stap voor stap proberen te ontsnappen uit een relatie met partnergeweld
10-08-2011
Ik merk dat er eindelijk veranderingen zijn in mijn verwerkingsproces. Ik heb nachtmerries die niet meer over hem gaan, yay voor spinnendromen en dromen dat je aan een uitbarstende vulkaan staat ;-). Ik merk ook dat beetje bij beetje er nieuwe flarden van het verleden naar boven komen.
Nu zit ik nog op de trein, heb andere trein gemist en ik heb honger, voel me wat uitgeput. Dit doet me denken aan hoe ik soms moe thuiskwam van mijn werk, ik had ook honger en ik begon aan mijn eten. Hij zat daar, terug heel de dag niets gedaan en opeens begon hij zomaar gefrustreerd ruzie te maken. Mijn patatjes stonden al in de kook, vlees lag in de pan, groenten waren ook aan het garen en opeens gebood hij me alles te stoppen. Ik weigerde, had zo'n honger, had zo'n moeite gedaan. De dreigementen begonnen erger te worden, stoppen of hij gooide alles in de grond, op die manier kon ik nog kuisen ook. Al huilend deed ik het fornuis uit om uren ruzie te ondergaan, met lege maag. Wanneer hij het voldoende vond mocht ik voortdoen, dan had ik geen zin meer, terug ruzie want hij had honger.
Als ik nu thuis kom is het eerste wat ik doe de radio aan zetten. Alsof de muziek op de achtergrond mijn bewijs is dat ik vrij ben. Radio mocht ook niet, soms wel maar dan op zenders die hij leuk vond, maar meestal niet. Meestal stond de tv aan op tekenfilms.
Ik weet niet hoe ik al die jaren zo heb kunnen leven, het lijkt me nu zo onvoorstelbaar.
Women are angels. And when someone breaks our wings, we simply continue to fly on a broomstick.
Dag op dag 9 maand geleden ben ik vertrokken. Ik kan het soms nauwelijks geloven dat het al zo lang is. De eerste dagen staan in mijn geheugen gegrift en ik denk er met veel plezier aan terug en dat vind ik wel fijn want uiteindelijk waren het heftige dagen maar de opluchting was veel groter dan de angst voor het onbekende.
Die maanden in het vluchthuis waren zeker niet makkelijk, ik was er ook niet graag, vond er ook niet echt rust, welliswaar op een heel andere manier dan thuis maar toch, vooral naar het einde toe wou ik daar weg. En overlaatst zei me iemand dat hij het niet begreep dat ik nog kan wenen wanneer ik daar in de buurt passeer terwijl ik er toch ook niet graag was. Uit het negatieve dat ik daar beleefd heb heb ik geleerd, maar er waren ook veel positieve momenten. Ik kreeg opeens vrijheid, beperkte vrijheid want er waren veel regels maar ik kon bepaalde momenten doen wat ik wou, als ik naar buiten ging moest ik me niet verantwoorden, als je jaren geleefd hebt zoals mij is dat onvoorstelbaar! Stress die van je valt, je komt niet meer in angst thuis, angst om hoe hij zal zijn, wat er staat te gebeuren. Er waren ook een paar toffe mensen waar ik heel veel plezier mee beleefd heb. En er was ook de bescherming, ik was nooit alleen, je verblijft in een veilige omgeving. En daarom doet het me wel iets als ik daar nog passeer. Zoveel herinneringen, ik weet nog dat ik mijn eerste stapjes buiten zette en niet kon geloven wat voor een vrijheid ik wel had.
Nu beleef ik dat niet meer zo intens, enerzijds is er de gewoonte en anderzijds is het leven ook veel drukker geworden, lange werkdagen, veel te doen daardoor ben ik me er minder van bewust.
Soms zit ik zo'n beetje te sakkeren dat ik nog zoveel nodig heb, zoveel wil doen en het niet direct mogelijk is, dat dingen niet vooruit gaan maar vandaag sta ik bij alles zo'n beetje stil en ben ik best trots op mezelf en ik denk toch met reden. 9 maanden had ik niets meer behalve een paar zakken gerief. Vandaag woon ik op mijn appartement, heb ik ander werk, en ook al heb ik nog veel nodig ik vind toch dat ik al veel heb ondertussen. Naast de materialistische zaken is mijn leven emotioneel énorm veel rijker geworden! Wat ik al allemaal mogen beleven hebben, plezier, geborgenheid, vriendschap, liefde. Van die zaken heb ik meer gehad in de voorbije 9 maanden dan de jaren voordien.
Ik ben echt gelukkig dat ik 9 maand geleden de moed gehad heb om de stap te zetten!
