Ik kom thuis. Alles is zo onwerkelijk. Mijn bed staat klaar in de living, maar ik lach het weg. En weet niet wat ik nodig heb. Ik lach naar iedereen en kom sterk over, zoals altijd. Mijn gedachten staan los van mijn lichaam en mijn emoties.
Ik probeer te doen alsof er niets gebeurd is. Vanuit mijn bed begin ik weer te plannen. Ik wil afstoffen, ik wil het huis schoonmaken. Ik wil weer verdergaan met mijn leven.
Wanneer het donker wordt, kruipt de angst langzaam naar boven en probeert zich vast te klampen aan mij. Mijn adem stokt. Ik duw het weg, heel diep vanbinnen en hoop dat het nooit meer terugkomt. Ik doe het vat heel goed toe. Overdag zoek ik afleiding om niet te denken, maar 'het slapen gaan' blijft een moeilijk moment. Dan staat de gedachtemolen met bijhorende angsten klaar om aan te vallen.
wolken van angst verschijnen en verdwijnen omhullen mijn dromen en mijn denken en mijn zijn ik doe mijn ogen dicht en kijk naar de leegte
Mijn emoties bleven achter mijn schild zitten. Wel slim van mezelf :). Ik kon niet alles tegelijk verwerken, dus werd alles mondjesmaat toegelaten.
De ziekte van mijn moeder bleef er mooi achter. Haar operatie was beter gelukt dan de dokters ooit konden vermoeden. Het kankergezwel was volledig verwijderd. Ze kon beginnen met de bestralingen. Dit vaatje mocht dicht blijven, ik liet haar in handen van mijn zussen. Ook mijn eigen diagnose kon er nog steeds niet doordringen. Eierstokkanker? En dan? Ik kon het benoemen, maar ik kon het niet vatten.
Wanneer ik mezelf zag liggen in mijn ziekenhuisbed, probeerde ik te begrijpen wat er gebeurd was, maar dat lukte niet. Wat ik wel wist was, dat ik van een sneltrein was gevallen. De laatste jaren waren zo hectisch geweest. Ik liep mezelf voorbij, was vermoeid, had vele gezondheidsklachten,... En nu dus kanker. Was dit een volgende zet van mijn lichaam? Wou mijn lijf me iets vertellen? Ik maakte een nieuw plan: eerst even tot adem komen en dan een nieuwe richting geven aan mijn leven. Nu zou ik mijn hart volgen en zorg dragen van mezelf.
Maar eerst herstellen van de operatie en op naar de chemo.
Plots is de tijdslijn verdeeld In voor en na Tijdens is nog onwezenlijker En gaat soms aan je voorbij En dan soms Sta je even stil En kijk je naar jezelf Als een verrader Je durft met moeite kijken Naar het litteken En vraagt wat doe je daar? wat is er gebeurd? En vooral waarom heb je me niet laten weten Wat er daar binnenin gebeurde? En je sluit zorgvuldig de band rond je buik En wacht op na
In het ziekenhuis was ik vooral bezig met de lichamelijke ongemakken die de operatie meebracht. De rest werd gemakshalve aan de kant geschoven. Wanneer ik een sms'je kreeg van een collega waarin stond dat ze geweend had en zich verslagen voelde, vond ik dat ze schromelijk overdreef. Het leek alsof ze het over iemand anders had. Er kwam veel bezoek. Telkens er iemand binnenkwam, onderging ik een metamorfose. Ik was vrolijk, deed alsof er niets aan de hand was. Ik hoorde mezelf maar ratelen en ratelen. Wanneer ze weg waren viel mijn lichaam en lach in de kussens. De dokter besliste om een bordje te hangen op mijn deur om de bezoekjes korter te houden. Het matte me helemaal af.
