Allerheiligen is voor mij de dag waarop overledenen herdacht worden. In mijn schoonfamilie is het een gemeenschappelijk rouwmoment. We gaan allemaal samen naar de kerk en het kerkhof. Daarna eten we samen een eenvoudige broodmaaltijd.
Daar staan we dan… Dat er naast ons gezin ook andere familieleden aanwezig zijn , valt mij op dat moment niet eens op. Mijn hand zoekt de hand van mijn man. We kijken elkaar recht in de ogen en bidden bijna klankloos. Het lijkt ook alsof de kinderen het voelen. Het gekwebbel dat klonk op de weg van de kerk tot hier wordt een diepe stilte wanneer we voor de grote, zwarte steen staan. Uiteindelijk leest Toon de namen voor. Hij begint rechts en leest de namen van de grootouders van mijn man. Dan leest hij de namen aan de andere kant van het graf en ontdekt elk jaar opnieuw de naam van zijn nog levende grootmoe op de steen. Zijn stem gaat even in de hoogte. Hij keert terug naar de naam erboven en leest zorgvuldig de data. 1984… Ik zie bijna hoe zijn hersenen draaien. ‘Papa, dat is dertig jaar geleden… Toen was jij negen jaar.’ Het draaien van zijn hersenen lijkt ratelen te worden… Hij kijkt naar zijn papa. Ik zie zijn ogen groter worden. ‘Papa, ik ben bijna tien jaar… Heb ik dan al langer een papa dan jij ooit gehad hebt?’ Mijn man knijpt iets steviger in mijn hand. Ik zie hem slikken en weet dat hij ’s avonds iets dichter tegen mij aan zal kruipen. Zonder woorden voel ik het verdriet dat hem na al die jaren nog steeds overvalt. In zijn ogen lees ik ook de trots die zijn vader zou gevoeld hebben als hij ons gezin kon ontmoeten. We blijven even staan. Denken aan wat geweest is en wat is. Het zijn de kinderen die de stilte verbreken en ons terugbrengen naar vandaag. We moeten verder.

04-11-2014 om 22:51 geschreven door eva

Ik dien voor alles. Momenteel zitten twee poezen op mij. De ene kijkt geconcentreerd naar de weren in het parket. De andere schuurt met haar ruwe tong haar pels schoon. Ze voelen warm, zacht en kriebelig. Het likken stopt, het turen verslapt… ze vallen in slaap. Ik voel het diepe ronken van hun lijfje.
Helemaal iets anders dan de voorbije uren. Toen waren er spelende kinderen. Ik was drager van een spelbord. Huizen en hotels werden op mijn draagvlak opgetrokken. Het valse monopolygeld rolde gretig. Af en toe voelde ik kinderhanden op me slaan, begeleid van een vrolijk gelach, gefrustreerd gemor en soms een naar enig leedvermaak proevend gegrijns.
Soms ben ik het middelpunt van een feestje. Ik voel hoe het trillende bruisen van de champagne doorheen de hoge voeten van de glazen in mijn hout binnendringt en geniet van het gekwebbel dat ermee gepaard gaat.
Tussen de bedrijven door voel ik voeten op mij rusten. Traag en bewegingloos. Ik hou mijn krakende geluidjes in en wil niet storen.
Het zou eenzaam kunnen lijken als iedereen het huis uit is, maar dat is niet zo. ’s Morgens, voor hij naar school vertrekt, gooit een klein jongetje een kussen op mij en legt hij er behoedzaam zijn knuffeltje op. ‘Flink zijn he! Straks kom ik terug. Beloofd!’

