een negendecemberig vertrek naar Egypte heeft zo zijn voordelen: bij het inchecken staan ze op jou te wachten, op het vliegtuig plaats genoeg, egyptisch paspoort op kwartiertje gefixet...
we doen de bezoeken hier in groepsverband, onze groep telt welgeteld 4 toeristen.
de helft daarvan wordt ingenomen door een ouder Belgisch tweedehandskoppel. ik heb me prompt tijdelijk laten adopteren door Adrien en Marie-Therese (accenten staan niet op het klavier). MT helpt me trouwens bij de 'traductions' (als ik al eens een Frans woord met Egyptisch haar op niet begrijp)
de overige 25 procent (ook dat teken is niet te vinden op het klavier) wordt vertegenwoordigd door een depressieve Luxemburger van 37 jaar. als ik het goed begrepen heb is die man vanwege zijn depressiviteit op Luxemburgse-ambtenaren-ziekenkas. niet meteen het vrolijkste gezelschap, altijd paffen, niets interesseert hem... hij mist vrouwelijk gezelschap zegt hij, maar gisterenavond op de 'Nubische avond' kon de danig straf ingepakt gebleven G-cup van de danseres noch hem, laat staan het schip in beweging brengen. ook aan het zwembad is volgens hem niet veel te zien, (ik vind nochtans de Russische zwembroeken die bijna okselondersteunend gedragen worden hilarisch)
zonder dat hij het weet motiveert die Luxemburger mij om niet te zijn-worden-blijven zoals hij.
dus hou ik met vooral bezig met mijn aandoenlijke ouders ad interim. elk toeristenkraampje zie ik bij Adrien een gegronde vrees dat MT zal blijven plakken en omgepraat worden.
binnen een half uurtje vertrekt de boot terug naar Luxor, en om zeker niet te moeten roeien (ook al is het dan stroomafwaarts) sluit ik af met een zonnige groet (25 graden,ook dat bolleke vind ik niet).
filip
بهمهح
(hierboven staat volgens mij filip in het arabisch)
gisterenavond aangekomen in Luxor na een vlucht van 4u20min het voordeel van laagseizoen is dat je dan op zetel 26 J,K en L kan slapen.
alles valt hier best mee, de excursie van deze voormiddag gebeurde in een groep van 4 toeristen ik zit nu in een onooglijk internetkruipkot in het centrum van Luxor.
er is geen internetaansluiting op de boot. aan het thuisfront kan ik alvast laten weten dat mijn blikken niet te snel afdwalen naar de vrouwelijke toeristen: blijkbaar bezoeken deze periode vooral vrouwen met een hoog Fabiolagehalte de streek.
ik laat het allemaal op mij afkomen (de reis !), de bedoeling is om alles te laten leeglopen (*) en een beetje terug opgeladen terug te keren.
filip
(*) niet in de letterlijk zin, hoewel, in Egypte moet je wel opletten daarvoor.
mijn nekblokkering van zaterdagavond is zo goed als voorbij. zaterdagnacht kon ik alleen op mijn buik en met mijn gezicht pal op de matras liggen: ellende
tussenkomsten van kinesist, spierverslappers en pijnstillers misten gelukkig hun uitwerking niet.
van die spierverslappers word ik wel duizelig, maar ik denk dat ik morgen terug de ouwe zal zijn.
ik voelde me dinsdag zo gelukkig want ik realiseerde me dat mijn nekblokkering gunstig evolueerde, dat ik maandag mijn kankermuizenissen een ganse dag vergeten was, dat Jens zijn best deed op school,... (ik moet me dikwijls inhouden of ik knuffel hem plat)
geluk kan je lichaam instromen, het stroomt met je bloed rond, en ik heb mij dat rustig laten welgevallen.
de brandwonden van de bestraling zijn volgens mij over hun hoogtepunt. maar ik heb de voorbije week de hele tijd scheef gelopen (letterlijk!). daardoor zit ik sinds zaterdagnacht met een totale blokkering van mijn nek. ik heb zondagmorgen platen laten nemen van mijn hals, en moet pijnstillers en spierverslappers nemen. mijn mobiliteit is momenteel die van een 98-jarige.
een neksteun kan ik niet dragen vanwege de brandwonden. nachtrust is er in stukjes en brokjes, in bed kruipen duurt 2 minuten.... miserie.
maar dit is gelukkig allemaal herstelbaar, en gelukkig koos ik niet 2 december als vertrekdatum voor Egypte, maar wel 9 december.