Ik ben momenteel aan het kijken naar vitaya, een programma over angsten. Ik dacht dat ik ging denken dat 'muizen, spinnen of mensenvrees' veel minder logisch is dan mijn grote angst voor hem maar ik voel me op een manier begrepen omdat deze mensen vertellen wat een impact hun angst op hun leven had. Hoe verstarrend angst kan zijn en het was echt zo herkenbaar toen die éne vrouw zei dat ze bij een gedachte van de confrontatie van de angst het gevoel had dat ze een hartaanval ging krijgen. Ze was naar het ziekenhuis gegaan en daar bleek dat haar hart ook op hol geslegen was. Dit gevoel heb ik nog maar twee maal gehad, gelukkig.
Je moet proberen niet toe te geven aan je angst want beetje bij beetje beperk je zelf je doen en laten om waarvoor je bang bent te vermijden. Ik vind wel dat ik op de goede weg ben. Ik heb ook een goed vangnet, weten dat er iemand heel dicht bij je is die je gelijk welk moment mag opbellen in nood doet veel, héél veel! Op die manier klamp ik me wel vast aan mijn gsm, deze nacht werd ik wakker omdat ik iets hoorde en ik wou mijn gsm grijpen, niet om te bellen maar gewoon om die stand by te hebben in geval van en vond hem niet meteen. Je bent nog slaapdronken en de gsm lag naast mijn kussen, logisch dat je die niet meteen vast hebt. Het is misschien ook niet gezond om zo aan die gsm vast te zitten, maar als dit me voorlopig helpt, why not...
Omdat ik dit weekend toch grote stappen genomen heb ben ik ook niet veeleisend op mezelf, ik ben lief voor mezelf ... Als ik geen zin heb om iets niet te doen die toch zou moeten gebeuren doe ik het niet en ik heb ook nieuwe schoenen gekocht. Jezelf verwennen is toch ook wel af en toe heel belangrijk!
Soms kan het misschien lijken naar de buitenwereld toe alsof ik te veel in de situatie berust, mijn angst... Maar elke dag doe ik mijn best ook al lijkt het misschien zo niet. Vandaag was ik in de buurt van mijn appartement en ik zag in de verte precies zijn auto staan. Een golf van angst ging terug door mijn lichaam, ik heb het aangedurfd om die auto te passeren en zo te zien dat het toch hem niet was. Het was moeilijk maar uiteindelijk was ik gerustgesteld, ging ik een ommetoer doen dan zat ik op dit moment waarschijnlijk nog te piekeren.
Soms vind ik het wel jammer dat nieuwe mensen in mijn leven mijn verhaal kennen. Ik had me voorgenomen om dit volledig achter me te laten en dat is niet gelukt en soms bots je tegen een muur van onbegrip aan. Ik wil geen medelijden, zeker niet maar ik kan niet tegen onbegrip. Ik heb dan liever dat ze zwijgen en het hunne ervan denken. De uitspraak dat hij me zeker niets zal doen, daar kan ik niet mee om. Als je klappen kreeg om onbenullige dingen weet je tot wat iemand in staat is. Gelukkig weten mijn vrienden dat ergens mijn angst gegrond is, omdat ze vroeger opeens oog in oog stonden met mijn blauwe plekken, omdat ze hem persoonlijk kennen.
Binnenkort zou het mijn mama haar verjaardag zijn die veel te vroeg gestorven is. Het doet me pijn dat ik niet naar het kerkhof kan, maar ik weet dat ze zoveel gelukkiger zou zijn met een dochter die eindelijk gelukkig kan zijn en aan de terreur ontsnapt is, dan een dochter die op het kerkhof staat, stiekem, moeten liegen hebben om daar te geraken en onder tijdsdruk terug naar huis gaat, zijn grillen ondergaat.
Gisterenavond 22u30, ik vroeg mezelf af wat ik ging doen, besloot om nog een uurtje op te blijven, wat op mijn pc en wat tv kijken. Om 23u30 ging ik naar mijn bed. Ik kroop onder het donsdeken, en genoot van de rust, de stilte, mijn rust. En in een flits kwam het in mijn hoofd hoe het vroeger was.
