Vandaag ging ik bij de kapper. Het was maanden geleden dat ik langsging. Het boeit me niet. Of liever: ik doe alsof het me niet boeit. Sinds ik mijn haar verloor, heb ik ook alle gevoelens rond uiterlijk in een vat gestopt.
Wanneer ik terugdenk aan 18 oktober 2011, zie ik me nog staan voor de wasbak. Ik kamde mijn haren, en er kwamen heel wat plukken mee. Ik liep al weken te verkondigen dat het me niet echt kon schelen dat ik mijn haar ging kwijtraken. Het was niet belangrijk. Dacht ik. Ook toen de eerste haren uitvielen gaf ik geen krimp. Ik was fier op mezelf. Zo hoorde het. En plots, ik weet echt niet vanwaar het kwam, borrelde er door mijn hele lichaam een akelig gevoel omhoog. Het werd een echte orkaan die het even overnam van mij. Mijn adem stokte, mijn ogen brandden. Mijn 'masker' probeerde de boel nog recht te houden, maar de gevoelens waren niet te houden. De psychologe vertelde me eens dat hoe harder je iets probeert naar beneden te duwen, het zoals een pingpongbal nog harder terug botst. Zo voelde het. Ik probeerde de angst het zwijgen op te leggen, nam een pilletje, nam rescue druppels en ging op de grond liggen. Het contact met de grond gaf een beetje rust. Toen ik de auto van mijn ouders hoorde oprijden, was ik zo blij als een klein kind. Ik had nood aan troost, warmte. Mijn masker was gelukkig alert, mijn moeder was zelf herstellende van kanker. Ik kon haar dus niet 'lastig vallen'. Ik probeerde toch even te vertellen wat er met me gebeurde. Het was te sterk. Mijn vader brak mijn zin af en vroeg of we het niet over het weer konden hebben. Ik nam het hem niet kwalijk, het was zijn afweerschild. Ik volgde zijn voorbeeld en trok ook een schild rond mijn gevoel. Sindsdien moet ik mij beschermen. Ik maak me wijs dat mijn uiterlijk er niet toe doet, vermijd de spiegel en ga verder op mijn weg. Zoals het hoort.
Ik ween dikke, lange tranen. Ze druppen 1 voor 1 van mijn hart. Ik blijf stil staan, en lach, en hoop dat niemand ziet dat het stormt in mijn lijf en ik lach, en ik hap naar adem hopend dat het ooit weer beter zal gaan
Ergens in oktober kwam de angst de eerste keer uit zijn vat. Onaangekondigd. Heel verrassend. De tv stond open, zoals altijd, als afleiding. In de serie die ik bekeek kwam er een kankerpatiëntje langs. Het kleine meisje zei: 'ik wil niet sterven'. Ik stond daar aan de tafel en vouwde wat kousen op. Mijn eerste reactie was weer: fierheid op mezelf: 'zie je wel, dat raakt me niet'. Na enkele minuten was het er plots. Een intens gevoel dat mijn volledige lichaam doorkroop en me in een wurggreep hield. Ik snakte naar adem, ik verdronk, vanuit mijn keel kwam er een rauw geluid en ik begon heel luid te huilen. Ik kon maar 1 ding denken: laat dit alsjeblieft ophouden. Het duurde een hele tijd om terug tot mezelf te komen. En ik wist dat ik deze angst nog wat dieper in het vat mocht duwen, zodat het minder gemakkelijk naar boven kon komen. Rationeel gezien misschien niet de beste oplossing, maar op dat moment het meest leefbare.
Het regent tranen in mijn hoofd in mijn hart in mijn lijf het blijft stromen en ik verdrink langzaam
Vanaf dan gebeurde het nog enkele keren. De angst lag tussen de andere vaten met onverwerkte gevoelens die ik al jaren meegesleurd had. Meestal waren ze mooi afgedekt en probeerde ik te vergeten dat ze er waren, maar soms gingen ze open. Ik balanceerde ertussen en probeerde niet te vallen. Maar af en toe gebeurde het toch. Dan voelde ik mijn lichaam vallen, hapte ik naar adem en voelde alle verdriet naar boven komen. Belangrijk was dan om zo vlug mogelijk weer boven te komen en het vat dicht te doen. En weer verder te gaan. En niet te denken. En ik wacht...
