Het voorbije weekend kregen we een voorsmaakje van de Minnesota winter. Zaterdagmorgen daalde het kwik tot -13°C en bij zo'n temperaturen mocht Thano gaan trainen. Met kleine oogjes weliswaar want vrijdagavond hadden we al deel genomen aan de bingo avond van de ouderraad. En ja hoor... Thano wist er met een prijs aan de haal te gaan. Hij schreeuwde de bingo uit en ging vol enthousiasme op zijn stoel staan. De juffrouw liet achteraf weten dat zij nog nooit iemand zo enthousiast had zien winnen... Eerder die dag had hij van de juf ook al een 'monkey' gekregen. Je leest het goed... een monkey en dat is... geen aap! Thano legt blijkbaar nog niet het verband tussen de twee talen, maar aangezien de juffrouw hem een knuffel had gegeven en zei dat dit een monkey was.... is dit voor hem duidelijk geen aap. Hij kreeg de naam Monkey Junior en Catharina mocht al meteen aan de slag om een bed in een te knutselen. Dat pronkte 's avonds al op zijn nachttafeltje naast zijn bed... De monkey kreeg hij omdat ze met de klas de voorbije maanden meer dan duizend boeken hadden gelezen en Thano had op de korte periode ook zijn bijdrage geleverd met meer dan tien boeken te lezen in mooi Engels...
Zaterdag namiddag besloten we de koude te trotseren en bij -11° toch een wandeling in de buurt te maken naar het nabij gelegen speelplein. Onze benen hadden het ijskoud ondanks de jeans die we droegen en de handen haalden we amper uit onze zakken of handschoenen. Eenmaal thuis dronken we een warme chocomelk en vereeuwigden we de rode oortjes en wangetjes van de kinderen door deze eerste ijswandeling. We weten meteen dat we nog wat extra dikke broeken nodig zullen hebben. Nadat we ons wat hadden opgewarmd trokken we naar een lokale kerk om er de mini-kerstmarkt te zien en een viering mee te maken. We besloten de zaterdag af met een herinnering aan het thuisfront. Aangezien Lin jarig was en we het feestje niet konden meemaken vrijdagavond, wilden we haar verjaardag op afstand vieren met haar favoriete recept: broodjes met brie en een lekkere fles wijn...
Zondagmorgen stegen de temperaturen opnieuw naar -5°C en dus tijd om de handen uit de mouwen te steken in de tuin. Die is momenteel een wildernis van bomen, blaadjes en afgekraakte takken. Ideaal voor de kinderen om te werken aan een boomhut of kamp en voor papa om de basis te leggen van een wat groter grasveld. Tussen het zweten door kwam de buurvrouw alvast kennis maken en alsof ze medelijden had met die Belgen bood ze de kinderen alvast aan om in het voorjaar ook hun tuin te gebruiken om te voetballen. Alhoewel 'hun' is relatief want een echte scheiding tussen de tuinen is er niet...
In de namiddag speelde Marcin nog een pittige match met de U11, waar hij zo langzaam maar zeker zijn draai begint te vinden. Hij speelde rechtsvoor en rechtsachter een scoorde een hattrick... zijn gezichtje sprak boekdelen. Intussen hebben we de familie ook ingeschreven in het nabij gelegen sportcenter waar we voortaan naar hartelust kunnen sporten (spinning, zwemmen, tennis, basket,...) Er is ook een klein indoor speeldorp dat de kinderen uiteraard als eerste wilden uit testen. Het sporten en zwemmen zal voor de komende dagen worden.
In de loop van deze week komt de container met onze goederen van Beveren aan en dus wordt het nog een drukke uitpakweek en tussendoor vieren we hier op donderdag ook Thanksgiving! Oh ja... onze zaterdag- en zondagmorgen worden momenteel bijzonder goed gevuld met skypen naar het thuisfront en live kijken naar het veldrijden via internet... bedankt voor iedereen die ons op de hoogte blijft houden van het reilen en zeilen daar en mochten we niet meteen antwoorden op een skypecall (en we zitten online), weet dan dat er wellicht iemand anders je net voor was...