Mensen komen, mensen gaan. Ik lach, vertel. Ik zie er goed uit, zeggen ze en ik denk nog steeds dat ze het toen over mijn masker hadden
Verborgen heel diep verweven in draden van ontkenning lijkt het niet meer te bestaan
Op vrijdag 30 augustus 2011 ging ik, even tussendoor, een echo laten nemen van mijn buik. Enkele maanden voordien had ik toevallig iets hard gevoeld. Telkens ik 's avonds naar mijn bed ging voelde ik even of het er nog zat. Ik stelde mezelf steeds gerust: wat harde stoelgang misschien of iets anders dat niet belangrijk was. Toch liet ik mijn man ook eens voelen. G. stelde voor om toch even bij de dokter langs te gaan. Ik twijfelde. We gingen net vertrekken op reis. En wat zou de dokter zeggen dat ik voor zoiets banaal langskwam? Het kon wel wachten. Dacht ik. En stiekem voelde ik elke avond nog even of het er was.
Nu dus toch naar de echo. De huisarts had me doorgestuurd. Nu heb ik de voorbije jaren heel erg gesukkeld met mijn gezondheid. En vele onderzoeken gedaan. En er werd nooit iets gevonden. Dus waarom zou dat nu anders zijn?
De radioloog keek verschrikt. Er zat een gezwel. Het was zo groot dat hij het niet eens kan opmeten. Ik moest hem beloven om dit verder te laten onderzoeken. Wanneer ik terug buiten stond kon ik alleen maar denken dat de timing niet echt schitterend was. De dag ervoor had ik net gehoord dat mijn mama kanker had. Thuis liep ik, terwijl ik wachtte op de huisarts, als een kip zonder kop rond. Na een tijdje werd ik rustiger. Onbewust stopte ik alle emoties in een vat. Een vat voor mama haar ziekte. Een vat voor mezelf. Ik deed in gedachten de vaatjes toe.. Ik zette ze bij de andere vaten die ik jarenlang verzameld had en negeerde mijn verdriet, angsten en boosheid.
eierstokkanker 5 dagen na de echo moest ik al onder het mes. Het was allemaal heel onwezenlijk. Ondertussen kreeg ook mijn moeder het bericht dat ze terug geopereerd moest worden. Het zag er niet zo goed uit voor haar. Het waren woorden die afketsten tegen mijn glazen schild. Ik hoorde de woorden, maar had mijn emoties uitgeschakeld.
Bij mij bleek er een gezwel op mijn eierstokken te zitten van 25 op 15 cm. Ze konden niet duidelijk zien of het wel of niet kwaadaardig was. Dat zouden ze ontdekken bij de operatie. Ogenschijnlijk raakte het me niet. Ik bleef maar herhalen dat ik me pas ging zorgen maken als het zo ver was, en dan nog, die hindernis zou ik ook wel nemen. Iedereen vond me een sterke vrouw, maar het was louter een overlevingsmechanisme van mijn lichaam.
Na de operatie: Ik word wakker. Pijn! Ik hoor stemmen. Ik wil roepen dat ik wakker ben. Het lukt niet, er zit iets in mijn mond. Pijn. Ik beweeg mijn hoofd. Het duurt, voor mij, een eeuwigheid voor ze me zien. Ze halen iets uit mijn mond. Vanuit het niets voel ik iemand dicht bij me. De dokter. Hij zegt iets. Het dringt niet door. Erna voel ik de adem van G. 'Het is kanker, maar alles komt goed.'
Dromen van ontwaken zweven in een waas van pijn en werkelijkheid
De operatie duurde 8 uur. Naast de eierstokken werden ook de baarmoeder en het buikvlies volledig verwijderd omdat er daar kankercellen gevonden waren. Ook de achterkant van de blaas werd afgeschraapt. De dokters vertelden me dat ik niet wou weten wat ze allemaal gedaan hadden in mijn buik. Daar hadden ze gelijk in. Het drong niet echt tot me door wat er gebeurd was. Alles was blijven hangen achter mijn onzichtbare schild.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
Ik ben een vrouw van 46 jaar. Ik ben getrouwd en heb 2 dochters.
In 2011 kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Mijn leven werd even op pauze gezet. Erna begon een zoektocht. Stap voor stap ging ik door de verschillende fases van ontkenning, verdriet en angst.
Nu, in 2013, kom ik tot het besef, dat de zoektocht nog maar net begonnen is. Een zoektocht naar mezelf en naar mijn nieuwe toekomst. Ik heb mijn gevoelens teveel opzij gezet en opgesloten in vaten. In deze blog ga ik stap voor stap terug van toen naar nu en ga ik op zoek naar mijn emoties.