26-10-2014 om 22:28 geschreven door eva

Het is een ritueel geworden. Op vrijdag tijdens de middagpauze ga ik mijn jongste zoon ophalen om hem even rust te gunnen  in de drukte van de schoolweek. Ik zoek hem op de speelplaats. Andere kinderen die mij ondertussen al van ver herkennen, zoeken spontaan mee. Zijn naam lijkt in dolby surround over de speelplaats te weerklinken. Ik geniet van zijn speurende blik en intense lach als hij mij ziet staan en naar me toe rent.
We nestelen ons samen op een bank. Hij zoekt waar we gekomen waren in het dikke pipi-langkous-boek. Hij leest de titel van het verhaal, bestudeert de prentjes en spitst de oren. Hij vindt het sneu. Een overleden mama en een papa die negerkoning is waardoor ze toch wel heel erg alleen in een groot huis woont. Hij lacht wanneer ze weer gek doet; elke week opnieuw. Na het lezen stapt hij naar de sobere speeltuigen die in de tuin van de school staan. Ook dat is een ritueel geworden. Hij klimt op de rekstok. Omdat hij er niet af mag springen, laat hij zich in mijn armen vallen. Een intense knuffel volgt en doet hem vergeten dat springen ook wel leuk zou zijn. Hij rent tussen de paaltjes om zijn eigen tijdsrecord te verbeteren en gaat vervolgens ondersteboven aan een paal hangen. Tot slot zoekt hij zijn evenwicht op een tocht van paaltje tot paaltje.
De tijd glijdt verder. De papa van Pipi is sinds kort geen negerkoning meer, maar gewoon koning… ergens ver weg. En straks, op het einde van het schooljaar, wanneer de natte herfstbuien en winterse neerslag opgedroogd zijn, is het hout van de speeltuigen minder glad. 

24-10-2014 om 00:00 geschreven door eva

18-10-2014 om 12:53 geschreven door eva

18-10-2014 om 12:52 geschreven door eva

De week is druk. Rapportenweek. In de leraarskamer durven we er ons bij wijlen nogal plat over uitlaten… ‘We moeten weer punten kakken.’ Niet zo’n gemakkelijke opdracht in het begin van het schooljaar als je een kleiner vak geeft. Je wil immers je vak fatsoenlijk inleiden en hebt wat leerstof nodig voor je ook een test kan afnemen. Maar het is me gelukt,  op de valreep. Het opstellen, afnemen en verbeteren van testen en taken is maar een stukje van de opdracht. De punten moeten genoteerd worden in een papieren en digitaal puntenboek. Attitudes moeten geëvalueerd worden (begin er maar eens aan als je les geeft in tien klassen) en vakopmerkingen moeten zorgvuldig geformuleerd worden. Het is een race tegen de klok. Een race die ik wil winnen want elke leerling heeft recht op een beetje bemoediging. Tegelijk geven we alle jongeren aandacht op de klassenraden. De titularis brengt de boodschappen van de klassenraad over aan de leerlingen. Heel wat leerlingen hebben mij deze week getrakteerd op dankbare, lachende ogen. Een paar lesuren lang heb ik tranen gedroogd, mee gezocht naar manieren om er alsnog een geslaagd jaar van te maken. Tussendoor – zo lijkt het wel -  heb ik mijn eigen kinderen naar school en huis gebracht, hen bijgestaan bij het maken van hun huiswerk, naar hun verhalen geluisterd en genoten van de blije complimentjes wanneer ze smikkelden van het avondeten. 

En de hele week lang droeg ik in gedachten een beeld met mij mee. Een tekening van een gebouw. Ik stel vast dat ze me niets zegt. Werkelijk niets. Of misschien stel ik vast dat ze zoveel zegt.  Alleen zegt ze niets over zichzelf maar wel over mij. Ik ben moe, zo moe. Ik ben leeg… of is het vol?

