stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
07-05-2010
It's only impossible if you believe it is...
Ik zal ervoor gaan en het zal me lukken... Ik geef het nu nog wat tijd omdat ik volledig klaar ervoor wil zijn, en volledig klaar zal ik er misschien nooit voor zijn maar toch zal dat gevoel opeens de overhand hebben. Ik moet nu eerst nog door wat praktische zaken en al de rest zal op die weg wel voelen, mijn gevoel, de kracht die ik nodig heb. Ik weet dat ik die heb ergens voel ik me zo zwak omdat ik al die jaren me zo heb laten leven maar ergens weet ik ook dat ik sterk ben, toch sterk genoeg voor dit...
De voorbije dagen zijn weer een wervelwind van emoties geweest, het bevrijd voelen, een avondje weg, dit geeft me kracht omdat ik weet dat dit leven is. Ik herleef, ben 'ik' in plaats van diegene die hij wil die ik ben. Maar dan komt na middernacht weer een sms, de stemming slaat om ook al doe ik zo mijn best om dit niet toe te laten.
Het is rustig nu hier, omdat ik mezelf over zoveel zet om hem plezier te doen naar zijn gevoel, meer bepaald die ex terug in zijn leven gehaald. Hij gebruikt me nu nog des te meer, ik laat me gebruiken. Ik had verwacht om zo nu even rust te vinden maar dit was weer een illusie, deze nacht tot de vroege uurtjes met hem gepraat, deze ochtend vroeg op, deze namiddag stond ik bij die ex om met haar alleen te praten, ik was doodmoe in de vroege avond en ging in de zetel wat slapen. Hij gunde me het niet, kon terug niet aanvaarden dat ik geen aandacht aan hem gaf, ik moest opstaan en naar mijn bed, ik weigerde, hij ging constant door dat ik naar mijn bed moest toen ik uiteindelijk dacht dat ik zo van zijn gezaag af was mocht in niet naar mijn bed. Ik ging voor de pc zitten, stond hem ook niet aan. Maakt dit me kapot, ja, maakt dit me triest, neen, dit geeft me de kracht! Zijn geluk hangt af van anderen, ik zal hoe dan ook nooit mijn geluk met hem vinden, dit bewijst het weer maar eens.
Ergens hoop ik dat het in orde komt met die ex en denk ik ook dat er kans in zit, dit geeft me nu nog hoop om op een toch redelijk normale manier hier te vertrekken. Maar ondertussen doe ik voort met mijn stappen om hier te ontsnappen, heb ik het niet nodig des te beter, maar als alles me duidelijker lijkt dan heb ik dit al in handen. Ik laat mijn geluk niet afhangen van hoe het tussen hen zal lopen, daar zorg ik wel zelf voor.
Ik wil niet als vijftiger die stap opeens nemen en zoveel spijt hebben van alles. Ergens heb ik nu ook wel spijt maar neemt die spijt niet de overhand. Ik heb het een plaatsje gegeven, en ik heb niet veel goede dingen geleerd in mijn relatie maar heb wel geleerd hoe het niet moet, heb heel veel geleerd hoe sommige mensen zijn en hoe dit nooit meer zal veranderen. En door hetgeen ik meegemaakt heb zal ik des te meer van al het mooie die me toch te wachten staat kunnen genieten en dat is me heel veel waard.
Ik heb een heel wrang gevoel van wat er hier aan het gebeuren is maar ben ook zo gelukkig omdat ik nu al zoveel meer mooie momenten kan beleven wat vroeger niet kon. Ik ben gelukkig omdat de momenten waarvan ik denk 'ik geraak hier weg' ongeveer evenveel voorkomen als de momenten van 'ik geraak hier niet weg', vroeger was dit nog helemaal niet zo. Ik ben ook gelukkig omdat ik steun en vriendschap krijg van een aantal mensen met een gouden hart. Ik ben nu niet de ideale vriendin, ben dat ook nooit geweest en ik weet dat de 'ideale' niet bestaat maar als je maar telkens veel meer krijgt dan dat je kan geven dan klopt het niet, maar toch hebben die mensen er begrip voor en ik zie hun ook herademen als ik beetje bij beetje me loswring en dat doet deugd!
