stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
07-01-2011
Alles komt goed...
... of dat hoop ik toch. Het huisje was echt niets en daar mocht mijn hondje ook niet binnen. Maar ondertussen in een andere stad een appartementje gezien waar ik (als alles goed gaat) woensdag het contract voor ga tekenen om 1 februari er te gaan wonen. Ik ben overtuigd dat het de juiste keuze is, ruim appartement voor iemand alleen, mijn hondje is toegelaten, en goede huurprijs. Welliswaar niet het appartement van mijn dromen, wat verouderd maar het is goed leefbaar.
Het is eng om in een stad te gaan wonen waar ik op 1 persoon na niemand ken, nooit eerder ben geweest en nergens mijn weg ken. Om ergens vanaf 0 te moeten beginnen zonder iets... Geen meubels maar ook geen kleine dingen zoals borden, potten, deken, niets... Ik heb spijt dat ik toch niet meer heb meegenomen nu, maar ja, ik heb al zo mijn best gedaan om het naar buiten te smokkelen wat me echt belangrijk is.
Het gevoel is zo heel dubbel, aan de éne kant angst, aan de andere kant verlangen en blijheid. Het is iets waar ik zoiezo door moet, ik ben wel enorm blij dat de lente en de zomer er aan zullen komen. Deze middag ben ik naar leenbakker en blokker gaan kijken en het was gewoon zalig, ook al kon ik nog niets kopen, ik kon bekijken wat ik het mooist vond, dromen over hoe ik het met de tijd zal inrichten, volledig mijn smaak. Wetende dat als ik iets koop het niet zal sneuvelen in het geweld thuis.
Nu zit ik alleen op de studio, in het vluchthuis is er ook een studio en daar zit er een vriendin van me in maar ze is nu nog weg en ik geniet eindeloos van het alleen zijn, het is hier donker, een leuk muziekje en gewoon mijn gedachten neertypen, morgen ga ik terug uit, ja ik geraak er wel.
Ik denk dat ik nu pas mijn 'krak' krijg. Ik heb enorme huilbuien waar ik nauwelijks nog uitgeraak. Ik kan alles precies niet meer aan. Heb gewoon zin om in mijn bed te liggen en er een week niet meer uit te komen maar dat is geen mogelijkheid, zoveel die geregeld moet worden, zoveel zorgen. Bovenop al mijn zorgen komt het leven hier nog eens erbij. Geen 'thuis' hebben is onbeschrijfelijk het is alsof er een deel van je nooit tot rust kan komen. En ik weet dat ik nu veel meer rust heb in mijn leven dan thuis toch is het nog iets dat ontbreekt en op me weegt. Had vandaag een zware dag gehad en ik kwam nog maar binnen deze avond en werd al aangesproken door de begeleiding dat ik nog moest poetsen. Als je zoveel aan je hoofd hebt en je nog maar het gebouw binnenkomt en ze al beginnen te zagen aan je oren over poetsen alsof het het belangrijkste uit is dan is het moeilijk om niet te ontploffen. En na ruim drie maanden hier ben ik ontploft. Heb beginnen roepen en had een huilbui en alles is eruit gevlogen tegen de begeleiding. Morgen ga ik naar het huisje gaan kijken en als het me aanstaat dan teken ik, met het risico dat ik de borg niet kan betalen en met het risico dat ik van begin tot eind februari geen euro heb om van te leven.
Ik ben verscheurd van verdriet, mijn lichaam doet pijn, ik ben doodmoe maar geraak niet in slaap. Ik ben gewoon kapot, op... Mijn voornemen voor het nieuwe jaar was om niets meer uit te stellen..., ik ben de eerste werkdag er direct ingevlogen en kan al niet meer. Ik vraag me af hoe lang een mens op deze manier nog kan doorgaan, de laatste twee weken is het terug heel moeilijk aan het worden. Ik heb wel veel om me aan op te trekken waar ik gelukkig om ben maar zoiezo moet ik erdoor.
