Ik ben altijd de hevigste fan van mijn marathonloperman, en als hij dan ook nog eens voorstelt om in het zonnige Valencia te gaan lopen, ben ik natuurlijk met volle goesting van de partij. Ah ja, mijn gedacht! De voorbereidingen van Marnix duren wat langer dan de mijne, ik heb enkel een valies in te pakken en te gaan supporteren, maar ik voel me goed in deze rol. Geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de rollen om te keren.

Nog even de 2 uur durende vlucht tolereren en de pret kan beginnen. Onze Spaanse gastvrouw wacht ons op aan de metro, maar door taalperikelen lopen we elkaar voorbij en staan we even voor de gesloten deur van het gehuurde appartement.  Een smsje later en ze komt al aanhollen. We krijgen een rondleiding op de vijfde verdieping en ze ratelt maar door in het Spaans, maar enfin, uiteindelijk vertrekt de dame in kwestie en kunnen we uitpakken en één van de vier slaapkamers uitkiezen. Gelukkig maar dat we dezelfde kiezen :). We wandelen te voet naar de Ciudad des Artes, waar de marathon zal starten en aankomen. We hebben beiden een wow-gevoel als we daar aankomen. Zo overweldigend, zo'n organisatie, alles loopt gesmeerd om het loopnummer en de goodiebag op te halen. Even krijgen we een wat scary gevoel, maar dan beseft Marnix dat hij nogal eens een marathon liep en dat het dan ook niet uitmaakt waar of hoeveel deelnemers er zijn. En ik moet me even oriënteren waar de startplaats is en begin dan ook langzaam vertrouwen te krijgen dat ik de weg wel zal vinden. Op de terugweg doen we wat boodschappen en koken in het appartement een lekkere maaltijd.

De volgende dag moet Marnix heel vroeg uit bed en dat op een vakantiedag. Op de terugweg van zijn wandelingetje gaat hij langs bij de warme bakker op de hoek en na het ontbijt en de douche, stappen we naar de startplaats. Het is frisjes, de zon komt langzaam op. Het is dan ook nog maar 8u30 als het startschot weerklinkt. De zo'n 16000 lopers komen langzaam in beweging. Ik sta zo'n twee kilometer verder op wacht om een eerste glimp op te vangen en de gewoonlijke kus te ontvangen. Komaan, ga ervoor é, succes. En weg zijn ze. Ik haast me telkens naar een volgend punt en telkens is het spannend afwachten wanneer 'hij' tevoorschijn komt. Na 24 km zoek ik langzaam de aankomstplaats op. Ik kan er wonder boven wonder een prachtige plaats op de tribune bemachtigen. De sfeer is uniek, er wordt gezongen, in de handen geklapt, de muziek schalmt luid door de boxen, we schreeuwen de lopers toe. kippenvel momenten. Ik kan on-line volgen waar Marnix zich ongeveer bevindt en wat de verwachte aankomsttijd zal zijn. En toch groeit de spanning en denk je allé, waar blijft hij toch? En dan ja hoor, hij loopt om het hoekje, de blauwe mat over het blauwe water, hij kijkt om zich rond en ziet me dan toch hevig zwaaien. Gebalde vuisten, yes , you did it again!!! Sterke tijd 3u53. Proud! We zien elkaar terug op het afgesproken punt, want in die massa is dit al geen makkelijke opgave. Daarna slenteren we nog wat rond, drinken een teugsje in de nabijheid en gaan dan naar de flat terug voor opfrissingswerken. Marnix heeft wat pijn in de enkel, we nemen dan ook eens de metro naar de zee, waar we wat rondwandelen op het gemaksje en waar we uiteraard een terrasje meepikken. 's Avonds is het nagenieten.

We spenderen de andere dagen met Valencia te verkennen. De voet is nog niet helemaal ok, maar trunten staat niet in het woordenboek, dus de nodige kilometers worden toch weer gezet. De oude stad staat vol van statige oude gebouwen, er is veel groen en er zijn massa's terrasjes. De tijd van het jaar maakt echter dat de zon lager staat, en dat de oude gebouwen schaduw werpen op de terrasjes. Het moet in de zomer fantastisch zijn om hier zo wat schaduw te hebben, maar nu miste ik toch wat zon. De 22 gr voelde frisjes aan in de schaduw. Maar geen nood, de paella smaakte voortreffelijk, de cervecas ook. We probeerden hier ook wat caches te vinden maar helaas... Valencia liet zich niet zo maar oplossen. Dit was dan ook niet zo'n succes. Balen, ja maar hé, de zon schijnt, de sfeer zit goed, de omgeving is mooi, so what... it 's only a virtual smiley . We gaan ook een dagje naar zee, liggen zelfs wat op het strand, en wandelen ook op de Turia, een oude drooggelegde rivierbedding, die ze omtoverden in een kilometerslange tuin met wandel en fietspaden, vijvertjes, kunstwerken,... Een ontstressende omgeving.

Maar natuurlijk komt aan alles een eind, donderdagnamiddag gaat de vlieger weer de lucht in , ditmaal richting winter. Maar we hebben het dan toch maar weer gehad. Een mooie herinnering is geboren.