Jens had gisteren dan nog zijn grote wedstrijddag. (het Vlaams Kampioenschap) gelukkig heb ik een lieve broer en ouders die mij konden depanneren om Jens in Gierle te krijgen. tesamen met Renée den trainer was het voor Jens een leuke dag. deze keer speelde hij alleen tegen leeftijgenoten (de 'benjaminnen'), maar dan wel de besten van Vlaanderen. als ik het goed begrepen heb haalde hij een 7e plaats op 16 en dat kan me verwarmen. (hij is tenslotte nog maar 2.5 maand bezig)
nog een paar dagen sukkelen, en dan kan ik eindelijk aan dat nieuwe hoofdstuk beginnen.
de bestralingen zijn dus gedaan... sedert vorig weekend heb ik pijnlijke brandwonden aan mijn hals. ik heb het nagevraagd: die brandwonden zijn niet toe te schrijven aan de laatste bestralingen, maar zijn het resultaat van de ganse reeks. het lijkt wel of ze een vertraagde uitwerking hebben. als die stralen langs buiten zo'n effect hebben, dan neem ik aan dat ook binnenin het DNA grondig gereset is. (en dat was blijkbaar de bedoeling)
ook de vermoeidheid zal nog even aanhouden denk ik na een week zou dit moeten beteren. ondertussen: smeren maar, gecombineerd met de ijsgel van tante Rein.
maar alles bijeen is dit alleen maar een tijdelijk ongemak, so what ?!
---
na de laatste bestraling was er nog een gesprekje met de plaatsvervangend oncoloog. er werd afgesproken om einde januari een eerste controle in te lassen (2 maanden na einde bestraling) we zijn dus weer vertrokken, het gekende 3-maandelijkse stramien vanaf 2006...
gisteren was er een beperkt familiefeestje nav de verjaardag van Jens (8 jaar). het was tevens een feestje om het einde van de bestraling te vieren.
Jens is nog steeds niet op de hoogte, dat houden we zo. en als mijn afteken-strepen niet meer zichtbaar zijn, zullen de badkamertaferelen terug normaler kunnen gebeuren.
ik zet ondertussen mijlpaaltjes: verjaardag Jens, Egypte, Parijs, nieuwjaar, eerste controle, mijn verjaardag...
af en toe dub ik nog wel, maar als ik die eerste controle goed doorkom zal ik me geruster voelen.
morgen de laatste bestraling. de laatste loodjes wegen het zwaarst... zoals gezegd zijn de laatste drie bestralingen op een kleiner 'veld' gericht. en dat merk ik: mijn huid is tamelijk verbrand, net alsof ik een namiddag in de brandende zon heb gelegen.
maar die laatste 3 beurten zullen ongetwijfeld hun nut hebben.
....
ik heb ondertussen een straffe madam ontmoet. we hebben heel wat gemeen en het was voor mij zeer aangenaam om op den duur ongeremd met een 'soortgenoot' te spreken. hoe we ons voelen, hoe we vooruit kijken, wat ons recht houdt, wat we doen in slechte momenten, waarvan we genieten in goeie momenten. ik hield er alleszins een goed gevoel aan over, en hoop dit contact te onderhouden: wat hebben we te verliezen ?
daarnaast kreeg ik vrijdag ook nog een (admininstratieve) opkikker van iemand die zich op zijn eigenste manier heeft ingezet. dank !
Jens heeft ook al eens gevraagd waarom ik op een gegeven moment zomaar lachtte.
deze dingen gaven mij een positieve boost, veel beter dan pillen. ik denk dat ik er zelf ga uitkomen.