Ruim drie maand verblijf ik nu in het vluchthuis en het vreet aan me. De mensen rondom me, de begeleiding die eigenlijk meer als oppas fungeert dan als begeleiding. Eigenlijk sta je zo goed als er alleen voor. Ik mis mijn begeleider van het caw van waar ik kwam. Hij steunde me zo goed. Soit, dit is de hulp waar ik het mee moet doen, het is nu eenmaal zo.
Nog geen moment heb ik spijt gehad van mijn beslissing maar het is heel hard om erdoor te geraken. Thuis wonen met het geweld was nog zwaarder maar ik had een thuis en minder zorgen, gewoon ondergaan. Nu heb ik geen thuis meer en ik haat het huis hier. De regels, de verantwoording die je moet afleggen, mijn medebewoners met een gemiddeld IQ van een appel.
Sinds vandaag staat mijn huis online om te verkopen. Ook al zou ik voor geen geld ter wereld er nog willen wonen zelfs al was het veilig, het doet verdomme pijn om het zo te koop te zien staan. Om de foto's van de binnenkant te zien. Het was mijn droomhuis, ik was super gelukkig toen we het kochten, ik had zoveel plannen. Beetje bij beetje is mijn droom zomaar aan diggelen geslegen. Ik weet dat het maar een kwestie van tijd meer is tegen dat ik een nieuwe thuis zal hebben, mijn thuis waar ik doe en laat wat ik wil waar niemand me controleert of domineert maar elke dag hier lijkt oneindig.
Ik ben ook zo bang om alleen te zijn, voor het eerst alleen in mijn leven. Ik haat het, waaraan heb ik dit verdiend? Ik wil niet alleen zijn!
Kerstmis in een vluchthuis valt niet mee. Ik heb het vandaag en gisteren al enorm moeilijk gehad. Ondertussen ben ik al drie maanden weg van huis en is het leven hier zoiezo maar moeilijker en moeilijker aan het worden. Het heeft allemaal zijn voor en nadelen hoor, de dagen doorkomen is zwaar maar daardoor heb ik meer en meer de drang om volledig op eigen benen te staan en overtreft dat de angst om ergens alleen te gaan wonen.
De dreigementen worden erger, hij kan ze niet rechtstreeks naar mij toe doen omdat hij me op geen enkele manier kan bereiken maar doet het via mijn vader, mijn vader heeft er ondertussen de politie bij gehaald. Soms is dit alles zo moeilijk dat ik me afvraag of ik beter niet nog een tijdje gewacht had met weg te gaan. Maar op sommige momenten komen er flarden van wat er allemaal gebeurde in ons huis terug naar boven. Zoals de keren dat ik net gepoetst had, poetsen wat ook een onmogelijke opdracht was want poetsen stond gelijk aan geen aandacht aan hem te kunnen geven. Ik haaste me om alles gedaan te kunnen krijgen en had dan ook een voldaan gevoel achteraf en hij die opeens dan vanalles op de grond gooide, ik met tranen in mijn ogen alles terug opkuisen om mijn huisje proper te kunnen houden. Alles was nog maar net terug opgeruimd als hij het een tweede keer in de grond gooide en me bevelen gaf om het terug op te kuisen. Ik weigerde, wou niet meegaan in dit eindeloos spelletje, pas toen werd het erger, hij kon het niet hebben dat ik niet gehoorzaamde en probeerde op gelijk welke manier zijn gelijk te halen. Zo ging hij voort tot hij voelde dat hij zijn macht over me op dat moment verloor en dan volgden er klappen. Radeloos was ik op die momenten.
Het is mooi geweest dit weekend, ik had mijn hondje na 8 weken terug bij me. Was bij lieve vrienden in een huiselijke sfeer en heb uitstapjes gedaan. Ik heb het zo moeilijk met die overgang, hondje terug achterlaten en ik terug vertrekken naar het vluchthuis, welkom voorlopige keiharde realiteit. Het enige wat me nu recht aan het houden is dat is het besef dat dit maar tijdelijk is, als ik wat vecht ik binnen hier en een jaar zoveel beter zal hebben dan nu.