De avonden stonden in functie van hem, we deden wat hij wou maar daar begon het probleem al, meestal wist hij zelf niet wat hij wilde. Niets was goed genoeg, met niets kon hij hem bezig houden. Hij had moeite om dit te aanvaarden en zorgde ervoor dat zijn probleem ook mijn probleem werd. Ik moest iets voorstellen, ik begon angstvallig: 'eens naar buiten gaan, wat tv kijken, iets klaarmaken, wat in de tuin, een gezelschapspel, een film bekijken, wat op de pc', steeds volgde de "nee". Hij werd zenuwachtiger en zenuwachtiger tot hij uitschoot 'voor jou is het gemakkelijk hé, jij kan je met alles bezighouden'. Bij zogenaamd gebrek aan andere dingen keken we toch tv, hij zapte van het éne programma naar het andere. Alles wat ik graag zag werd afgebroken, de mensen waren ofwel kinderachtig, ofwel waren de vrouwen hoeren enz enz.
Situatie 1 'we gaan naar bed' Ik moest volgen. Klaarwakker ging ik mee naar bed. Protesteren kon uiteindelijk urenlang ruzie worden dus veel waagde ik het niet, ofwel zorgde hij dat ik volgde, als ik nog even tv wou kijken, op mijn gemak wou zijn maakte hij zodanig veel lawaai tot ik wel naar bed ging of trok hij gewoon de distributie uit. Ik lag daar soms was het nog maar 21 uur. Je voelt je niets meer waard, naar bed gestuurd zoals een kind. Stak ik mijn ipod in mijn oren om nog wat stiekem muziek te luisteren en hij zei opeens niet en ik hoorde het niet was het ruzie. Soms ging ik terug naar beneden eens hij sliep, muisstil sloop ik naar beneden en keek ik nog wat tv, constant met de dreiging boven mijn hoofd, als hij naar beneden kwam ging razendsnel de tv uit en ging ik naar toilet, meestal lukte die uitvlucht.
Situatie 2 'de uitputtingsslag' Hij sliep soms tot de middag of zelfs na de middag, op dat ogenblik zat er voor mij al een halve werkdag op, tegen 23u begon ik behoorlijk moe te worden (constant op je hoede zijn en bedienen is vermoeiend), slapen was ook een vlucht. Ik wou naar bed en ik mocht niet, ik zat te knikkebollen in de zetel om telkens ik indommelde wakker gemaakt te worden. Ik ging nu nog niet slapen, egoïste die ik was. Zo hield hij me soms uren nog wakker.
Ik ben een luide slaper, snurken of zuchten, vooral als ik heel moe ben ben ik lawaaierig. Als ik in slaap viel voor hij in slaap was gevallen en ik snurkte dan was er misserie. Telkens ik in slaap viel maakte hij me wakker om dan te dreigen 'als je nu nog 1 keer lawaai maakt krijg je kloppen' Meestal volgden de luidruchtige nachten op een nacht waar ik maar eens heel weinig slaap gehad had. Ik vocht om niet in te slapen. Maar dat lukte niet, ik werd terug wakker van een klap. Niet mogen slapen als je doodmoe bent en keer op keer wakker gemaakt worden vind ik enorm wreed.
Op sommige momenten vloog ik uit bed en moest ik in de zetel slapen, ik maakte er wat toneel rond 'aub niet, ik ga niet goed slapen', hij had zijn slag thuis, en voelde waarschijnlijk voldoening. Ik ging al mopperend naar de woonkamer maar ik was zo gelukkig. Alleen liggen en geen scheldwoorden moeten horen, geen pijn, rust. Soms riep hij me dan jammergenoeg midden in de nacht terug naar bed 'waar mijn plaats was, naast hem'.
Als ik het nu allemaal hier typ besef ik nog maar hoe ziekelijk het is. Hoe ik ooit zo heb kunnen leven, ik weet het niet, echt niet... Nu zou ik het niet meer kunnen verdragen, dat weet ik zeker!
Daarom geniet ik nog elke dag, dag na dag van de rust en de kalmte als ik in mijn bedje kruip en is dat me zoveel waard!
Het is van begin februari dat ik niet geblogd heb, het ging veel beter met me en ik dacht dat niet meer schrijven ook een manier was om mijn verleden makkelijker achter me te laten maar het blijft me achtervolgen en na hele goede periodes gaat het nu weer wat minder met me. Ik moest toen aan mijn blog denken, gewoon alles van me af te kunnen schrijven wat in m'n gedachten komt, niemand die het hoeft te begrijpen, het onbegrijpbare.