Elke dag naar het huis gaan waar een persoon zit die je eigenlijk niet meer kunt rond je verdragen is zwaar. Moest je dan nog elk je eigen weg kunnen gaan zou het al iets simpeler zijn. Maar hij aanvaard niet dat het niet meer gaat en wil dat mijn gedrag 'normaal' is, als het niet zo is dan doet hij maar moeilijker en moeilijker tot hij ontploft. Nu is hij poeslief omdat hij gelukkig is dat hij terug contact heeft met die ex. Toch zie ik achter de schijn van poeslief nog zijn frustraties die hij één voor één tracht te verstoppen. Ik huiver ervan, hij is een vat vol agressie.
Wat hij ook doet het interesseert me niet meer, na jaren mezelf deels verantwoordelijk te achten voor zijn daden weet ik nu dat maar 1 iemand verantwoordelijk is voor zijn daden en dat is hijzelf. Sinds ik dit besef sinds kort heb is er een grote last van mijn schouders gevallen.
Vanavond komt die ex, ik zal er niet bij zijn, zal wat van mijn tijdelijke vrijheid genieten, van op afstand hopen dat de vonk weer overslaat.
Ik lig maar te draaien in mijn bed, kan niet slapen en ben doodmoe. Hoe radeloos ik ben om hier weg te geraken... heel radeloos ook al krijg ik beetje bij beetje meer duidelijkheid. Geduld is niet mijn sterkste kant maar aan de andere kant hoe kan je nog van geduld spreken als je al lange jaren in deze situatie zit... Maar sinds ik voor mezelf heb uitgemaakt dat het zo is kan het eigenlijk niet snel genoeg gaan. Maar in de haast wil ik ook mezelf en anderen niet in een gevaarlijke situatie brengen daarvoor breng ik het geduld nog op nu.
De radeloosheid uit zich in de stappen die ik onderneem. Ik heb terug voor contact gezorgd met dat meisje met wie hij een affaire had, waar hij ook nog duidelijk enorm veel voor voelt. Zij wil terug contact ook maar is duidelijk, juist vrienden niets meer, hij heeft haar hart gebroken en wil zichzelf daarvoor beschermen. En ik wil het forceren...
Voor mij is het duidelijk, hij had voor haar moeten kiezen, heeft destijds de verkeerde keuze gemaakt, wat heeft het zin om bij elkaar te blijven als de liefde voorbij is. En als je elkaar dan nog wat geluk op andere vlakken gunt maar als dat ook al geen mogelijkheid meer is.
Ik zal het tijd moeten geven en er rustig bij blijven, ik zie het nu als mijn enige ontsnappingsmogelijkheid maar in feite is dit het niet. Als het zo kan dan zou het een droom zijn maar als het niet zo kan dan moet het op de harde manier en dan heb ik ook mijn ontsnappingsmogelijkheid.
Ik droom te veel, verlang te veel, in mijn hart ben ik al volledig los en dan is het zo moeilijk om toch nog zo vast te zitten aan hem...
Elke maandag ben ik blij dat het weekend weer achter de rug is. Vandaag is het niet minder. Ik ben behoorlijk hopeloos, dat komt door al maanden thuis geen rust meer te kunnen vinden, eigenlijk al jaren maar de laatste maanden is het op zijn hoogtepunt. Ik slinger heen en weer tussen hoop en wanhoop. Ik zou meer moeten slapen ook, heb mijn slaap echt nodig maar gisteren is hij maar na 23u naar bed gegaan en omdat dan maar de uren zijn dat ik een beetje rust kan vinden kan ik het niet opbrengen om dan ook al te gaan slapen met als gevolg dat ik maar laat in bed beland en hier nu nog eens doodmoe zit ook. Ik ben het zo moe dat alles in mijn leven rond hem draait, zelfs mijn slaap indirect en soms directer.
Moest ik maar eens weten dat ik hier zeker uit geraak, meer in mezelf geloven, op momenten dat ik vermoeid ben ben ik zo angstig dat het nooit zal lukken. Ergens diep van binnen weet ik wel dat het ik het uiteindelijk zal doen want leven zoals nu is geen leven. En dan heb ik weinig te verliezen naar mijn gevoel en van daaruit zal ik wel de kracht halen en het opeens aandurven.