Ook al ben ik ruim twee maanden weg van hem, elke avond als ik in mijn bedje kruip besef ik wat een luxe dit is. Als ik midden in de dag me eens heel moe voel en me eventjes neer leg besef ik nog des te meer hoe zalig dit kan zijn. Rust wanneer ik dit nodig heb, de kans om naar mijn lichaam te luisteren en het te volgen. Eindeloos geniet ik er van!
Ondertussen blijf ik nieuws van hem vernemen via via. Hij zou naar de psychiatrie moeten en is gek aan het worden bij de gedachte dat ik een ander zou hebben. Ik huiver bij die gedachte. Het beklemt me ook, ik heb het gevoel dat ik nooit meer een normaal leven zal kunnen hebben. Het geeft me een mengeling van gevoelens, angst, wanhoop, boosheid en ook medelijden met hem. Ik ben boos omdat hij nu nog zo'n grip op mijn leven heeft, m'n leven bepaalt en me mijn leven ook een stuk afneemt, ik heb medelijden omdat ik niet wil dat hij ongelukkig is...
Elke werkdag heb ik zoveel dingen te doen, notaris contacteren, bank, op controle gaan bij adviseur, gesprekken met begeleiding hier en ja zelfs naar OCMW gaan. Ik betaal mijn facturen hier zelf en wil weten of ik toch mss recht heb op iets wat ik niet weet.
Zojuist schitterend nieuws gehad! Ik ben geslaagd voor het examen waar ik aan mee gedaan heb! Heb nog geen datum wanneer ik mag beginnen maar ik mag beginnen. En zo gaat mijn zelfvertrouwen terug wat de hoogte in, vond het examen zwaar maar ik heb de examencommissie kunnen overtuigen!
Net toen beetje bij beetje ik wat rust kreeg in mijn hoofd omtrent alles werd mijn angst terug goed leven ingeblazen... Had vandaag met een collega afgesproken die ook een vriendin is, aangezien ik nog steeds niet naar mijn werk durf vroeg ik haar zo'n beetje 'de stand van zaken'. Al twee maal is de politie de laatste weken op mijn werk geweest om te vragen of ze meer wisten over me. Mijn ex was naar de politie geweest omdat hij ongerust is over mij, hij is blijkbaar op de één of andere manier door de mand gevallen want de politie zei tegen mijn collega aan de receptie 'ik ken zo'n types en hun ongerustheid'. Ik heb dan onmiddellijk naar de locale politie gebeld en hun verwittigd dat ik in een vluchthuis zit en dat alles in orde is voor me en ze niet onnodig moet zoeken naar me.
Waarom kan hij me nog niet uit zijn hoofd zetten? Waarom kan hij tot op de dag van vandaag nog mijn gemoedsrust ontnemen?
Het is terug weer eens slikken en aanvaarden, ik dacht dat het aan het passeren was nu we de twee maanden naderen maar blijkbaar is het allemaal nog niet voorbij aan het gaan.
Zaterdag zo genoten terug van mijn vrijheid. Een uur of zes 's avonds naar Gent vertrokken met een goede vriend. De laatste keer toen ik 's avonds in Gent was was geleden van mijn 15 jaar, Gentse feesten, nog even had ik toen mijn vrijheid op dat moment. Gent is een nog mooier in de nacht. Ik zat in een klein gezellig café'tje en was terug eindeloos aan het genieten, ik dacht dat gewoon dat moment al het vechten meer dan waard was en toen moest de avond eigenlijk nog beginnen...
Soms komt het geluk met de kleinste stomste dingen naar boven, zoals daarjuist, ik had een longsleave gekocht en wou die verknippen aan de hand van een filmpje op you tube. Ik kon me gewoon in de woonplaats van het vluchthuis zetten en eerst het filmpje bekijken om dan in alle rust te beginnen aan mijn 'knutselen'. Zonder gestoort te worden, zonder commentaar op wat ik doe of hoe ik eruit zal zien met dat T-shirt aan met gaten. Zoiets was thuis onmogelijk, creatief zijn is zelf met iets bezig zijn en zelf met iets bezig zijn was egoïstisch.
