|
Het leven gaat door zegt het
spreekwoord, maar er blijft een leegte en stilte die je elke dag diep in je
binnenste meedraagt, alsof het achter elke hoek zit te loeren.
Een man die zijn vrouw verliest wordt een weduwnaar.
Een vrouw die haar man verliest wordt een weduwe.
Een kind dat zijn ouders verliest wordt een wees.
Voor ouders of grootouders die hun (klein)kind verliezen
bestaat er geen naam.
Twee jaar en het voelt nog steeds alsof je ons nog maar net
verlaten hebt. Je bent als ouder soms bang dat je iets gaat vergeten,
herinneringen die vervagen. Met de rest van het gezin herinneringen ophalen
doet dan goed, je krijgt weer toegang tot je mentale archief.
Als we er over nadenken is er toch iets dat we alle drie
heel erg missen. Hoe hard we ook aan je denken, we kunnen je niet meer
knuffelen, in onze armen nemen.
Hoe zou je er nu uitzien was je door die vreselijke ziekte doorgeraakt. Welke
sporen had dat in je lichaam achter gelaten? We denken alle drie dat je in
ieder geval er als een taaie tante zou uitgekomen zijn, die niet zomaar over
zicht heen zou laten lopen.
En we zeggen het zoveel maar het is ook zo, God wat missen
we je!
Hadden we je nog maar bij ons gehad, hoe je eruit gekomen zou zijn had ons eigenlijk
niets kunnen schelen, Douwke.
Maar morgen wordt het weer licht s morgens, zoals het altijd al is geweest en
is er die nieuwe dag, maar dan steeds zonder jou.
Tot de volgende keer mijn lieve schat
|
