de avond zijn we doodop, maar tevreden dat we zoveel gezien hebben. Op onze volgende dag in Praag bezoeken we vooral de buitenwijken en Vysehrad, wat betekent 'hooggelegen kasteel'. Het kerkhof ligt er prachtig bij en er zijn schitterend parken. We pikken een paar caches mee en sluiten onze dag af met een lekkere gin tonic/Bacardi cola op een boot aan de oevers van de Moldau. Het veerpontje brengt ons weer terug naar ons stekje op het eiland. Conclusie : wie er nog zou aan twijfelen : Praag moet je eens in je leven gezien hebben. We pretenderen niet dat we alles al gezien hebben, maar hebben zeker een goeie indruk kunnen opdoen. Misschien komen we hier ooit nog eens terug.

In Decin hopen we wat meer de natuur te kunnen intrekken. We staan er op een kleine camping waar we 57 euro betalen voor 3 nachten. Het is dicht bij het stadje, een winkelcentrum, een zwembadcomplex en naast de Elbe. Het stadje heeft iets zuiders en als je de moed hebt om de trappen naar het kasteel op te lopen wacht er je een schitterend zicht op de weidse omgeving. De rozentuin staat vol beelden en is verzorgd aangelegd. Helaas is het weer hier wat minder stabiel. We moeten dan ook de plannen wat aanpassen, we gaan voor een paar caches, komen in mooie en minder mooie buurten en eindigen uiteindelijk op een ferme heuvel, waar de zoo gevestigd is , en tevens het eindpunt van een via ferrata. Op het weer kunnen we niet blijven wachten , dus nemen we de volgende dag te fietsen en rijden langs een mooi fietspad langs de Elbe tot Hrensko. Daar moeten we met een bootje naar de overkant. Vanaf daar is het al toerisme wat de klok slaat : het ene kraampje naast elkaar met goedkope spullen die door Chinezen verkocht worden. We eten eerst een stuk pizza en gaan daarna op stap tot aan de ingang van de Kamenice. Er is een mooi pad aangelegd langs het water, de natuur is er wondermooi en wordt ook niet voor niets 'klein Zwitserland' genoemd. Het pad houdt op een gegeven moment op en je moet dan een soort gondel op, samen met zo'n 15 tal andere toeristen. Over iedere rots vertelt de gids een mopje en heel wat figuren passeren de revue. De in de brochures vermelde spectaculaire waterval blijkt nep te zijn, een klein straaltje wordt een grote straal als de gondelier aan het touw trekt, stom zeg. Na een twintigtal minuten is de rit gedaan en gaat de wandeling verder. Onze volgende bestemming is de Pravcicka Brana, de oudste natuurlijke stenen brug. Maar dat wordt een stevige wandeling, waarin we dan ook nog eens getrakteerd worden op een stevige regenbui. Opgeven heeft geen zin, terugkeren ook niet, dus vooruit is de enige mogelijkheid. Maar we worden beloond, al is het niet met het mooiste uitzicht. De vele wolken maken dat er van vergezichten niet veel in huis komt. Het wordt nog een stevige wandeling terug en dan nog eens een 13 tal km fietsen , dus 's avonds hoeven ze ons weer eens niet te wiegen.

Wegens het wat mindere weer, besluiten we de plannen aan te passen en naar Dresden te rijden, tot 1990 nog deel uitmakende van het communistische DDR. We parkeren ons ditmaal op een camperplaats, Schaffer, gelegen bij een camperverkoopbedrijf. Je kan er douchen, gebruik maken van de wc's, water nemen, lozen, en eventueel je camper laten herstellen. Goed gezien van die mannen. Daar vragen ze 15 eur per nacht voor, maar alles is super netjes. We gaan met de fiets naar Dresden langs een mooi fietspad. Dresden heeft prachtige gebouwen, maar hier is het toch allemaal zo'n beetje grauw en grijs. Jammer genoeg staan er ook veel gebouwen in de stellingen, en zijn er veel straatwerken, wat toch een beetje invloed heeft op de schoonte van de stad. Dit bezoek hebben we niet zo goed voorbereid, dwalen dan ook zomaar wat rond en geven onze ogen de kost. Er is ook een supermodern gedeelte, alle wereldberoemde shoppingketens zijn er aanwezig. Het weer is ondertussen beter geworden , dus is het heerlijk vertoeven langs de oevers van de Elbe, met een glaasje wijn en een Pretzel als hapje. Verder maken we ook een mooie fietstocht. Misschien verdient deze stad meer punten, maar misschien mag je dit niet doen nadat je net Praag hebt bezocht. Het verschil in frisheid en netheid is net iets te groot.