Mijn vertrouwen in mannen is voor de tweede keer geschaad, welliswaar op een volledig andere manier maar toch doet het me pijn. Iemand die me zeer nauw aan het hart lag en veel voor me betekent heeft in mijn ontsnapping heeft me de leugens t.o.v. mijn ex in het laatste jaar verweten. Dit doet me heel veel pijn. Ja, het laatste jaar leefde ik meer in een leugen dan in de waarheid maar hadden me al die jaren eerlijkheid van voordien opgeleverd?! Heel veel hartpijn, blauwe plekken op mijn ziel en op mijn lichaam en een groot minderwaardigheidscomplex. Schuldig voel ik me helemaal niet omdat dit hier ook niet aan de orde is, moet je je schuldig voelen als je liegt om even een vriendin te kunnen zien op een namiddag? Als je liegt om je eigen familie te kunnen zien? Als je liegt over hoe je je diep vanbinnen voelt om klappen te vermijden?
Ik voel me sterk omdat ik weet dat ik mijn 'plicht' gedaan heb, meer dan mijn plicht zelfs, tot op de dag van vandaag. Ik heb mezelf al die jaren volledig ingezet voor ons, voor onze relatie en eigenlijk was het puur voor hem, ik ging ten onder.
Als ik het verwijt las schoten de tranen in mijn ogen maar ik weet dat het geschreven is door iemand die me toch minder goed kende dan ik verwachtte, die niet beseft wat ik meegemaakt heb, wat gezinsgeweld met iemand doet en hoe je het kappot maakt. Hoe je moet vechten om met je hoofd boven boven water te blijven. Elke dag was een strijd, zelfs op de goede dagen omdat je weet dat het geringste hem kan doen omslaan. Je staat op en voor je nog maar beseft welke dag het is vandaag ben je al op je hoede.
Stel dat ik tot de dag van vandaag eerlijk was geweest dan zat ik daar nog in het huis, wegkwijnend omdat het vrijdagavond was, 2 dagen weekend, 2 dagen constant samen zijn. Daarom was iedere leugen dit alles meer dan waard!
Ik wil iets opslaan in mijn gsm en dan zie ik het; een tekstje die ik begin Augustus heb opgeslegen, midden in de nacht, verwijten die hij me maakte en die me recht in mijn hart troffen. In de wanhoop zal ik gedacht hebben als ik dit ging onthouden dat ik wel eens de moed ging vinden om te vluchten. Sinds die bewuste nacht had ik niet meer naar dat tekstje gekeken dus ergens was het niet nodig. Nu botste ik er heel toevallig op en het trof me terug in mijn hart, wat ben ik blij dat ik bij hem weg ben!
Vandaag heel veel adminstratieve rompslomp gedaan, dat is het de mindere kant, er constant mee geconfronteerd worden omdat we nog zoveel te regelen hebben, ons huis die we samen gekocht hebben onder andere. Het begint ook meer en meer door te wegen dat ik niet meer ga werken, ik wil terug werken, mis mijn werk en vind het heel erg om zo kort te zitten van geld! Maar ik durf nog steeds niet te gaan.
Op de gekste momenten komt het soms aan het oppervlak, mijn 'vergeten' verdriet... Opeens terug beseffen wat een luxe het is zelden angst te moeten hebben, mijn woorden niet meer te moeten wikken en wegen en gewoon mezelf te kunnen zijn. Het ergste waren de nachtelijke pesterijen, of wanneer hij weer eens gedroomd had en me daarvoor wakker maakte midden in de nacht om uren door te gaan erover, me niet toe te laten om te slapen, ik was doodmoe en viel ik terug in slaap maakte hij me keer op keer wakker.
De pijn die hij me deed om keer op een keer een afspraak met zijn vrienden af te zeggen, eens afspreken met mijn vrienden zat er niet in, daar had ik me bij neergelegd maar ik genoot dan mateloos van elk soort bezoek maar ook dat ontnam hij me keer op keer. Dagen tot weken keek ik uit naar dat bezoek en een paar uur voordien werd ik verplicht het af te bellen.
Soms ben ik dat vergeten, maar op de stomste momenten komt het ook soms naar boven.
