Na mijn relatief kort herstel van de operatie moet ik terug bij de prof voor de bespreking van het pathologisch rapport (analyse tumorweefsel en klierweefsel).

Aan de hand van deze analyse zullen de profs beslissen welke nabehandelingen ik zal krijgen.

Ik rijd met Kris de parking op van het UZ en ik krijg terug een beklemmend gevoel in mijn maag en op mijn ademhaling. Ik zie het raam van de kamer waar ik lag na mijn operatie. Ik "betrapte" kris erop dat hij ook keek.

Dat roept terug de emoties op die gepaard gingen met de operatie van 2 weken geleden. Vanaf nu zal mijn blik, telkens ik de parking zal oprijden van het UZ , altijd wel eventjes afwijken naar dat raampje. Het kamertje waar ik voor het eerst mijn geampueerde borst bekeek zal me voor altijd bij blijven.

Na inschrijving aan het onthaal staat de prof ons al op te wachten, een kwartier voor onze afspraak. Dat is ongewoon dat we eens niet moeten wachten. De prof valt onmiddellijk met de deur in huis terwijl hij op het scherm van zijn computer kijkt.

"Je zal een bijkomende resectie nodig hebben" Ik kan mijn oren niet geloven. Wat? Terug een operatie??  Wééééral slecht nieuws!!!

De tumor is weggesneden MAAAAR er zijn in de snijranden kwaadaardige cellen gevonden. Dat wil zeggen dat men nog een extra stuk huid moet wegsnijden. In de snijranden zat geen tumorweefsel van de oorspronkelijke tumor maar cellen die een voorstadium zijn voor een nieuwe borstkanker. Dat wil zeggen, indien men deze cellen niet zou wegsnijden, dan zou ik binnen een bepaalde tijd nog een keer borstkanker krijgen. IN het litteken van mijn geamputeerde borst. Hoeveel pech kan ik hebben???? Tweemaal borstkanker , en één keer in een borst die er niet meer is!!!!  De prof zegt dat het wel een beetje een probleem is omdat de operatieplanning de komende maand overvol zit . Hij zal me pas ten vroegste op 7 augustus kan opereren. Ik vraag of de chemo dan ervoor nog zal starten. Hij zegt dat we dit zullen uitstellen omdat dat niet goed is voor de wondgenezing. Diep vanbinnen ben ik een beetje opgelucht dat het allemaal even wordt vooruit geschoven. Ik denk ineens aan leuke dingen, weekje zee, plopsaland met lauren, dierentuin met lauren, tomorrowland,.... Yessss , alvorens ik ziek word van de chemo zal ik nog een maand leuke dingen kunnen doen. Ik hoop dat de prof de grijns op mijn gezicht niet opmerkt . Ik luister verder naar de uitleg over de okselklieren...

In totaal zijn 7 okselklieren weggehaald en 2 daarvan waren aangetast door de tumor. Eén daarvan was reeds uitgebroken. Dat wil zeggen dat het mogelijk is dat die ene okselklier reeds een kankercelletje heeft losgelaten en dat dat nu in mijn lymfebaan rondzweeft. Dit is daarom niet altijd het geval maar de kans is wel groter. Alé vooruit, dat slecht nieuws kan er dan ook nog wel bij. Terwijl ik hier zit te typen is het mogelijk dat er een kankercelletje lekker rondzweeft in mijn lichaam en rustig op zoek is naar een plaats om zich te settelen. Ik hoop dat dit niet t geval is maar de chemo zal dus gegeven worden om dat eventueel losgekomen kankercelletje aan te vallen en te doden.

De tumor is erg agressief en groeit snel, wat ook geen goed nieuws is. Maar het goede is natuurlijk dat hij weggeneden is. Hij kan nu beetje verder groeien in het labo in plaats van in mijn borst.

Mijn tumor is ook hormoongevoelig en eiwitgevoelig. Dat wil zeggen dat mijn tumor groeit door zichzelf te voeden met hormonen en eiwitten uit mijn lichaam.  Een tumor die hormoongevoelig is heeft een iets betere prognose omdat men dan een bijkomende nabehandeling kan geven, nl. hormoontherapie (wel met de nodige bijwerkingen natuurlijk).

