een negendecemberig vertrek naar Egypte heeft zo zijn voordelen: bij het inchecken staan ze op jou te wachten, op het vliegtuig plaats genoeg, egyptisch paspoort op kwartiertje gefixet...
we doen de bezoeken hier in groepsverband, onze groep telt welgeteld 4 toeristen.
de helft daarvan wordt ingenomen door een ouder Belgisch tweedehandskoppel. ik heb me prompt tijdelijk laten adopteren door Adrien en Marie-Therese (accenten staan niet op het klavier). MT helpt me trouwens bij de 'traductions' (als ik al eens een Frans woord met Egyptisch haar op niet begrijp)
de overige 25 procent (ook dat teken is niet te vinden op het klavier) wordt vertegenwoordigd door een depressieve Luxemburger van 37 jaar. als ik het goed begrepen heb is die man vanwege zijn depressiviteit op Luxemburgse-ambtenaren-ziekenkas. niet meteen het vrolijkste gezelschap, altijd paffen, niets interesseert hem... hij mist vrouwelijk gezelschap zegt hij, maar gisterenavond op de 'Nubische avond' kon de danig straf ingepakt gebleven G-cup van de danseres noch hem, laat staan het schip in beweging brengen. ook aan het zwembad is volgens hem niet veel te zien, (ik vind nochtans de Russische zwembroeken die bijna okselondersteunend gedragen worden hilarisch)
zonder dat hij het weet motiveert die Luxemburger mij om niet te zijn-worden-blijven zoals hij.
dus hou ik met vooral bezig met mijn aandoenlijke ouders ad interim. elk toeristenkraampje zie ik bij Adrien een gegronde vrees dat MT zal blijven plakken en omgepraat worden.
binnen een half uurtje vertrekt de boot terug naar Luxor, en om zeker niet te moeten roeien (ook al is het dan stroomafwaarts) sluit ik af met een zonnige groet (25 graden,ook dat bolleke vind ik niet).
filip
بهمهح
(hierboven staat volgens mij filip in het arabisch)
gisterenavond aangekomen in Luxor na een vlucht van 4u20min het voordeel van laagseizoen is dat je dan op zetel 26 J,K en L kan slapen.
alles valt hier best mee, de excursie van deze voormiddag gebeurde in een groep van 4 toeristen ik zit nu in een onooglijk internetkruipkot in het centrum van Luxor.
er is geen internetaansluiting op de boot. aan het thuisfront kan ik alvast laten weten dat mijn blikken niet te snel afdwalen naar de vrouwelijke toeristen: blijkbaar bezoeken deze periode vooral vrouwen met een hoog Fabiolagehalte de streek.
ik laat het allemaal op mij afkomen (de reis !), de bedoeling is om alles te laten leeglopen (*) en een beetje terug opgeladen terug te keren.
filip
(*) niet in de letterlijk zin, hoewel, in Egypte moet je wel opletten daarvoor.
mijn nekblokkering van zaterdagavond is zo goed als voorbij. zaterdagnacht kon ik alleen op mijn buik en met mijn gezicht pal op de matras liggen: ellende
tussenkomsten van kinesist, spierverslappers en pijnstillers misten gelukkig hun uitwerking niet.
van die spierverslappers word ik wel duizelig, maar ik denk dat ik morgen terug de ouwe zal zijn.
ik voelde me dinsdag zo gelukkig want ik realiseerde me dat mijn nekblokkering gunstig evolueerde, dat ik maandag mijn kankermuizenissen een ganse dag vergeten was, dat Jens zijn best deed op school,... (ik moet me dikwijls inhouden of ik knuffel hem plat)
geluk kan je lichaam instromen, het stroomt met je bloed rond, en ik heb mij dat rustig laten welgevallen.
de brandwonden van de bestraling zijn volgens mij over hun hoogtepunt. maar ik heb de voorbije week de hele tijd scheef gelopen (letterlijk!). daardoor zit ik sinds zaterdagnacht met een totale blokkering van mijn nek. ik heb zondagmorgen platen laten nemen van mijn hals, en moet pijnstillers en spierverslappers nemen. mijn mobiliteit is momenteel die van een 98-jarige.
een neksteun kan ik niet dragen vanwege de brandwonden. nachtrust is er in stukjes en brokjes, in bed kruipen duurt 2 minuten.... miserie.
maar dit is gelukkig allemaal herstelbaar, en gelukkig koos ik niet 2 december als vertrekdatum voor Egypte, maar wel 9 december.
