Soms vraag ik me af hoe het allemaal zo ver is kunnen komen, hoe ik ooit op zo iemand ben gevallen...
Ik was een tiener en had net een heftige periode achter de rug, emotioneel was ik verloren en ik was hopeloos op zoek naar liefde en warmte en daarnaast trok ook het onbekende en het verbodene mij aan.  Ik werd puur door zijn uiterlijk verliefd op hem, was liefde op het eerste zicht, zijn tattoo's en lange haar en leren jas.  Ik kwam uit een doorsnee gezin maar was wel overbeschermd in mijn jeugd, had er geen idee van dat niet iedereen zo'n goede ouders had zoals ik, dat er iets als armoede en gezinsgeweld bestond.  Ik had medelijden omdat hij het niet zo makkelijk had thuis en tergelijkertijd voelde ik me zo beschermd door hem, geen haar op mijn hoofd die op dat moment kon denken dat net hij diegene nog zou zijn waar ik bang ging voor worden in de toekomst.

De jaren die we nog elk thuis woonden gingen goed, ik begon wel meer en meer zijn opvliegend karakter te kennen maar mij deed hij nooit een vinger kwaad.  We gingen samenwonen en toen schrok ik een eerste keer, het was een feestje op mijn werk en hij belde razend waar ik was (hij wist waar ik was) en dat ik direct naar huis moest komen, dit was de eerste keer agressie tegenover mij.  Jaren passeerden en alles ging goed, we waren wel gelukkig samen, konden ons amusseren.  Hij vroeg om te trouwen maar dat zag ik niet zitten, omdat ik het toch niet helemaal vertrouwde, omdat ik hem zeker niet als vader van mijn kinderen zag, omdat ik het gewoon overbodig vond.  En eigenlijk ook omdat ik dan al kort gehouden werd, we gingen nog samen uit dus het woog niet door op mij, maar eens afspreken met vriendinnen werd langzaam aan moeilijker en moeilijker, mijn moeder is destijds getrouwd zonder vrienden en familie rondom haar en dat heeft haar zoveel pijn gedaan en ik wou niet net hetzelfde als haar ook tegenkomen.

We kochten ons huis, door mij, ik wou persé een huis kopen en sinds dat moment is het nooit meer goed gekomen, we hadden nog maar getekend of hij verloor zijn werk, ik zorgde voor het inkomen, hij deed geen enkele moeite om werk te zoeken, ik zweeg voor de lieve vrede en ging bijna ten onder aan rekeningen die moesten betaald worden en bezuinigen op elk vlak, maar we geraakten er...
Na een paar jaar had hij terug een tijdelijk werk, hij werd er verliefd en begon een affaire.  Ik kon het niet geloven, wou het niet geloven, na een tijd begon ik mezelf ook dingen voor te liegen, mijn wereld verging.  Het ergste was niet dat hij vreemd ging maar hoe hij mij behandelde, het meisje dacht niets goed over me en brak me af, hij begon me ook zo te behandelen en ik ging er onder door.  Ik moest de ergste verwijten aanhoren, werd totaal zonder respect behandeld maar toen had ik wel terug wat vrijheid.  Ik vocht voor mijn relatie en probeerde hun te breken, uiteindelijk is het me gelukt kort daarna begon hij een andere affaire.  Na die affaires dacht ik dat we terug gelukkig gingen zijn maar sindsdien is niets meer goed gekomen, hij bleef me behandelen alsof ik niets waard ben, hij kan me nog steeds niet verdragen.

Ik heb totaal geen vrijheid thuis, dan heb ik het nog niet over eens weggaan maar gewoon eens beslissen om even een paar uur te slapen omdat ik bijvoorbeeld me niet goed voel kan niet.  Ik stelde alles uit, plezier maken, eigenlijk gewoon 'leven'.  Ik wist ondertussen hoe ik me moest gedragen om zo weinig mogelijk ruzie te hebben, wat ik mag en niet mag zeggen, elke dag ging ik door het leven met fluwelen handschoenen, alles stond in het teken van hem, mezelf cijferde ik weg. 

Ondertussen leef ik maar deels zo meer, half leef ik nog op die manier, half begin ik los te breken en voor mezelf op te komen, met alle gevolgen van dien, maar het is alles waard, want nu leef ik terug.  Ik ben van 'ik wil misschien weg' geëvolueerd naar 'ik wil weg en ga weg'.  Elke dag is een strijd maar elke dag leer ik bij.

Het lijkt misschien simpel als je niet in zo'n situatie zelf zit maar het weggeraken is niet zo van zelfsprekend.  Ik heb hem verteld dat ik het niet meer zie zitten en dat ik wil weggaan en dan bedreigt hij me, hij zegt dat hij mij zal vermoorden.  Ik weet tot wat hij in staat is als hij razend is, dan kent hij geen grenzen meer, doordat ik ook al fysiek geweld heb meegemaakt ben ik bang van hem.  Het merendeel van het geweld is psychologisch, uren ruzie maken, me snachts niet laten slapen ook al moet ik 's anderdaags werken, m'n zelfvertrouwen is onbestaande door al zijn verwijten, me geen vrijheid geven, me in alles beperken, maar er is dus ook al fysiek geweld geweest.

Dag per dag probeer ik wat verder te geraken om uiteindelijk volledig de stap te kunnen zetten en los te geraken...

02-05-2010 om 15:21 geschreven door chann