Stilletjesaan is het tijd geworden huiswaarts te keren. We doen nog één stop in Kassel, waar er net een kunsthappening bezig is. De stad is dan ook overspoeld met duizenden mensen die geduldig staan aan te schuiven om de vele musea binnen te kunnen. We staan er op een camperplaats , de faciliteiten zijn voor eén of andere reden afgesloten, maar we kunnen alle faciliteiten gebruiken van de camping aan de overkant van de weg. Dit voor 4 euro per persoon per nacht. We sluiten de vakantie af bij de plaatselijke Chinees. Een mongools buffet kost hier 14 euro en je eet zoveel je wilt.

De weg naar huis is ontzettend rustig, zo heb ik het graag. Het zit er weer op voor dit jaar. Een totaal andere, maar geslaagde vakantie.

17-07-2017 om 00:00 geschreven door Heidi  

Plichtsbewust eerst kine en dan een rustige rit via Gent-richting Antwerpen , afrit Sint-Niklaas met als einddoel Sint-Amands. Daar zijn twee camperplaatsen met sanizuil (geen electriciteit), adres Parking Emile Verhaerenstraat . We hebben geluk, er is nog een plaatsje vrij en parkeren ons naast een Noorderbuur. We gaan eerst op zoek naar de plaatselijk Aldi waar we wat inkopen doen voor de komende dagen. Ja, wij sponseren ook graag de lokale middenstand (euh Aldi). Eerst eten we een slaatje en doen daarna onze wandelschoenen aan. Het wordt een mooi toertje met enkele caches op het programma en we zijn aardig verrast over het piepkleine dorpje maar waar er toch redelijk wat te zien en te doen is. Er is ruime keuze aan cafeetjes, een pannenkoekenhuisje, een kunstatelier,... En er zijn ook veel versierde gevels : veel spreuken, gedichten, objecten toverden de kale muren om tot plaatje. We leren dat Emile Verhaeeren hier geboren werd in 1855 en een beroemd dichter en schrijver van toneelstukken, kortverhalen,... was. Vandaar de vele gedichten langs de weg ter ere van hun beroemde inwoner. We eindigen op een prachtig terras, den Amandus, we genieten van de zonneschijn, het uitzicht op het water en de lekkere verfrissende Liefmans on the rocks. We zouden hier wel blijven zitten, maar het is nog eventjes wandelen tot de parking. Daar nemen we nog een aperitiefje en eten we gebakken patatjes met een kippesateetje en wat tomaatjes.

De volgende dag is het wat bewolkter, maar nog warm genoeg. Dit voorjaar mogen we echt niet klagen, alhoewel, de klagers zullen dan zeggen dat het te droog is. En ja, dat is ook wel een beetje zo, maar we veranderen er toch niks aan é. We vertrekken weer voor een zelf uitgestippelde wandeling , langs enkele landelijke wegen. Niet elke cache wordt bovengehaald, maar 't is de leute die telt é. We picknicken ergens onderweg op een bankje en vervolgen de weg. Rond 15u zijn we bij Fonske terug, we pakken in, ledigen de wc en gaan eerst richting Delhaize om weer wat voorraad in te slaan. We rijden dan naar de parking De Schalk in Willebroek, om de eenvoudige reden dat Marnix hier de volgende dag 25 km zal lopen. Zo staan we op zo'n 3 km van de start en kunnen we er met de fiets naartoe. Ja , een klein eindje fietsen gaat ook al. Maar om deze namiddag nog af te sluiten , gaan we nog een klein eindje op wandel, gaan een hele grote kringloopwinkel binnen en relaxen dan wat bij de camper. Kwestie van de spieren wat te laten rusten met het oog op de volgende dag.

Om 8 u gaat de wekker ; een stevig ontbijt volgt. En dan gaan we op weg naar Breendonk-Dorp waar aan de brouwerij van Duvel de wedstrijd start. De marathonners zijn al weg, het is nog even wachten op de start van de 25 km om 11u15. Het is snikheet. Volgen zit er deze keer voor mij niet in, dus kan ik niet anders doen dan wachten, wachten tot Marnix en aan de eindstreep verschijnt. En ja hoor, daar is ie : voor op de geschatte tijd, dus ik kon helemaal geen last van stress krijgen. Hij ziet er goed uit en is tevreden met zijn eindtijd. Well done schat!