15-10-2014 om 22:17 geschreven door eva

Ze zat naast me. We bekeken haar nog onvolledige rapport op groot scherm. De rode cijfers sprongen nog harder in haar gezicht dan normaal. Haar mondhoeken die anders fier omhoog krulden trilden langzaam naar beneden. Haar ogen volgden. De immer aanwezige sterretjes werden verdoezeld door een mistlaagje. In een poging het positieve te benadrukken wees ik haar op haar schitterende resultaten voor de taalvakken. Zelf een taalbeest zijnde ruik ik soortgenoten van op grote afstand.  Ze keek me dof aan. ‘Jammer dat ik daar goed in ben want eerlijk, mevrouw, talen interesseren me niet.’ Ik verdoezelde een steek doorheen mijn taalhart. Bij elke blik op het scherm leken de punten wiskunde en wetenschappen nog verder te zakken. ‘Ik doe dat zo graag, mevrouw. En geloof me, ik werk zo hard!’ ‘Ik weet het, meisje… ik weet hoezeer je ervoor gaat. Precies daarom…’ Ik zag de radars in haar hoofd sloom bewegen op zoek naar een oplossing die ze niet wil bedenken. Ik zag haar pogingen om in mijn ogen te lezen dat het allemaal wel zou meevallen, dat het wel zou lukken als… Helaas kon ik geen invulling voor die ‘als’ bedenken. 

14-10-2014 om 22:24 geschreven door eva

Klassenradenwoensdag. Twee woensdagmiddagen buigen we ons over de leerlingen aan wie we lesgeven. Voor mij betekent het dat ik de bespreking van zo’n 250 leerlingen bijwoon. Het gaat over studieresultaten en attitude. Het is moeilijk om aan te geven hoe ik mij daarbij voel.  Het is een mengeling van tevredenheid en ergernis, soms zelfs afschuw.  Het laat mij telkens opnieuw zien hoe individualistisch het onderwijs is en toont ook elke keer aan dat wij niet onderlegd zijn om de verhalen die op ons afkomen te beluisteren en de leerlingen hierin te begeleiden. Ik voel me vaak verward en zelfs slecht na zo’n namiddag.  Van jongeren willen we te vaak minivolwassenen maken en verwachten we dat ze ook als volwassenen reageren. Ze mogen niet wenen. Ze moeten mee in de ratrace van de samenleving. Wanneer ze dat niet kunnen en bijgevolg, om welke reden dan ook, onvoldoendes oplopen worden ze al snel aangespoord om te schakelen naar een ‘richting die beter aansluit bij hun mogelijkheden’ zoals dat dan genoemd wordt. Ik mag er mij niet door laten ontmoedigen en probeer met hen de weg verder te zetten, hopend dat ze stilaan hun draai vinden en bloeien. 

09-10-2014 om 22:21 geschreven door eva

‘Het is stil in mijn hoofd.’ Ze zit, zoals steeds, op het puntje van het haar zo vertrouwde zeteltje. ‘De stilte is leeg en vol tegelijk.’ Ze is tastbaar aanwezig in de ruimte die vol tranen lijkt te lopen. Ze is… We laten haar even zijn. Stilte doet ons het hoofd buiten maar heel af en toe vinden onze ogen elkaar in een intens contact. Haar handen bewegen behoedzaam. Vingers vormen woorden die niet gezegd kunnen worden. Haar bewegingen zijn zo traag dat de stilte niet gekliefd wordt, hoogstens even opzij geschoven om plaats te maken voor de wanhoop die ze herbergt. Op de een of andere manier voelt het zwijgen goed na de vele wervelende gesprekken waarin veel minder gezegd werd. Ze richt haar hoofd naar het venster waarachter herfstkleuren de zomer opzij schuiven. Het schemerdonker versterkt de intimiteit van wat ze woordeloos durft te delen. Straks, als de wintertijd terugkomt, zal er weer even meer licht in de ruimte binnenkomen. Misschien ook in haar hart. Hopen dat in de leegte gezaaid kan worden wat nodig is om stilaan alle pijn te kunnen dragen en dat lentestralen krachtig genoeg zullen zijn om mildheid en stille blijheid te laten kiemen in haar hart. 