Marcin en Thano hebben hun eerste voetbaltrainingen achter de rug. Ondanks het feit dat er enkele dagen al wat dwarrelsneeuw valt en de temperatuur rond het vriespunt blijft schommelen... De oplossing: de clubs spelen op kunstgras die overdekt worden in de winter door een indrukwekkende tent. Die wordt in de zomer terug weggeschoven om in open lucht te kunnen spelen. De PSA club waar Marcin en Thano bij spelen bezitten zelf één thuisveld en gebruiken verder velden van de middelbare scholen die eveneens over zo'n infrastructuur beschikken. Behoorlijk indrukwekkend en meteen wordt ook duidelijk waarom een seizoen trainen hier zowat duizend dollar aan inschrijvingsgeld kost...
Beide jongens dragen nog altijd met trots hun KM Torhout training en spelen met hun favoriete clubshirts (met dank aan oma!). Matchen worden er nog niet gespeeld want niet alle clubs in de regio beschikken over dezelfde indoor mogelijkheden. Wachten tot april om de eerste testen te zien en supporters meer dan welkom!! Voor Marcin is het echt wel wennen, want hier wordt hij vooral gecoacht door Engelse en Amerikaanse trainers die het Engelse voetbal met een mix van american football prediken: bijzonder agressief spelen met veel contact en druk op de spelers. Echt opbouwen en uitvoetballen is (nog) niet aan de orde. Bovendien wordt er ook al met buitenspel gespeeld, ook al spelen ze 8 tegen 8 op een half veld...
We hebben vanavond ook nog even nagenoten van het fantastisch samenzijn dat we hadden eind oktober. Dankzij Jo laten we jullie via onderstaande link nog eens meegenieten van enkele mooie momenten! We hopen velen van jullie hier spoedig te mogen ontmoeten...
Zoals beloofd posten we hierbij de link naar de foto's van onze eerste belevenissen. Je zal er foto's zien van het schoolbezoek, de heenreis, de aankomst van de goederen die met luchtvervoer werden verstuurd, de levering van de meubelen, onze wagen, het uitpakken in de woning, ... Vanmiddag speelde Thano zijn eerste trainingen met de U9 van PSA. Hij was dolenthousiast en deed het erg goed. Aan de zijlijn was Marcin ook al weer een balletje aan het schoppen. Morgen is hij aan de beurt met de U11. We posten morgen de foto's van hun avontuur.
Na tien dagen van relatieve radiostilte zijn we uit de doden herrezen! Sinds onze aankomst hier in het met sneeuw bedekte Minneapolis, hadden we beperkte mogelijkheden om met iedereen te communiceren. Eerst duurde het een paar dagen voor de nieuwe GSM actief werd en dan werd ook het oude nummer meteen stop gezet. berichtjes die eventueel op mijn oude GSM verstuurd werden konden we dus niet meer lezen. Dan was het nog een weekje wachten alvorens we internet en TV konden activeren. Sinds donderdagavond (Belgische tijd) is dat dus het geval waardoor Els al twee namiddagen heeft kunnen vullen met Skypen.....
De vlucht naar hier is voorspoedig verlopen. Aangezien het een vlucht midden in de week was, mochten we ons gelukkig prijzen dat hij niet volgeboekt was. hierdoor hadden me enkele volle zetelrijen ter onze beschikbaar om neer te liggen en te slapen. Niet dat het echt nodig was want veel slaap hadden we de week ervoor op vakantie in Duitsland en in de Ardennen al ingehaald. Het was wel vroeg opstaan geweest want de taxi's stonden stipt om 5.45 u aan de deur van oma Monique. De koffers waren volgeladen met onze 11 valiezen en enkele bijkomende tassen. Het in- en uitstappen op de TGV vergde dan ook wat organisatie om tijdig op en van het perron te staan... Eenmaal aan de incheckbalie bleek dan dat sommige valiezen een paar kilo teveel wogen en andere wat te weinig. Dat leverde was inderhaast puzzelwerk op om alles tot juiste proporties te brengen. Uiteindelijk moesten we niets achterlaten en rustig ademhalen op het vliegtuig.
