Wat een zootje maken die weermannen er van! En wat een kwakkelzomer is me dat zeg. Was het voorjaar warm en droog, dan is het nu eerder van de drup in de regen. Een kletsnat weekend zat er aan te komen. Maar we willen er zo graag eens uit met Fons. Door de vele afwezigen op het werk van Marnix heeft hij het superdruk, veel lange dagen tot zeven en extra zaterdagen zijn schering en inslag. Nee we laten ons dus niet afschrikken door de voorspellingen en gaan er volledig voor. Met een doel deze keer : ons dagrecord van het cachen verbreken en als het enigszins meezit ook onze 3000 ste loggen. De bestemming werd dan ook gekozen in functie van dat doel. In Herentals ligt een ferme trail van meer dan 200 caches, De Datltons genaamd. Allemaal kunnen we ze niet doen, maar toch een stuk langs het kanaal en nog een paar andere rondjes erbij.

Eén ambetantigheid : we moeten weer voorbij Antwerpen en dat betekent : file! En ja hoor, vanaf Kruibeke , ruim voor de Kennedytunnel is het van dat. En veel kun je er niet tegen doen, aanschuiven en geduld hebben. Eenmaal op de ring blijft het druk maar we gaan vooruit. Rond 13 u arriveren we aan de parking van het Netepark, niet echt een camperplaats maar het wordt er oogluikend toegelaten. We besluiten geen tijd te verliezen en nemen de lunch mee voor onderweg. Net de grote baan over komen we terecht in een mooi stukje natuur van de Kempen. De purperen heide staat volop in bloei, het is er rustig, er zijn mooie bewegwijzerde wandelpaden. We zoeken en vinden zo'n 30-tal caches die allemaal mooi verstopt werden. En we genieten. Onderweg komen we zowaar een terrasje tegen bij de plaatselijke tennisclub, waar we ja hoor, lekker in het zonnetje kunnen zitten. Waar is die regen nou? Rond half zeven zijn we terug aan de camper. Na de apero is Marnix kok van dienst. Hij maakt een lekker stukje vis met inkvisringetjes in een roomsaus en gaat dan frietjes halen voor erbij aan de andere kant van de baan.

De volgende dag gaan we ervoor : met de fiets vertrekken richting kanaal om dan telkens om de zo'n 400 meter onze remmen toe te trekken, af te stappen en de cache te zoeken. Af en toe valt er een beetje miezer, maar daar blijft het bij. Rond de middag vinden we langs het water een gezellige taverne waar we een warme soep nemen. Het interieur ziet er een beetje uit als een rommelmarkt, ogen te kort om hier alles waar te nemen, maar super gezellig en vriendelijke bediening. En dan fietsen we weer met volle courage verder. En ja hoor, dagrecord verbroken en uiteindelijk 3007 caches op het eind van de dag. We zijn moe en moeten nog een heel eind terugfietsen en krijgen er op de koop toe nog twee stevige regenbuien op onze kop bij. De broek droogt echter snel en droog komen we weer bij Fons. 70 km gefietst, doodop , leeg, maar content. Vinden we nog de courage om ons aan het plan te houden en naar de plaatselijk Griek te wandelen? Andere optie is op zoek gaan naar een grootwarenhuis, maar de keuze is snel gemaakt. Helaas, is het de vermoeidheid?, lopen we eerst de verkeerde kant op, hebben geen gps bij en geraken op de dool. We zijn een beetje pissed, keren onze kar en gaan eerst weer terug naar de parking. We nemen de gps, de fietsen en spoeden ons helemaal de andere kant. Nogmaals, hoe stom zeg. De maaltijd bij 'El Greco' is overheerlijk. Uiteindelijk roept het bedje heel luid, maar nogmaals, we zijn content.

Op zondagmorgen krijg ik pistoletjes , nee niet op bed, maar hier is de tafel maar een stapje verwijderd van dat bed. Voor we naar huis terugkeren, maken we nog een wandeling in het Peertsbos, vlakbij onze camperplaats. Trouwens, voor de nog jongere lezers, voor de kinderen is hier ook van alles te doen op wandelafstand : speelplein, zwembad en Hidrodoe, een interactief doe-park over water. Maar voor ons dus een korte wandeling van zo'n 8 km, we zoeken deze keer Rode Duivels, :) caches natuurlijk, in het teken van de Rode Duivels. Het bos ligt er wat nat bij, de vele varens zullen er dankbaar voor geweest zijn.

Nu nog naar huis, wat weeral eens een opgave bleek te zijn , want ja, file....