Nu was het wachten op de eerste chemo. Het was vooral een periode van : hoofd omhoog, doorgaan en niet teveel nadenken.
Ik stond er niet echt bij stil wat er in die zakjes zat, ik probeerde de situatie zoveel mogelijk te negeren. Een drankje halen, lezen,... en dikwijls op mijn uurwerk kijken.
Vóór de chemo zelf kreeg ik een mengeling van medicatie. Achteraf gezien had ik daar wat meer vragen over moeten stellen, maar ja, dat paste niet in mijn negeer-strategie. Vervelend was wel dat ik heel moe werd van deze medicatie. Ik werd soms te slaperig om te lezen, om te luisteren naar wat de oncologe, sociaal assistente of psychologe te zeggen hadden, maar ik kon er ook moeilijk slapen. Dat was misschien nog het vervelendste gevoel van de hele dag.
En daar was ook het buffet! De eerste keer vond ik dit best gezellig. Ik zag de lekkere dingen staan en vond dit een leuke afleiding en een manier om de rest van het ziekenhuis wat buiten te sluiten. Ik zie me daar nog steeds staan, aardappelen met mayonaise met rauwe ham opscheppen. De tweede chemo smaakte het al wat minder, om tegen de laatste keer het buffet zoveel mogelijk links te laten liggen. Ik eet nog steeds geen koude aardappelen met rauwe ham. :)
Wat ik vooral moeilijk vond, was de onwetendheid. Buiten het haarverlies
werd er op voorhand niet veel losgelaten in het ziekenhuis. Ik denk dat
het een strategie was. Zo weinig mogelijk zeggen tegen de patiënt,
waardoor er misschien minder klachten zijn. Toen ik toevallig in de
verpleegsterruimte aan het wachten was op een voorschrift, zag ik een
bericht hangen van een dokter: " gelieve niet te zeggen aan de patiënten dat medicament xxx , constipatie kan veroorzaken" Hilarisch! Alsof je constipatie kan voorkomen door het op voorhand niet te zeggen!
Thuis gekomen was het steeds afwachten wat de chemo met me zou doen. Misselijkheid, check, weinig eten, check, slechte stoelgang? Ook aanwezig! Ik was telkens een week buiten strijd. Opvallend was wel dat het elke chemo wat moeilijker ging. Maar ik sloeg me er goed door. Vond ik. Dacht ik!
Dag per dag, stap per stap keken we uit naar februari, naar de laatste chemo.
overgave vechten heeft geen zin je vaart mee met de stroom en sluit je ogen voor wat komen zal en wacht tot het voorbij is
Op maandagochtend ging ik naar het ziekenhuis om de port-a-cath, het poortje, onderhuids in te laten brengen. Ik slaagde er wonderwel weer in om mijn masker op te houden en probeerde alle gevoelens te negeren of tegen te houden.
Tot de verpleegster met mij wou wegrijden naar de operatiezaal. Het schild brak en de tranen liepen over mijn wangen, paniek in mijn ogen. De lieve verpleegster zei me dat ik beter al mijn tranen zou loslaten in plaats van ze tegen te houden. Maar ondertussen had mijn ingebouwde reflex het al overgenomen en werd het verdriet en de angst weer weggeduwd. Benieuwd voor hoelang :).
De ingreep zelf viel best mee. Onder plaatselijke verdoving werd het 'poortje' ingebracht
Hierna werd ik terug naar de kamer gebracht. De eerste stap was genomen, nu klaar voor de chemo!
De laatste dag in het ziekenhuis kwam de oncologe langs. Heel zakelijk deed ze een uitgebreide uitleg. Ik probeerde het zo goed mogelijk te onthouden, maar slechts enkele flarden tekst bereikten me: haar verliezen, 6 kuren, papier voor ziekenkas, pruik bestellen. Ik hield me kranig, maar van zodra ze buiten ging, knapte er iets in mij en begon ik te wenen. Het mocht van mezelf, ik was alleen. :)
'Ik zoek op internet naar winkels met pruiken. Vanavond ga ik naar een kapperszaak waar ze ook pruiken verkopen. Wanneer hij de eerste pruik uit de doos neemt heb ik het even moeilijk, maar dat stop ik vlug weer weg en ik ben mijn enthousiaste zelf. Of mijn enthousiaste masker. Ik maak er grapjes over: wat zou ik nemen, krulletjes of blond?'