Vandaag hoorde ik via via dat er een vrouw belde naar het vluchthuis, het zit hier vol. Ik hoop dat ze in een ander vluchthuis onderdak gevonden heeft. Zoveel vrouwen leven nu nog hoe ik lange jaren geleefd heb, in angst, met psychisch en fysisch geweld, beetje bij beetje aan het kapot gaan. Het is onvoorstelbaar hoe zo'n leven is en vind het jammer als zo'n vrouw de kracht heeft om te vertrekken dat er dan geen plaats is.
Beetje bij beetje krijg ik wat van hem te horen... Via via, soms heel vaag, soms directer als hij een boodschap ingesproken heeft op het antwoordapparaat bij familie. En het doet pijn. Ik begrijp mezelf niet... Hij heeft me zoveel pijn gegeven, mijn hart gebroken, keer op keer gekwetst soms ook letterlijk en ik haat hem niet. Het zou zoveel makkelijker zijn voor mij moest ik hem haten maar ik kan dat niet.
Teruggaan doe ik niet, ik heb te veel gevochten om nu hier te zijn en mijn leven is goed zoals het nu is en dit is nog maar het begin.
Ik dacht dat ik nu wist hoe de potentieële man met een kort lontje eruit zag... Niets is minder waar... Vandaag meegegaan met een vriendin die ik in het vluchthuis heb leren kennen, haar ex gezien. Het zag er een fragiele man uit helemaal niet de man die ik ondertussen kende van haar verschrikkelijke verhalen. Het was schrikken, hoe moet ik ooit nog een partner vinden die ik volledig kan vertrouwen, in het begin zijn alle mannen lief en betrouwbaar, geweld sluipt soms zo op sokken je relatie binnen en zelden vanaf het begin.
Weer mateloos genoten van mijn vrijheid dit weekend. Vrijdagavond een avond gehad waarvan ik nooit gedacht had die ooit in mijn leven te mogen beleven. Ondertussen zeg ik nooit nooit meer, echt niet. Zaterdag heel de dag nog moeten bekomen ervan en vandaag zalig genoten van mijn een dagje de stad in! Nu leef ik, volledig zoals ik het wil zonder rekening te houden met...
Elke minuut van mijn vrijheid dit weekend was het vechten voor de ontsnapping waard!
Ondertussen ben ik al een maand weg van huis en begint alles wat 'normaal' te worden. Het is normaal dat ik rust in mijn leven heb, normaal dat ik doe wat ik wil, wanneer ik wil... Het is toch raar hoe een betere situatie vlug went. En dit vind ik gevaarlijk, net omdat ik me nu niet meer kan voorstellen hoe ik al die jaren geleefd heb (daarjuist wat zitten lezen op mijn blog en was terug onvoorstelbaar) en ik heimwee heb. Ik mis hem zeker niet hoor, ik mis een thuis en mijn huisdiertjes. Als er dan nog eens agressie is in het huis die er net is om je te beschermen tegen agressie dan wordt het helemaal moeilijk.
Ik ga niet terug hoor maar heb het heel moeilijk. Leven in groep is geen pretje... Het is ook echt een tussenstap en eigenlijk moet mijn echte leven nog beginnen, op die manier leven zoals ik nu doe is niet waarvoor ik gevochten heb, het is gewoon een noodzakelijk kwaad. En dat vergeet ik soms, denk ik soms 'is dit het nu?'...
Moest mijn leven een tv-station zijn dan was dit het 'even geduld moment'
Voor de eerste keer buiten het vluchthuis geslapen bij een vriendin. Was zalig om even terug in een huiselijke sfeer te zijn in plaats van in een groep. Die vriendin is bevriend met een buur van toen ik nog thuis woonde. Ze vertelt me opeens dat zij me soms snachts hoorde roepen als er weer eens geweld was en dat zij dan bang was en niet meer kon slapen. Het grijpt me naar de keel als ik het hoor.