----
de moraal zit dus goed, ik durf vooruit te kijken en te plannen. ik kan me zelfs al terug druk maken in het verkeer, goed hé ?
nog 5 beurten, maandag en dinsdag zijn er onderhoudswerken aan de bestraler gepland, dus heb ik 2 dagen extra recup. woensdag word ik extra afgetekend voor de laatste 3 beurten die blijkbaar op een kleiner gebied moeten gebeuren. we zien wel.
----
vandaag ben ik een hele dag op stap geweest met Jens naar Herentals voor zijn 2e dag competitie ping-pong. hij heeft goed gespeeld en om 17u als ze de laatste pingpongtafel kwamen opruimen en het licht uitdeden is hij gestopt. leuk toch ?! als hij verliest is hij niet àl te ongoocheld (als hij tegen mij speelt moet ik de helft van de matchen stilleggen wegens teveel McEnroe-kuren)
zuster Ilse heeft dus een een hééél rustig weekend gehad, het is haar gegund.
maandag heeft Jens pedagogische studiedag en waren we van zin om in Brussel naar de dinosaurussen te gaan kijken. helaas merk ik zonet dat de sluitingsdag 'maandag' is.
en mijn moraal ? tussenin, alles gaat goed, tot ik iets voel tintelen in mijn schouderstreek. dat tintelen is dan maar het gevolg van de operatie of bestraling hoop ik dan....
de bestralingen wegen stilaan zwaarder door. ik moet opletten met inspanningen. zo heb ik maandag een beetje in de tuin gewerkt, maar 's avonds was de batterij rap plat.
voor het overige hou ik me nuttig bezig met het huishouden, boodschappen doen en Jens van en naar school brengen.
ik probeer niet teveel na te denken, maar als de bestraalde zone tintelt, word ik toch nog ongerust. als ik iets voel tintelen maak ik mezelf wijs dat dit een gevolg is van de bestraling ...
niemand kan mij garanties geven dat weet ik. zelfs de driemaandelijkse CT-scans geven geen 100% uitsluitsel. dat vooral de klinische onderzoeken (aftasten!) belangrijk zijn, zal me altijd onzeker blijven maken. hoe tast je een verminkte zone met verhard littekenweefsel af op zoek naar een knobbel ? hoe kan ik iets voelen dat diep in mij zit ? ik vroeg eerder al om een driemaandelijkse Pet-scan (in Leuven), maar ik krijg dan telkens een uitleg dat dit zinloos is. moeilijk om daarmee verder te moeten, wat een vooruitzicht.
ik leer hier stilletjesaan mee om te gaan. daarbij moet ik die negatieve gedachten zoveel mogelijk uit mijn kop zetten.
daarstraks werd ik door zuster Ilse herinnerd aan het feit dat de operatie 2 maanden geleden werd uitgevoerd. tot gisteren mocht ik depri zijn, dat was de afspraak. ik ben vooral rustig geworden, het zonnetje in huis ben ik nog niet, maar daar werk ik aan.
rustig weekend. (met dank aan zuster Ilse voor de ruimte voor een zondagmiddagdut)
het gaat al weer een beetje beter (vind ik zelf), de panische angst is geminderd en langzaam aan het slijten.
-------
nog 10 keer naar de zonnebank...
donderdag heb ik aan de bestralers eens gevraagd wat voor stralen er door dat venstertje komen. ik werd overspoeld met termen als fotonen, elektronen, enz. nu is scheikunde niet direct mijn sterkste kant, het enige wat is blijven hangen is dat men probeert het DNA van cellen te verstoren. 'mijn' machine kan 2 sterktes geven: 5 miljoen of 16 miljoen (voor diepere bestralingen: bvb. bestralingen in de buik) ik krijg porties van 5 miljoen. (de eenheid die hierbij hoort is niet blijven hangen)
dr Spaas heeft me vrijdag eventjes bij hem geroepen. buiten de oe-ist vraag werd niet veel besproken. ik voel me goed, alleen een beetje sneller moe, maar daar hebben ze het slapen voor uitgevonden. dr Spaas vertrekt op vakantie, dus ik zal hem voorlopig niet meer zien. hij raadt me aan om einde januari 2008 een afspraak te maken met mijn oncologe voor een eerste controle.
het klopt, na 2007 volgt 2008...