De vlucht zelf kwam voor het voorziene tijdschema aan ende douaneformaliteiten liepen bijzonder vlot, zodat we meteen onze huurwagen voor de eerste maand mochten uitpikken in de parkeergarage. Het werd uiteindelijk een ruime terreinwagen (Ford Explorer) zodat alle valiezen en de kinderen veilig richting Ella Lane konden trekken. Daar hadden onze kinderen ogen en voeten te kort om de woning te verkennen. Na de nodige overdracht informatie met de eigenaar trokken we richting Aldi om onze eerste, Europees aanvoelende, inkopen te doen. Omstreeks 6 uur 's avonds reden we dan richting hotel voor één nacht en daar viel iedereen als een blok in slaap... om dan midden in de nacht klaarwakker te zijn ..
De volgende dagen werden vooral gevuld met het doen van inkopen en het bezoeken van sportclubs waar de kinderen de eerste testen doorstonden. Inmiddels turnt Catharina al 5 uur per week in een tumbling en trampoline club. Ze heeft er een Russische en een Amerikaanse coach. Marcin traint dit weekend met de U12 en U11 van Plymouth Soccer Association om te zien in welk team hij best zou passen. Thano speelt vandaag nog in de twee teams van de U9 om te bepalen welk zijn vast team wordt. U11 en U12 spelen hier ook 8 tegen 8, psa vanaf U13 wordt er 11 tegen 11 gespeeld. Thano zit in een leeftijd waar ze 8 tegen 8 spelen. onder de U9 spelen ze hier nog geen wedstrijden...
Donderdag arriveerden ons huurmeubelen en ook de luchtcontainer kwam perfect op tijd aan. hierdoor konden we al onze eerste persoonlijke spulletjes (vooral kledij en keukenmateriaal) gebruiken, want het een beetje een gevoel van thuis gaf. de kinderen waren vooral blij met de huurtv en hun Xbox en voetbalspelletje...
Vrijdag mochten de kinderen ook een eerste kijkje op school nemen en deze week startten ze vol goede moed. De eerste ervaringen zijn zeer positief. Thano leert niet alleen Engels maar ook Spaanse en heeft al een mooie uitspraak. Hij leest elke avond een boek, al begrijpt hij de inhoud nog niet echt. Marcin trekt zoals gewoonlijk zijn plan en aarzelt niet om zelfs terug te praten. Catharina maakte al vriendinnetjes die zelf op Google translater een woordenlijst hadden uitgeprint met Engelse en Nederlands woorden. Zij is vooral verrast dat iedereen hier mag dragen wat ze willen. Haar buurmeisje heeft blauw haar... dus haar nagels werden al heel snel ook geschilderd. In het algemeen kijken de kinderen vooral de ogen uit dat iedereen op school chips, snoep, etc mag eten en meebrengen. we proberen hen evenwel op het gezonde pad te houden...
Els heeft intussen de handen vol om het huishouden georganiseerd te krijgen en taxidienst te spelen. Door het feit dat we maar één auto hebben (de tweede moeten we nog aankopen maar daarvoor moet ik mijn rijbewijs nog halen en een gaatje in mijn agenda vinden) voert Els iedereen rond. Bjorn naar kantoor, kinderen naar school, kinderen naar sportclubs,... Intussen elke dag een nieuwe supermarkt verkennen en heel veel praktische aankopen doen. Intussen is er een stofzuiger in de woning en is Els ook aan het poetsen gegaan... Echt wel nodig want Amerikanen onderhouden hun woning duidelijk niet. En dan heb ik het niet alleen over poetsen maar ook over kleine ongemakken zoals deuren die niet goed sluiten, ...
Bjorn heeft er ondertussen alweer een drukke werkweek opzitten in de nieuwe kantoren. Enfin, niet echt nieuw want ik was er al eerder. Echter de jongste weken liep hij door de verhuis en vakantie een grote achterstand op en dus wat het lopen om bij te benen. Bovendien combineert hij nog altijd zijn oude en nieuw job en dus hangt hij nog regelmatig met Europa aan de lijn... Volgende maandag trekt hij voor drie dagen naar Witchita in Kansas waardoor Els er dus even alleen voor staat. Woensdag hebben wij (Els en Bjorn) ook nog een interessante cultuur training gekregen die ons wat inzicht gaf in de manier van denken hier... Dat zal meer dan nodig zijn want vooral op het werk zal dit goed van pas komen. Je krijgt de dingen hier niet op dezelfde manier gedaan als in België.