Ik heb zalige maanden ondertussen gehad, beetje bij beetje werd alles wat minder nieuw, mijn nieuwe job, de lange dagen met de lange treinritten, de nieuwe stad. En beetje bij beetje begon ik mijn draai te vinden. Ik was apetrots op alles en vooral ook op mezelf. Maar een grote maand geleden sloeg het noodlot toe, de bank maakte een vergissing en mijn nieuwe adres werd naar mijn ex gestuurd. Ik was woedend en hopeloos, was in blinde paniek en zo kwam ik diezelfde avond weer eens op een ander adres terecht bij een directrice van mijn werk nota bene. Dagen vol ongeloof volgden, de hoop dat hij het adres misschien toch niet in handen had gekregen, de angst dat hij het wel ging hebben en wat me misschien nog boven het hoofd hangt. Weken zijn ondertussen voorbij gegaan en mijn plaatsje in de stad is verlaten. Ik ben bang en ben er niet meer gelukkig. Ik heb de bevestiging dat hij mijn adres weet, op een dag lagen er twee brieven in mijn brievenbus van hem. Poeslief, een hond lok je ook niet met slagen.
Ondertussen is mijn leven weer helemaal anders, ik ben gelukkig goed opgevangen want even had ik het vluchthuis terug gecontacteerd. Maar nu logeer ik bij vrienden.
Maar ik heb het zo moeilijk, veel moeilijker dan wat ik eigenlijk mezelf wil toegeven. Want nu ben ik terug een stap achteruit. Materialistisch heb ik nog steeds evenveel dan voor hij mijn adres wist maar eigenlijk ben ik terug dingen kwijt. Het belangrijkste is mijn gemoedsrust. Het zwaarste is die onrust, ergens lopen en voetstappen achter me horen en in een vlaag van paniek achter me kijken. Of af en toe de gedachte die door je hoofd schiet dat ik van achter me opeens een slag zou kunnen krijgen. Mijn grootste angst is meegesleurd te worden en niet meer weg te kunnen. Ik kan het eigenlijk niet uitleggen en het moet ook surrealistisch klinken voor iemand die deze angst nooit gehad heeft.
Alles is wel minder erg dan ik vreesde, 2 brieven terwijl hij mijn postbus zou kunnen overrompelen. Ik had ook gevreesd dat hij mijn deur ging instampen. Misschien is het voor hem al allemaal al achter de rug en maak ik me zorgen voor niets hé. Het kan allemaal maar de uitspraken die ik zo vaak gehoord heb, de dreigementen, ze zijn in mijn geheugen gegrift.
Ik vind het erg dat hij mijn leven nu terug zo beheerst, die angstaanvallen, die onrust. In feite zou ik dit niet mogen toelaten maar hoe geraak ik ervan af? Hoe lang zal dit nog duren? Wat kan ik toch doen?
Ik heb het heel zwaar gehad de voorbije week en nu nog ook zo'n beetje. Alles ging opeens als een wervelwind, woensdag gaan solliciteren, donderdag gehoord dat ik job niet had maar dat ik de vrijdag voor een andere functie waar ze me meer in zagen kon gaan solliciteren, dat de vrijdag gedaan. In het weekend verhuisd, de maandagavond er voor de eerste keer geslapen en de dinsdag beginnen werken. Het was en is me soms wat te veel. Ik kom in een stad waar ik niets ken, ga naar een werk aan de andere kant van het land in een stad waar ik niets ken, al het vertrouwde, ook al was dat een vluchthuis waar ik niet graag woonde was opeens verdwenen, nog maar eens. Het is ook heel lang treinen, anderhalf uur enkele rit zonder vertraging en ik heb al genoeg vertraging gehad in die week. Maar ik voel me goed, ik woon graag in mijn appartementje, voel me er goed. Ik heb mijn anciëniteit kunnen behouden van mijn werk omdat het voor dezelfde firma is dat ik nu werk, het zijn sympathieke collega's en de sfeer is er goed. Ik ben blij hoor maar het is een gewoon terug een grote aanpassing en dat doet me veel pannikeren.
Wat ben ik toch blij dat ik terug centjes heb! Terug kunnen kopen wat ik wil en dan bedoel ik niet zozeer voor mijn plezier of voor de fun van het shoppen maar gewoon wat ik nodig heb. Ik heb in mijn lunch deze middag twee paar nieuwe schoenen gekocht, mijn beloning, ik zal nooit vergeten hoe het is om met enorm pijnlijke voeten omdat je schoenen versleten zijn in een schoenwinkel te staan en geen nieuw paar kunnen permiteren voelt!
Maar tergelijkertijd ben ik heel spaarzaam want ik besef nu wat voor een inspanning ik moet doen voor mijn wedde. Ik wil ook sparen om nooit meer in die situatie terecht te komen!
Maar het voelt goed, ik heb al gevochten om te komen waar ik vandaag sta en ben er trots op!