We fietsen terug naar de camper, Marnix verfrist zich wat en de fietsen worden ingeladen. Another adventure came to the end.

21-06-2017 om 20:31 geschreven door Heidi  

Lekker dichtbij en toch helemaal anders : havenstad Calais, die enorm zijn best doet deze stad weer aantrekkelijk te maken . De oude camperplaatsen zijn verdwenen, een splinternieuwe kwam er in de plaats. Even buiten de stad richting Bleriot. 10 euro per nacht, geen mogelijkheid om electriciteit te nemen, wel om wc te legen en water te lozen en nieuwe te tappen. Het is eventjes stappen naar het centrum (20 minuutjes), maar stappen is voor ons geen probleem en het weer is fantastisch (25 °) We wandelen even rond, en zoeken een plaatsje op een zonnig terras. We lunchen en nemen de tijd, geen hikes op het programma dit keer, maar wat rondkuieren, toch een paar caches genomen maar die liggen dan ook bij de toeristische bezienswaardigheden :

 la tour du Guet, de phare, het kantmuseum. En wat een prachtig aangelegde tuin aan het stadhuis. We proberen er wat ideeën op te doen voor thuis, maar zo mooi kunnen we het nooit nadoen. We keren terug langs de boulevard en aperitieven op een zalig terras. We zoeken het plaatselijke carrefourtje op en kopen wat hapjes om 's avonds te verorberen. We kunnen nog tot rond 21 u buitenzitten en ronden de avond rond 23 u af.

De zaterdag begint Marnix met een loopje. Daarna nemen we de bus naar Sangatte, vandaar wandelen we langs de kliffen over de GR120 naar de Blanc Nez en vinden onderweg heel wat caches. Het weer is wat frisser geworden, de wind wakkert aan maar het blijft t-shirt weer. Aan het monument van de Blanc Nez eten we onze meegebrachte wrap op en steken de drukke baan over. We wandelen de Mont Hubert op en keren vandaar langs een Via Francigenaroute terug tot aan Sangatte. Lang hoeven we niet op een bus te wachten , we maken even een plasstopje bij Fons en gaan daarna naar het gekende terrasje terug, de Kriek Max on the rocks is heerlijk verfrissend. We waren voorbeeldig vandaag, op een deftig uur terug na de wandeling en 'slechts' 18 km op de teller. We worden ouder en wijzer :)  Die avond is er te veel wind om nog buiten te zitten, we aperitieven binnen en Marnix serveert een lekkere couscous. De yahtzee wordt bovengehaald en ik kan toch al één spel met mijn rechterhand de teerlingen gooien. Met als gevolg de volgende dag een stijve arm, blijkbaar heb ik niet alleen de pols gedraaid maar mijn hele arm tot de schouder toe. Tja, truukjes leer je rap als dat minder pijn betekend.

Op zondag slapen we eerst wat uit, en na het ontbijt gaan we een stuk via het strand tot aan Bleriot Plage. We moeten ook een duin op om tot aan een bunker te geraken waar een cache verstopt ligt. Daarna maken we een rondje rond Fort Lapin, overblijfsels van een oude batterie. Daarna maken we een wandeling rond een groot meer die vooral gebruikt wordt voor watersporten. Daar eten we ook een broodje en kunnen even van de faciliteiten gebruiken maken in het centrum. De wandeling gaat voor het eerst een stukje langs een wat drukkere baan , even later slaan we rechts een wat overwoekerd pad in om er nog een paar caches te zoeken. Die zijn echter niet zo goed verzorgd of weg, we keren terug en komen langs Fort Nieulay. Zo vervolgen we onze weg terug naar de camperplaats. We doen boodschappen en hebben daarna de courage niet meer om nog de stad in te gaan. Maar geen nood, de avond verloopt rustig en de stappensteller heeft weer zo'n 17 km aan.

Maandag is terugreisdag, door de afstand zijn we rond de middag thuis. Tijd om de bloemetjes , nee niet buiten te zetten, maar dringend water te geven.

07-06-2017 om 21:19 geschreven door Heidi