Bij deze hoop ik dat jullie een goed gevoel krijgen van onze eerste dagen op Amerikaanse bodem. Vanaf nu kunnen we mee frequente kortere berichten posten aangezien er nog zoveel meer te vertellen valt. We posten de komende dagen ook nog een link naar ons eerste foto-album waar je de hierboven beschreven belevenissen in beeld kan volgen
Na de publieke vernedering die Hein op het afscheidsfeest moest ondergaan betreffende zijn squashkwaliteiten, werd er inderhaast nog afgesproken om op maandavond een sportieve revanche te voorzien. In extremis kruisten Bjorn, Hein en Frits nog eens de squashdegens onder welziend oog van Els, Aniana, Jo en Lin. De aandacht werkte duidelijk aanstekelijk voor Hein want hij besloot het sportieve jaar zowaar met een zege: 2-1... Een bijzonder nipte zege maar toegegeven... wel verdiend... De aftermatch duurde voor de gelegenheid ook verlengingen...
Ons vertrek komt nu wel erg dichtbij. Zaterdagnamiddag vierden we nog het vormsel van Catharina met vrienden en familie en 's avonds was er ons afscheidsfeest. We hebben met zijn allen genoten van de prachtige, maar (vooral voor de kinderen) vermoeiende dag. Bedankt voor jullie vele attenties en wensen. Ze hebben echt deugd gedaan. We hebben deze morgen met de kinderen samen de vele kaartjes gelezen en de cadeautjes uitgepakt. We werden aangegrepen door de vele steunbetuigingen en afscheidswoorden. We kregen veel attente kleine geschenkjes die ons zullen helpen om een stukje Beveren in Minnetonka op te bouwen. We hebben ook ontdekt dat er onder onze vrienden en familie bijzonder veel creatieve geesten zijn.
Zoals op het feest aangekondigd keren we een eerste keer wat vroeger terug dan gepland. De week voor de paasvakantie zijn we terug met zijn allen in het land en we proberen die week zeker eens langs te komen op de school, het voetbal, de Kapelhoek en uiteraard vrienden en familie. We zullen vast en zeker tijd te kort komen, net zoals dat ook zaterdagavond het geval was...
Zaterdagavond hebben een aantal van jullie ook te kennen gegeven de oversteek naar de USA te willen maken. Jullie zijn zeker allemaal van harte welkom in onze nieuwe thuis en we zullen het principe hanteren van 'first comes, first served'. Wie dus als eerste boekt voor een bepaalde periode is meer dan welkom. Best wel een seintje geven voor je finaal de tickets besteld zodat we in Hotel Els ook de reservatie kunnen noteren!
Morgen vertrekken we richting Ardennen en Duitsland om even op adem te komen. Officieel vakantie en dus het werk even op de tweede plaats stellen. Het zal ons toelaten om avonden na te kaarten over de mooie momenten die we de jongste weken dankzij jullie beleefd hebben.
In bijlage steekt de link naar de eerste sfeerbeelden van het communiefeest en de afscheidsavond zodat ook jullie nog eens kunnen nagenieten
Vrijdagnamiddag hebben onze kinderen afscheid genomen van de vriendjes en vriendinnetjes op school. Vooral de derde graad stelde daarbij heel wat interessante vragen over de nieuwe leefwereld van Catharina. We hopen dat de kleine attenties ervoor zorgen dat er nog af en toe eens gedacht wordt aan onze kinderen. De klas van Marcin heeft de jongste week ook leren mailen met elkaar en aan het mailverkeer te zien, zal het geen probleem zijn om de komende maanden contact te blijven houden. Er werd bij het verlaten van de school hier en daar een traan weggepinkt. Afscheid nemen doet pijn. Die pijn valt niet weg te nemen, enkel te verzachten. Pijn is tegelijk een teken van vriendschap...