Ik ben blij, deze week lijkt het geluk aan mijn kant ook al durf ik niet te luid te roepen. Het begon op maandag, een bod op mijn huis, verkoopscompromis getekend en zekerheid dat ik geen schulden meer zal hebben zelfs voldoende om sober te starten en een spaarcentje opzij te zetten. Mijn adres bij de post veranderd en digitale tv en internet aangevraagd. Dan kwam het telefoontje dat ik vandaag op sollicitatiegesprek mocht gaan. Vandaag gaan solliciteren en het is super goed gegaan, ik voel me quasi zeker dat ik de job en daarmee mijn overplaatsing zal hebben en normaal heb ik steeds faalangst, dus het is de eerste keer dat ik zo'n uitspraak durf doen, deze week hebben ze me nieuws beloofd. Mijn afbetalingsvoorstel voor een kleine schuld is ook aanvaard, is wel leuk ook al had ik het niet meteen meer nodig met de verkoop van mijn huis in zicht.
Het zou wel een week zijn, huis verkocht en terug werk, to good to be true?
En zaterdag heb ik de sleutel van mijn appartementje en wat verlang ik er naar!!! Deze week al wat spulletjes gekregen en ook om nog wat spulletjes die bij vrienden lag geweest. Het is raar maar alles wat ik toch van thuis meegenomen had geeft me wel een goed gevoel. Ik heb echt het gevoel dat nu mijn leven beetje bij beetje terug op z'n pootjes valt en eigenlijk is het toch niet slecht zo op vier maanden.
Yay, nog 1 week en ik heb mijn sleutels voor mijn appartementje! Morgen begin ik met inpakken, eens al de situatie inschatten omdat mijn kamertje toch veel voller lijkt dan met de vuilniszak dat ik hier toegekomen ben. Vandaag winkels gedaan met een vriendin maar met zo'n krap budget en alles nog nodig lijkt het me een hopeloze zaak om keuzes te maken... wat heb je meer nodig bestek of een pan? Een kom of handdoeken? Ik zal het wel allemaal zien eens ik daar ben, zorgen voor volgende week...
Het is pijnlijk om te solliciteren voor het bedrijf waar je eigenlijk al tewerkgesteld bent. Gelukkig is het goed gegaan, maar ja, er zijn nog kandidaten en ik hoop er misschien wat te veel op. Mijn hoop is ook zo groot omdat als ik de job niet heb ik echt wel in de rats zit. Ondertussen weet de firma dan al dat ik niet meer terug kan gaan en als ik mijn ontslag krijg dan moet ik nog een opzeg doen in de plaats waar ik zo bang ben om naartoe te gaan en ook dat zo'n pijn zal doen om achter me te laten. Maar ik kan niet blijven stilstaan en berusten. Ook hier moet ik door... Ik ben wel blij dat ik nog die andere job als back up heb maar daar kan ik in het slechtste geval pas binnen anderhalf jaar aan de slag en ondertussen moet ik ook leven. Tjah, ik zal proberen te stoppen met denken erover, heb terug mijn uiterste best gedaan en ben wel best een beetje trots op mezelf. Niet zozeer voor het gesprek maar hoe ik beetje bij beetje tracht mijn leven terug op te pakken.
Het is moeilijk om aan je toekomst te werken terwijl je nog zoveel werk hebt om je verleden glad gestreken te krijgen. Vandaag ging ik me heel de dag op mijn sollicitatie morgen voorbereiden, deze ochtend is het heel vlot gegaan maar deze namiddag al heel de dag bezig aan dringende rompslomp in verband met de verkoop van ons huis. Ik open mijn mail en daar stonden zwart op wit de datums tot wanneer we tijd hebben om het nog gewoon te verkopen met de einddatum waar het openbaar verkocht zal worden. Slikken en paniek, onmiddellijk de makelaar gecontacteerd en voorgesteld om de verkoopsprijs te verlagen. Zij moest dan mijn ex contacteren onder het mom van de bank die haar gecontacteerd had maar tegen dan moest ik de nodige papieren al doorgefaxt hebben naar haar. Ondertussen zijn we twee uur verder en is alles in orde maar heb ik weer een grote onrust in mijn lichaam.
Het is zo knokken om je leven terug op te bouwen als je moeten vluchten hebt. Ik ben zoveel kwijt, ik mis zoveel en heb zoveel zorgen. En toch is mijn vrijheid elke inspanning, elk verdriet waard.