------------
ondertussen is ook het weekendje Parijs met zuster Ilse vastgelegd. (tussen kerst en nieuwjaar) ik amuseer me een beetje om een en ander uit te stippelen. Jens krijgt die dagen onderdak bij Yagho en Yentl, waarvoor dank !
gisterennamiddag mijn hazeslaapje niet gehad. 's avonds ben ik dan sneller moe, voetbalmatchen op tv beginnen en als ik even later mijn ogen opendoe is het al rust !? dan maar vroeg naar bed, maar eerst nog wat lezen in den boek van tante Magda. gemakkelijke lectuur, gemakkelijker alleszins dan 'ex-drummer' van Brusselmans waar ik meer dan 2 weken voor nodig had.
't kan ook aan mijn gemoed gelegen hebben. als ik terugkijk op de voorbije maand weet ik dat mijn emoties niet onder controle waren.
rationaliteit was soms ver te zoeken, zelfs mijn koopgedrag was bij momenten onverantwoord. ('waarom nog wachten ?') dat is ondertussen gebeterd.
hoewel ..., gisteren kwam ik thuis met foldertjes voor een nieuwe wagen. (ons huidig tweede karretje is ondertussen al 11 jaar).
we zullen wel zien.
ik voel me dagje voor dagje beter. het voelt alsof ik me in de kelder bevind, en me al springend op een trampoline voorbereid op de sprong naar het gelijkvloers, een hoger level. dat springen op die trampoline gaat met ups en downs.
ik ervaar al enige 'slijtage' op het terugflitsen van mijn gedachten naar de realiteit, en dat bezorgt me minder muizenissen.
het leven kabbelt rustig verder... de lichte vermoeidheid is onder controle en wordt opgelost met hazeslaapjes waar mogelijk.
----
ik stel toch een kleine emotionele verbetering vast bij mezelf. dat komt misschien ook wel door de schop onder mijn kont van zuster Ilse: tijd voor ommekeer.
voor Jens heb ik me altijd sterk gehouden de laatste weken, maar ondanks mijn camouflagegedrag heeft hij twee keer gezegd: "papa, lach eens". daar ga ik aan werken. dat moét ik.
----
ik ervaar de ontmoetingen met familie en vrienden als positief. opmerkelijk is dat de oe-ist vraag dikwijls uit blijft. ik vind dat goed: al mijn muizenissen kunnen in dit dagboek gelezen worden, waardoor direct over andere dingen kan gepraat worden.
zo'n langere periode zonder werk heeft ook wel een ontspannend effect. (geen stress is eventjes wennen.) maar het knaagt wel: ik merk soms wel opflakkeringen van werklust, zit met ideëen.
toch laat ik voorlopig alles verder kabbelen, en tel ik af naar 26/11/2007. daarna de Nijl afdobberen, zonnestraaltjes ipv huidige straaltjes, en daarna zal ik mezelf evalueren.
de kaap van oktober is genomen, op naar einde november.
Jens is na een 3e volledige dag tafeltennis zichbaar moe, hij heeft zich volledig gegeven denk ik. ik heb me ondertussen nuttig gemaakt met het vastleggen van zijn 8e verjaardagsfeestje.
maar echt veel activiteit zit er niet in mij. mijn vliegertje geraakt maar niet van de startbaan, ik loop rond met een holle kop vol mist. het voelt alsof iedereen me voorbij raast terwijl ik in een mijnenveld ter plaatse trappel.
is dit wat ze noemen een depressie ? ik wil hier uit geraken maar mijn lichamelijk zelfvertrouwen is compleet weg. in 2005 heb ik me tamelijk herpakt, maar nu...
misschien moet ik daarvoor professionele hulp zoeken. ik hoop alleen dat het opbouwen van zelfvertrouwen niet gepaard gaat met het slikken van medicijnen. daar wil ik echt niet afhankelijk van zijn, filip wil geen robot worden.