Vrijdagavond nam Catharina dan afscheid van Flink en Fris. Door haar breuk aan de vinger kon ze de jongste weken niet meer turnen. Het werd dus een afscheid zonder inspanning tijdens de les... en een ontspanning na de les...
Zaterdagmorgen speelden Thano en Marcin dan hun laatste wedstrijd bij KM Torhout. Als bij toeval was de laatste match van Marcin op verplaatsing bij Meulebeke. En voor die gelegenheid werd Andreas, zoon van Hein en Aniana, ook bij de U11 opgesteld in plaats van de U10. Hij speelde er op de koppositie terwijl Marcin centraal verdediger was zodat ze zelfs tegenover elkaar in duel kwamen te staan. Het werd dus een echte galamatch die nipt gewonnen werd door KM Torhout als verdiende Meulebeke zeker een gelijkspel. Andreas deed het super en maakte het Marcin bij momenten lastig. Voor deze laatste match kreeg Marcin de kapiteinsband aan en enkele minuten voor affluiten kreeg hij nog een applausvervanging.
Zowel Thano als Marcin wonnen met hun ploeg de laatste wedstrijd en ze kregen nadien van de ploeg een mooie ploegfoto als aandenken. Eenmaal thuis en later op de dag hadden zowel Thano als Marcin het nog lastig met dit mooie afscheid. We blijven de ploegen zeker volgen!!!
In bijlage steekt een link naar de sfeerbeelden van het afscheid in de klas en van KM Torhout
Na enkele weken voorbereiding was het zondag dan eindelijk zover: Catharina kon haar vormsel vieren tijdens de zondagsmis in Beveren. Daarmee werd haar voornaamste zorg over ons vertrek naar Amerika van de baan gehaald: ze wou haar vormsel doen samen met vriendinnetjes en klasgenootjes. Dankzij de inzet van velen werd het een persoonlijke viering. Dank aan iedereen die zijn of haar steentje heeft bijgedragen om dit moment van intens geluk mogelijk te maken. Wie wil nagenieten kan een kijkje nemen via onderstaande link naar de foto's van de viering. De eerste foto's geven een beeld van de naamopgave en daarna volgende de foto's van de vormselviering.
Donderdagavond 17 oktober hebben we onze intrede genomen in 'hotel oma'. Een echte opluchting nadat we de dagen daarvoor noodgedwongen moesten kamperen in de eigen woning. De verhuisfirma was namelijk vlot bezig om alles in te pakken en startte niet met het materiaal in het tuinhuis maar wel met de woonkamer. Tegen het einde van de eerste avond waren tafels, stoelen en zetels in gepakt. We konden wel nog televisie kijken en in de keuken eten... Voor de rest was het vooral ogen en oren te kort komen om te vermijden dat bepaalde spullen zes weken op de container gezet worden die we de komende weken nog hard nodig hebben. ZO mochten we woensdagavond nog zelf op zoek in de al ingepakte dozen naar onder meer feestmateriaal voor ons afscheidsfeestje, de sleutels van onze woning in Duitsland, de lievelingsknuffel van Catharina, ... Voor de scheenbeschermers van Thano sprongen gelukkig de voetbalvriendjes in de bres want zijn exemplaar zat al ergens die weg in de dozen.
Vrijdag omstreeks 10 uur kwam de vrachtwagen met de container dan de straat ingereden. Een grotere container dan verwacht omdat er geen 'normaal' exemplaar beschikbaar was. Vermoedelijk moesten die allemaal geladen worden om 's avonds te figureren op het grootste containerschip dat aanmeerde in Antwerpen... Het werd dus een container met ruim 80 in plaats 60 kubieke meter. Die werd zeer vakkundig gestapeld waarbij geen gaatje vrijgelaten werd. Uiteindelijk vulde ons huishouden de container voor zowat drie kwart en werd alles vastgezet met een houten kaderwerk. Nu maar hopen dat alles er even goed terug uit zal komen aan de andere kant van de oceaan!
Zaterdag werden dan ook de laatste spulletjes een nieuwe thuis (bij oma, familie of op het containerpark) gegeven. De woning kreeg een laatste poetsbeurt zodat alles in paraatheid is om maandag een nieuwe bewoner te ontvangen. En de kinderen lieten alvast het kleine voetbaldoeltje en een handvol ballen liggen voor de kinderen...