Ik ben vooral bang van de toekomst. Nu niet voor de kanker. Nu niet voor het wel of niet overleven. Maar voor het leven zelf. Voor mijn angsten, voor mijn gebrek aan zelfvertrouwen, voor het emotioneel slecht voelen. En soms ben ik blij, hoe raar dit ook klinkt, dat door deze kanker mijn leven even op pauze gezet werd. Soms hoop ik dat ik nu alles kan aanpakken en veranderen, maar soms vrees ik dat dit niet zal lukken. Maar ik ga ervoor! Stap voor stap!
Ik kom thuis. Alles is zo onwerkelijk. Mijn bed staat klaar in de living, maar ik lach het weg. En weet niet wat ik nodig heb. Ik lach naar iedereen en kom sterk over, zoals altijd. Mijn gedachten staan los van mijn lichaam en mijn emoties.
Ik probeer te doen alsof er niets gebeurd is. Vanuit mijn bed begin ik weer te plannen. Ik wil afstoffen, ik wil het huis schoonmaken. Ik wil weer verdergaan met mijn leven.
Wanneer het donker wordt, kruipt de angst langzaam naar boven en probeert zich vast te klampen aan mij. Mijn adem stokt. Ik duw het weg, heel diep vanbinnen en hoop dat het nooit meer terugkomt. Ik doe het vat heel goed toe. Overdag zoek ik afleiding om niet te denken, maar 'het slapen gaan' blijft een moeilijk moment. Dan staat de gedachtemolen met bijhorende angsten klaar om aan te vallen.
wolken van angst verschijnen en verdwijnen omhullen mijn dromen en mijn denken en mijn zijn ik doe mijn ogen dicht en kijk naar de leegte
Mijn emoties bleven achter mijn schild zitten. Wel slim van mezelf :). Ik kon niet alles tegelijk verwerken, dus werd alles mondjesmaat toegelaten.
De ziekte van mijn moeder bleef er mooi achter. Haar operatie was beter gelukt dan de dokters ooit konden vermoeden. Het kankergezwel was volledig verwijderd. Ze kon beginnen met de bestralingen. Dit vaatje mocht dicht blijven, ik liet haar in handen van mijn zussen. Ook mijn eigen diagnose kon er nog steeds niet doordringen. Eierstokkanker? En dan? Ik kon het benoemen, maar ik kon het niet vatten.
Wanneer ik mezelf zag liggen in mijn ziekenhuisbed, probeerde ik te begrijpen wat er gebeurd was, maar dat lukte niet. Wat ik wel wist was, dat ik van een sneltrein was gevallen. De laatste jaren waren zo hectisch geweest. Ik liep mezelf voorbij, was vermoeid, had vele gezondheidsklachten,... En nu dus kanker. Was dit een volgende zet van mijn lichaam? Wou mijn lijf me iets vertellen? Ik maakte een nieuw plan: eerst even tot adem komen en dan een nieuwe richting geven aan mijn leven. Nu zou ik mijn hart volgen en zorg dragen van mezelf.
Maar eerst herstellen van de operatie en op naar de chemo.
Plots is de tijdslijn verdeeld In voor en na Tijdens is nog onwezenlijker En gaat soms aan je voorbij En dan soms Sta je even stil En kijk je naar jezelf Als een verrader Je durft met moeite kijken Naar het litteken En vraagt wat doe je daar? wat is er gebeurd? En vooral waarom heb je me niet laten weten Wat er daar binnenin gebeurde? En je sluit zorgvuldig de band rond je buik En wacht op na
In het ziekenhuis was ik vooral bezig met de lichamelijke ongemakken die de operatie meebracht. De rest werd gemakshalve aan de kant geschoven. Wanneer ik een sms'je kreeg van een collega waarin stond dat ze geweend had en zich verslagen voelde, vond ik dat ze schromelijk overdreef. Het leek alsof ze het over iemand anders had. Er kwam veel bezoek. Telkens er iemand binnenkwam, onderging ik een metamorfose. Ik was vrolijk, deed alsof er niets aan de hand was. Ik hoorde mezelf maar ratelen en ratelen. Wanneer ze weg waren viel mijn lichaam en lach in de kussens. De dokter besliste om een bordje te hangen op mijn deur om de bezoekjes korter te houden. Het matte me helemaal af.