Gisteren terug maar eens geleerd dat alle complexen die ik heb (en grotendeels er zijn door wat ik dagelijks mocht aanhoren van mijn ex) toch niet gegrond zijn. Gelukkig is me dit beetje bij beetje duidelijk aan het worden en krijg ik de kans om dit nu te ondervinden. Het doet me zo'n pijn wat hij eigenlijk met me aangericht heeft. Psychologische mishandeling vind ik toch nog steeds het ergste wat er is en is toch een onderschat iets. Toen ik nog bij hem was dacht ik soms dat mijn situatie niet 'erg genoeg' was, omdat het lichamelijk geweld maar af en toe was. Maar nu besef ik dat de situatie heel erg was. Hij heeft me gewoon kapot gekregen en daar draag ik nog steeds de gevolgen van mee.
Gisterenavond voor de eerste keer naar de sauna geweest en terug over een drempel gegaan. En zo zat ik daar in een brubbelbad buiten te genieten en opeens overviel me de gedachten hoe zalig het wel was en wat ik al al die jaren in mijn leven gemist heb. Ik voelde me in de zevende hemel en dacht dat als ik de stap niet gezet ging hebben in mijn living ging zitten, voorzichtig afwegend wat te zeggen of te doen en naar zijn pijpen dansend. Nu mag ik eindelijk ervaren wat leven en genieten is en ik mag er niet aan denken dat ik dit alles nooit ging ervaren.
En deze ochtend deed ik mijn mailbox open en zat er terug een mail in om me zorgen over te maken ivm de verkoop van ons huis. En ik maak me ook zorgen hoor, daar niet van. Maar die zorgen overstijgen niet mijn geluk. Het is gewoon nog even doorbijten, niets voor niets in het leven...
Deze ochtend met de trein naar mijn nieuwe stad naar het OCMW... verschrikkelijk. Ik werd er heel onvriendelijk te woord gestaan. Mijn begeleidster van het vluchthuis had voordien al geinformeerd en ik kon gaan vanaf ik mijn contract had. Dus ik met de nodige papieren naar ginder en ze willen niet eerder kijken of ik recht heb op een installatiepremie vanaf dat mijn domicilie daar staat. Hij vroeg waar ik nu mijn inkomen van had en ik zei van ziekenkas en hij zei me dat het waarschijnlijk niet toegestaan zal worden, ik vroeg hem dan dat hij eens kon kijken nu dat ik alle papieren bij me had maar dat wou hij niet. Mijn begeleidster vond het gelukkig ook niet kunnen, zei dat ik toch niet ergens kon gaan wonen zonder iets en zou nu terug contact opnemen met het OCMW maar ik reken op niets, heb al te veel "nee" gehoord van alle instanties.
Ik vind het zo oneerlijk dat ik gestraft ben om al heel mijn leven te gaan werken, dat andere vrouwen hier premie's en geld van het OCMW krijgen om niets te doen, dat mijn ex ook OCMWsteun ontvangt en wie weet ook een installatiepremie. In België word je niet beloond om te gaan werken en een brave burger te zijn.
Maar er is terug ook een lichtje in mijn leven, dinsdag mag ik gaan solliciteren voor een functie in een andere stad bij mijn huidige werk. Ik hoop zo dat ik de job heb, het zou zoveel zorgen minder zijn, niet meer terug naar mijn stad moeten om te gaan werken wat ik niet durf. En terug kunnen werken, ik zou er alles voor doen! Ik ga me goed voorbereiden en wie weet... Toch ben ik bang dat ik er te veel op hoop...
Mijn contract is getekend! 1 Februari zal de volgende mijlpaal in mijn leven worden. Ik kwam binnen in mijn toekomstig appartementje en ik had direct een 'yes-gevoel', het vies tapijt was eruit en ze waren bezig met laminaat te leggen. Het is zeker ruim genoeg voor iemand alleen en in mijn hoofd ben ik het al volledig aan het inrichten. Met wat geduld kom ik er wel. Het eerste wat ik zal kopen zijn overgordijnen voor mijn veiligheidsgevoel... Morgen naar het OCMW van mijn nieuwe stad, toch eens gaan pleiten voor een installatiepremie want ik heb normaal op niets recht en met dat mijn laatste centjes in de borg zitten en ik ook nog de laatste facturen zal moeten betalen van het vluchthuis vind ik dat ze toch op zijn minst mogen proberen want tenslotte krijgt iedereen die hier in het vluchthuis zit OCMWsteun en ik doe het allemaal zelf.
Deze avond kwam er een nieuwe vrouw binnen, nu is ze al terug naar huis vertrokken. Als ik dat zie ben ik toch trots op mezelf dat ik doorbijt.
Nog even en mijn nieuwe leven kan echt beginnen...