We gaan de laatste 5 nachten tegemoet in onze woning... dinsdag staat de verhuisfirma voor de deur om de eerste spulletjes in te pakken. Dit weekend hebben we samen met de kinderen de laatste selectie gemaakt: wat gaat via de zee, wat vliegen we over, wat stockeren we in Roeselare en wat doen we weg... Het laat ons met de minuut meer voelen dat het afscheid nakend is.
Wat ook nakend is, is het vormsel van Catharina. Toen we in juli beslisten dat we de stap zouden zetten, was Catharina verdrietig dat ze haar vormsel niet kon doen samen met de klas. Na wat gesprekken met de school en de parochie en een zegen van het bisdom, kregen we het klaar dat Catharina in haar eentje haar doopbeloftes mag herhalen. Na enkele vormende activiteiten met de klas en met het gezin en haar naamopgave enkele weken geleden (zie foto) is het zondag dan zover. Om 10.30u zal ze in de kerk van Beveren haar vormsel doen. Iedereen van harte welkom!
Catharina zal die dag zich nog lang herinneren. Enerzijds zal ze nu als enige haar beloftes aan de deken moeten afleggen, anderzijds zal ze op de foto's ook nog herinnerd worden aan het feit dat ze een weekje eerder in de turnles een foute handenstand maakte... Deze morgen werden we na een half uurtje gebeld door de trainster en mochten we meteen richting spoed trekken. Na lang wachten en enkele fraaie foto's (gelukkig waren de communiefoto's al gemaakt en ogen die wat fraaier...) werd het verdict duidelijk: het eerste vingerkootje van de ringvinger van haar linker hand is gebroken! Resultaat: Twee vingers werden met een vast verband aan elkaar vast gemaakt en zitten met een ijzer stevig vast.
Meteen wel een streep door de breirekening van Catharina. Zij was volop in de weer om mutsen klaar te krijgen voor ons vertrek. Dit arbeidsongeval zal de machine evenwel met vertraging laten draaien en dus zullen de bestellingen die enkelen plaatsten wat vertraging oplopen :)
Terwijl Els druk bezig is om de laatste voorbereidingen in Roeselare te treffen (tuinhuis schilderen, vormsel Catharina voorbereiden, inventariseren van de inboedel, ons afscheidsfeest organiseren,...), heb ik het genoegen om de eerste stappen in mijn nieuwe job en werkomgeving te zetten. En dat is alvast even wennen. Typen doe ik voortaan op een qwerty klavier... het kantoor is ingeruild voor een 'cubicle' en dus open kantoorruimte zelfs voor human resources... Alles wal wel prima geregeld. De nieuwe laptop stond klaar en mijn badge werd de eerste dag al klaar gemaakt. Ook mijn naam was al te vinden op de cubicle en op de telefoonlijsten. Voortaan ben ik op het werk bereikbaar op +1 952 984 4736. al is skype uiteraard goedkoper... en dat hebben we dit weekend uitgebreid getest met de kinderen en de familie. Met Isabel, Els en Bert hebben we zelfs al een gesprek met vier skypers in een conference call opgezet.
Vrijdag had ik ook een afspraak met de huisbaas om een en ander praktisch af te spreken en ervoor te zorgen dat de overdracht van de nutsvoorzieningen vlot zouden lopen. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog enkele dingen uit de brand te slepen. Na wat onderhandelen kon ik hem overtuigen een aantal meubelen achter te laten en ook de internet router. Allerbeste deal was evenwel de luxeuze gasbarbeque die ook zal blijven. Zo'n BBQ kunnen ze hier zelf zel kopen maar die mag niet verscheept worden naar Belgie vanwege het ontploffingsgevaar... Jullie weten dus al wat de pot schaft als jullie deze zomer achterna komen!
Morgen schrijf ik de kinderen in op school en vrijdagnamiddag steek ik de plas opnieuw over. Ik zie er al naar uit om jullie de komende weken nog eens terug te zien!
