Barcelona stond al lang op mijn 'to-see' lijstje, en eindelijk was het zover. De Ierse low-cost maatschappij bracht ons weer netjes op tijd op onze bestemming. De warme jas hadden we thuis al achtergelaten, want daar was het ook mooi weer. Een enkel busticketje naar Placa Catalunya kostte ons 5,9 euro en nam een half uurtje in beslag. Na het uitstappen konden we direct een eerste beetje cultuur opsnuiven. Te voet liepen we richting ons hotel Ibis in de wijk Poblenou en kwamen zo voorbij de Arc de Triomphe en het mooie Palau de la musica.  Torre Agbar, een 142 meter hoge wolkenkrabber, was onze leidraad richting hotel. Te imponant blijkbaar, want met het hoofd naar bovengericht, loop je zo voorbij de plaats waar je moet zijn. 'keirde ki were' dus, en ja tijd om in te checken, de valiezen uit te pakken en terug op stap te gaan. Deze wijk Poblenou werd nieuw leven ingeblazen door de Olympische spelen van 1992 en is nog steeds in volle ontwikkeling. Het heeft zelfs zijn eigen 'Rambla', die loopt vanaf de Avinguda Diagonal tot aan de zee. Hier loop je tussen eeuwenoude bomen op een verkeersvrije strook en is het moeilijk kiezen tussen de vele restaurantjes en terrasje. Onze dorst is echter groot en we nemen het eerste beste terras. Een grote pint en wat tapa's moeten de eerste honger stillen. De porties zijn echter serieus royaal dat een avondmaal er niet direct meer in zit. We maken nog een avondwandeling tot aan de zee en besluiten de avond in de lobby van het hotel met een laatste glaasje wijn.

De volgende morgen staan we al vroeg aan het ontbijtbuffet. Keuze genoeg en eenmaal de buikjes gevuld, gaan we nog even naar boven om de wandelschoenen aan te trekken. We boekten op voorhand al tickets voor een bezoek aan de Sagrada Famiglia, maar eerst zigzag via enkele bezienswaardigheden en wat caches de juiste richting zoeken. We zien de torenkranen al van ver opduiken, maar eenmaal dichtbij valt dat goed mee. De bouw werd begonnen in 1882 en er wordt verwacht dat het in 2026 volledig klaar zal zijn. Wat een gigantische bouw, in de vorm van een kruis, en met achttien torens die de verschillende personen uit de bijbel representeren. Ook binnen word je overweldigd door het interieurs, de kleurrijke glasramen maken de lichtinval magisch, de zuilen lijken wel een bos...Gaudi was duidelijk een vooruitstrevende mens. Over ieder hoekje, kantje, beeldje, poortje, werd nagedacht. En wat ik er verder kan over vertellen, is nog veel te veel, maar het maakte zeker indruk op ons beiden. Eenmaal terug buiten was het tijd voor een teugsje. Aan de andere kant van de weg in een parkje is er al een terras en een plaatsje vrij. Na dit kleine intermezzo vervolgden we onze weg doorheen Barcelona, waar we telkens nieuwe pareltjes ontdekten. Rond twee uur kwamen we bij de Ramblas, tijd voor een hapje. Helaas waren we niet de enigen met dit idee, een plaatsje vinden in de bekende mercato was dan ook onbegonnen werk. We besloten een straatje innewaarts te nemen en ja hoor, een hip eethuisje serveerde ons een overheerlijk paella aan een democratische prijs. Daarna slenterden we richting zee, konden we de vele chique jachten bewonderen  en zo via de boulevard in Barceloneta terug wandelen naar het hotel. Uiteindelijk hadden we toen al 20 km in de benen en hadden we enkel nog de fut om een douche te nemen en weer een tapaatjes te gaan eten.

Op zondag hadden we een bezoek gepland aan Parc Guell. Geen stress om te vertrekken ' s morgens want we hadden een tijdslot -ticket om 14 uur. Tijd om op het gemak te eten en al zigzaggend de weg naar het park te zoeken. Het laatste stuk was klimmen geblazen. We hadden dan nog even tijd om een broodje te eten en even in het niet-betalende gedeelte van het park rond te lopen. Hier kan je een hele dag spenderen als je zou willen , maar na een drietal uur hadden we het wel gezien en snakte vooral ik naar een beetje rust. De beentjes wilden niet zo goed meer mee, dus besloten we een stukje metro te nemen en even in het hotel te verpozen. Daarna lagen we nog een uurtje op het strand, maar helaas was er vandaag een wat frissere wind. Als afsluiter investeerden we in een goeie cocktail met zicht op zee. We aten deze keer binnen, Marnix smulde van lamribbetjes en ik genoot van een pasta met zeevruchten. Nog een korte wandeling en dan zat de dag er al weer op.

Restte ons nog enkel de volgende morgen wat vroeger op te staan en metro en bus terug te nemen naar de luchthaven, vanwaar we opnieuw op tijd een vlucht huiswaarts konden nemen.