De éne problemen zijn nog niet opgelost of er doen zich al andere problemen zich voor... Geld waar ik recht op had, volledig op mijn naam maar waarover ik niet in detail wens te treden op mijn blog omdat het anders te persoonlijk zou worden wou ik gebruiken om mijn huurwaarborg te betalen maar heeft de bank gebruikt om een stuk achterstal van onze hypotheek te betalen. Weg is mijn geld... Ik heb al uitvoerig over mijn vriendschappen hier gesproken maar als ze je ook nog eens financiëel helpen, daar vind ik geen woorden voor. Omdat ik dit niet verwacht. Ik was wel zo radeloos dat ik hulp gevraagd heb omdat ik anders mijn betaalbaar appartementje onder mijn neus voorbij ging zien passeren en dat er dan een grote kans ging zijn dat ik uiteindelijk, want binnen 2 maand moet ik zeker het vluchthuis verlaten, iets duurder ging moeten huren.
Ik geraak heel negatief door de situatie maar eens morgen mijn contract getekend zal zijn zal ik proberen alles minder negatief te zien. Want dankzij mijn verleden, altijd gewerkt, goede opvoeding en jeugd gehad en door de beste vrienden die ik maar kan wensen, elke vriendschap is me zoveel waard, mensen die me steunen elk op z'n eigen manier, schitterend gewoon van die mensen, zal ik hier toch nog kunnen vertrekken met een toekomstperspectief. En soms lijkt het zo uitzichtloos dat ooit mijn leven terug op zijn pootjes zal komen, als je eerst nog maar eens op je tanden moet bijten na al zolang dit gedaan te hebben maar uiteindelijk zal alles in orde komen.
Als ik morgen concreet zal kunnen plannen dan zal ik al mijn kracht nog eens samenrapen en ervoor gaan. Met in mijn achterhoofd dat het geen sinecure is om vanuit het vluchthuis een appartementje te huren zal ik dankbaar zijn dat ik bijna hier weg ben, op welke manier dan ook. Ik zal het als een avontuur trachten te zien. Ik zal geen inspanning uit de weg gaan, in niets berusten of me laten afschepen, ik vecht verder voor mijn toekomst!
Ik haat het, terug een goed weekend gehad doordat mijn zaterdagavond en nacht gewoonweg super was! Kunnen uitgaan en dingen doen waar ik vroeger enkel kon van dromen en dan nog... zelfs mijn dromen werden soms abrupt verstoord. Ik voelde me zo gelukkig maar vandaag heeft de werkelijkheid terug mijn geluk wat uitgegomd. Zoveel zorgen, praktische zorgen, financiële zorgen, emotionele... Ik zou zo graag eens een week gewoon alle zorgen kunnen vergeten en gewoon leven zonder belemmeringen. Ik weet zeker dat de toekomst dit wel nog zal brengen maar nu heb ik er nood aan.
Maar ik blijf doorgaan no mather what want wat ik dit weekend geleerd heb is dat het leven veel te mooi is om het zomaar door je vingers te laten glippen en er niet van te genieten!
... of dat hoop ik toch. Het huisje was echt niets en daar mocht mijn hondje ook niet binnen. Maar ondertussen in een andere stad een appartementje gezien waar ik (als alles goed gaat) woensdag het contract voor ga tekenen om 1 februari er te gaan wonen. Ik ben overtuigd dat het de juiste keuze is, ruim appartement voor iemand alleen, mijn hondje is toegelaten, en goede huurprijs. Welliswaar niet het appartement van mijn dromen, wat verouderd maar het is goed leefbaar.
Het is eng om in een stad te gaan wonen waar ik op 1 persoon na niemand ken, nooit eerder ben geweest en nergens mijn weg ken. Om ergens vanaf 0 te moeten beginnen zonder iets... Geen meubels maar ook geen kleine dingen zoals borden, potten, deken, niets... Ik heb spijt dat ik toch niet meer heb meegenomen nu, maar ja, ik heb al zo mijn best gedaan om het naar buiten te smokkelen wat me echt belangrijk is.
Het gevoel is zo heel dubbel, aan de éne kant angst, aan de andere kant verlangen en blijheid. Het is iets waar ik zoiezo door moet, ik ben wel enorm blij dat de lente en de zomer er aan zullen komen. Deze middag ben ik naar leenbakker en blokker gaan kijken en het was gewoon zalig, ook al kon ik nog niets kopen, ik kon bekijken wat ik het mooist vond, dromen over hoe ik het met de tijd zal inrichten, volledig mijn smaak. Wetende dat als ik iets koop het niet zal sneuvelen in het geweld thuis.
