Net als je een beetje probeert te bekomen van alles wat er tot op heden gebeurde krijg je terug een flinke dreun.

Douwke probeert zelf te eten en dat lukt tot nu toe maar volgens de artsen steekt de Graft Versus Host Disease ,het paard van Troje bij een beenmergtransplantatie, terug de kop op.

De leverwaarden stijgen opnieuw  maar gelukkig genoeg  lijkt de reactie niet van hetzelfde kaliber als enkele weken terug. De dokters gaan er dus terug volledig tegen aan om dit ding  onder controle te krijgen.

Dat betekent echter weer wel dat het vooruitzicht om op korte termijn naar huis te kunnen terug op de lange baan wordt geschoven.

Krisje en Douwke voelen zich stilaan deel worden van het meubilair op 3K6, ze hebben al een aantal patiënten zien opnemen en ondertussen terug naar huis weten keren.  De elfde week hospitalisatie is ingegaan en dat weegt!

Maar om te besluiten misschien dit:

“Een oprechte motivatie werkt als een tegengif dat angst en bezorgdheid kan verminderen”

Tenzin Gyatso  (14^e Dalai Lama)

Was getekend: De Bende

Bijlagen:
P1010007.JPG (891.5 KB)   
P1010009.JPG (918.2 KB)   

Soms leef je in een eigen microcosmos die lijkt te zijn losgekoppeld van het dagdagelijks leven en alle zorgen die je als doorsnee mens hebt. Slaapgebrek vervaagt soms de grens tussen realiteit en fictie.

Triviale dingen worden ontzettend belangrijk: privacy, een volledige nacht slaap zonder dat er een alarm van een infusiepomp afgaat of dat je als kind in het holst van de nacht wordt wakker gemaakt om je temperatuur en je bloeddruk te meten.

Een deftige maaltijd die je kan opeten in alle rust en die nog naar iets smaakt ook ( u kent ongetwijfeld de reputatie van ziekenhuiskost, wel het geldt nog altijd) Sorry Sodexo maar de woorden van Crocodile Dundee waren en zijn in dit geval nog steeds stichtend: “You can live on it but it tastes like ….”

Dan komt er plots een toffe verpleegster binnen die de sondevoeding afkoppelt en zegt dat Douwke zelf mag beginnen eten om dan na 24h00 alles te herevalueren. En dan sta je daar als ouder aan de vloer genageld, je probeert te denken dat je niet droomt want dit is goed nieuws.

Je gaat zelfs nog eens controleren of de sonde wel degelijk is afgekoppeld en je alles goed verstaan hebt.

We blijven voorzichtig maar sta ons toe de Eurythmics  te citeren: “ Sweet dreams are made of these, who am I to disagree….”

De Bende

De Bende had gehoopt om er voor Douwke een aangename dagvan te maken, ze doet het redelijk, alhoewel de leverwaarden niet meer zo spectaculair zakken, de viruswaarden gaan echter wel naar beneden.
In de loop van de voormiddag kwam één van de artsen vertellen dat door één van de medicijnen de bloedsuiker van Douwke te sterk was gestegen. Om dit verder na te kijken moet er gedurende 24 uur een glucosecurve opgemeten worden uit vrees voor het intreden van diabetes of suikerziekte. Dit zal bepalen of men een behandeling moet opstarten met insuline of niet.
De glucosecurve wordt via bloed met de zogenaamde vingerprik opgemeten. Als je hoogsensitief bent en prikangst hebt dan is het woord vingerprik geen goed nieuws, en zeker niet op je verjaardag! Douwke probeerde zich dapper te houden maar ze wordt weer eens op de proef gesteld.
Toen Douwke nog thuis was en door verpleegsters van het Wit-Gele Kruis werd ingespoten, vertelde een verpleegster dat één van de patiënten die ze verzorgde een uur voor haar prik een kalmeringsmiddel moest nemen van de artsen omdat ze zich anders gewoon weg niet liet behandelen en hier ging het  om een volwassen vrouw.
De glucosecurve wordt over 24 uur gemeten en dat houdt dan weer in dat dat er ook 's nachts bloed zal geprikt worden. Het chronisch slaaptekort en gebrek aan privacy zijn voor Douwke en Krisje stilaan slopend. Douwke werd op 2 april opgenomen en heeft in de tussentijd 2 nachtjes in haar eigen bed thuis geslapen, we zijn nu 2 juni.
En zo gaat de Bende van de ene ontwikkeling naar de andere, je zou beginnen denken dat we meespelen in een aflevering van "House MD" !!

Desondanks, toch een welgemeende danku voor alle kaartjes, tekeningen en cadeautjes!!!

Menu van de dag:

Douwke en Krisje mochten van de dokters even naar huis om te bekomen van alles. Bij het weerzien van Rienske vlogen de zussen elkaar om de hals, de begroeting was zo heftig dat ze beiden op de grond tuimelden.

Het mooie weer was een extra cadeautje voor de Bende die terug  vier man (wel één man en drie vrouwen) sterk was en samen onder 1 dak sliep. Kleine dingetjes kunnen heel belangrijk zijn.

Douwke heeft genoten van haar verblijf thuis en hoopt dat ze niet te lang moet blijven voor ze terug in haar eigen bedje kan slapen.

Ze zijn vandaag terug naar Gent gereden.

De leverbioptie is achter de rug, Douwke had wel veel pijn na de ingreep. Na extra pijnstillers vond ze de nodige rust en tegen de avond was haar eetlust ook komen opzetten.

 Het is nu afwachten welke informatie de dokters uit dit onderzoek kunnen halen en dat gaat pas de komende week zijn.

Douwke doet het voor de rest redelijk goed, maar ze wil vooral naar huis. De dokters zijn een aantal medicijnen aan het afbouwen dus dat lijkt ook hoopvol.

Hopelijk mag dit een teken aan de wand zijn : Krisje en Wim fluisterden gisteren dat sinds de transplantatie Douwke nog steeds geen plaatjes of rode bloedceltransfusie heeft nodig gehad….

Na de fysieke en emotionele roetsjbaan die de Bende heeft moeten afleggen hoopt ze dat deze rit bijna ten einde is, de vermoeidheid begint zwaar door te wegen.