Gelukkig heb ik mensen rondom mij waar ik om geef en die om mij geven. Waar ik bij terecht kan en ik de moed bij vind om door te gaan. Maar door mijn weinig zelfvertrouwen en doordat ik zo labiel ben voor het moment heb ik ook een enorme angst om die te verliezen.
Dit weekend was het weer de moeite, vorige week had ik mijn schoonma deels in vertrouwen genomen omdat ze in dezelfde situatie zit als ik. En tot mijn grote verbazing reageerde ze heel anders dan ik verwacht had, ze zei me dat ze 23 jaar geleden op het punt had gestaan om te scheiden en dit dan niet gedaan heeft en tot de dag van vandaag er nog spijt van heeft. Ze zei me dat als ik eens zou weggaan van hem ik zou moeten maken dat ik de eerste tijd onvindbaar ben en het daarna wel zou passeren, dat ze hem niet in staat ziet om mij te vermoorden. En dit heb ik nodig zulke uitspraken, omdat ik weet dat ik zoiezo lastig zal gevallen worden door hem maar daar geraak ik wel door, dat is mijn vrijheid wel waard, maar ik ben zo angstig dat hij alle controle verliest en mij effectief zou vermoorden, daarom zit ik hier nu nog op dit moment.
Dit weekend vroeg ze opeens hulp om te scheiden, ik schrok en heb haar gezegd dat ik haar zal helpen, ze zou bij ons komen wonen. Ze vertelde me dat niemand wist hoe het voelde om dag in dag uit in angst te moeten leven, geen rust te kunnen vinden tenzij je het zelf meemaakt en toen zei ze dat ik maar al te goed moest verstaan hoe het voelde, ik voelde me goed bij die uitspraak. Toen ze vroeg hoe het met mij ging zei ik dat het niet ging en dan draaide ze zoals de wind, zei ze me 'maar ja, van mij is het wel al 23 jaar hé, van jou nog niet...', het is al meer dan 1/3de van mijn leven, kan ook al tellen volgens mij hoor... Daarna zei ze me 'als ik bij jullie kom kunnen we alles samen aan en moet je het nog een kans geven'. En weg was mijn vertrouwen, weg was de gedachte dat zij me verstond. Ondertussen heb ik het al kunnen aanvaarden, het blijft zijn moeder en ik doe geen moeite meer, tussen haar en ik is het ieder voor zich. Ik zal haar wel nog helpen omdat ik denk dat het in mijn voordeel is dat ze bij ons komt, als zij hier is en ik vertrek kan zij de gemoederen bedaren en ergens hoop ik nog dat ik langs die weg overbodig word. Want waarvoor kan hij me niet laten gaan?! Voor zijn gemak en ergens ook voor sex. Zijn gemak kan zijn moeder voor zorgen, die doet toch al alles zoveel beter dan ik, en sex komt misschien ook op een andere manier in zijn leven. Toch laat ik alles niet rusten in de hoop dat het ooit zo ver komt maar doe ik rustig voort met de voorbereidingen.
Soms vraag ik me af hoe het allemaal zo ver is kunnen komen, hoe ik ooit op zo iemand ben gevallen... Ik was een tiener en had net een heftige periode achter de rug, emotioneel was ik verloren en ik was hopeloos op zoek naar liefde en warmte en daarnaast trok ook het onbekende en het verbodene mij aan. Ik werd puur door zijn uiterlijk verliefd op hem, was liefde op het eerste zicht, zijn tattoo's en lange haar en leren jas. Ik kwam uit een doorsnee gezin maar was wel overbeschermd in mijn jeugd, had er geen idee van dat niet iedereen zo'n goede ouders had zoals ik, dat er iets als armoede en gezinsgeweld bestond. Ik had medelijden omdat hij het niet zo makkelijk had thuis en tergelijkertijd voelde ik me zo beschermd door hem, geen haar op mijn hoofd die op dat moment kon denken dat net hij diegene nog zou zijn waar ik bang ging voor worden in de toekomst.