05-10-2014 om 21:46 geschreven door eva

30-09-2014 om 20:42 geschreven door eva

25-09-2014 om 18:56 geschreven door eva

24-09-2014 om 19:35 geschreven door eva

21-09-2014 om 21:59 geschreven door eva

‘Wat weeg jij veel!’, zei ik argeloos toen ik gisteren mijn zoon van de auto naar de spoedafdeling droeg nadat hij gevallen was. Een beetje bang sloeg hij zijn armen rond mijn hals. Tussen mij en hem had hij zijn knuffel geklemd. Ook terwijl hij even later in een rolstoel door de gang zoefde en op de onderzoekstafel klappertandde van angst voor de foto die van zijn voetje getrokken zou worden, droeg ik hem en ontdekte ik andermaal dat mijn kinderen nooit te veel wegen. Ze zoeken hun weg door het leven. Wij ouders trachten wegwijzers te zijn, trachten hen een weg te laten zien doorheen angst, pijn en onzekerheid. Een paar uur later legde hij zijn hoofdje vol vertrouwen tegen mijn schouder terwijl ik hem naar de auto droeg, op weg naar huis. ‘Ik zie je graag’, fluisterde hij zacht in mijn oor. ‘Ik jou ook’, fluisterde ik even samenzweerderig terug. Elk kind zal eigen wegen verkennen. Een diep vertrouwen zegt me dat ze hun weg wel zullen vinden.

21-09-2014 om 00:00 geschreven door eva

Dat de helft van haar winkel in puin ligt en de stock vernietigd is, lijkt hier de zaak niet te zijn. Maar waarom toch, vertel mij toch waarom zoiets nu net gebeurt als het raam pas gepoetst is! Een opmerking die wellicht enkel begrepen kan worden door vrouwen die zich keer op keer inspannen om de ramen proper te krijgen en dan bij de eerste 'foute' lichtinval strepen ontdekken of het werk meteen bestempeld weten worden met kinderhandjes. Wellicht nog meer een opmerking die verraadt dat de vrouw geschokt is door de gebeurtenissen en de ware omvang ervan nog niet kan inschatten/bevatten.

Vraag blijft of het nodig is om die mensen meteen een microfoon onder de neus te duwen. Vraag is of dit leidt tot journalistiek van een hoog niveau. Vraag is waarom die vrouw niet in bescherming genomen werd en tijd en ruimte kreeg.

Het maakt de glimlach die zich aanvankelijk opdrong toch maar groen.  

20-09-2014 om 10:02 geschreven door eva

Er komt een verhaal van een banale ruzie vorig schooljaar... Niet eens een ruzie eigenlijk. Het vriendje wilde mee voetballen maar omdat er dan een onevenwicht zou ontstaan in de teams had Joachim hem gevraagd om dan nog een speler te zoeken en dat wilde dat manneke niet. Hij was boos.

Joachim dacht aan de technieken die hij eerder dat jaar geleerd had in de lessenreeks sociale vaardigheden die we hem hadden laten volgen en waar hij zoveel geleerd had en waar hij zoveel deugd van gehad had. Geheel volgens de regels van de kunst vroeg hij aan zijn juf of hij en het vriendje even de tijd kregen om het conflict op de gang uit te praten. Groot was zijn teleurstelling toen hij zag dat zijn vriend dat niet wilde en met gesloten ogen voor hem bleef staan. Met de moed in zijn schoenen was hij terug in de klas gaan zitten hopend dat het wel voorbij zou gaan.

Maar het ging niet voorbij en al sinds 1 september volgen de incidenten elkaar op. Van negeren tot schelden. Het hoogtepunt kwam deze week toen ze geen uniform aan moesten omwille van de individuele schoolfoto's. Joachim had een bermuda aangetrokken met een toffe t-shirt op en genoot zonder zorgen van het spelen op de speelplaats toen zijn (ex?)-vriend passeerde en hem minachtend aankeek.