Een tumor die eiwitgevoelig is heeft niet zo'n goede prognose. 7 jaar geleden overleefden de meeste vrouwen met zo n tumor de ziekte niet. Sinds men hiervoor ook medicatie heeft is de overlevingskans wel veel groter.

Op basis van deze resultaten zullen mijn nabehandelingen zijn: chemotherapie, bestralingen en hormoontherapie. Alle mogelijke behandelingen om borstkanker te bestrijden zal ik moeten ondergaan. Men wil omwille van mijn jonge leeftijd de tumor op zoveel mogelijk wijzen 'aanvallen' zodat de kans klein is dat ik ooit herval door een uitzaaiing.

De prof wil mijn borst, alé geamputeerde borst, nog even bekijken. Hij zegt dat t er wel goed uitziet. Goed???? Noemt hij dat goed, wat moet dat dan wel niet zijn als t er niet goed uitziet? Zo 'n lelijke naad op mijn lichaam, daar vind ik niet veel goed aan hoor. Ofwel is hij niet veel gewoon om naar te kijken ...De helft van de draadjes mag er ook uit, dat zal de verpleegkundige doen.

Hij toont me ook welk stuk hij bij de volgende operatie nog zal wegsnijden. Hij zal de huid dan nog iets meer moeten aantrekken. Hij zegt dat ik eigenlijk iets te weinig vel/vet heb . Het zal dus na volgende operatie iets meer tegentrekken en aanspannen.

Slik. Al dat slechte nieuws komt weer op mij af en ik moet dit weeral proberen verwerken. Gelukkig kan ik nog even bij de borstverpleegkundige.. Ze legt me alles nog eens goed uit en ze beantwoordt mijn vragen. MAar wat ik wil horen: "alles komt wel goed" krijg ik niet te horen. Ik weet intussen al dat men dit niet zal zeggen maar toch zit ik altijd beetje te vissen naar die woorden. Ik vind dit echt zo verschrikkelijk dat men dit niet kan zeggen. Ik moet positief blijven zegt iedereen maar hoe kan ik dat als de kans bestaat dat ik hieraan doodga. Ik vraag vlakaf hoeveel kans ik heb om dit te overleven. "We plakken hier geen procenten op, dit is zo verschillend voor iedereen."  Durft men dit niet te zeggen vraag ik me dan af? Is de kans zo klein dat het allemaal weg goed komt??? Ik begin te wenen, ik ben zoooo bang. Echt bang om te hervallen en te sterven binnen aantal jaar. Ik weet dat ik te ver vooruit denk maar ik wil er binnen 10 jaar/20 jaar/30 jaar/40 jaar/50 jaar ook nog zijn om voor kris en lauren te zorgen! Ik heb weeral een beeld van mezelf als jonge vrouw die op haar sterfbed ligt in het bijzijn van mijn familie. Ook krijg ik dan een beeld van een overvolle kerk op mijn eigen begrafenis!!!! Potverdikke, al die gedachten....GA WEG!!!! Moest er een pilletje bestaan om positief te denken dan nam ik een volledige doos in!!

Ik zal maar stoppen met vragen stellen , want goed nieuws krijg ik hier toch niet te horen.

De helft van de draadjes mogen er nu uit. Beetje angstig ga ik liggen op het bed. Verpleegster begint me vragen te stellen, waar ik werk enzo. Ik ken die truucjes intussen al, dat is om je af te leiden zodat je de pijn niet zou voelen. Ik beantwoord de vragen . Pijn doet het verwijderen niet echt, gelukkig maar. Of is dat door t truucje dat ze gebruikt dat ik geen pijn voel? :) Achteraf ontsmet de verpleegkundige het litteken door heen en weer te wrijven met een in-alcohol-gedrenkt-watje. WAt een raar gevoel. Ik word ongemakkelijk. Ze merkt dit en vraagt of het gaat. Ik zeg dat dat zo'n raar gevoel is. Ze zegt dat alle vrouwen na een borstamputatie zeggen dat ze zo'n raar gevoel hebben op dat litteken. De rest van de draadjes mogen er komende vrijdag uit want dan heb ik een afspraak bij de oncologe...

wordt vervolgd

Sofie