De jaren die we nog elk thuis woonden gingen goed, ik begon wel meer en meer zijn opvliegend karakter te kennen maar mij deed hij nooit een vinger kwaad. We gingen samenwonen en toen schrok ik een eerste keer, het was een feestje op mijn werk en hij belde razend waar ik was (hij wist waar ik was) en dat ik direct naar huis moest komen, dit was de eerste keer agressie tegenover mij. Jaren passeerden en alles ging goed, we waren wel gelukkig samen, konden ons amusseren. Hij vroeg om te trouwen maar dat zag ik niet zitten, omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde, omdat ik hem zeker niet als vader van mijn kinderen zag, omdat ik het gewoon overbodig vond. En eigenlijk ook omdat ik dan al kort gehouden werd, we gingen nog samen uit dus het woog niet door op mij, maar eens afspreken met vriendinnen werd langzaam aan moeilijker en moeilijker, mijn moeder is destijds getrouwd zonder vrienden en familie rondom haar en dat heeft haar zoveel pijn gedaan en ik wou niet net hetzelfde als haar ook tegenkomen.
We kochten ons huis, door mij, ik wou persé een huis kopen en sinds dat moment is het nooit meer goed gekomen, we hadden nog maar getekend of hij verloor zijn werk, ik zorgde voor het inkomen, hij deed geen enkele moeite om werk te zoeken, ik zweeg voor de lieve vrede en ging bijna ten onder aan rekeningen die moesten betaald worden en bezuinigen op elk vlak, maar we geraakten er... Na een paar jaar had hij terug een tijdelijk werk, hij werd er verliefd en begon een affaire. Ik kon het niet geloven, wou het niet geloven, na een tijd begon ik mezelf ook dingen voor te liegen, mijn wereld verging. Het ergste was niet dat hij vreemd ging maar hoe hij mij behandelde, het meisje dacht niets goed over me en brak me af, hij begon me ook zo te behandelen en ik ging er onder door. Ik moest de ergste verwijten aanhoren, werd totaal zonder respect behandeld maar toen had ik wel terug wat vrijheid. Ik vocht voor mijn relatie en probeerde hun te breken, uiteindelijk is het me gelukt kort daarna begon hij een andere affaire. Na die affaires dacht ik dat we terug gelukkig gingen zijn maar sindsdien is niets meer goed gekomen, hij bleef me behandelen alsof ik niets waard ben, hij kan me nog steeds niet verdragen.
Ik heb totaal geen vrijheid thuis, dan heb ik het nog niet over eens weggaan maar gewoon eens beslissen om even een paar uur te slapen omdat ik bijvoorbeeld me niet goed voel kan niet. Ik stelde alles uit, plezier maken, eigenlijk gewoon 'leven'. Ik wist ondertussen hoe ik me moest gedragen om zo weinig mogelijk ruzie te hebben, wat ik mag en niet mag zeggen, elke dag ging ik door het leven met fluwelen handschoenen, alles stond in het teken van hem, mezelf cijferde ik weg.
Ondertussen leef ik maar deels zo meer, half leef ik nog op die manier, half begin ik los te breken en voor mezelf op te komen, met alle gevolgen van dien, maar het is alles waard, want nu leef ik terug. Ik ben van 'ik wil misschien weg' geëvolueerd naar 'ik wil weg en ga weg'. Elke dag is een strijd maar elke dag leer ik bij.
Het lijkt misschien simpel als je niet in zo'n situatie zelf zit maar het weggeraken is niet zo van zelfsprekend. Ik heb hem verteld dat ik het niet meer zie zitten en dat ik wil weggaan en dan bedreigt hij me, hij zegt dat hij mij zal vermoorden. Ik weet tot wat hij in staat is als hij razend is, dan kent hij geen grenzen meer, doordat ik ook al fysiek geweld heb meegemaakt ben ik bang van hem. Het merendeel van het geweld is psychologisch, uren ruzie maken, me snachts niet laten slapen ook al moet ik 's anderdaags werken, m'n zelfvertrouwen is onbestaande door al zijn verwijten, me geen vrijheid geven, me in alles beperken, maar er is dus ook al fysiek geweld geweest.
Dag per dag probeer ik wat verder te geraken om uiteindelijk volledig de stap te kunnen zetten en los te geraken...
