|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Soms leef je in een eigen microcosmos die lijkt te zijn losgekoppeld van het dagdagelijks leven en alle zorgen die je als doorsnee mens hebt. Slaapgebrek vervaagt soms de grens tussen realiteit en fictie.
Triviale dingen worden ontzettend belangrijk: privacy, een volledige nacht slaap zonder dat er een alarm van een infusiepomp afgaat of dat je als kind in het holst van de nacht wordt wakker gemaakt om je temperatuur en je bloeddruk te meten.
Een deftige maaltijd die je kan opeten in alle rust en die nog naar iets smaakt ook ( u kent ongetwijfeld de reputatie van ziekenhuiskost, wel het geldt nog altijd) Sorry Sodexo maar de woorden van Crocodile Dundee waren en zijn in dit geval nog steeds stichtend: You can live on it but it tastes like
.
Dan komt er plots een toffe verpleegster binnen die de sondevoeding afkoppelt en zegt dat Douwke zelf mag beginnen eten om dan na 24h00 alles te herevalueren. En dan sta je daar als ouder aan de vloer genageld, je probeert te denken dat je niet droomt want dit is goed nieuws.
Je gaat zelfs nog eens controleren of de sonde wel degelijk is afgekoppeld en je alles goed verstaan hebt.
We blijven voorzichtig maar sta ons toe de Eurythmics te citeren: Sweet dreams are made of these, who am I to disagree
.
De Bende
|