Vandaag hebben we onze visums mogen ophalen bij de Amerikaanse ambassade in Brussel. Het heeft vooral veel administratief werk gekost om die klus te klaren. En flink wat centen. Alleen al om een afspraak te maken op de ambassade moesten we 15 euro betalen...
Maandag vertrekt Bjorn voor zijn officiële start. Op 1 oktober start namelijk zijn nieuwe functie (al loopt hij al een tijdje dubbel tussen de twee jobs en zal hij dat nog wel even doen...). Hij zal dan zijn Amerikaanse sociale zekerheidsnummer bekomen, zowat het allerbelangrijkste teken van bestaan in Amerika... Hij zal er twee weken werken en dan naar huis komen om dan het huishouden in te laten pakken... Op de foto's krijg je alvast een glimp van Bjorns nieuwe werkplek
Na weken van onzekerheid is het dan eindelijk toch zo ver... onze nieuwe thuis is gekend. De zoektocht naar een woning en school verliep niet van een leien dakje. Aangezien je in de USA de school niet zomaar vrij kan kiezen was de zoektocht naar een woning dus deels ge�nspireerd door de school voor de kinderen. Uiteindelijk vonden we een naar Amerikaanse normen vrij kleine school in Hopkins. De school telt zowat 500 leerlingen en de eerste gesprekken met de school verliepen vlot inzake flexibiliteit voor onze kinderen. Ook het Engels als tweede taal is er goed uitgebouwd.Â
Na de zoektocht naar een goede school restte ons nog de opdracht een woning in het schooldistrict te vinden. En al zeggen we het zelf... daar hebben we reuze mazzel mee gehad! We gaan in een doodlopende straat wonen in een fraaie alleenstaande woning met liefst 5 slaapkamers en tal van ontspanningsruimtes... wie op bezoek komt zal zijn eigen badkamer, leefruimte, twee slaapkamers en directe uitgang naar de tuin krijgen... Geef toe... een betere marketing om jullie ticket richting USA te boeken kan er niet zijn!
Oh ja... ons nieuwe adres is: 2895 Ella Lane, Minnetonka, MN 55305 (in de staat Minnesota)... Google maps zal jullie meteen de geheimen van de buurt verklappen.. Belangrijk voor ons: amper een paar kilometer van de school van de kinderen en van kantoor van Cargill. De fiets zal in de zomer dus zeker van stal gehaald kunnen worden. Aan onze tuin paalt overigens een bos waar een fietsroute doorheen loopt...
Het is me toch gelukt om een blog aan te maken. Hier zullen jullie alvast onze avonturen kunnen volgen voor de komende 2 jaar. De eerste berichten zullen waarschijnlijk pas in oktober gepost worden.
Na enkele weken voorbereiding was het zondag dan eindelijk zover: Catharina kon haar vormsel vieren tijdens de zondagsmis in Beveren. Daarmee werd haar voornaamste zorg over ons vertrek naar Amerika van de baan gehaald: ze wou haar vormsel doen samen met vriendinnetjes en klasgenootjes. Dankzij de inzet van velen werd het een persoonlijke viering. Dank aan iedereen die zijn of haar steentje heeft bijgedragen om dit moment van intens geluk mogelijk te maken. Wie wil nagenieten kan een kijkje nemen via onderstaande link naar de foto's van de viering. De eerste foto's geven een beeld van de naamopgave en daarna volgende de foto's van de vormselviering.
Na weken van onzekerheid is het dan eindelijk toch zo ver... onze nieuwe thuis is gekend. De zoektocht naar een woning en school verliep niet van een leien dakje. Aangezien je in de USA de school niet zomaar vrij kan kiezen was de zoektocht naar een woning dus deels ge�nspireerd door de school voor de kinderen. Uiteindelijk vonden we een naar Amerikaanse normen vrij kleine school in Hopkins. De school telt zowat 500 leerlingen en de eerste gesprekken met de school verliepen vlot inzake flexibiliteit voor onze kinderen. Ook het Engels als tweede taal is er goed uitgebouwd. 
Hier zullen jullie alvast onze avonturen kunnen volgen voor de komende 2 jaar. De eerste berichten zullen waarschijnlijk pas in oktober gepost worden.