Nu zit ik alleen op de studio, in het vluchthuis is er ook een studio en daar zit er een vriendin van me in maar ze is nu nog weg en ik geniet eindeloos van het alleen zijn, het is hier donker, een leuk muziekje en gewoon mijn gedachten neertypen, morgen ga ik terug uit, ja ik geraak er wel.
Ik denk dat ik nu pas mijn 'krak' krijg. Ik heb enorme huilbuien waar ik nauwelijks nog uitgeraak. Ik kan alles precies niet meer aan. Heb gewoon zin om in mijn bed te liggen en er een week niet meer uit te komen maar dat is geen mogelijkheid, zoveel die geregeld moet worden, zoveel zorgen. Bovenop al mijn zorgen komt het leven hier nog eens erbij. Geen 'thuis' hebben is onbeschrijfelijk het is alsof er een deel van je nooit tot rust kan komen. En ik weet dat ik nu veel meer rust heb in mijn leven dan thuis toch is het nog iets dat ontbreekt en op me weegt. Had vandaag een zware dag gehad en ik kwam nog maar binnen deze avond en werd al aangesproken door de begeleiding dat ik nog moest poetsen. Als je zoveel aan je hoofd hebt en je nog maar het gebouw binnenkomt en ze al beginnen te zagen aan je oren over poetsen alsof het het belangrijkste uit is dan is het moeilijk om niet te ontploffen. En na ruim drie maanden hier ben ik ontploft. Heb beginnen roepen en had een huilbui en alles is eruit gevlogen tegen de begeleiding. Morgen ga ik naar het huisje gaan kijken en als het me aanstaat dan teken ik, met het risico dat ik de borg niet kan betalen en met het risico dat ik van begin tot eind februari geen euro heb om van te leven.
Ik ben verscheurd van verdriet, mijn lichaam doet pijn, ik ben doodmoe maar geraak niet in slaap. Ik ben gewoon kapot, op... Mijn voornemen voor het nieuwe jaar was om niets meer uit te stellen..., ik ben de eerste werkdag er direct ingevlogen en kan al niet meer. Ik vraag me af hoe lang een mens op deze manier nog kan doorgaan, de laatste twee weken is het terug heel moeilijk aan het worden. Ik heb wel veel om me aan op te trekken waar ik gelukkig om ben maar zoiezo moet ik erdoor.
Ruim drie maand verblijf ik nu in het vluchthuis en het vreet aan me. De mensen rondom me, de begeleiding die eigenlijk meer als oppas fungeert dan als begeleiding. Eigenlijk sta je zo goed als er alleen voor. Ik mis mijn begeleider van het caw van waar ik kwam. Hij steunde me zo goed. Soit, dit is de hulp waar ik het mee moet doen, het is nu eenmaal zo.
Nog geen moment heb ik spijt gehad van mijn beslissing maar het is heel hard om erdoor te geraken. Thuis wonen met het geweld was nog zwaarder maar ik had een thuis en minder zorgen, gewoon ondergaan. Nu heb ik geen thuis meer en ik haat het huis hier. De regels, de verantwoording die je moet afleggen, mijn medebewoners met een gemiddeld IQ van een appel.
Sinds vandaag staat mijn huis online om te verkopen. Ook al zou ik voor geen geld ter wereld er nog willen wonen zelfs al was het veilig, het doet verdomme pijn om het zo te koop te zien staan. Om de foto's van de binnenkant te zien. Het was mijn droomhuis, ik was super gelukkig toen we het kochten, ik had zoveel plannen. Beetje bij beetje is mijn droom zomaar aan diggelen geslegen. Ik weet dat het maar een kwestie van tijd meer is tegen dat ik een nieuwe thuis zal hebben, mijn thuis waar ik doe en laat wat ik wil waar niemand me controleert of domineert maar elke dag hier lijkt oneindig.
Ik ben ook zo bang om alleen te zijn, voor het eerst alleen in mijn leven. Ik haat het, waaraan heb ik dit verdiend? Ik wil niet alleen zijn!
Kerstmis in een vluchthuis valt niet mee. Ik heb het vandaag en gisteren al enorm moeilijk gehad. Ondertussen ben ik al drie maanden weg van huis en is het leven hier zoiezo maar moeilijker en moeilijker aan het worden. Het heeft allemaal zijn voor en nadelen hoor, de dagen doorkomen is zwaar maar daardoor heb ik meer en meer de drang om volledig op eigen benen te staan en overtreft dat de angst om ergens alleen te gaan wonen.
... Als ik geen zin heb om iets niet te doen die toch zou moeten gebeuren doe ik het niet en ik heb ook nieuwe schoenen gekocht. Jezelf verwennen is toch ook wel af en toe heel belangrijk!