Jens had gisteren dan nog zijn grote wedstrijddag. (het Vlaams Kampioenschap) gelukkig heb ik een lieve broer en ouders die mij konden depanneren om Jens in Gierle te krijgen. tesamen met Renée den trainer was het voor Jens een leuke dag. deze keer speelde hij alleen tegen leeftijgenoten (de 'benjaminnen'), maar dan wel de besten van Vlaanderen. als ik het goed begrepen heb haalde hij een 7e plaats op 16 en dat kan me verwarmen. (hij is tenslotte nog maar 2.5 maand bezig)
nog een paar dagen sukkelen, en dan kan ik eindelijk aan dat nieuwe hoofdstuk beginnen.
de bestralingen zijn dus gedaan... sedert vorig weekend heb ik pijnlijke brandwonden aan mijn hals. ik heb het nagevraagd: die brandwonden zijn niet toe te schrijven aan de laatste bestralingen, maar zijn het resultaat van de ganse reeks. het lijkt wel of ze een vertraagde uitwerking hebben. als die stralen langs buiten zo'n effect hebben, dan neem ik aan dat ook binnenin het DNA grondig gereset is. (en dat was blijkbaar de bedoeling)
ook de vermoeidheid zal nog even aanhouden denk ik na een week zou dit moeten beteren. ondertussen: smeren maar, gecombineerd met de ijsgel van tante Rein.
maar alles bijeen is dit alleen maar een tijdelijk ongemak, so what ?!
---
na de laatste bestraling was er nog een gesprekje met de plaatsvervangend oncoloog. er werd afgesproken om einde januari een eerste controle in te lassen (2 maanden na einde bestraling) we zijn dus weer vertrokken, het gekende 3-maandelijkse stramien vanaf 2006...
gisteren was er een beperkt familiefeestje nav de verjaardag van Jens (8 jaar). het was tevens een feestje om het einde van de bestraling te vieren.
Jens is nog steeds niet op de hoogte, dat houden we zo. en als mijn afteken-strepen niet meer zichtbaar zijn, zullen de badkamertaferelen terug normaler kunnen gebeuren.
ik zet ondertussen mijlpaaltjes: verjaardag Jens, Egypte, Parijs, nieuwjaar, eerste controle, mijn verjaardag...
af en toe dub ik nog wel, maar als ik die eerste controle goed doorkom zal ik me geruster voelen.
morgen de laatste bestraling. de laatste loodjes wegen het zwaarst... zoals gezegd zijn de laatste drie bestralingen op een kleiner 'veld' gericht. en dat merk ik: mijn huid is tamelijk verbrand, net alsof ik een namiddag in de brandende zon heb gelegen.
maar die laatste 3 beurten zullen ongetwijfeld hun nut hebben.
....
ik heb ondertussen een straffe madam ontmoet. we hebben heel wat gemeen en het was voor mij zeer aangenaam om op den duur ongeremd met een 'soortgenoot' te spreken. hoe we ons voelen, hoe we vooruit kijken, wat ons recht houdt, wat we doen in slechte momenten, waarvan we genieten in goeie momenten. ik hield er alleszins een goed gevoel aan over, en hoop dit contact te onderhouden: wat hebben we te verliezen ?
daarnaast kreeg ik vrijdag ook nog een (admininstratieve) opkikker van iemand die zich op zijn eigenste manier heeft ingezet. dank !
Jens heeft ook al eens gevraagd waarom ik op een gegeven moment zomaar lachtte.
deze dingen gaven mij een positieve boost, veel beter dan pillen. ik denk dat ik er zelf ga uitkomen.
----
de moraal zit dus goed, ik durf vooruit te kijken en te plannen. ik kan me zelfs al terug druk maken in het verkeer, goed hé ?