Joachim: 'Mama, weet je wat hij zei?'

Heel rustig en veel beter gearticuleerd dan ik van Joachim gewoon was zegt hij:

'Zwervers uit de vuilbak hebben nog veel mooiere kleren dan jij!'

Grote dikke tranen verzamelen zich achter zijn ogen. Plots is er enkel nog stilte. Ook ik moet naar adem happen.  

Joachim zet me echter nog meer met mijn mond vol tanden en besluit:

'En nu wil ik het emailadres van hem want ik wil hem een mailtje sturen. Hij wil niet naar mij luisteren en we kunnen niet praten. Ik wil hem een briefje sturen om sorry te zeggen voor wat vorig jaar gebeurd is. Ik hoop dat het daarmee dan kan stoppen want ik word hier zo verdrietig van.'

Met grote ogen kijkt hij mij aan alsof hij wil lezen wat in de mijne geschreven staat... Ik probeer mijn fierheid onder woorden te brengen en benoem zijn pijn. Ik beloof contact op te nemen met de papa en mama van de betrokken jongen zodat we van beide kanten de jongens kunnen ondersteunen in dit helend proces. Moge dit een moment worden van intense vriendschap en begrip en een diep weten en begrijpen hoeveel pijn pesten doet. Joachim en wij zijn bereid hem terug in onze arme te sluiten. Zou hij de uitnodiging durven aannemen? 

19-09-2014 om 00:00 geschreven door eva

18-09-2014 om 22:18 geschreven door eva

We zitten schuin tegenover elkaar. De kamer ademt stilte uit. Ik weet niet hoelang we zwijgen.
‘Waar wil je dit uur voor gebruiken?’
De woorden doorklieven de stilte heel even maar even snel herstelt ze zich. We kijken naar elkaar. Je blik houdt heel even de mijne vast. Ogen worden afgewend. Geen enkele nerf in het hout van de kast is nog onbekend. Zo vaak werd ze al bekeken tijdens onze gesprekken. Weer kijken we naar elkaar. Onze ogen zoeken elkaar en ik merk hoe we onze ademhaling op elkaar afstemmen. Handen bewegen, vingers klemmen in elkaar. De stilte draagt ons. Handen gaan heel even naar omhoog. Een blik richt zich naar het plafond. Het verhaal hangt tastbaar in de ruimte.
‘Het voelt zo hopeloos.’ Niets meer dan een twijfelend gefluister, een diepe zucht van de stilte. Zo klein en tegelijk te groot om samen te vatten.
Een avondlijke mail na het gesprek: ‘Dank je wel, ik heb heel veel aan ons gesprek gehad.’

18-09-2014 om 22:04 geschreven door eva

Het kleine bruine zeteltje staat anders dan een paar minuten geleden. Een beetje meer naar achter, een klein beetje schuiner. Ze zit op het puntje van de zitting, de knieën tegen elkaar en bedekt door haar jurk. Haar linkervoet zit geklemd achter haar rechterkuit. Haar rug is gebogen en iets naar links gedraaid zodat ze met haar linker ellebogen op de armleuning kan steunen. Dat doet ze – zoals zo vaak - en ze neemt met de linker hand haar rechterschouder vast, dicht bij haar hals terwijl ze met de rechter hand de tegenovergelegen bovenarm zo hard vastgrijpt dat haar vingernagels binnen de kortste keren in de huid afgetekend blijven. Het gelaat heeft ze weggedraaid naar het venster, haar ogen neergeslagen. Plots draait ze het hoofd naar het andere zeteltje en kijkt ze recht voor zich uit. ‘Ik wil niet meer…’, is het enige wat ze zegt voor ze haar beide ellebogen op de armleuning plaatst en haar gebogen hoofd vast neemt.

18-09-2014 om 22:04 geschreven door eva

18-09-2014 om 21:48 geschreven door eva