Ik stel het redelijk goed hier, de groep valt redelijk mee en de laatste vrouw die aangekomen is daar klikt het echt mee. Wat we meegemaakt hebben lijkt zo op elkaar en is gewoon iemand waar ik in het gewone leven los van onze situatie het ook goed mee zou kunnen vinden. En dat is fijn, die echte klik. . Ik wil nog steeds niet geconfronteerd worden met dingen van 'thuis', neen dat kan ik nog volledig niet aan. Hij zoekt me, schrijft brieven, telefoneert naar familie, ik wil niets meer van hem weten!
Ik had een drang om te bloggen maar eigenlijk is na de middag een verschrikkelijke vermoeidheid op me gevallen. Ik ben doodmoe, ik kan me niet meer herinneren wanneer ik me nog eens zo moe gevoeld heb. Het viel ook echt op me, in een paar minuten volledig versleten. Gisteren gingen de medebewoonsters om 23u naar bed en een vriendin had me de tip gegeven van zolang mogelijk tv te kijken om zo het moeilijk moment van in de kamer te komen en in bed te liggen wat korter te maken en het werkte echt heel goed! Ik ontzag om dan alleen naar tv te kijken, was er eigenlijk bang voor maar na een tijdje lag ik languit in de zetel te genieten van de rust en het alleenrecht op het tvtoestel. Want ook dat kon ik thuis niet, gewoon kijken naar wat ik wil. Eens in mijn kamer ben ik dan ook direct in slaap gevallen en heb ik super goed geslapen.
Deze ochtend dan een vriendin gezien die ik de laatste keer gezien had nog stiekem wanneer ik nog bij hem was en het was zalig om haar te kunnen zien en in haar armen te vallen. Geborgenheid mis ik. Niet dat ik het thuis had, ver van. Maar hoe slecht de situatie ook is je hebt een thuis, ik kon er mezelf niet zijn en werd constant tegengewerkt en gepest maar het voelde wel thuis en dat mis ik wat. Het weegt zeker niet op hoor, liever geen thuis en rust en ik weet dat dit maar een tussenstap is en geniet ook van de beschermde en veilige omgeving.
Gisteren was het even slikken, toen ik in de zetel zat zag ik opeens een schaduw en ik keek naar de grond om te kijken naar mijn kat. Zulke momenten zijn confronterend.
Maar gelijk wat, gelijk hoe ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn vertrek!
Ik kan het niet geloven dat het nog maar de tweede dag is van mijn nieuwe leven, het voelt precies al maanden aan, de verbazing is het enige waaraan ik merk dat mijn vrijheid nog maar pril is. Zoals daarjuist, ik stap buiten het vluchthuis en ik moet me inhouden om niet te huilen van geluk, omdat de zon schijnt, omdat ik beslis naar links of rechts te gaan, met niemand rekening houdend.
Ik heb het al zwaar gehad, de zware momenten zijn zwaarder dan verwacht maar de mooie momenten zijn ook zoveel mooier dan verwacht. Toen ik gisteren in de groep kwam voelde ik me zwaar onwennig. Ik ben al iemand die moeilijk contacten legt door mijn minderwaardigheidsgevoel, gelijk wel soort mensen ik leer kennen ik voel me altijd niet goed genoeg of altijd wel iemand die er niet bij zal horen. Ik was ook geschrokken omdat ik mensen zag die getekend zijn door het leven, heel confronterend. De éne dag ben je een deel van de samenleving, je job, je omgeving, de andere dag sta je aan de rand van de maatschappij, zo voelde het op dat moment. In feite is het wel niet zo zwart wit, maar toch...
Omdat ik het moeilijk heb met nieuwe contacten en ik liefst van al in mijn kamer me ging verschuilen had ik voor mezelf beslist dat mijn nieuwe start ook op alle vlakken een nieuwe start was. Ik was blij dat ik het vroegste deel van de avond nog in de veiligheid van een vriendin kon vertoeven in de stad maar toen ik terug kwam ben ik meteen terug bij de groep gaan zitten. Het heeft me deugd gedaan! Ik leerde beetje bij beetje sommige personen wat kennen en het voelde goed om met die mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. De één ligt je natuurlijk beter dan de ander maar ik ben heel blij dat er personen zijn waar ik me goed bij voel.