Mensen komen, mensen gaan. Ik lach, vertel. Ik zie er goed uit, zeggen ze en ik denk nog steeds dat ze het toen over mijn masker hadden
Verborgen heel diep verweven in draden van ontkenning lijkt het niet meer te bestaan
Op vrijdag 30 augustus 2011 ging ik, even tussendoor, een echo laten nemen van mijn buik. Enkele maanden voordien had ik toevallig iets hard gevoeld. Telkens ik 's avonds naar mijn bed ging voelde ik even of het er nog zat. Ik stelde mezelf steeds gerust: wat harde stoelgang misschien of iets anders dat niet belangrijk was. Toch liet ik mijn man ook eens voelen. G. stelde voor om toch even bij de dokter langs te gaan. Ik twijfelde. We gingen net vertrekken op reis. En wat zou de dokter zeggen dat ik voor zoiets banaal langskwam? Het kon wel wachten. Dacht ik. En stiekem voelde ik elke avond nog even of het er was.
Nu dus toch naar de echo. De huisarts had me doorgestuurd. Nu heb ik de voorbije jaren heel erg gesukkeld met mijn gezondheid. En vele onderzoeken gedaan. En er werd nooit iets gevonden. Dus waarom zou dat nu anders zijn?
De radioloog keek verschrikt. Er zat een gezwel. Het was zo groot dat hij het niet eens kan opmeten. Ik moest hem beloven om dit verder te laten onderzoeken. Wanneer ik terug buiten stond kon ik alleen maar denken dat de timing niet echt schitterend was. De dag ervoor had ik net gehoord dat mijn mama kanker had. Thuis liep ik, terwijl ik wachtte op de huisarts, als een kip zonder kop rond. Na een tijdje werd ik rustiger. Onbewust stopte ik alle emoties in een vat. Een vat voor mama haar ziekte. Een vat voor mezelf. Ik deed in gedachten de vaatjes toe.. Ik zette ze bij de andere vaten die ik jarenlang verzameld had en negeerde mijn verdriet, angsten en boosheid.
eierstokkanker 5 dagen na de echo moest ik al onder het mes. Het was allemaal heel onwezenlijk. Ondertussen kreeg ook mijn moeder het bericht dat ze terug geopereerd moest worden. Het zag er niet zo goed uit voor haar. Het waren woorden die afketsten tegen mijn glazen schild. Ik hoorde de woorden, maar had mijn emoties uitgeschakeld.
Bij mij bleek er een gezwel op mijn eierstokken te zitten van 25 op 15 cm. Ze konden niet duidelijk zien of het wel of niet kwaadaardig was. Dat zouden ze ontdekken bij de operatie. Ogenschijnlijk raakte het me niet. Ik bleef maar herhalen dat ik me pas ging zorgen maken als het zo ver was, en dan nog, die hindernis zou ik ook wel nemen. Iedereen vond me een sterke vrouw, maar het was louter een overlevingsmechanisme van mijn lichaam.
Na de operatie: Ik word wakker. Pijn! Ik hoor stemmen. Ik wil roepen dat ik wakker ben. Het lukt niet, er zit iets in mijn mond. Pijn. Ik beweeg mijn hoofd. Het duurt, voor mij, een eeuwigheid voor ze me zien. Ze halen iets uit mijn mond. Vanuit het niets voel ik iemand dicht bij me. De dokter. Hij zegt iets. Het dringt niet door. Erna voel ik de adem van G. 'Het is kanker, maar alles komt goed.'
Dromen van ontwaken zweven in een waas van pijn en werkelijkheid
De operatie duurde 8 uur. Naast de eierstokken werden ook de baarmoeder en het buikvlies volledig verwijderd omdat er daar kankercellen gevonden waren. Ook de achterkant van de blaas werd afgeschraapt. De dokters vertelden me dat ik niet wou weten wat ze allemaal gedaan hadden in mijn buik. Daar hadden ze gelijk in. Het drong niet echt tot me door wat er gebeurd was. Alles was blijven hangen achter mijn onzichtbare schild.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