Wat me vooral verbaasde was het verhaal van 1 vrouw, ik schrok toen ik haar verhaal hoorde, was er niet goed van. Ze zei me op een bepaald moment dat ze nauwelijks dagen van gelukkig zijn in haar leven gekend heeft en dat kon ik best geloven en terwijl is zij net het zonnetje in huis. Ze had direct een plaatsje in mijn hart. De kindjes ontroeren me ook, de begeleidsters spreken alsof het vervelend moet zijn al die kindjes om tot rust te komen maar dat helpt me! Ik weet dat die kindjes al elk een zware tijd meegemaakt hebben en kan eindeloos genieten om hun onschuld te zien. Als je het wat moeilijk hebt en je zit op een bankje en er komt daar opeens dan zo'n kindje voorbij die je aankijkt, dat doet me goed en verzet mijn gedachten.
Dan nog samen tv gekeken, de leefruimte is oud, de zetels versleten, de tv klein maar daar zaten we met drie vrouwen, elk in een zetel met onze voeten erin en gewoon plezier. Op dat moment voelde ik me zo rijk! Ik zit in een zetel, kijk naar tv, heb ik zin om te slapen ik ga slapen, heb ik zin om nog uren te kijken, ik kijk nog uren. We praten wat samen en op geen enkel moment moet ik schrik hebben voor agressie of wat komt.
Toen ik tegen middernacht eindelijk op mijn kamer kwam moest ik alle spulletjes nog uitpakken en toen viel opeens het 'alleen zijn' wat op me, ik deed m'n rugzak open en er zat een kaartje in van een andere vriendin, ik was ontroert en ook verschrikkelijk gesteund op een moment die weer zwaarder ging zijn anders! Trouwens de begeleidster trok grote ogen toen ik over mijn vriendinnen sprak, ze zei me dat ik heel gelukkig mag zijn, dat er daar mensen toekomen die niemand meer hebben. Ik ben elke dag gelukkig en dankbaar voor mijn vriendinnen, en elke dag dankje zeggen tegen hen is niet genoeg maar ik weet dat ik mijn dankbaarheid kan uitdrukken in het feit wat ik met de rest van mijn leven doe, gewoon er iets van maken en gelukkig worden.
Dan nog wat kleren enzo weggestopt maar wou niet te veel lawaai meer maken omdat er kindjes al sliepen en lag daar als een tiener op mijn buik in mijn bed, benen omhoog, te lezen, blij gewoon. De nacht is meegevallen, heel de nacht doorgeslapen, tegen 6 uur wel wakker. Ik had gevraagd of ik snachts op het binnenplein mag als ik niet kan slapen en daarop had de begeleidster gezegd 'natuurlijk, het is hier geen gevangenis, je gaat of staat waar je wil'. Een gevangenis zo kan ik mijn relatie samenvatten, heel mijn denken, doen en zijn beperkt. Nu pas begin ik beetje bij beetje te beseffen hoe erg het wel met me gesteld was, gewoon omdat ik nu beetje bij beetje op mijn plooi kom. Op mijn plooi komen is sterk overdreven, want daar is nog geen sprake van nu, maar ik kan al ademen.
Er zijn zware momenten geweest, bijvoorbeeld deze middag toen ik aan tafel moest eten voor de eerste keer en de mensen die ik al wat leren kennen had er niet waren en de rest van de vrouwen buitenlands waren en in het buitenlands aan het praten waren, toen voelde ik me alleen, maar een smsje naar een vriendin en ik voelde me al minder alleen.
Ik heb ook angst hoe het verder moet maar ik bekijk dag per dag momenteel, vorige week deze tijd kon ik me niet voorstellen dat ik vandaag weg ging zijn, dus niemand weet wat de toekomst brengt. Maar hoe moeilijk ik het ook heb elk moment van rust in mijn hoofd is alles dubbel en dik waard!
En zo zat ik deze ochtend om 6u30 te schommelen in de tuin om daarna op mijn gemak in bad te gaan en de dag te laten beginnen.
